Τα παιδιά μου δεν με κάνουν ευτυχισμένο

γράφει ο Matt Walsh για τη HuffPost

«Τα παιδιά δεν μπορούν να με κάνουν ευτυχισμένο». Έχω ακούσει αυτή και άλλες παρεμφερείς δηλώσεις χιλιάδες φορές. Τόσες φορές, που πλέον έχω έτοιμη την απάντηση. Όταν όμως μου το είπε ένας άντρας τις προάλλες, δεν απάντησα σωστά. Δεν τον ικανοποίησα.

«Δεν ξέρω ρε φίλε. Μη με παρεξηγείς: Πιστεύω πως είναι καλό που έχεις παιδιά και όλα αυτά. Αλλά εγώ προσωπικά, δεν νομίζω πως ένα παιδί θα μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένο».

Αυτά ήταν τα λόγια του ενώ στεκόμασταν έξω στο κρύο και καπνίζαμε συνεταιρικά ένα τσιγάρο. Ίσως απλά θέλησα να μπούμε και πάλι μέσα. Ίσως απλά δεν είχα όρεξη να ανοίξω αυτή τη συζήτηση. Ίσως τον θεώρησα εγωιστή. Βασικά τον θεώρησα εγωιστή. Δεν θα έπρεπε – ήταν υπεροπτικό από μέρους μου – αλλά το έκανα. Για οποιοδήποτε λόγο, του έδωσα μια χαζή απάντηση. Του απάντησα με τον ίδιο μετανοιωμένο και χαζό τρόπο που μου απαντούσαν οι γονείς προτού αποκτήσουμε τα διδυμάκια μας.

«Μα θα σε κάνουν ευτυχισμένο φίλε. Ίσως να μην το καταλαβαίνεις τώρα, αλλά όταν θα γίνεις γονιός θα το καταλάβεις. Τα παιδιά είναι δεδομένο πως θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Σίγουρα, μπορεί να είναι δύσκολο κάποιες φορές, αλλά θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Πίστεψέ με».

Όλο ο πόνος, όλες οι θυσίες και όλη η ταλαιπωρία του να είσαι γονιός συρρικνώθηκαν σε ένα απλό «μπορεί να είναι δύσκολο κάποιες φορές» – και όλα αυτά τα στόλισα με ουράνια τόξα, κουταβάκια, ηλιαχτίδες και γλύκα. Και ψέματα. Γιατί είναι ψέμα να λες σε κάποιον πως το να κάνει παιδιά θα τον κάνει ευτυχισμένο. Τα παιδιά δεν σε ΚΑΝΟΥΝ ευτυχισμένο. Τίποτα δεν σε ΚΑΝΕΙ ευτυχισμένο.

Τα παιδιά μου, για την ακρίβεια, δεν με κάνουν ευτυχισμένο. Τα αγαπώ μέχρι θανάτου. Είμαι ένας περήφανος πατέρας. Είναι τιμή μου που ο Θεός επέλεξε να μου χαρίσει αυτά τα παιδιά. Είμαι συγκινημένος. Αισθάνομαι δέος. Είμαι ερωτευμένος. Είμαι ευτυχισμένος. Αλλά τα παιδιά μου δεν με ΚΑΝΟΥΝ ευτυχισμένο.

Κάνω: κατασκευάζω, φτιάχνω, δημιουργώ, εκτελώ, ολοκληρώνω, ενεργώ, προκαλώ…

Τα παιδιά μου δεν με κάνουν ευτυχισμένο. Δεν είναι δουλειά τους αυτό το πράγμα. Η ευτυχία μου δεν είναι μία ευθύνη που πρέπει να επωμισθούν αυτά. Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο αυτό αβοήθητα, απογυμνωμένα και με πολλές ανάγκες, κι όμως όλοι μας τα αναγκάζουμε να αναλάβουν το πόστο τους στη Φάμπρικα της Ευτυχίας φωνάζοντας «Μπες στη σειρά και φτιάξε μου λίγη ευτυχία! Εμπρός! Είναι το καθήκον σου!» Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που πολλές μαμάδες και πολλοί μπαμπάδες ΔΕΝ είναι πολύ ευτυχισμένοι άνθρωποι. Πολλοί αισθάνονται στα χαμένα, μπερδεμένοι και απογοητευμένοι. Είναι κάθε άλλο παρά ευτυχισμένοι επειδή πίστεψαν πως αυτό που γέννησαν δεν ήταν ένας άνθρωπος, αλλά μια μηχανή παραγωγής ευτυχίας. Τους την έφεραν, υπό πολλές έννοιες, οι άλλοι γονείς, που γνώριζαν καλύτερα. Γονείς όπως εγώ (παρόλο που δεν είμαι ειδήμων).

Η ευτυχία είναι επιλογή. Είναι απόφαση. Είναι κάτι που πρέπει να επιτύχεις. Είναι κάτι που πρέπει εσύ να κάνεις. Είναι κάτι που πρέπει να επιλέξεις. Απαιτεί από εσένα να συμμετέχεις σε αυτό ενεργά κάθε στιγμή της μέρας. Η ευτυχία δεν φτιάχνεται. Δεν κατασκευάζεται. Δεν συναρμολογείται όπως τα έπιπλα στην ΙΚΕΑ. Δεν μεταδίδεται όπως μία ασθένεια. Δεν γεννιέται. Δεν πέφτεις ξαφνικά επάνω της. Δεν είναι ποτέ της μόνιμη και απόλυτη, παρά μόνο αν είσαι στον Παράδεισο.

Μπορείς να επιτύχεις μια προσωρινή ψευδαίσθηση ευτυχίας. Όπως γίνεται και με τα ναρκωτικά όμως, μόλις τελειώσει η επήρειά τους, γίνεσαι ακόμη λιγότερο ευτυχισμένος από ό,τι πριν. Πολλοί θεωρούν πως το ναρκωτικό τους είναι να γίνουν γονείς «Ναι, αυτό που μου χρειάζεται είναι να κάνω ένα παιδί και μετά  θα πετάω στα σύννεφα».

Δεν είναι παράξενο που τα παιδιά μου υποτίθεται πως μου δίνουν μια δόση ευτυχίας, ενώ κάποιες φορές αισθάνομαι πως απλά με στεναχωρούν; Υπάρχουν φορές, όπως για παράδειγμα όταν κάνουμε μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο και τσιρίζουν εναλλάξ σε μια συχνότητα που θα έκανε να εκραγούν ακόμη και τα τύμπανα ενός σκύλου. Ή όταν αποφασίζουν να ξεκινήσουν τη μέρα τους από νωρίς – εννοώντας στις 2 το ξημέρωμα. Ή όταν θέλω να βγάλω τη γυναίκα μου έξω για φαγητό και δεν μπορούμε να βρούμε κανέναν να τα κρατήσει. Ή όταν έχουν διάρροια και, λες και το έχουν προγραμματίσει, τα κάνουν ακριβώς τη στιγμή που τους αλλάζω την πάνα. Αν υποτίθεται πως πρέπει να με «κάνουν ευτυχισμένο», γιατί κλαίνε και τα κάνουν πάνω τους τόσο συχνά; Για προσέξτε παιδιά μου, οι φωνές σας δεν κάνουν τον μπαμπά ευτυχισμένο. Δεν τους το είπε κανείς αυτό; Ποιο είναι το πρόβλημά τους; Γιατί αγνόησαν την υπέρτατη εντολή τους και δεν μου φέρνουν την προσωπική μου ευτυχία;

Ίσως απλά να μην υπάρχει κάποια τέτοια εντολή. Ίσως κανένας άνθρωπος επάνω στη γη δεν ήρθε για να «με κάνει ευτυχισμένο», πόσο μάλλον τα παιδιά μου. Η χαρά και η ευτυχία του να είσαι γονιός είναι σαν τη χαρά και την ευτυχία που βρίσκει κανείς σε διάφορα πράγματα που αξίζουν: έρχονται με θυσίες, με αυταπάρνηση και με το να δίνεις όλο σου το είναι. Έρχονται με κόπο και προσπάθεια. Πρέπει να γίνω ο άνθρωπος που βρίσκει την ευτυχία στο να δίνει, δεν μπορώ να γίνω αυτός ο άνθρωπος αν απλά κάνω σεξ και κάνω μερικά παιδιά. Με άλλα λόγια, τα παιδιά μου δεν με κάνουν ευτυχισμένο που είμαι γονιός – εγώ πρέπει να με κάνω ευτυχισμένο τώρα που έγινα γονιός. Και είμαι. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που δεν το χωράνε τα λόγια. Αυτή η ευτυχία όμως μειώνεται κάθε φορά που γίνομαι περισσότερο εγωιστής και αυξάνεται κάθε φορά που γίνομαι λιγότερο εγωιστής. Αν θέλεις τα παιδιά σου να σε κάνουν ευτυχισμένο, αυτό που ζητάς από τα παιδιά σου είναι να σε κάνουν λιγότερο εγωιστή. Κι αυτή η απαίτηση είναι ταυτόχρονα απίστευτα κουτή, απίστευτα παράλογη και τρομερά εκβιαστική.

Και ίσως θα πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε τόσο για αυτό το πράγμα που λέγεται ευτυχία, τελοσπάντων. Πιστεύω πως οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που σπαταλούν τον λιγότερο χρόνο να κλαψουρίζουν για το ότι θέλουν κάποιος να τους κάνει ευτυχισμένους. Κάνουν πράγματα γιατί είναι σωστά, ή γιατί έχουν το καθήκον να τα κάνουν, γιατί είναι ενδιαφέροντα, όμορφα ή διαφωτιστικά. Επέλεξαν να βρουν την ευτυχία ανάμεσα σε όλα αυτά, χωρίς να ήταν αυτός ο σκοπός τους. Στόχευαν πέρα από το να βρουν απλά τη χαρά, την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση. Αν το Α και το Ω στη ζωή σου είναι η δική σου ευτυχία, τότε δεν κάνεις τίποτα σημαντικό και δεν γίνεσαι σημαντικός σ’ αυτό τον κόσμο. Κατά ειρωνικό τρόπο, δεν γίνεσαι ποτέ ευτυχισμένος.

Το πρόβλημα (ή ένα από τα πολλά προβλήματα θα έπρεπε να πω) με τους γονείς που περιμένουν από τα παιδιά τους να τους «κάνουν ευτυχισμένους» είναι πως απογοητεύονται πάντοτε όταν έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και στη συνέχεια αγανακτούν με τα παιδιά τους που δεν εκπλήρωσαν τις απίθανες προσδοκίες τους. Αυτοί οι άνθρωποι γενικά δυσανασχετούν με τον κόσμο για τον ίδιο λόγο. Πιστεύουν πως όλη η πλάση δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό να τους ανταμείψει με την ευτυχία και αρνιούνται να κάνουν οτιδήποτε θέσει σε κίνδυνο την «Ευτυχία που τους Ανήκει». Αρνιούνται να δεχτούν την σκληρή αλλά απελευθερωτική αυτή αλήθεια: δεν είναι δουλειά κανενός άλλου να σε κάνει ευτυχισμένο. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να ρίχνεις τις ευθύνες για το ότι δεν είσαι ευτυχισμένος σε κάποιον άλλον, παρά μόνο στον εαυτό σου. Η ευτυχία σου είναι δικό σου μέλημα και μόνο δικό σου.

Υπάρχει ένας ωκεανός γεμάτος ευτυχία, βαθιά, διαρκή και υπερβατική, που ξαφνικά ανοίγεται μπροστά στα μάτια όλων όσων αποφασίσουν να βουτήξουν στα ταραχώδη νερά της μητρότητας και της πατρότητας. Θα πρέπει όμως να επιλέξουμε να πιούμε από αυτή την ευτυχία και τα ποτήρια μας ως γονείς δεν θα γεμίσουν ποτέ με ευτυχία αν δεν αδειάσουμε πρώτα από μέσα τους τον εγωισμό μας.

Αυτό θα έπρεπε να του έχω πει, αλλά είμαι αργός και αδέξιος, γι’ αυτό ψέλλισα όλα εκείνα τα τσιτάτα των γονέων χωρίς ουσία. Αν θα μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα του απαντούσα κάτι άλλο. Ή, πιο απλά, ας πούμε αυτό:

Θέλεις να γίνεις ευτυχισμένος; Τα παιδιά σου δεν θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Το μόνο πράγμα που τα παιδιά σου θα σε κάνουν είναι να σε κάνουν γονιό. Η ευτυχία είναι δική σου ευθύνη.