Από εργένισσα… έγινα μαμά: Μια ιστορία μητρότητας

Από εργένισσα… έγινα μαμά: Μια ιστορία μητρότητας

μαμά Beatrice

Αν με ρωτούσε κανείς πριν 1.5 χρόνο αν θα κάνω ποτέ παιδιά, έλεγα “Ναι καλά, και μετά ξύπνησες!!”. Είμαι από τις γυναίκες που δεν είχαν κρατήσει ποτέ μωρό και ούτε ήθελα, εκνευριζόμουν με τα πιτσιρίκια που έτρεχαν πέρα δώθε και φώναζαν, και… φανατικά εργένισσα, ακόμη κι όταν συζούσα με το σύντροφό (και νυν σύζυγό) μου.

Μοναχική, παλιότερα δεν ανεχόμουν ούτε να ζήσω με το σύντροφό μου κι άς ήμασταν τρελά αγαπημένοι και εντελώς ταιριαστοί. Ήθελα το χώρο μου και τη μοναξιά μου, πνιγόμουν όταν ήμασταν πάνω από μια μέρα μαζί. Όταν τελικα… πείστηκα να συζήσουμε, η ζωή με το σύντροφό μου ήταν ένα ατέλειωτο φοιτητιλίκι! Είμαστε και οι δυο γραφίστες και ελεύθεροι επαγγελματίες και όταν αρχίσαμε να συζούμε, δουλεύαμε μαζί στο σπίτι. Οταν δε δουλεύαμε πηγαίναμε στο αγαπημένο μας μπαρ στα Εξάρχεια ή στο μπαρ που δουλεύει ως  dj ο άντρας μου, παίζαμε ατελείωτες ώρες playstation (όχι ΔΕΝ είμαστε πιτσιρίκια, εγω είμαι 37 κι ο άντρας μου 38!!) και παιχνίδια στον υπολογιστή, χώρια οι ατελείωτες ώρες που bloggάραμε και χαζεύαμε στο ιντερνετ. Η ζωή μας έμοιαζε μάλλον σαν τη ζωή δύο κολλητών, παρά σαν τη ζωή ενός τυπικού ζευγαριού. Ήμασταν δύο “αυτοκόλλητοι” που ούτε κατα διάνοια δε σκεφτόμασταν να κάνουμε μια νορμαλ οικογένεια.

Αποφεύγαμε συστηματικά να πηγαίνουμε σε σπίτια φίλων που είχαν παιδιά, γιατί δεν ανεχόμασταν να βγούμε στο ψοφόκρυο να καπνίσουμε και βαριόμασταν τις συζητήσεις για το τι κατορθώματα έκαναν πάλι τα παιδιά τους. Όλοι μας έλεγαν “Ρε παιδιά, είστε τόσο ταιριαστοί, είναι αμαρτία να μην κάνετε μια οικογένεια της προκοπής”. Οι γονείς μας είχαν απογοητευτεί εντελώς από εμάς κι εγγόνι δεν έβλεπαν στον ορίζοντα!

Κάποιες φορές, συζητώντας με κάποια φίλη –επίσης εργένισσα- 20 χρόνια μεγαλύτερή μου, μου έλεγε οτι είχε τα ίδια μυαλά με μένα γι’ αυτό δεν παντρεύτηκε και δεν έκανε παιδιά, αλλά το μετάνιωσε και να μην κάνω το ίδιο λάθος. Σιγά σιγά και περνώντας τα 35 μου χρόνια, στο βάθος του μυαλού μου είχε φυτευτεί η ιδέα οτι ίσως κάνω λάθος. Αλλά και πάλι ημουν πολύύύύύύύύ μακρια από το να αποφασίσω να κάνω παιδί.

Μέχρι πέρισυ το καλοκαίρι. Είχαμε πάει διακοπές με φίλους, και ανάμεσά τους ήταν ένα ζευγάρι που είχε αποφασίσει να αφήσει στην τύχη το θέμα παιδί επειδή δεν είχε αποφασίσει σίγουρα να κάνει παιδί. Έκαναν ελεύθερο σεξ κι ό,τι γίνει. Έτσι, το συζητήσαμε κι αποφασίσαμε να κάνουμε το ίδιο. Εγώ βέβαια, δε φανταζόμουν οτι θα μείνω εύκολα έγκυος, καθότι 36 χρονών και δεν είχα μείνει ποτέ μου έγκυος. Από Σεπτέμβρη μέχρι Νοέμβρη λοιπόν, κάναμε 2-3 φορές ελεύθερο σεξ, χωρίς όμως να έχουμε συνειδητοποιήσει τί ακριβώς κάναμε. Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο καθησύχαζα τον εαυτό μου οτι “ορίστε, εγώ προσπάθησα αλλά δεν έμεινα έγκυος και έτσι ήταν να γίνει, άρα πάμε πάλι να τα πιούμε στο μπαράκι”.

Αμ δε!!!! Στα τέλη Νοεμβρίου, είχα για πρώτη φορά στη ζωή μου καθυστέρηση. Η αδελφή και μια φίλη μου, μου έλεγαν οτι μπορεί να φταίει  ηλικία κι οτι κι εκείνες άρχισαν να έχουν καθυστερήσεις μετά τα 35. Ομως εμένα με έτρωγε οτι ήμουν έγκυος και στις 3 μέρες της καθυστέρησης έκανα το τεστ. Φυσικά ήμουν έγκυος!!! Χάρηκα, μόνο και μόνο επειδη έμαθα οτι μπορούσα να κάνω παιδι (μου είχε κολλήσει η ιδέα οτι δε θα μπορούσα) και το ανακοίνωσα στον σύντροφο, γονείς, πεθερικά. Χωρίς ακόμη να έχω καταλάβει τι θα γινόταν απο δω και πέρα.

Από την ώρα εκείνη, μετά τους πανηγυρισμούς άρχισαν οι… υποχρεώσεις. Πήγαινε στο γιατρό, κάνε εξετάσεις. Στο μεταξύ ούτε προγεννητικές δεν είχαμε κάνει κι εγώ εχω στίγμα Μεσογειακής ενώ ο σύντροφός μου δεν ήξερε καν αν έχει. Τόσο “ντουβάρια” ήμασταν. Και δεν είναι μόνο αυτό, έχω και διαβήτη και θυρεοειδή, αλλά δεν είχα κάτσει ποτε να ασχοληθω με το θέμα “εγκυμοσύνη” και τι προβλήματα μπορεί να προκύψουν.

Όμως το έμαθα από την καλή. Η αδελφή μου που είναι γιατρός με έβαλε για καλά μέσα στο κλίμα: Τρέχα στους ενδοκρινολόγους, πήγαινε μια φορά την εβδομάδα στο Αλεξάνδρα στο διαβητολογικό να σου παίρνουν αίμα και να σε βάλουν στη δίαιτα και στις ινσουλίνες (εγώ ως τότε διατροφή έκανα μόνο, γιατί έχω τύπου 2), πήγαινε στον οφθαλμίατρο, πήγαινε για αιμα-ουρα κλπ καθε λιγο και λιγακι, μη σηκώνεις βάρη, μην κουράζεσαι, κοψε το ποτό, κόψε το τσιγάρο. Το τσιγάρο ως τότε δεν είχα μπορέσει να το κόψω ούτε όταν μου διαγνώστηκε ο διαβήτης κι όταν το σκεφτόμουν οτι πρέπει να το κόψω, μ’ ελουζε κρύος ιδρώτας!!!

Όσο πέρναγε ο καιρός, τόσο καταλάβαινα “που έμπλεξα” και μ’ έπιανε πανικός! Έλεγα απο μέσα μου “Τι μ’ έπιασε και έκανα τέτοια βλακεία, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ!!” Τουλάχιστον δεν είχα ΟΥΤΕ ζαλάδες, ΟΥΤΕ εμετούς και ουτε κάτι άλλο που να θύμιζε οτι ήμουν έγκυος. Λές και δεν ήμουν.

Και να οι ορμόνες να βαράνε κόκκινο και να τα νευρα μου τσατάλια και να να καπνιζω κρυφα στην τουαλέτα ένα τσιγαράκι και να κλάματα και άγχη… Και μέσα σ όλα αυτά επρεπε και να παντρευτούμε για να μην το έχουμε μετα. Αντε κι ετοιμασίες γάμου, πολιτικού βέβαια, αλλά τραπέζι κάναμε.

Στη ζωή μου μπήκαν άγνωστες έννοιες όπως “αυχενική διαφάνεια”, “Β’ επιπέδου”, “Doppler” και άλλα τέτοια κινέζικα.  Και να άγχος η αυχενική, επειδή ήμουν 36 χρονών και νά άγχος μην έχει πάθει τίποτε το παιδι από το ζάχαρο και δωστου αγωνία και τελικά στον 3ο έκοψα και το τσιγάρο και άλλαξα και γιατρό γιατί ήμουν και κύηση υψηλού κινδύνου. Παρεπιπτόντως η αδελφή μου η γιατρίνα μου πρότεινε να γεννησω σε δημόσιο και τελικά αποφασίσαμε Αρεταίειο με γιατρό το Χασιάκο τον οποίο συστήνω ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ.

Και να μου βγαίνει και αμφίβολος ο μεγαλοκυτταροϊός και μετά θετικός και ναααααααα τυψεις που δε έκανα προγεννητικές και ναααααα κλάματα, επειδη διαβαζα στο ίντερνετ οτι το παιδί θα αρρωστήσει και θα βγει κουφό, τυφλό και άλλα ωραία  και τρέχα στο Παστέρ για να κάνεις καλύτερη εξέταση.

Τελικά στον 8ο βγήκε αρνητική και ησύχασα, αλλά κόντεψα να χάσω 10 χρόνια απ τη ζωή μου μ’ αυτό το πράμα!!

Παρόλα αυτά όμως η εγκυμοσύνη μου ήταν κάτι παραπάνω από τέλεια όσον αφορά τα συμπτώματα και όλα τα σημάδια έδειχναν οτι τελικά ήταν γραφτό να γεννηθεί ο γιος μου!! Ο γιατρός μου έλεγε οτι ήμουν η πιο γελαστή από τις πελάτισσές του κι έτσι ήταν. Στον κόσμο μου ήμουν, σα να μη γινομουν μητέρα.

Κι έφτασα λοιπόν στον 9ο έχοντας μια τεραστίων διαστάσεων κοιλιά και 19 κιλά παραπάνω μέσα στο κατακαλόκαιρο (ΤΟ ΠΙΟ ΖΕΣΤΟ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ!!) να μην μπορώ να αναπνεύσω από τον 8ο κιόλας, τόσο που κοιμόμουν 3 ωρες κάθε μέρα και μάλιστα… καθιστη στην κουνιστή καρέκλα. Ειχα φτάσει 70 κιλά με ύψος 1,50!!! Ακόμη και τότε, όταν πήγαινα στο ιατρείο αγκομαχώντας, έκανα πλάκα με τον εαυτό μου και γέλαγε ο γιατρος.

Στις 15 Ιουλίου, στην 37η εβδομάδα ο γιατρος μου μου είπε οτι τελικά δεν τη γλιτώνω την καισαρική γιατί το ζάχαρό μου είχε αρχίσει να τα φτύνει τελείως παρά τις 6 ινσουλίνες την ημέρα και τη διατρόφη κι επειδη ήμουν πάρα πολύ “βαριά”. Εγώ είχα να μπω σε χειρουργείο από παιδί και φοβόμουν τρελά, αλλά ήμουν τόσο φουσκωμένη, που όταν μου είπε να μπω στις 17 Ιουλιου στο Αρεταίειο για να με παρακολουθήσουν και να γεννήσω στις 19, δεν έβλεπα την ώρα. Και μπήκα στο Αρεταίειο και χάρηκα που μπήκα στο νοσοκομείο κι ας μη γεννούσα την ίδια μέρα. Δυο μέρες τριγυρνούσα στους διαδρόμους, έκανα φιλίες με τις μαίες και πέρναγα “ζάχαρη”! Ήμουν χαρούμενη και για ένα λόγο παραπάνω, οτι στις 21 είχα γενέθλια, και ο γιος μου θα ήταν το δώρο μου για το 2012.

Η παραμονή μου στο Αρεταίειο ήταν αξέχαστη και πραγματικά πολύ ευχάριστη. Η καισαρική σαν όνειρο και θυμάμαι με χαμόγελο τον αναισθησιολόγο και τις 2 κοπέλες που μου κρατούσαν το χέρι καθώς ειχα φρικάρει από την αίσθηση της επισκληριδίου, αυτή τη “ζεστή παράλυση” που ανέβαινε μέχρι το στήθος μου, τα 10 άτομα στο χειρουργείο που μιλούσαν περι ανέμων και υδάτων καθώς με “έκοβαν” και μ “έραβαν”. Και όλοι με χαμόγελο. Θυμάμαι το “γκλλλουπ” που έκανε η κοιλιά μου όταν μου την πίεσε ο γιατρος για να βγει το μωρό και το κλάμα του αμέσως μετά το “γκλουπ”. Θυμάμαι αυτό το κόκκινο πλάσμα που μου το δείξανε κι εγώ κοκκάλωσα και μέσα μου σκεφτόμουν “τι έγινε ρε παιδιά;” μ’ ένα ύφος Σπύρου Παπαδόπουλου στους Απαράδεκτους. Ο γιος μου βγήκε κατάγερος και νταβραντισμένος, 3.850, ούτε ικτερους, ουτε υπογλυκαιμίες, ουτε τίποτε! Και δεν έμοιαζε με νεογέννητο, είχε έκφραση, σηκωνε το κεφαλάκι του, ηταν ενεργητικότατος και γελάγαμε με τις “εκφράσεις” του όταν κοιμόταν.

Θυμάμαι τις 6 μέρες της παραμονής μου με τον άντρα μου να ξενυχτάει δίπλα μου και να τρέχει να αλλάζει πάνες νυχτιάτικα γιατι εγω πονούσα και δεν μπορύσα ούτε να κουνήσω. Τις μαίες που μου έλεγαν οτι ειναι “υπόδειγμα πατερα” κι εγώ να τους λέω “αν ξερατε πως ζούσαμε πριν, ουτε καν θα φανταζόσασταν οτι αυτος ο ανθρωπος θα γινόταν έτσι”. Θυμάμαι τα γενέθλια που γιόρτασα στο Αρεταίειο , την τουρτα που κέρασα το προσωπικό και το γιατρό μου να τρέχει με την τούρτα στο χέρι τρώγοντάς την στα γρήγορα γιατί ειχε βραδυάτικα επείγουσα καισαρική.

Σημερα ο γιος μου είναι 2 και κάτι μηνών και η ζωή μου έχει έρθει τα πάνω-κάτω. Πλέον ούτε μπαράκια σκέφτομαι, ούτε playstation. Με τη μεγαλύτερη ευκολία έτρεχα τις νύχτες που είχε κολικούς να τον νανουρίσω, να τον αλλάξω, το ίδιο και ο άντρας μου (είμαι πολύ τυχερή σ αυτό). Και γέλαγα με τον άντρα μου που προσποιούταν νυχτιάτικα οτι του έκανε εξορκισμό για να σταματήσει το κλάμα από τους κολικούς λέγοντας “δαίμονα πες μου τ’ όνομά σου! Βγές από το παιδί μου!”. Και τα ξενύχτια κι η “αλλαγή βάρδιας” μας κούραζαν αλλά ούτε καν τα σκεφτόμαστε.

Και πλέον λέμε μεταξύ μας “Μα καλά, τι βλάκες ήμασταν;;; Δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο καλύτερο από αυτό το μωράκι”. Και μας πιάνουν τα κλάματα όταν μας χαμογελάει, και γελάμε μαζί του με τα διάφορα “λογάκια” που λέει μόνος του, τους ήχους που βγάζει. Και κάνουμε πλάκες μαζί του τόσο που τα πεθερικά μας “τη λένε” οτι είμαστε χαζά. Και κάθε μέρα τον αγαπάμε περισσότερο και κάθε μέρα γινόμαστε όλο και πιο εξαρτημένοι από την παρουσία του. Και γελάμε με τους εαυτούς μας, επειδή κι εμεις μόνο γι αυτόν μιλάμε στους φίλους και κάνουμε όλα αυτά που μας την έσπαγαν παλιά με αυτούς που είχαν παιδιά.

Και ναι, πλέον μπορώ να πω περήφανα: Μαμά είμαι και φαίνομαι!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com