Η κορη μου θελει σαν τρελη αδερφακι, αλλα…
Γεια σας και απο μένα!
Έχω μια κόρη τριών ετών. Η οποία θέλει σαν τρελή αδερφάκι! Ζητάει κάθε μέρα να μας φέρει κι εμάς μωρό ο πελαργός αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο «αλλά».
Από τότε που γέννησα η σχέση μου με τον άντρα μου μετατράπηκε από σχέση αγάπης σχεδόν σε μίσους! Το διάβασα στη σελίδα σας και εξεπλάγην, για το οτι υπάρχουν περιπτώσεις σαν τη δική μου που ο πατέρας ζηλεύει τη σχέση μάνας – παιδιού και διεκδικεί το παιδί και επεμβαίνει κτλ. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για να σας κουράσω, αλλά όταν είναι είμαστε και οι τρεις στο σπίτι η κατάσταση είναι ανυπόφορη! Ευτυχώς μεγαλώνοντας το παιδί αυτό έχει μετριαστεί λίγο, αλλά και πάλι είναι μια πολύ δύσκολη καθημερινότητα, συνέχεια καβγάδες και γκρίνια με αφορμή σχεδόν πάντα το παιδί..
Καταρχάς, η σχέση μας έχει υποστεί τέτοια ρήξη που δεν νιώθω αυτή την επιθυμία να του χαρίσω ένα παιδί. Επίσης γνωρίζω οτι ένας γάμος δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο μετά τον ερχομό του δεύτερου παιδιού. Ακόμη σκέφτομαι οτι δεν έχω τη δύναμη πλέον να ξαναπεράσω την ίδια ένταση που βίωσα όταν η κόρη μου ήταν μωρό και δεύτερη φορά! Σκέφτομαι ακόμη οτι σε περίπτωση που δημιουργηθεί η ίδια κατάσταση με το 2ο παιδί η κόρη μου θα βιώνει και θα θυμάται τα πάντα. Πολλοί μου λένε οτι δεν θα είναι ίδιος στο 2ο παιδί και οτι θα καλυτερέψει, αλλά ισχύει;
Και τι να κάνω που η μικρούλα μου κλαίει κάθε φορά που φεύγουμε από κάπου που παίζει με παιδάκια και λέει οτι θέλει και εκείνη;
Μπορώ να της στερήσω ένα αδερφάκι, έναν δικό της άνθρωπο που θα είναι εκεί όταν εγώ κάποτε δεν θα είμαι;
Δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι πολύ μπερδεμένη…
μαμά Α.
—
Έχεις μια ιστορία να μας πεις;
Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!
Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com
Η δική μου γνώμη σκεφτόμενη τα παιδιά και μόνο (διότι είμαι μοναχοπαίδι) είναι η εξής: να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών, να είσαι και μόνος σου;;;; Γιατί;; Γιατί να μην έχεις δίπλα σου αδέρφια για στήριγμα; Ακόμα και τα αδέρφια που δεν έχουν ιδιαίτερα στενή σχέση, στα δύσκολα ενώνονται. Ο άντρας μου όταν έχασε τον πατέρα του είχε 2 αδέρφια να το περνάνε μαζί. Εγώ θα θάβω τους γονείς μου μόνη μου. Πονάει πολύ. Κάντε αδέρφια στα παιδιά σας, δεν ξέρετε τι θα βρουν στη ζωή τους, ας έχουν κάπου να στραφούν.
αρχικα θα σου ελεγα παρε σκυλο! για να εχει το παιδι σου παρεα.... σκεφτομενη ομως την σχεση με την αδερφη μου μαζι και με τους τσακωμους μας θα συμφωνησω και με τις κοπελες! αν θελεις κανε και δευτερο κερδισμενοι θα βγειτε!!!! παντως για το καλο του παιδιου πρεπει καπως να βρεις την ακρη... το παιδι δεν ειναι χαζο και καταλαβαινει τα κουμπια σας να περναει το δικο του! ετσι που κανει ο ανδρας σου θα δημιουργησετε ενα παιδι κακομαθημενο χωρις να ξερει το οχι και ταυτοχρονα αβουλο χωρις πρωτοβουλιες.... για να μην σου αναφερω αν ειναι ψειρας και με την καθαριοτητα του ποσες αλλεργιες θα αποκτησει....
Νομίζω ότι όλες σχεδόνο οι σχέσεις περνούν τέτοια κρίση. Η δικιά μου, πάντως σίγουρα. 1) Δεν ασχολιόταν καθόλου με το πρώτο μας παιδί όταν ήτανε μωρό, 2) Περνούσε όλες τους τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή χάνοντας, μάλιστα, χρήματα, 3) Πηγαίνοντας στο χωριό του θεωρούνταν αυτονόητο ότι "η μάνα θα κάτσει με το παιδί, ο άντρας θα βγει" και κάτι άλλα ωραία... τέλειο περιβάλλον δεν ακούγεται;; πάντως, είχα διαχωρίσει τις προτεραιότητές μου: όντας μοναχοπαίδι, στο παιδί μου θα χάριζα αδελφάκι. Με όποιον το συζήταγα, μου απαντούσε: "ένα δεύτερο παιδί δεν θα φτιάξει τη σχέση σας". Μα δεν το ήθελα για αυτό, ούτε το έκανα για αυτό, το έκανα για τον γιο μου κυρίως, και για μένα. Στο δεύτερο παιδί διαπίστωσα ότι περίμενα χειρότερες καταστάσεις (με βάση το πρώτο), αλλα ήμουνα προετοιμασμένη, τα περίμενα κλπ. Τελικά οι καταστάσεις εξελίχθηκαν ευχάριστα!!! Ο μπαμπάς αναγκάστηκε να ασχοληθεί περισσότερο με τον μεγάλο όσο ήμουνα έγκυος και μετά με το μωρό και σήμερα ήμαστε πολύ καλύτερα, η σχέση μας το ίδιο, τα παιδάκια μου είναι 2 & 5,5 ετών και περνάμε υπέροχα!! Εγώ θα σου έλεγα: τόλμησέ το...
Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας. Εγω ειμαι μοναχοπαιδι. Παντα ηθελα αδερφακι. Αλλα δυστυχως λογω προβληματος της μητερας μου δεν μπορεσαν οι γονεις μου να κανουν αλλο παιδι. Εχω χασει τον πατερα μου εδω και αρκετα χρονια και η μητερα μου ειναι μεγαλη σε ηλικια με σοβαρα προβληματα υγειας και δεν ξερω για ποσο ακομα θα την εχω κοντα μου. Θα ηθελα πολυ, ειδικα τωρα που περναω δυσκολα και στο γαμο μου να ειχα εναν αδερφο η μια αδερφη, εναν δικο μου ανθρωπο.. Ξερω οτι το δευτερο παιδι σε εναν ηδη επιβαρυμενο γαμο φερνει συνηθως την καταστροφη. Να σας πω ομως δεν με νοιαζει και πολυ αυτο. Δεν θα εκανα ποτε παιδι για να σωσω τον γαμο μου, αλλα για να χαρισω στην κορη μου εναν δικο της ανθρωπο. Το προβλημα με τον αντρα μου ειναι οτι ειναι υπερβολικοτατα υπερπροστατευτικος οσον αφορα το παιδι, υπερβολικοτατα αγχωδης, διεκδικει την απολυτη προσοχη της και δυσανασχετει εμφανως οταν κανουμε πραγματα μονες μας (οπως πχ να της αγορασω ενα παιχνιδι ή να παμε μια βολτα χωρις να ειναι και εκεινος) ή οταν το παιδι εκδηλωνει την αγαπη του για μενα. Ακομη επεμβαινει οταν την μαλωνω ή της απαγορευω κατι, μιλωντας μου ασχημα και κατηγορωντας με μπροστα της, και φυσικα υποχωρώντας σε αυτο που θελει το παιδι, οσο λαθος και να ειναι αυτο. Ακομη, οταν κανει το παιδι κατι που εκεινος δεν συμφωνει (που πολλες φορες εχει δικιο) ποτε δεν την μαλωνει εκεινος, μονο μου λεει να την κανω να σταματησει αυτο που κανει. Οταν λοιπον παω κι εγω να της παρω πχ το μπαλακι που πεταει μες στο σπιτι και εκεινη αρχιζει να ουρλιαζει (εχει ακραιες αντιδρασεις οταν της απαγορευω κατι και ειναι εντελως ανυπακουη και υπερβολικα ζωηρη οταν ειναι ο πατερας της μπροστα, οταν ειμαστε μονες ειναι πολυ συνεργασιμη) εκεινος επιτιθεται σε μενα και της επιστρεφει το μπαλακι της... Φυσικα και οταν πηγαινουμε στα πεθερικα μου εχει την ιδια σταση και απεναντι τους και οποτε σκονταψει το παιδι τους κανει να κοντευουν να παθουν καρδιακο.. Φυσικα ποτε δεν την αφηνουμε στα πεθερικα μου για να παμε καπου καθοτι δεν τους εμπιστευεται και δεν παμε και πουθενα ολοι μαζι καθως οταν ειναι και εκεινος μαζι το παιδι ειναι πολυ ανυπακουο και δεν μπορουμε να καθισουμε πουθενα... Μολις κοιμηθει η μικρουλα ηρεμει και βρισκω την ησυχια μου. Να σημειωσω ομως οτι την ολη γκρινια και το συνεχες "προσεχε προσεχε" την συνοδευει τις περισσοτερες φορες και πολυ ασχημη φραστικη επιθεση προς το μερος μου, χωρις λογο. Και μερικες φορες κι εγω, αν και τον εχω συνηθισει πια και δε δινω ιδιαιτερη σημασια, νευριαζω και τσακωνομαστε... Αυτο φοβαμαι. Οχι μην γινει χειροτερος απεναντι μου,, μην ειναι ομως ιδιος αγχωδης και υπερβολικος και ζηλοφθονος και με το αλλο παιδι.. Ευχαριστω για τον χρονο σας και συγγνωμη αν σας κουρασα...
Έτσι όπως το περιγράφεις εδώ, με όσα εγώ καταλαβαίνω, μάλλον ισορροπία θα φέρει το δεύτερο παιδί. Και κάτι που έχω ακούσει από πολλούς γονείς: Το πρώτο παιδί το κάνεις για σένα (γονιός), το δεύτερο για το πρώτο!!!
Ζω από κοντά την ίδια περίπτωση, αντίστροφα [στη θέση του άντρα σου βάλε τη μητέρα]. Το δεύτερο παιδί δεν έφερε ισορροπία, ούτε άλλαξε την [κακή] σχέση του ζευγαριού, αντίθετα την ενέτεινε. Το κάθε ζευγάρι φυσικά είναι διαφορετικό. Η αντίδραση και η όλη συμπεριφορά του άντρα σου δείχνει ότι υπάρχει πρόβλημα στον ίδιο. Είναι κάτι που πρέπει να το καταλάβει, διαφορετικά ούτε το δεύτερο, ούτε το τρίτο παιδί θα έρθει να δώσει λύση. Μίλα του ξανά για το πώς σε επηρεάζει η συμπεριφορά του χωρίς όμως να παρασυρθείς και να γίνεις επικριτική. Αν πιστεύεις ότι σε παίρνει, γράψε τις σκέψεις σου και δωστου τες να τις διαβάσει. Μπορεί να εκπλαγείς. Πάντως, να θυμόμαστε ότι η ζωή κυλάει και ότι συμβαίνουν πολλά. Υπάρχουν αδέρφια που δεν μιλιούνται πια κι ας μεγάλωσαν ως ένα. Κι οι λόγοι μπορεί να είναι τέτοιοι που να μην μας περνούν καν απ΄το μυαλό τώρα.
πολλες αγανακτισμενες μαμαδες υπαρχουν τελικα!!!δυστυχωσ ειναι γεγονος οτι μετα τη γεννηση ενοσ παιδιου οσο απεραντη και αν ειναι η ευτυχια του ζευγαριου η ρηξη δεν αργει να ερθει δυστυχως. κιεμενα ο μικρος μου που κοντευει τα 3 μετα απο τη γεννηση της ανιψουλας μου εχει ξεκινησει να πιανει τη κοιλια μου και να λεει μαμα εχουμε κιεμεις μωρο μεσα???το θεμα ειναι οτι κιεγω δε νιωθω ετοιμη ακομα για 2ο παιδακι και φοβαμαι μηπωσ μετα μεγαλωνοντας ο μικρος μου δε θελει...και δεν θα ηθελα να μεγαλωσει μονος εχοντας μεγαλωσει με 3 αδελφες εγω δεν τις αλλαζω με τιποτα ειναι το λιμανι μου οι φιλες μου δεν νιωθω ποτε μονη ειμαστε η μια για την αλλη φυλακας αγγελος.δεν θα ηθελα να το στερησω αυτο απτο παιδι μου!!γιαυτο λοιπον σε συμβουλευω να προσπαθησεις να λυσεις τα οποια προβληματα με τον αντρα σου αν δεν ειναι τοσο σοβαρα θα λυθουν πιστεψε με και να χαρησεις και ενα αδελφακι στο παιδακι σου τωρα αν αυτο δεν ειναι εφυκτο και τα προβληματα μεγαλα παρε τη μεγαλη αποφαση και συνεχισε τη ζωη σου και καποια στιγμη θα βρεις καποιον που θα φτιαξεις τη ζωη σου και θα ερθει και αλλο παιδακι....ευχομαι να παρεις την πιο καλη αποφαση για σενα και προπαντον για το παιδακι σου....
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί να λένε οι μεγάλοι πως τα παιδιά δένουν το ζευγάρι, και είχα ακούσει και περιπτώσεις γυναικών που για να σώσουν τον γάμο τους έκαναν κι άλλο παιδί. Πόσο λάθος είναι αυτό τελικά. Με τον άντρα μου είμασταν παντρεμένοι 7 χρόνια μέχρι να έρθει η μικρή μας και είμασταν ένα. Πότε δεν είχα ουτε καν σκεφτεί κατι κακό για εκείνον ήταν θεός. Τσακωμός δεν ξέραμε τι θα πει. Είχαμε πάντα την ίδια άποψη για τα πάντα και συμφωνούσαμε σε όλα. ¨Κοροιδεύαμε¨κιόλας τα ζευγάρια με παιδια που τσακωνόντουσαν. Με το που έκανα την μικρή .... άλλαξαν πολλά. Τσακωνόμαστε αρκετά συχνά (για τα δικά μας δεδομένα) για γελοίους λόγους και πάντα σχετικούς με το παιδι. Τώρα είναι 3,5 και είναι καλύτερα τα πράγματα απο όταν ήταν πιο μικρή , αλλά το ότι ώρες ώρες λέω μέσα μου ότι είναι μ@λ@κ@ς με κάνει και αισθάνομαι πολύ άσχημα. Τώρα που βλέπω ότι με το δεύτερο παιδί χειροτερεύει η κατάσταση με τρομάζετε..... Και θέλουμε τόσο πολύ ένα δεύτερο και οι τρεις....
κάνε παιδί με άλλον
δύσκολη η απόφαση όντως. Αλλά ισχύει πως στο δεύτερο παιδί η σχέση δοκιμάζεται ακόμα περισσότερο. οι αντοχές είναι περιορισμένες, ο χρόνος του ζευγαριού μηδαμινός. Αν έχετε τόσα προβληματα τώρα σίγουρα θα είναι περισσότερα μετά. Απ' την άλλη όντως είναι κρίμα να μην έχει ένα αδελφάκι η κορούλα σας. Και γω έτσι σκεφτόμουν και θέλησα να κάνουμε και δεύτερο. Οτι και να γίνει εκείνα θα έχουν πάντα το ένα το άλλο. Αλλά...πρώτα νομίζω πρέπει να δεις τι θα γίνει με την σχέση σας και μετά να προχωρησετε για δεύτερο. Αν τα πράγματα χειροτερέψουν μετά ίσως οι επιπτώσεις στην ψυχολογία της μικρής σας να ειναι περισσότερες από τώρα που δεν έχει ένα αδελφάκι.
Ειμαι στην ιδια κατασταση σχεδον...εχει εδω κ ενα χρόνο που σκεφτομαι συνεχως να χωρισω .απο την ωρα που εμεινα εγκυος κ μετα μειναμε μαζι εχουμε προβληματα που μεχρι ενα σημειο δεν ηθελα να παραδεχτω παντα εδινα ευκαιριες κ ακομα δινω,εγω ηθελα πολυ δευτερο παιδι,αλλα δεν τολμουσα γιατι απ 'οτι εχω καταλαβει,ενα παιδι δεν δενει ενα ζευγαρι που δενε χει γερες βασεις αλλα το ''χωριζει'' ο μικρος μου 4,5 χρ πια ζηταω πολλες φορες αδερφακι,αλλα προσπαθώντας να τον ξεγελασω του λεω πως αν θελει ο Θεουλης θα μας στειλει.. φυσικα κ μαυτην την κατασταση ομως εγω δεν προκειτε να προχωρησε σε 2ο.. με στεναχωρει κ με λειπει οτι ισως το παιδι μου δεν θα εχει ενα αδερφακι αργοτερα,γιατι εγω οτι κ να μου συμβει πια εχω ενα στηριγμα τον αδερφο μου, εχω χασει την μαμα μου,προσφατα τους παππουδες μου που μας μεγαλωσαν μαζι με τον μπαμπα μου κ ουσιαστικα οι 2 δικοι μου ανθρωποι ειναι ο μπαμπας μ κ ο αδερφος μου.
Δυστυχώς πρέπει να ξέρεις ότι τίποτα δεν λύνεται με τον ερχομό ενός παιδιού. Πρέπει πρώτα να τα βρείτε σαν ζευγάρι και μετά να μεγαλώσετε την οικογένειά σας, ΔΕΜΕΝΗ. Αν είναι μόνο θέμα ζήλιας απέναντί σου με το παιδί τότε με μια ειλικρινή κουβέντα κι από τους δυο θα λυθεί το πρόβλημα πιστεύω. Κάνε μια προσπάθεια για το καλό της οικογένειάς σου. Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο....
kopela mou peripou k go stin idia thesi me sena..me tin diafora oti den exei ftasei i sxesi mas se misos sxetika einai polu kalos me tin mikri alla den thelei me tpt allo paidi eno ego k i mikri theloume akrivos to antitheto...gia tous dikous tou logous...emena mou leei gia to oikonomiko alla den einai etsi kathos sixna exoume provlimata me tin mama tou...ti na po...zilevo tis oikogeneies pou exoun 2 k 3 paidakia...
συμφωνω με τη φιλη εδω,εως το πρωτο παιδι ημασταν μια χαρα,μεγαλος ερωτας,μετα το πρωτο παιδι αντιμετωπισαμε μια ρηξη απιστευτη στη σχεση μας,καυγαδες,γκρινιες,ζηλιες,επεμβαση-παρεμβαση καθημερινη απο τη μανα του θαρρεις κι εγω δεν ειχα μανα!τραβηξα πολλα και απο τους δυο τους,προχωρησα στο δευτερο παιδι ελπιζοντας πως θα φτιαξουν τα πραγματα-δε μετανιωνω για τα παιδια μου και αυτο θα πρεπει να το λαβει σοβαρα υπ οψιν η φιλη που ρωταει: τα παιδια τα κανεις επειδη συνειδητα το θες, αν οχι δεν τα κανεις,η σχεση νομιζω ειναι ανεξαρτητο πραγμα,αν ειναι να χαλασει θα χαλασει και με ενα ,η δεκα παιδια ,η με κανενα! Μετα το δευτερο παιδι,ο συζυγος μου επαθε την απολυτη μεταστροφη και η σχεση αποτελειωθηκε δυστυχως!ειμαστε ακομα μαζι μετα απο αποφαση δικη μου για διαφορους λογους δικους μου......τα παραθετω σαν αποσταγμα εμπειριας,μη θελοντας εγω να βγαλω συμπερασμα...μακαρι να βοηθησουν.....
ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ! ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ!!ΕΤΣΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ..ΜΕ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΜΑ...ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΩΡΟ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΑΛΛΑΞΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ...ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΛΙ...ΕΚΕΙΝΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΟΥΣ...ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΘΑ ΣΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΩΡΟ!!ΟΥΤΩΣ Η ΑΛΛΩΣ Η ΚΟΡΗ ΣΟΥ ΜΙΚΡΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ!