Ο ένας από τους δυο έρωτές μου!

Με λένε Γκρέσια, είμαι 26 χρονών και ζω σε ένα μικρό πανέμορφο νησάκι  την Σύμη. Είμαι μανούλα 2 μικρών αγοριών!

Με τον σύζυγο παντρευτήκαμε τον Σεπτέμβριο του 2010 και μέσα σε 2 μήνες γάμου αποφασίσαμε να γίνουμε και εμείς γονείς. Αρχίσαμε λοιπόν προσπάθειες…

19 Δεκεμβρίου περιμενα να αδιαθετησω… Σηκωνομαι απο τα χαραματα στις 19 Δεκεμβριου για να κανω τεστακι, χωρις καθυστερηση, χωρις τιποτα… Με ετρωγε κατι…!

Κανω το τεστ, δεν εμφανιζεται τιποτα. Το πεταω μεσα σε μια τσαντα, ξαπλωνω και αρχιζω να κλαιγομαι μονη μου… Και ξανασηκωνομαι και παω παλι στην τσαντα, οπου το ειχα πεταξει. Παω στο μπανιο να το ξαναδω… ΑΧΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ.. Δεν φαινοταν καθολου! Παω στην καλη μου φιλη, την ξυπναω γιατι δεν μπορουσα με τιποτα να περιμενω να ξυπνησει… Το βλεπει και σιγα σιγα στροφαρε και εκεινης το μυαλο…. και αρχιζει να μου λεει «ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟΟΟΟΟ!!!!!» και εκει αρχισαν τα ονειρα μου για το φασολακι μου!!!!

Περασε ο πρωτος μηνας, ολα τελεια… Στον δευτερο αρχισαν τα οργανα! Αναγουλες, εμετοι, να μου βρομαει το σπιτι μου… Με ενα πορτοκαλι στην μυτη και ενα μπουκαλι νερο και κλειδωμενη στο μοναδικο μερος που δεν μου βρομουσε: το δωματιο μου. Ουτε τουαλετα δεν ηθελα να παω, γιατι μου βρομουσε και αυτη… Γεναρης μηνας σηκωνομαι με τα 1000 ζορια να παω τουαλετα…. Σκουπιζομαι, αιμα… Παω στο νοσοκομειο, δεν μου βρηκαν τιποτα.. Απλα μου ειπαν «Μεινε ξαπλωμενη» και επινα για μια βδομαδα utrogestan….

Αφου περασαν οι πρωτοι 4 μηνες και αρχισα να βγαινω εξω σιγα σιγα, πηρα μια ανασα!!!!! Πφφφ οχι για πολυ ομως… Στον 5ο μηνα, τσουπ αιμορραγια… Να κυλαει το αιμα απο τα ποδια μου και να μην ξερω τι να κανω … Τα εχασα… Ο αγαπημενος μου στην δουλεια… Παίρνω τηλεφωνο και ερχεται μεσα σε 10 λεπτα… Παμε νοσοκομειο… ΑΠΟΚΟΛΛΗΣΗ…

Για 2 μηνες ξαπλωμενη… Ποτε ομως δεν σκεφτηκα αρνητικα οτι μπορει να τον χασω!

Περνουσε ο καιρος… 16 Αυγουστου η επισκεψουλα μας στο γιατρο μας.

«Αιντε κοριτσι μου, σε 2 μερες γενναμε» μου λεει ο γιατρος.

.18 Αυγουστου ετοιμαζομαι να παω νοσοκομειο… Οταν μπηκα στην εισοδο του νοσοκομειου, εκει ενα δακρυ μου επεσε απο τον φοβο, χαχαχαχα! Μου κανανε τις εξετασεις μου και να ο ορος για να με πιασουν οι πονοι…. Ολα καλα τις 2 πρωτες ωρες, μετα αρχιζα να ποναω λιγο λιγο, αρχισαν οι πονοι να με αποτελειωνουν, ανθρωπο να μην θελω να δω… Να διωχνω τους παντες και να πηγαινω στο παραθυρο να παίρνω αερα.. .και να φωναζω ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ…. Ερχεται ο γιατρος μου, ο μικρος ψηλά. Να μην κατεβαινει με τιποτα… 12 ωρες να βογκαω, να περπαταω, τιποτα… Με βλεπει ξανα..

«Χμμμμ! Παμε για καισαρικη» μου λεει «δεν γινεται αλλιως«

Ο μικρος αναποδογυρισε και δεν θα μπορουσε να βγει.. Με πανε στο χειρουργειο, μου βαζουνε την επισκληριδιο, αρχισε το μουδιασμα… Δεν ενιωθα τιποτα… Καποια στιγμη μου λεει ο γιατρος μου «Παρε μια βαθια βαθια ανασα οταν σου πω εγω….» Την παίρνω και νιωθω ξαφνικα μια ανακουφιση, μια ελευθερια και ξαφνικα ενα ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Γεννηθηκε το χιονοανθρωπακι μου στις 19 Αυγουστου και ωρα 9:15 πμ!!! Τον κοιταζω… Μονο χιονοανθρωπακι δεν ηταν, χαχαχα Ενας μελαχρινος ψηλος γόης! Και το ονομα αυτου: Κοσμας!!!!

Αυτος ηταν ο πρωτος μου ο ερωτας και θα ειναι ο παντοτινος!!! Η ομορφια και ολος μου ο κόσμος ΕΣΕΙΣ, αγορια μου!!!

Σας αγαπαω πολυ, παιδακια μου!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com