Ένα «αντίο» στο κοριτσάκι μου
Θα ήθελα να γινόταν ένα θαύμα… ένα θαύμα που θα με έφερνε για λίγο εκεί που είσαι εσύ.…
Θέλω για λίγο να σε νιώσω… να σε πάρω στην αγκαλιά μου και να σε φιλήσω στο τρυφερό κεφαλάκι σου. Να σου ψιθυρίσω πόσο μα πόσο σε αγαπώ και ότι θα σε σκέφτομαι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Δεν μπορέσαμε μικρούλα μου…. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ να αγκαλιαστούμε και να ειδωθούμε.
ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ όμως να νιώσουμε η μία την άλλη…. Και ναι ΕΣΥ περισσότερο. ΕΣΥ κατάλαβες… ΕΣΥ ήξερες ότι θα πετάξεις μακριά μου. Στο τέλος είχες λουφάξει φοβισμένη στην κοιλιά μου και κουνιόσουν ελάχιστα. ΕΣΥ κατάλαβες τον πόνο που ένιωθα κάθε φορά που φτερούγιζες στην κοιλιά μου και έτσι προσπάθησες να απαλύνεις αυτόν τον πόνο….
Όμως κοριτσάκι μου, ο πόνος αυτός ΔΕΝ θα φύγει ποτέ. Μπορεί να κοιμηθεί, αλλά ΔΕΝ θα φύγει.
Μαζί σου ξεψύχησε κι ένα δικό μου κομμάτι.
Η τομή στην κοιλιά μου θα είναι εκεί… θα θυμίζει πως κάποτε κυοφόρησα ένα υπέροχο κοριτσάκι. Ένα κοριτσάκι που μοιάζει τόσο πολύ με τον αδελφό της που κοιτώντας τον θα βλέπω κι εσένα.
Σε αγάπησα και θα σε αγαπώ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ….
Η μανούλα σου
Για το κοριτσάκι μου που έχασα πριν 10 ημέρες, στην 27η εβδομάδα, λόγω σπάνιου συνδρόμου.
Για το κοριτσάκι μου που περίμενα ΤΟΣΑ χρόνια και έπρεπε να πετάξει ψηλά….
Μαμά Χριστίνα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΔΕΝ ΕΧΑΣΕΣ! ΕΡΙΞΕΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩ ΣΕΣ!!!! ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ!
ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ... Πόση κακία και επιπολαιότητα κρύβει η ετυμηγορία σου !!!! Πραγματικά, να μην βρεθεί ποτέ γυναίκα σε αυτήν την θέση...ούτε όσες κρίνετε, εκ του ασφαλούς, όλες εμάς που έχουμε περάσει κάτι τέτοιο...λυπάμαι πραγματικά...
Εγώ θα σου πρότεινα μόλις συνέλθεις λίγο και αν το θες ακόμα δηλ γιατί βλέπω από τα λόγια σου έναν καλό άνθρωπο με πολύ αγάπη να δώσει να προσπαθήσετε να υιοθετήσετε κάποιο μωράκι...Είναι κάτι που σκέφτομαι από μικρή αλλά λόγω οικονομικών δεν γίνεται..Βλέπω πόση αγάπη και προσοχή χρειάζεται κάθε παιδί τώρα που έχω γίνει μάνα και σκέφτομαι πόσα μωράκια μένουν χωρίς αγκαλιά και χάδια...Νομίζω θα κάνεις τα αγγελούδια σου ακόμη πιο περήφανα..
ενα αντιο στο αγορακι μου...φτασαμε στην 38η εβδομαδα..και μετα??δεν υπηρχε μετα....
Εη μην απελπιζεσαι,οτι νιωθεις ειναι φυσιολογικο.η αληθεια ειναι οτι το σωμα μας δεν μας αφηνει να ξεχασουμε ευκολα.....ποναμε,εχουμε κιλα....ειναι πολυ νωρις.... Τωρα που ανοιγει ο καιρος,κανε μια βολτα να παρεις αερα.....πηγαινε καπου μονη σου,αν το εχεις αναγκη....κλαψε με την ησυχια σου και ξεσπασε. Ξεκινα σχεδια για το καλοκαιρι.ψαξε ενα ωραιο μερος να πατε....ισως και μια εκδρομη μονοι σας,με τον αντρα σου.....εγω στους 3 μηνες πηγα στα Ζαγωροχωρια-ενα ταξιδι που παντα ηθελα να κανω-....αφησα τη μικρη στη μαμα μου για 3 βραδια,και φυγαμε....καθομουνα τα μεσημερια -που κοιμοταν η κορη μου- στον υπολογιστη και χαζευα ξενοδοχεια....και περναγε και η ωρα....αυτο βεβαια αρεσει σε μενα....βρες κατι που να γουσταρεις.... χαλαρωσε....εχουμε ενα παιδακι που μας χρειαζεται....παντα σκεφτομαι τις μαμαδες-γιατι για μενα ειναι μαμαδες στη ψυχη τους,και στη δικη μου- που γυρισαν σπιτι με αδεια αγκαλια,και δεν τους περιμενε εκει καμια ψυχουλα να τους αγκαλιασει με τα μικρα χερακια και να τους πει "μαμα"....υπαρχουν και εκεινες που γυρισαν με το μωρο τους...το ταισαν,το νανουρισαν,κοιμηθηκαν διπλα του,τους γελασε...και μετα εφυγε....τι πιο τραγικο?ε? Και επειδη σκεφτεσαι το παιδακι σου,και το αγαπας....μη νομιζεις οτι εκεινο δεν καταλαβαινει το πονο σου,και στεναχωριεται....νιωθει τα παντα,το ξερεις αυτο,εστω κι αν χαμογελας...καποιες φορες με το ζορι, και το ξερει..... Δουλεψε με τον εαυτο σου,για σενα πρωτα απ'ολα,και μετα για τους αλλους.....αλλα δυστυχως μεσα στη τυχη μας να εχουμε μια ψυχουλα να μας γελαει στο σπιτι εχουμε και την ατυχια να πρεπει να προσποιηθουμε,και να μην ξεσπαμε σε κλαμματα οποτε μας ερχεται,παρα να τρεχουμε να κρυφτουμε στο μπανιο...να πρεπει να γελαμε ψευτικα,να μην μπορουμε να κοιταξουμε τις φωτογραφιες απο το μαιευτηριο που εχουν το ζωντανο μωρο μας μεσα στο πυρεξακι να κλαιει....... Εμεις ειμαστε εδω για σενα,και το εννοω....γραψε οτι αισθανεσαι...... Κουραγιο,υπομονη και ενα μεγαλο φιλι στο παιδακι σου....
Γλυκιές μανούλες, σας ευχαριστώ πολύ για τη συμπαράσταση. Αυτές τις ημέρες ομολογουμένως είμαι πολύ χάλια. Με πονάει και πάρα πολύ η τομή της καισαρικής.... Δεν αντέχω...κάνω κουράγιο για το παιδί μου.
Και αν θες να μιλήσεις σε έναν άνθρωπο είμαι στη διάθεσή σου. ...
Καλό Παράδεισο στο κοριτσάκι σου, καλή μου! Ήρθε κι έφυγε μέσα σε μια ζεστή μητρική αγκαλιά! Μπορεί να ήταν σύντομη η ζωή του , αλλά ήταν ζηλευτή!
Συνονόματη, έχεις δυο αγγέλους στον ουρανό που μπορείς πάντα να τους επικαλείσαι να μεσιτεύουν για σένα..Υποκλίνομαι στη δύναμη που δείχνεις. Θα σας έχω στην προσευχή μου πάντα..
Κοπέλα μου κουράγιο. Δεν είσαι μόνη. Δυστυχώς δεν είσαι μόνη. Πρόσεχε τον εαυτό σου. Σε νοιώθω.
κοπελα μου μην το βαζεις κατω...δεν μπορω να διανοηθω τετοιο πονο...πριν λιγες μερες εμαθα κι εγω οτι ειχα παλινδρομη και ακομα δεν μπορω να το διαπραγματευτω. δεν μπορω να φανταστω πως νιωθεις..μακαρι καμια γυναικα να μην το περνουσε αυτο.να εισαι ομως δυνατη για το παιδακι σου και τον εαυτο σου. δεν νομιζω οτι το ξεχνας ποτε αλλα ισως απαλυνεται με τον χρονο.σου ευχομαι να καταφερεις να κανεις αδερφακι στο μικρο σου και να εισαι πανω απο ολα υγιης !
Αγαπητή Spyrieta Σ ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου. Λυπάμαι για την παλίνδρομη και εύχομαι αντίστοιχα και σε εσένα να αποκτήσεις σύντομα ένα υγιές μικράκι.
Γλυκιά μου Χριστίνα... Λυπάμαι μέσα από την καρδιά μου για τις απώλειες σου. Μαμά 2 αγγέλων και εγώ σε καταλαβαίνω απόλυτα. (http://www.eimaimama.gr/2014/02/tria-paidia-se-tessera-xroniaa.html) Η πληγή δεν θα φύγει ποτέ, απλά θα πάψει να αιμορραγεί τόσο πολύ... Και γιατί να φύγει; Το παιδί σου έχασες. Τα παιδιά σου. Αυτό δεν ξεπερνιέται απλά αντιμετωπίζεται. Είσαι άξια θαυμασμού που παρά τα όσα σου συμβαίνουν συνεχίζεις τις προσπάθειες, παρότι έχεις ήδη ένα παιδάκι. Και να συνεχίσεις. Εγώ είμαι μαζί σου, στέλνοντας σου την πιο θερμή προσευχή, την πιο γλυκιά αγκαλιά και όση δύναμη και θετική ενέργεια μου περισσεύει. Σε φιλώ γλυκά... Σε 3 μέρες πάνε πέντε χρόνια από όταν "πέταξε" το πρώτο μου αγγελούδι. Η δική μου κόρη... Και ακόμα πονάει. Φιλιά πολλά Μαμά Γιάννα
Αγαπητή μαμά Γιάννα, Σ' ευχαριστώ θερμά για τα γλυκά σου λόγια. Είχα διαβάσει την ιστορία σου και ειλικρινά είχα συγκλονιστεί με το κουράγιο σας! Είχα όμως ανακουφιστεί και με το χαρούμενο τέλος καθώς ήρθε επιτέλους ένα παιδάκι στη ζωή σας. Χρειάστηκε να γεννήσω με καισαρική αυτή τη φορά τη μικρούλα, καθώς δεν γινόταν αλλιώς, ενώ είχα ιστορικό μόνο με φτ. Εκτός των άλλων δλδ, εκτός από την "τομή" στην καρδιά μου, θα έχω και την τομή στο σώμα μου.... Ο δρόμος της απώλειας είναι και ο πιο οδυνηρός.... Με εκνευρίζει όταν ακούω "Έχεις παιδί....δεν πειράζει". Πειράζει και παραπειράζει. ΕΧΩ παιδί και γι αυτό ξέρω πολύ καλά τι χάνω...! Αντιλαμβάνομαι απόλυτα ότι οι μανούλες που χάνουν το πρώτο παιδάκι (όπως εσύ δυστυχώς που έχασες ΚΑΙ τα δύο πρώτα) περνάνε ακόμη πιο δύσκολα καθώς δεν έχουν προλάβει να βιώσουν την μητρότητα... ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ τόσο πολύ που εσύ (και οι άλλες μανούλες) δεν αναφέρθηκες στην ύπαρξη του πρώτου μου παιδιού! Ξέρω ότι είμαστε πολλές μαμάδες με αντίστοιχες ιστορίες, το να μοιράζεται τον πόνο σου με γυναίκες που σε νιώθουν φέρνει μία ανακούφιση, έστω για κάποιες στιγμές. Προς το παρόν έχω ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγο, καθώς στην προηγούμενη απώλεια έχασα κυριολεκτικά τον εαυτό μου και το χειρότερο ... στιγμές από την οικογένειά μου. Εύχομαι τα καλύτερα για εσένα και για όλες τις μανούλες που έχουν ή που επιθυμούν ένα παιδάκι.
Σε νιωθω μαμα Χριστινα,σε καταλαβαινω.... εγραψες λιγα απο τα πολλα λογια που θα θελαμε να πουμε,εσυ στο κοριτσακι σου και γω στο μπεμπη-που εχασα στις 36 εβδομαδες-....ο πονος ειναι μεγαλος....κανε κουραγιο,υπομονη,και θα ερθει ενα αλλο μωρακι να απαλυνει το πονο σου και να γιατρεψει τη ψυχη σου....δεν θα ξεχασεις,αλλα θα ερθει η στιγμη που η αγαπη,η τρυφεροτητα,η λατρεια,η εννοια και ολα αυτα τα συναισθηματα που ειχες ετοιμα για τη κορουλα σου,θα βρουν αποδέκτη μια καινουρια ψυχουλα που θα σε εχει αναγκη..... http://www.eimaimama.gr/2013/09/9-mines-meta-xoris-moro.html διαβασε και τα σχολια,θα σου δωσουν δυναμη οι αλλες μαμαδες..... ειμαστε εδω για σενα.....
Αγαπητή Μαμά Σύλβια, Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα "ζεστά" σου λόγια. Την ιστορία σου την είχα διαβάσει και την ξαναδιάβασα κ τώρα... Πόσα όμοια συναισθήματα, πόσες όμοιες εικόνες. Το άδειο βλέμμα να κοιτάζει τα φώτα του Ολυμπιακού Σταδίου, η άδεια κοιλιά, το ερημωμένο σώμα.... Ευτυχώς κ εγώ στην ζωή μου έχω έναν καταπληκτικό σύζυγο που μας στήριξε (ας μην ξεχνάμε ότι οι άνδρες νιώθουν αδύναμοι όταν δεν μπορούν να βοηθήσουν σε τέτοιες καταστάσεις....), που φίλησε την μικρούλα μας, που ανέλαβε τα παρελκόμενα και δυσάρεστα.... Ευτυχώς κ εμείς έχουμε ένα αστεράκι στη ζωή μας, τον 5,5 χρονών γιόκα μας. Το κοριτσάκι ήταν η δεύτερη μεγάλη απώλεια καθώς το 2012 χάσαμε από διαφορετικό σύνδρομο ένα αγοράκι στον πέμπτο μήνα.... στη συνέχεια ακολούθησε μία παλλίνδρομη .... Τι να πω... προς το παρόν προσπαθώ να αναρώσω, βλέποντας πάλι μία κοιλιά να ξεφουσκώνει άδοξα, ένα στήθος που είχε γάλα αλλά όχι μωρό για να ταίσει και μία αγκαλία που ήθελε να δώσει αγάπη σε ένα δεύτερο μωρό. Ίσως κάνω άλλη μία προσπάθεια μετά το καλοκαίρι.... ίσως .... είμαι και 41 ετών βλέπεις κ τα πράγματα δύσκολα... Μακάρι να ήμουν η τελευταία μανούλα που βίωσε τόσο δραματική εμπειρία. Και πάλι ευχαριστώ... τα καλύτερα εύχομαι για όλες της μανούλες