Καλώς ήρθες μωράκι!!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Πάντα μου άρεσε να διαβάζω ιστορίες τοκετού.Σε διάφορα forums για την μητρότητα ή σε blogs για μαμάδες λάτρευα και λατρεύω αυτές τις ιστορίες! Σε όλες συγκινούμαι. Χαίρομαι πολύ που τώρα πια είμαι σε θέση να διηγηθώ και την δική μου εμπειρία και να την μοιραστώ μαζί σας!
Η δική μου ιστορία λοιπόν δεν έχει σασπένς! Και το λέω αυτό, γιατί ήτανε προγραμματισμένος ο τοκετός. Θα γεννούσα Πάτρα και επειδή μένουμε Ζάκυνθο δεν θέλαμε να μας συμβεί κάτι απρόοπτο.Να σας πω την αλήθεια μου θα ήθελα να συμβει φυσιολογικά και απο μόνο του χωρίς πρόκληση.Ήθελα τον γιατρό μου, όμως, δίπλα μου και φυσικά δεν επιθυμούσα με τίποτα να γεννήσω στο νοσοκομείο της Ζακύνθου. Λυπάμαι που το λέω αυτό για το νοσοκομείο μας. Για να μην πλατιάζω, θα σας πω άλλη φορα τι με κάνει να το λέω αυτό.
Έτσι λοιπόν, αφού είχα μπεί ήδη στην 37η εβδομάδα, ο γιατρός με παρακολουθούσε τακτικά, μιας και ο μικρούλης έιχε διάθεση να μας γνωρίσει νωρίτερα. Σε προηγούμενο ραντεβού, μας είχε προετοιμάσει λέγοντας μας οτι υπάρχει η πιθανοτητα να φύγουμε το ερχόμενο Σαββατο. Ημέρα Τετάρτη λοιπόν, περίμενα μέσα στη τρελή χαρά την μαμά μου απο Καρδίτσα, έκανα τις τελευταίες προετοιμασίες και τσουπ χτυπαέι το τηλέφωνο. Η κουμπάρα μου, εγκυος και αυτη τότε, με παίρνει, οχι για να μάθει νέα μου, αλλά για να μου πεί νέα. «Ξέρεις ε?«, μου λέει, «Ημουνα στον Κώστα (τον γιατρο μας) χθές και τον ρωτήσα ποτε την βλέπεις την Μαρία να γεννάει; Και μου λέει το Σάββατο!» Έμεινα κόκκαλο! Παρόλο που ήξερα οτι μάλλον θα φεύγαμε, δεν το περίμενα! Το ίδιο μεσημέρι είχαμε ραντεβού. Αφού με εξέτασε, μας είπε τα ευχάριστα, «Φεύγουμε την Παρασκευή το βράδυ! Είσαι έτοιμη!» Κοιτιόμασταν με τον Ανδρέα και δεν μιλάγαμε. «Θέλετε να με ρωτήσετε κάτι τελευταίο?«, μας ρώτησε! Φυσικά εμείς που μυαλό για τέτοια!
Μόλις ήρθε και η μαμά μου της είπα τα νέα! Τρελάθηκε! Μαμά και πεθερά ξετρελαμένες!Κλασικά ετοιμασίες της τελευταίας στιγμής και φυσικά μέτραγα αντίστροφα σαν φαντάρος!Ώσπου ήρθε η Μέρα! Είχαμε κανονίσει να φύγουμε με το τελευταίο καράβι, αλλά πρώτα πήγα στον γιατρο να μου ρίξει μια τελευταία ματιά και να μου βάλει ένα κολπικό χαπάκι για να ξεκινήσει η διαδικασία.
Ο Ανδρέας, λοιπόν, οι μαμάδες και εγώ, δυο ετοιμόγενες ακόμη (γνωστές μου) με τις οικογενειές τους και ο γιατρος μας στο καράβι για Πάτρα! Χαμός! Ωραίες στιγμές!
Στην διαδρομή ξεκίνησαν οι συσπάσεις.Έφτασα να έχω ανα τρίλεπτο. Συνηθισμένη, ομως, εγώ γιατί είχα πρόωρες συσπάσεις σε όλο τον 8ο! Φτάνουμε στο Ολύμπιον. Εκεί μας περίμενε ο μπαμπάς μου. Είχε ξεκινήσει απο Καρδίτσα το μεσημέρι και απο την αγωνία του είχε φτάσει νωρίτερα απ’ όλους! χαχα! Το κοριτσάκι του θα γινότανε μαμά!
Με πάιρνουνε μέσα, μου βάζουνε καρδιοτοκογράφο. Τι ωραία μελωδία!!!! Τακ τουκ τακ τουκ! Σαν αλογάκι που καλπάζει η καρδούλα του μωρου μας! Είχα συσπάσεις αλλά έιχαμε μέλλον. Το μωρό μια χαρά! Μας είπε ο γιατρος να πάμε μια βολτίτσα, να περπατήσω και να πάμε κατά τη 1:30 το βράδυ να με ξαναδει. Πραγματικά πήγαμε βολτίτσα, έφαγα σε γνωστό ταχυφαγείο ένα ωραιότατο κλαμπάκι με πατατούλες και την ξανακάναμε για Ολύμπιον. Μόλις φτάσαμε με βάλανε στην αίθουσα ωδινων και κοιμήθηκα μέχρι τις 07:00. Μην φανταστείτε κανέναν ύπνο βαρύ. Οι δικοί μας δεν πήγανε σε ξενοδοχείο, γιατι φοβόντουσαν μην συμβεί κάτι και χάσουνε το γεγονός, οπότε τριγυρνάγανε εκεί γύρω άγρυπνοι φρουροί!
Έτσι γύρω στις 07:30 ήρθε η μαία για τη γνωστή περιποίηση. Έβαλα την κίτρινη ρομπίτσα μου και κατά τις 08:30 μου βάλανε και τον ορό για την πρόκληση τοκετού, μιας και δεν είχαμε προχωρήσει και πολυ. Σιγά σιγά άρχισαν οι έντονες συσπάσεις. Είχα και τον καρδιοτογράφο και άκουγα συνέχεια την καρδούλα του μωρού μας αλλά έβλέπα και τις συσπάσεις. Με αυτόν τον τρόπο ξεχνιόμουνα και δεν με ενοχλούσανε τόσο οι πόνοι που ερχόντουσαν ολοένα και πιο δυνατοί. Εν τω μεταξύ όση ώρα περιμέναμε άκουγα τα κλάμματα απο τα μωράκια που γεννιόντουσαν διπλα και ναααα κάτι κλάμματα απο συγκινηση εγω! «Καλωσηλθες μωρακι!«, έλεγα! Σε λίγο θα έχω και γω αγκαλιά την καρδούλα μου!
Η ώρα είχε πάει πια 14:30 περίπου το μεσημέρι, οταν έφτασε η στιγμή για την επισκληρίδιο. Δεν ήθελα να κάνω αλλά ο μπέμπης είχε σκαλώσει λίγο και έπρεπε συνεχεια να μου κάνουνε γιατρος και μαίες το άκρως ενοχλητικό ψαχούλεμα.Έτσι αποφασίσαμε να γίνει. Το μοναδικό σημείο που ταλαιπωρήθηκα γιατί είχα σκολίωση, δεν έβρισκε η αναισθησιολόγος το σημειο και μου χτύπαγε νεύρο.Έπρεπε να είμαι ακίνητη και είχα συνέχεια δυνατές συσπάσεις και διαστολή 6. Τελικά μετά απο πολλά τρυπήματα και πολύ υπομονή τα κατάφερε και με το που γυρνάω πλευρό σπάνε τα νερα!
«Αμαν σπασανε τα νερα«, τους λέω! «Μπα ιδέα σου θα είναι«, μου λένε οι μαίες. Κοιτάζουνε και τι να δούνε? Χαμός! Αλλάζουνε αδιάβροχα και βλέπουνε διαστολή 7. Μέχρι να πούνε κίμινο παω 8. Ο γιατρος μου λέει έχεις φτάσει στο 9. Του λέει η μαία στο καπάκι «Τελεια διαστολη γεννάει!» «Μαρία πάρε βαθιά αναπνοή και σπρώξε!» «Τι να κάνω;«, αναρωτιέμαι! Και ξεκινάω! Αφού φτάσαμε στο επιθυμητό σημείο και ήμουνα πανέτοιμη με βάζουνε στο φορείο και βουρ για χειρουργείο.
Απ’ έξω οι γονείς, φίλοι μας και ο Ανδρέας. Όλοι όσοι μας αγαπάνε δίπλα μας! Ο Ανδρέας είχε βγάλει όλη αυτή την ώρα απίστευτες φωτογραφίες και βίντεο! Έτσι λοιπον την ώρα που με βγάζανε με το φορείο με φωτογράφιζε! Τι γέλιο έριξα! Μου έδωσε ένα φιλι και με πήγανε μέσα!
«Μαράκι πάμε σπρώξε!«Αυτο το μισάωρο μου φάνηκε αιώνας! Ήθελα πια να δω το μωρό μου!
Έτσι στις 16:30 μου λένε «Πάμε μια τελευταία μια χαρά τα πας!» Και ξαφνικά βλέπω το μωρό μας στα χέρια του γιατρου! «ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ!!!!» Και τον αφήνει στην κοιλιά μου!Ζεστούλης ακόμη δεμένος μαζί μου με τον ομφάλιο λώρο! Αρχιζει να κλαψουρίζει! «Μωρακι μου! Αγάπη μου! Καλωσορισες στη ζωη μας!«, του ψυθίρισα και έπεσα πισω, δεν είχα άλλες δυνάμεις. Τι ευτυχία! Τον πήρε η παιδίατρος και άκουσα το δυνατο του κλάμα μόλις έκλεισαν οι πόρτες.
Αφού με περιποιήθηκαν μετά απο λίγη ώρα, με πήγανε στην αίθουσα ανάνηψης, όπου μαντέψτε ποιός με περίμενε! Ο γιος μου!!!!!!!!!!!! Μέσα στο πυρεξάκι μικρούλης με τις ριγε πορτοκαλογαλάζιες κουβερτούλες και με φορμάκι I love daddy!
Ήρθανε όλοι μέσα! Η μαία τον πήρε και μου τον έδωσε αγκαλίτσα! «Ωστε εσύ ήσουνα λοιπόν! Βρε εσύ είσαι ίδιος εγώ!» του λέω και ξεσπάνε όλοι σε γέλια! Ο άντρας μου μας πήρε αγκαλιά! Ωραίες στιγμές! Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ! Είναι χαραγμένες στο μυαλό!Φωτογραφίες, γέλια, χαρά!
Οι μέρες κυλίσανε τέλεια στο μαιευτήριο. Το μωρο το είχα συνέχεια δίπλα μου. Το τάιζα, το αλλαζα, όλα τα έκανα μόνη! Φοβερά.Ήμασταν σε μονόκλινο και έιχαμε και τον μπαμπά μαζί μας! Όλοι παρεούλα! Τον κοιτάζαμε με τις ώρες! Γέλαγε στον ύπνο του! Το γατάκι μας! Λένε οταν γελάνε τα νεογέννητα οτι τα επισκέπτονται οι μοίρες για καλοτυχία! Πρέπει να βάλεις ενα γλυκάκι διπλα στο μωρο για να τις γλυκάνεις! Χαχα! Ωραίο δεν είναι?
Μετά απο τρεις μέρες γυρίσαμε όλοι μαζί πια στο σπιτάκι μας!
«Αυτο είναι το σπίτι σου μπέμπη και μεις ο μπαμπάς και η μαμά! Σ’αγαπάμε πολύ!«
Η ιστορία της Μαρίας, δημοσιεύτηκε στο blog της, «Εγώ και εσύ μαζί!«, αλλά θέλησε να τη μοιραστεί και με τους αναγνώστες του «Είμαι μαμά«! Να σου ζήσει ο κούκλος, Μαράκι!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ανυπομωνω να διαβάσω και την δεύτερη ιστορία σου !!!!! Να σου ζήσει το παλικάρι σου και με το καλο το νέο μέλος !!!! Σας αγαπάμε πολυ!!!!!
>marigoula mou molis to diabasa kaigw..........ti wraia.........nasai kala esu kaio adreas kai na xereste to mikro dionusi..(pleon)!!!!!!
>maraki na sas zisei o mikroulis sas :-)
an katalava kala o giatros sas itan o kirios vithoulkas foveros antrwpos me parakolouthouse mexri ton 7 mina opou kai mename zakintho
sas euxomai oli i zwi sas na einai xaroumeni opws kai i isotria tou toketou sou
filia Aggeliki
>ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!!!
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕς ΜΑΣ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ!!!!
ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ....
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ......
ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ!!!
>Ολίβια δημοσίευσες την ιστορία μας την πιο κατάλληλη στιγμή!Σήμερα κλείνει το αστεράκι μας τους 8 μήνες!:D
Σας ευχαριστώ παρα παρα πάρα πολύ!!!!!!!!!!!!!!
Δώρα πραγματικά ήτανε γιορτή η μέρα που γέννησα!Σε όλες τις φωτογραφίες γελάω....Ήτανε τόσο όμορφα!Σκέψου οτι και πόνεσα και κουράστηκα απο την αναμονή τόσες ώρες αλλά οταν είδα τον μπέμπη μας ξεχάστηκαν όλα!Σου εύχομαι να γίνεις γρήγορα μαμά και μην ανυσηχεις για ηλικιες κλπ!Κοριτσάκι εισαι ακομη!;)
Φιλιααααααα!
>Τι γλυκειά ιστορία!!!! Να σας Ζήσει! Μακάρι όλες να γεννούσαμε τόσο όμορφα.......
ΕΛΕΝΑ
>Μπραβο Μαρια!! Να σας ζησει το σπορακι σας!!! Ειναι πολυ ομορφες κ συγκινητικες αυτες οι ιστοριες κ σχεδον παντα με κανουν να δακρυζω... Ευχομαι τη στιγμη που τις διαβαζω να ειναι γερα ολα τα παιδακια κ να μη γνωρισουν ποτε τους τη σκληροτητα του κοσμου...
Πρεπει επισης να σας πω οτι, επειδη εγω δεν ειμαι μανουλα κ επισης φοβαμαι πολυ ολη τη διαδικασια της εγκυμοσυνης κ του τοκετου, σας θαυμαζω ολες παρα πολυ!! Πραγματικα μου φαινεται οτι κανετε το σπουδαιοτερο πραγμα στον κοσμο!!! Εγω απ την αλλη δε ξερω γιατι αλλα δειλιαζω πολυ κ τρεμω ακομα κ στη σκεψη μιας εγκυμοσυνης.. το κακο ειναι οτι τα χρονια περνανε, ειμαι ηδη 33.
Καπου διαβασα οτι σε περιπτωσεις γυναικων σαν εμενα δεν κανει καλο να διαβαζουν ιστοριες τοκετων ομως εσυ Μαρια τα περιεγραψες ολα τοσο γλυκα..!!!!
Να ειστε καλα ολες οι μανουλες, γερες κ δυνατες για να μεγαλωνετε υπεροχα παιδακια!! Σας φιλω
>χαρούμενη κοπέλα , χαρούμενη ιστορία και χαρούμενο μωράκι! που γελούσε και στον ύπνο του! γλύκα! να είστε πάντα καλά!