Ετσι και η δική μου ιστορία. Μετά από μερικές μικροπεριπέτειες έφτασα στην… 41 εβδομάδα κύησης. Ο γιατρός μου με παρακολουθούσε, έβλεπε τους παλμούς του μωρού και με άφηνε με την ελπίδα να γεννήσω φυσιολογικά. Το μωρό το άκουγα, η πίεσή μου ήταν χαμηλή, κιλά είχα πάρει μόνο 9, οπότε… περιμέναμε!!!

Στις 41 εβδομάδες και 3 ημέρες ξαναπάω στον γιατρό μου και μου λέει ότι το μωρό είναι ακόμα ψηλά, οι παλμοί του είναι φυσιολογικοί, αλλά για καλό και για κακό να πάω και αύριο στο Αρεταίειο να το ξανακούσουμε. Πήγα την επόμενη μέρα και νόμιζα πως θα με δουν και θα φύγω και θα γεννήσω… κάποια στιγμή στο μέλλον!!!!!!!!! Αμ δε!!!!

21 Ιανουαρίου 2004 ημέρα Τετάρτη κάνουμε υπέρηχο και βλέπει ο γιατρός πως έχει τελειώσει το αμνιακό υγρό και το μωρό θα πάθει αφυδάτωση. Εκανα εισαγωγή (σιγά μην με άφηναν να φύγω!!!!) και μου έβαλαν τεχνητούς πόνους για 4 ώρες… Δεν συνέβη τίποτα. Διαστολή 0, πόνοι 0. Την επόμενη ημέρα, τα ίδια ακριβώς. 4 ώρες στον ορό, διαστολή 0, πόνοι 0!

Στην αίθουσα για τις ωδίνες, διάβαζα περιοδικά και με πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή ήρθε ο γιατρός και μου είπε, «Δεν περιμένουμε άλλο! Πάμε για καισαρική!«

Μου έκαναν μια ωραιότατη επισκληρίδιο, μια ακόμα ωραιότερη καισαρική και έτσι στις 41 εβδομάδες και 5 ημέρες, ο γιός μου είδε το φως του… χειρουργείου!!!!!! Μόλις τον άκουσα να κλαίει, έκλαιγα κι εγώ και έκλαιγε και ο αναισθησιολόγος μαζί μου.

Και ερωτώ: Εχει σημασία που γέννησα με καισαρική;;;;; Αφου δεν γινόταν διαφορετικά. Με κάνει λιγότερο μαμά αυτό;;;;; Και για σκεφτείτε λίγο….. Είναι λιγότερο μαμά μια κοπέλα που μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες αποφασίζει να υιοθετήσει ένα παιδάκι και στην ουσία να το αναστήσει με την αγάπη της;;;; Είναι λιγότερο μαμά μια γυναίκα που αφιερώνει όλη της την ζωή για να γίνει μαμά στα χωριά SOS;;;;; Είναι λιγότερο μαμά μια γυναίκα που φροντίζει σε νοσοκομεία και ιδρύματα παιδιά άρρωστα, καταδικασμένα από ανίατες ασθένειες;;;; Η μητρότητα είναι ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ και ΑΦΟΣΙΩΣΗ. Δεν έχει σημασία τίποτε άλλο.

Μαρία