Την ώρα της νάρκωσης έγινε χαμός!

Η ιστορία της Νατάσας
(Η Νατάσα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Μετά από αρκετό καιρό προσπάθειας και αγωνίας να μείνω έγκυος, καθώς όλες οι εξετάσεις είχαν γίνει και δεν βρίσκαμε τι φταίει και δεν μπορώ να κάνω μωρό μιας και εγώ και ο σύζυγος φαινόμασταν εντάξει, τα ευχάριστα ήρθαν από μόνα τους.

Καλοκαίρι του 2008, ταξίδι στην Ελβετία με το σύζυγο ο οποίος πήγαινε για δουλειά (και εγώ αποφάσισα να τον συνοδεύσω λίγες μέρες πριν φύγει). Η χαζή δεν ήθελα να πάω και η τύχη μου με περίμενε εκεί… Τελικά πήγαμε 2 και γυρίσαμε 3, όπως μάθαμε μετά από 7 εβδομάδες… Ναι, λίγο αργά το κατάλαβα γιατί γυρίσαμε και πήγαμε και Ελλάδα διακοπές μέσα στον Αύγουστο και τις μέρες που περίμενα περίοδο είχα καφεκόκκινο αίμα που νόμιζα ότι είναι τυχαίο. Πήρα ωστόσο τον γυναικολόγο και μου είπε άμα γυρίσω από τις διακοπές να πάω να τον δω… Και πήγα…

«Τι έχω;«, του λέω

«Μωρό…!» μου απαντά, μην πιστεύοντας μάλλον και ο ίδιος στον υπέρηχο που έβλεπε μπροστά του… Με διαπέρασε ρίγος και τη φράση του αυτή θα τη θυμάμαι για πάντα… Βγάλαμε και τις ημερομηνίες σιγά σιγά και Μεγάλη Παρασκευή ήταν να γεννήσω..

Αναγούλες και τα σχετικά δεν τα έζησα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης… Είχα όμως κάθε τόσο αιμορραγίες που μου έκοβαν τα πόδια. Έκανα τόσο καιρό να μείνω έγκυος… «Kαι αν δεν τα καταφέρω;;», σκεφτόμουν… Έμενα ξάπλα για κάμποσο διάστημα, μόλις σηκωνόμουν τα ίδια πάλι… 

Μόλις έκλεισα την 32η βδομάδα, θυμάμαι είχα πάει για δουλειά εκτός γραφείου και άργησα… Περίμενα ότι θα μείνω κανα δυο βδομάδες ακόμη και μετά θα καθόμουν σπίτι να ετοιμάσω τη βαλίτσα. Λαχταρούσα τόσο πολύ να διπλώσω τα ρουχαλάκια που θα φορέσει το μικρούλι μου για πρώτη φορά!

Γύρισα σπίτι και έκανα φακές, σαλάτα και φέτα. Πήγε 3, πήγε 4, πήγε 5, πουθενά ο σύζυγος να γυρίσει από τη δουλειά να φάμε… Ε, όταν πήγε πλέον 5:30 είπα δεν αντέχω άλλο, θα φάω!!! Και έφαγα πολύ!!! Μετά ξάπλωσα στον καναπέ νιώθοντας μια απίστευτη κούραση…

Γύρισε και ο σύζυγος και μου λέει «Άντε θα πάμε στο σούπερμάρκετ που ήθελες;«

«Δεν μπορώ, δε νιώθω και πολύ καλά…«

«Έλα«, μου κάνει, «να μου λες τι να παίρνω και θα τα κάνω όλα εγώ!«

Σκεπτόμενη ότι θα μου φέρει άλλα αντί άλλων σπίτι σηκώθηκα και πήγα… Την ώρα που πληρώναμε στο ταμείο, ένιωσα ένα σφάχτη χαμηλά στην κοιλιά και κάτι σαν μούδιασμα.

Τυχαίο θα είναι, σκέφτηκα. Φτάνουμε στο σπίτι και κατεβαίνω να του ξεκλειδώσω την πόρτα για να φέρει τα πράγματα… Με το που πατάω το πόδι μου νιώθω κάτι ζεστό ανάμεσα στα πόδια μου και τρέχω αμέσως στην τουαλέτα… Βλέπω ροζ αίμα και το μυαλό μου πήγε αμέσως στο κακό…Το μωρό!!!

Παίρνω το γιατρό και του λέω τι έγινε, μιας και είχα την προιστορία με τις αιμορραγίες… «Πήγαινε» μου λέει «στην κλινική να σε δουν οι κοπέλες, αλλά είναι νωρίς ακόμα, μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά!«.

Βγαίνω από την τουαλέτα και τότε σαν να άνοιξε μια βρύση ανάμεσα στα πόδια μου και έτρεχε έτρεχε ζεστό νερό… Ε, τότε κατάλαβα… Αλλά τα έχασα ταυτόχρονα… Πήγα να αλλάξω ρούχα και να βάλω μια σερβιέτα εγκυμοσύνης και μόλις άλλαξα άρχισαν πάλι να τρέχουν. Πήγα να ξανααλλάξω ώσπου με πήρε ο άντρας μου μαζί με μια πετσέτα και με έβαλε στο αυτοκίνητο.

«Δε προλαβαίνουμε» μου λέει, «πάμε κλινική!!!«

«Δε συμμάζεψα το σπίτι!!!«, να του λέω εγώ…

Παίρνω τηλέφωνο και τη μαμά μου Ελλάδα (μένω εξωτερικό) με την οποία είχα μιλήσει πριν γίνουν όλα αυτά. Να, ξέρεις, σπάσανε τα νερά και πάμε στην κλινική… Χαμός, κακό, αγωνία και από εκείνους…

Φτάνουμε στην κλινική, με εξετάζει η μαία «Ναι, γεννάτε!»

Η ώρα 7.30… Ο άντρας μου έπαιρνε τους συγγενείς και δεν έβρισκε κανένα! Κατά τις 8.30 ήρθε ο γιατρός και λέει ότι το μωρό είναι μικρό, δεν είχαμε κάνει και την ένεση για τους πνεύμονες και εγώ διαστολή 0. Οπότε καισαρική…

«Θες ολική ή μερική;» με ρωτά…

«Ολική, φοβάμαι και δε θέλω να νιώσω τον πόνο!»

Κατά τις 9 έρχεται και ο παιδίατρος και με ετοιμάζανε στο χειρουργείο. Νάρκωση και τα σχετικά… Και εγώ ήμουν φουλ φαγωμένη… Πρέπει να ήταν 9.30 που ξεκινήσαμε τη νάρκωση. Μέσα στη ζάλη μου ξαφνικά άρχισα να τα νιώθω όλα, να ακούω τους γιατρούς να μιλάνε και να μην μπορώ να αναπνεύσω. Κάποιος μου έμπηγε σωληνάκια στο λαιμό και στα ρουθούνια, ένιωθα να πνίγομαι καθώς δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και ταυτόχρονα ένιωθα να μου τραβάνε την κοιλιά και ταυτόχρονα ένα κλάμα μωρού…

Άκουσα τον αναισθησιολόγο να λέει «Καλά, τι έφαγε αυτή;» (είχα φάει κάμποση φέτα και σαλάτα λάχανο!!!) και μου ερχόταν να του κάνω καμιά χειρονομία αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα να κουνήσω τίποτα, ούτε κάν να κάνω ένα βλεφάρισμα του ματιού για να καταλάβουν ότι είμαι ξύπνια και τα νιώθω όλα!!!!

Βοήθεια!!! Ξεχάσατε το αναισθητικό;;;

Μετά από ώρες άρχισα να συνέρχομαι και με πήγαν σε δωμάτιο. Το μωρό μου δεν το είδα… Γεννήθηκε στις 21.50. Μου το πήρανε και το πήγανε στο κρατικό νοσοκομείο που έχει εντατική για νεογέννητα, καθώς είχε αναπνευστικό πρόβλημα λόγω της προωρότητας και η κλινική δε μπορούσε να το αντιμετωπίσει…

Ένιωθα άδεια…

Εν τω μεταξύ είχαν έρθει ο αδερφός του άντρα μου και τα πεθερικά μου…Τον αδερφό του τον έστειλε σπίτι να βρει βαλίτσα και να βάλει τα πράγματα του μωρού και τα δικά μου τα οποία ευτυχώς είχα ήδη συγκεντρωμένα σε μια ντουλάπα.

Μίλησα με τους γονείς μου στο τηλέφωνο και τους λέω εντάξει, γέννησα, όλα καλά. Είπα σε όλους πως άκουσα το μωρό που έκλαψε… Με κοιτούσαν με ένα βλέμμα κάπως συμπονετικό, «Μάλλον το φαντάστηκες!» μου είπαν και άρχισα και γω να το πιστεύω.

Την επομένη μου είπαν: Παραλίγο να πεθάνεις εκεί μέσα… Την ώρα που σου βάλαμε τη νάρκωση άρχισες να κάνεις εμετούς έντονους (καθώς είχα φάει του σκασμού και μπήκα χειρουργείο…) και παραλίγο τα υγρά να γυρίσουν στους πνεύμονες… (Για αυτό ένιωθα να μου μπήγουν πράγματα στο λαιμό και τη μύτη…Προσπαθούσαν να τραβήξουν τα υγρά).

Και επειδή η νάρκωση είχε ήδη γίνει και το μωρό έπρεπε να βγει μου κάνανε την καισαρική και για αυτό ένιωθα ταυτόχρονα και όλους τους πόνους της τομής καθώς η αναισθησία δε με έπιασε καλά… Και το άλλο… Ανακάλυψα επίσης ότι έχω ομάδα αίματος Ο-. Στο γιατρό είχα πει πως έχω Α+ όπως έγραφε το βιβλιάριο υγείας παιδιού που μου βγάλανε στην Ελλάδα.

Ευτυχώς κάνανε ανάλυση πριν το χειρουργείο και το ανακαλύψαμε τελευταία στιγμή…Φαντάζεστε τι θα γινόταν να μου βάζανε λάθος αίμα; Καμιά φορά και η γραφειοκρατία βοηθά τελικά…

Το ίδιο βράδυ έκλεισε εισιτήριο και το επόμενο βράδυ έφτασε η μαμά μου. Την επομένη ο σύζυγος πήγε στο νοσοκομείο για το μωρό και ήταν και η μάνα του μαζί. Ήρθαν μετά στο δωμάτιο μου και μπήκαν όλο χαρά και ακούω την πεθερά μου να λέει που τον είδε από μακριά στη θερμοκοιτίδα (γιατί μέσα αφήνουν μόνο τους γονείς) με την ετυμηγορία «είναι ένα μαυρούτσικο με πλαδαρή μύτη…» Και χαζογελούσε…

Και γω με μιάς βούρκωσα και περίμενα πότε θα φύγουν για να κλάψω και να μείνω μόνη… Και έτσι να ήταν, μου κακοφάνηκε που είδε το μωρό μου πριν από μένα… Και όπως και να το κάνεις, δε λες σε μια μαμά που μόλις γέννησε ότι το μωρό της είναι ασχημούτσικο!!!!! Την μίσησα για αυτό… (έχω και άλλους λόγους βέβαια, όπως θα φαντάζεστε…)

Στο τέλος αναγκάστηκα να δώσω και το όνομα της…Έχουν περάσει 20 μήνες και ακόμα δυσκολεύομαι να φωνάξω το μωρό με το όνομα του!

Μετά από 1,5 μέρα ζήτησα να πάω στο μωρό μου… Με τα ράμματα και τους αφόρητους πόνους της καισαρικής σηκώθηκα και με πήγε με το αυτοκίνητο ο άντρας μου στο νοσοκομείο που ήταν το μωρό… Πήγα και τον είδα γυμνό μέσα στην θερμοκοιτίδα και δεν μπορούσα να τον αγκαλιάσω, να του δώσω τη ζεστασιά της αγκαλιάς μου… Μου φαινόταν απροστάτευτος…

Και η αλήθεια είναι ότι δεν το ένιωσα ΔΙΚΟ ΜΟΥ αν καταλαβαίνετε τι εννοώ, ώσπου να το κρατήσω στην αγκαλιά μου στο σπίτι μας…

Για 17 μέρες πήγαινε δυο φορές τη μέρα από μια ώρα που μας επιτρέπανε και τον έβλεπα. Δε μου έδειξε κανείς πώς να τον κάνω μπάνιο, δεν το χόρτασα εκεί να τον αγκαλιάζω, να τον χαζέψω με την ησυχία μου… Μετά από τις 17 μέρες στην εντατική τον φέραμε σπίτι… Και το όνειρο άρχισε… Αναπλήρωσα για όλες τις χαμένες στιγμές και το κενό που ένιωσα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ… Το μικρό μου αγγελούδι έχει μεγαλώσει και είναι πλέον ένα πανέμορφο αγοράκι, όχι μαυρούτσικο αλλά με αγγελικό δερματάκι και υπέροχη μυτούλα!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com