Το τυχερό μωράκι της ημέρας!

Η ιστορία της Ειρήνης

(Η Ειρήνη γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)

Καλημέρα σας γλυκιές μανούλες! Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να γράψω τη δική μου ιστορία, αλλά κάθε φορά με πιάνουν τα κλάματα και σταματάω… Eίναι τόσο έντονα και νωπά τα συναισθήματα ακόμα… Mε λένε Ειρήνη, είμαι 28 χρονών και απέκτησα το θαυματάκι μου πριν 8 μήνες. Μπορώ να πω ότι είμαι από τις πιο τυχερές γυναίκες από άποψη εγκυμοσύνης. Ποτέ δεν είχα κανένα πρόβλημα. Eννιά μήνες απλά απολάμβανα το θαύμα του να μεγαλώνω μια ζωούλα μέσα μου! Τα κιλά που πήρα ήταν πάρα πολύ λίγα και η ευκολία στις κινήσεις μου μεγάλη! Αυτό που ήθελα απλά ήταν να γεννήσω χωρίς επισκληρίδιο… Ήθελα να τα νιώσω όλα!

Όταν, λοιπόν, μπήκα στον ένατο, είπα στο γιατρό την επιθυμία μου και αυτός έκανε μεγάλη προσπάθεια να με πείσει για το αντίθετο! Συμφωνήσαμε, λοιπόν, να ξεκινήσω και να δούμε στην πορεία πως θα πάει… Οταν διένυα την 38η εβδομάδα έκανα την τελευταία μου επίσκεψη στον γιατρό, ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι όλα ήταν άψογα. Το μωρό στη θέση που έπρεπε και έτοιμο να βγει στον έξω κόσμο. Υπήρχε όμως ένα θέμα.. Η απόσταση της κλινικής από την πόλη στην οποία ζω ήταν 3 ώρες. Γι’ αυτό το λόγο ο γιατρός μου μου πρότεινε να μην το ρισκάρω και να πάω με πρόκληση σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία. Δεν ήθελα ούτε καν να το συζητήσω. Έλεγα σε όλους «ΕΓΩ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΡΑ»

Μετά από προσπάθεια πολλών ημερών, με έπεισαν να πάω την Τετάρτη 26 Αυγούστου για να γεννήσω. Πήγα λοιπόν… Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, όταν με εξέτασε ο γιατρός και ήρωας μου όπως αποδείχθηκε, είδε ότι ήταν θέμα λεπτών να ξεκινήσει η διαδικασία. Όταν, όμως, με συνέδεσαν με τους καρδιοπαλμογράφους, είδαν ότι κάτι δεν πάει καλά… Το μωρό είχε πολύ χαμηλούς παλμούς και γνώμη των γιατρών ήταν ότι οφειλονταν στην πολύ μικρή κοιλιά μου και στη δυσκολία που έχει το μωρό να κινηθεί και να αναπνεύσει… Είχα πάρει μόνο 8 κιλά!

Ξεκίνησε η διαδικασία του τοκετού και μου έκαναν επισκληρίδιο, γιατί οι πόνοι ήταν απίστευτοι! Η επισκληρίδιος όμως απλά δεν έπιασε… Ούτε και η πρώτη, ούτε και η δεύτερη, ούτε και η τρίτη, ούτε και η τέταρτη δόση. Κανείς δε με πίστευε… Νάρκωση ζώου μου είχαν κάνει, αλλά εγώ ούρλιαζα ότι πονάω… Το ΤΡΑΓΙΚΟ: οι παλμοί του μωρού μου σταμάτησαν ξαφνικά και ενώ το μωρό ήταν με το μισό κεφάλι έξω.

Σταμάτησαν οι παλμοί του, σταμάτησαν όμως και οι συσπάσεις μου! Έκλαιγα και σωτήριο αποδείχθηκε το πιάσιμο του χεριού μου από τον άντρα μου, ο οποίος με έσφιξε και ψέλλισε «Σπρώξε άλλη μια κοριτσάκι μου…Έφτασε το αγγελούδι μας» Μια τελευταία ήταν! Το αγγελούδι μας ήρθε στον κόσμο, αλλά δεν ανέπνεε. Ούτε και κινούνταν όπως μου έλεγε μέχρι εκείνη τη στιγμή ο άντρας μου!

Ξαφνικά, μαζεύτηκαν όλοι οι γιατροί πάνω από το μωρό… Αρχισα να φωνάζω «Το παιδί μου! Γιατί δεν κλαίει; Πείτε μου γιατί δεν τον ακούω;» «Μια χαρά είναι», μου έλεγαν. Ξαφνικά μου βάζουν μάσκα οξυγόνου και στο παιδί το ίδιο! Πέρασαν δυο λεπτά… Δύο ζωες μου φάνηκαν και ακούστηκε το πλασματακι μου! Ανέπνεε! Οι λυγμοί μου νομίζω πως ακούστηκαν σε όλη την κλινική! Το είχα αγκαλιά! Η νεογνολόγος ήρθε κοντά μου και πιάνοντας το χέρι μου είπε «Είναι το τυχερό μωράκι της μέρας»

Όπως έμαθα αργότερα, σε κάποιο σημείο του πλακούντα άρχισε κάποιες μέρες πριν να δημιουργείται μια δυσπλασία. Εσωτερικά άρχισε να δημιουργείται κάτι σαν λίπωμα το οποίο έφραζε τον πλακούντα, την δίοδο τροφής και οξυγόνου για το μωρο. «Για αυτό δεν ανέπνεε τελικά Ειρήνη μου…Ισως ήταν και ΘΕΜΑ ΛΕΠΤΩΝ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣ» Αυτά τα λόγια ακόμα ηχούν στα αφτιά μου. Δεν φαινόταν ούτε στο μηχανημα του τρισδιάστατου υπέρηχου… Η ροή φαινόταν κανονική, μόνο που κάθε λεπτό γινόταν πιο δύσκολη!

Ευγνομονώ τον Θεο, τον γιατρό μου, την οικογενειά μου που με έπεισαν να πάω με πρόκληση και να αφήσω στην άκρη τις ιδιοτροπίες για σπάσιμο των νερών. Το μωρό δεν έπαιρνε οξυγόνο και εγώ ήθελα να το ρισκάρω! Όταν ρώτησα τον γιατρό μου «Δηλαδή αν δεν είχα έρθει σήμερα, όπως σκόπευα να κάνω, τι θα γινόταν;» Η απάντηση του ήταν, «Μην το σκέφτεσαι Ειρηνάκι… Μπορεί και τίποτα μπορεί και το χειρότερο. Οσο και αν προχωρήσει η επιστήμη κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα προβλέψεις. Μην το σκέφτεσαι». Όσο για την επισκληρίδιο, δεν με έπιασε ποτέ! Οργανικό θέμα λένε…. Με πίστεψαν, όταν μετά τη γέννα κουνιόμουν κανονικοτατα! Έζησα τα πάντα!

Κάθε στιγμή! Ο πόνος, όμως,  ξεχνιέται, ξεπερνιέται! Σαν να μην το έζησες ποτε! Όταν τον έπιασα στα χέρια μου καταλαβα τελικά ποιο είναι το νόημα της ζωής… Εύχομαι όλες οι γυναίκες να το ζήσουν κάποια στιγμή αυτό… Και μια συμβουλή: κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν, όπως πρέπει να γίνουν και όχι όπως θέλουμε εμείς! Η ξεροκεφαλιά δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com