Η μαμά μου… Ο άγγελός μου!
Η μαμά μου ονομαζόταν Άθη (από το Αθανασία) και ήταν νηπιαγωγός. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά, τη μουσική, τη ζωγραφική.
Μεγάλωσε στο Βόλο από δύο εξαιρετικούς γονείς. Στα 22 της έμαθε πως ήταν υιοθετημένη. Όταν «έφυγε» η θετή της μητέρα, έκανε τον κόσμο ανάκατα -κυριολεκτικά όμως!- και βρήκε τη βιολογική της μητέρα. Μαζί της βρήκε και τις 2 αδερφές της! Και τότε νομίζω πως ξαναγεννήθηκε…
Ήταν ανθρωπος πολύ ευαίσθητος! Είχε από τα πιο ειλικρινή βλέμματα που έχω δει ποτέ σε άνθρωπο! Είχε αψεγάδιαστο πρόσωπο κι απίστευτη γλυκύτητα στη φωνή. ‘Ηταν πολύ χαμηλών τόνων αλλά τόσο δυναμικός άνθρωπος!
Έχω πολλές αναμνήσεις από εκείνη στην παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι πως έπαιζε μαζί μας, θυμάμαι το γέλιο της να ηχεί στο σπίτι, θυμάμαι την ευτυχία στο βλέμμα της όταν πηγαίναμε για διακοπές στο Βόλο! Αργότερα, στην εφηβεία μας, θυμάμαι την αγωνία στη φωνή της όταν είχαμε ξεσπάσματα… πόσο ήθελα να την αγκαλιάσω εκείνη τη στιγμή και να της πω να μη φοβάται τίποτα! Δεν το έκανα ποτέ…
Πάνε 14 χρόνια που έχω να ξεστομίσω αυτή τη μαγική λέξη… ξέρετε, αυτό το «μαμά», που σε όποια γλώσσα κι αν το ακούσεις, κάνει την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά κι ακανόνιστα! Υπάρχουν ακόμα φορές που περνάω από την κουζίνα και την ακούω να σιγοτραγουδάει την ώρα που μαγειρεύει. Υπάρχουν ακόμα περισσότερες φορές που πιάνω τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο…
Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι πως ήθελα να της μοιάσω σε όλα της. Μου λείπουν πολύ οι στιγμές που με περίμενε να γυρίσω από έξω και που καθόταν στο κρεβάτι μου και με άκουγε μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Μου λείπει αυτό το μαγικό χάδι της που έπαιρνε μακριά όλους τους φόβους και τον πόνο. Μου λείπει η μυρωδιά της, πολύ όμως… Προσπαθώ να τη φανταστώ να παίζει με τα παιδιά μου που δεν είδε ποτέ, να μιλάει με τον άντρα μου που δεν γνώρισε ποτέ …
Ανήκω γενικότερα στους αισιόδοξους ανθρώπους. Πιστεύω – με όλη μου τη δύναμη- πως η μαμά μου δεν έφυγε ποτέ από κοντά μου. Την είδα την ώρα που γεννούσα και τα δυο παιδιά μου… δεν μπορεί να κάνω τόσο λάθος!
Όπως και να ‘χει όμως, ξέρω πως θα ξανασυναντηθούμε! Ξέρω επίσης πως μέχρι τότε θα μας προσέχει όλους, πως είναι ο φύλακας- άγγελός μας, ο άγγελός μου! Κι εγώ για το μόνο που προσεύχομαι καθημερινά είναι να της μοιάσω έστω κι ελάχιστα και κάποτε να νιώσουν και τα παιδιά μου έτσι για μένα… γιατί αυτά τα συναισθήματα προσδιορίζουν τη λέξη ΜΑΜΑ…
μαμά Αλέκα
ΥΓ: Χρόνια πολλά σε όλες εσάς τις τυχερές που τις έχετε και που μπορείτε ακόμα να τους το ευχηθείτε! Να τις αγαπάτε και να τους το λέτε κάθε λεπτό που το νιώθετε…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Υπέροχο κείμενο γεμάτο συναισθήματα!!! Εχω 18 ολόκληρα χρόνια να φωνάξω μαμά σαγαπάω,να χαθώ μές στην αγκαλιά τις,να πάρω δύναμη απο την δύναμή τις!!! Εγώ την έχασα τρείς μήνες πριν γεννήσω τον πρώτο μου γιό και σε όλη την διάρκεια της γέννας την ένιωθα δίπλα μου,να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.Ίσως ιδέα μου,το μόνο σίγουρο πως εκείνη την μοναδική στιγμή τις ζωής μου την ήθελα δίπλα μου!!! Χρόνια μας πολλά μανούλες!!!