Ας αρχίσω με το πού μένω γιατί τελικά αποδείχτηκε πολύ σημαντικό και σωτήριο! Είμαι η Κατερίνα, 26 χρονών και μένω στο Reutlingen στη Γερμανία. 

Είχα μια πάρα πολύ όμορφη εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα και την απόλαυσα στο μέγιστο, αφού μου είχαν δώσει και άδεια από την αρχή λόγω ανθυγειινής εργασίας.

Λοιπόν, στις 16.4.10, 37+2 εβδομάδων πήγα για τον καθιερωμένο υπέρηχο. Ήμουν μια χαρά, αισθανόμουν τέλεια και περίμενα να ακούσω αυτό που άκουγα πάντα, δηλαδή όλα καλά και να ξαναπάω σε μια βδομάδα. Όχι όμως. Ο γιατρός μόλις ξεκίνησε τον υπέρηχο, έβαλε τα γυαλιά του και κόλλησε τη μούρη του στο μόνιτορ. Όταν τον ρώτησα τι γίνεται, μου είπε «Μην ανησυχείς! Θα τα πούμε σε λίγο!».

Αυτό ήταν. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια! Φεύγει ο γιατρός και όταν ξαναέρχεται, φέρνει και το γνωστό εδώ σε μας ροζ χαρτάκι που είναι παραπεμπτικό για νοσοκομείο. Τρόμαξα με το που το είδα.

Ξεκινάει να λέει «Μην τρομάξετε, αλλά…» Μα καλά, πώς περιμένουν να μην τρομάξεις, όταν ξεκινάνε μια φράση έτσι;; «Αλλά είδα στα πνευμόνια και στην κοιλιά του μωρού υγρό και αυτό δεν είναι καλό. Θα πας κατευθείαν στο νοσοκομείο του Tübingen (πανεπιστημιακό νοσοκομείο 20 χλμ μακριά από την πόλη μας, ενώ εδώ έχουμε ένα πολύ καλό νοσοκομείο δίπλα σχεδόν από το σπίτι μας… Κάτι, όμως, ήξερε αυτός), να κάνεις Doppler για να δούμε καλύτερα τι είναι αυτό το υγρό στο μωρό». Τον ρωτάω και εγώ, «Πότε γιατρέ;» και μου λέει «Αμέσως!! Πήρα τηλέφωνο και σε περιμένουν». Αυτό ήταν. Η καρδιά μου έφυγε εκείνη τη στιγμή!

Η Λυδία όταν γεννήθηκε

Φεύγουμε αμέσως και πάμε νοσοκομείο, μου κάνουν Doppler και ο γιατρός εκεί τρελάθηκε! Μου είπε ότι το μωρό έχει πάρα πολύ υγρό μαζεμένο και έπρεπε να το πάρουν αμέσως. Φωνάζει και τον διευθυντή της παιδιατρικής γιατί εκείνος κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναδεί για να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Έκαναν συμβούλιο οι γιατροί και εγώ έκλαιγα και έκλαιγα… Η απόφαση τελικά πάρθηκε: άμεση παρακέντηση από την κοιλιά μου στα πνευμόνια της μικρής και αμέσως καισαρική. Εκεί ξεκίνησε ο εφιάλτης και λέω εφιάλτης γιατί δυστυχώς δεν έχω τίποτα όμορφο να θυμάμαι, μόνο αγωνία και πόνο!

Με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο και ήδη οι παλμοί είχαν αρχίσει να πέφτουν. Μου εξήγησαν πως έπρεπε να βγάλουν το υγρό από τα πνευμόνια του μωρού, γιατί αλλιώς δεν θα είχε πιθανότητες να ζήσει, αφού δεν είχε χώρο να αναπνεύσει!! Υπέγραψα ένα σωρό χαρτιά ότι γνωρίζω τους κινδύνους και ότι μπορεί να χαθεί το παιδί με όλα αυτά και εγώ φοβόμουν όλο και περισσότερο!

Μου έβαλαν ηρεμιστικό και ξεκίνησε η παρακέντηση. Με την βοήθεια του υπέρηχου, ο γιατρός έψαχνε το πνευμόνι, απίστευτο τι μπορούν να κάνουν οι γιατροί!! Εγώ πονούσα και ο άντρας μου απέναντι τα έβλεπε όλα. Περιττό να σας πω για το βλέμμα του! Ήταν το στήριγμά μου όμως! Έβγαλε 5 σύριγγες από κάθε πνευμόνι… Φοβερό, ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι δεν το πιστεύω!

Όταν επιτέλους τελείωσε η παρακέντηση, πήγαμε αμέσως στο χειρουργείο για καισαρική, ο άντρας μου συνεχώς δίπλα μου, εγώ είχα σταματήσει να κλαίω και μου είχε μείνει ένας τεράστιος φόβος! Μου έκαναν επισκληρίδιο και μαζεύτηκαν μέσα στο χειρουργείο 8 γιατροί παιδίατροι, γυναικολόγοι, καρδιολόγοι, όλοι! Τους έβλεπα και φοβόμουν πιο πολύ! Ήταν, όμως, όλοι τους πάρα πολύ καλοί και προσπαθούσαν συνεχώς να με ηρεμίσουν.

Την πήγαν κατευθείαν εντατική και την διασωλήνωσαν. Εμένα με πήγαν σε ένα δωμάτιο να συνέλθω και το μόνο που έκανα ήταν να ζητάω να δω το μωρό μου και να κάνω εμετό. Είχα εξαντληθεί. Μου έφεραν μια φωτογραφία οι νοσοκόμες για να την δω και τότε έζησα και εγώ αυτή την μαγεία, αυτό το υπέροχο συναίσθημα που το ζεις μόνο όταν φέρεις στον κόσμο μια ψυχούλα! Το έζησα και ας κοιτούσα απλά μια φωτογραφία!

Τελικά το βράδυ, αφού άρχισα να νιώθω τα πόδια μου, με πήγαν να την δω για λίγο. Να σας πω την αλήθεια, το θυμάμαι σαν όνειρο. Είναι θολή αυτή η εικόνα στο μυαλό μου, αλλά θυμάμαι τα συναισθήματα και τους φόβους που με πλημύριζαν, αφού ακόμα δεν ξέραμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση και τι ήταν αυτό το υγρό.

Δεν χρειάζεται να πω για τις μέρες στο νοσοκομείο και πώς πέρασαν. Θα το φαντάζεστε, αφού είχα γεννήσει και μωρό δεν είχα στην αγκαλιά μου. Έβλεπα όλες τις άλλες μανούλες και έκλαιγα, μόνο έκλαιγα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο…

Τελικά, μετά από τρεις βδομάδες με πολλά σκαμπανεβάσματα, πόνο, φόβο, κούραση, φάρμακα και ταλαιπωρία και εκεί που μας έλεγαν ότι θα κρατήσει αρκετούς μήνες αυτή η κατάσταση, η Λυδία έγινε ξαφνικά καλά!!! Ναι, ήταν ένα θαύμα!!! Πήρε, βέβαια, ένα φοβερό και τρομερό φάρμακο που μας είπαν ότι μπορεί να έχει πολλές παρενέργειες (για καλή μας τύχη δεν παρουσιάστηκε καμία), αλλά εγώ προτιμώ να λέω ότι έγινε καλά, γιατί είναι δυνατή και το πολέμησε! 

Βγήκε από την εντατική, μπήκαμε στην παιδιατική κλινική για παρακολούθηση μια βδομάδα και εδώ και ένα μήνα είμαστε στο σπίτι μας!

Ο φόβος ακόμα δεν έχει φύγει και μόλις πριν μια βδομάδα ήπιε το γάλα μου που εγώ με πολύ κόπο και αγάπη το μάζευα και το έβαζα στην κατάψυξη μέχρι που μου σταμάτησε. Μέχρι τώρα έπινε ένα ειδικό γάλα για τέτοιες περιπτώσεις. Τώρα πάμε κάθε βδομάδα για υπέρηχο, αλλά η μικρή μου αμαζόνα είναι υγιέστατη και είμαι σίγουρη ότι θα συνεχίσει να είναι! 

Είμαι ευτυχισμένη και απερίγραπτα εντυπωσιασμένη από τη δύναμη που έχουν τόσο μικρούλια πλασματάκια, γιατί αλήθεια σας λέω, όλοι εμείς αν περνούσαμε και μας έκαναν αυτό που έκαναν στη Λυδία, δεν ξέρω αν θα αντέχαμε… Θέλω ακόμα να πω για τους γιατρούς και όλους εδώ τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν μαζί μας ότι μας φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο και προσπαθούσαν συνέχεια να με κάνουν να νιώθω όμορφα και όλα αυτά χωρίς ούτε ένα Ευρώ.

Αλλά αυτό είναι το ένα άλλο μεγάλο θέμα για τις διαφορές των δύο κρατών στο σύστημα υγείας που καλό θα ήταν να το αναφέρουμε κάποια στιγμή, μήπως και ξυπνήσουν λιγάκι οι γιατροί στην Ελλάδα μας. 

Ολίβια, έγραψα πάρα πολλά και δεν ξέρω αν είναι εφικτό να δημοσιεύσεις μια τόσο μεγάλη ιστορία, αλλά εγώ και μόνο που την έγραψα είναι σαν να ξόρκισα το κακό, γιατί τόσο καιρό την είχα βάλει στο πίσω μέρος του μυαλού μου και προσπαθούσα να μην τη σκέφτομαι, όμως, αυτή γυρνούσε συνέχεια μπροστά στα μάτια μου.

Κλαίω, αλλά τώρα πια μόνο από συγκίνηση για αυτό το μεγαλείο της ανθρώπινης ζωής!!