42 ώρες! Beat this!
Η ιστορία της Ι.
(Γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
42 ώρες….! Beat this!!!!
ΠΗΤ 7/5/2010
Πρεμιερα του Iron Man 7/5/2010
Τελευταια επισκεψη στον γιατρο 5/5/2010
Ο γιατρος σιγουρος οτι μετα το δευτερο sweep θα γενναγα σιγουρα…. ηδη εδω και 2 βδομαδες ειχα διαστολη 1, ε δε μπορει… θα γεννησω τον μικρο σαλιγκαρο!!
Παρασκευη βραδυ παμε στο σινεμα να δουμε Iron Man! Μενουμε Αγγλια οποτε η οικογενεια στην Ελλαδα σε αναμενα καρβουνα να πεταγεται απο τον καναπε σε καθε χτυπημα του τηλεφωνου. Εγω απο την αλλη απολυτη χαλαροτητα και καθε βραδυ 3-4 το πρωι ειχα λιγουριτσες και τσακιζα καροτακια και αγγουρακια.
Το εργο το απολαυσα αλλα μετα επρεπε να παρω τηλεφωνο ολους να τους πως οτι συνεχιζω να ειμαι καλα!
Οι μερες περνανε και αρχιζουνε συσπασουλες. Πονο δεν ενιωθα, αλλα η κοιλια πετρωνε. Ραντεβου στον γιατρο στις 11/5 ολα δειχνουν καλα με το μωρο και απλα περιμενουμε.
Το ιδιο βραδυ αρχιζει το ματι μου και με τσουζει. Κανω πλυσεις με χαμομηλακι και πεφτω για υπνο. Κλασσικα, 4 το πρωι πεινασα. Σηκωνομαι και λεω θα πιω ενα ποτηρι γαλα. Το ζεσταινω, βαζω λιγο χεμο, βαζω και το καλαμακι και καθομαι να το πιω. Αρχιζει να τρεχει το γαλα απο τα πλαγια…
«Μπα«, λεω «τι συμβαινει;«
Αλλαζω καλαμακι, τα ιδια. Παω στον καθρεφτη και βλεπω το προσωπο μου παραλυμενο απο τη δεξια πλευρα και να μη μπορω να κουνησω τα χειλια και το ματι μου δεν εκλεινε καλα. Τι να εκανα τετοια ωρα, παρολο που σκεφτηκα το εγκεφαλικο κατι μου ελεγε να μην πανικοβληθω.
Σηκωνεται ο αντρας μου στις 7, το συζηταμε και παμε στον γιατρο μου. Η διαγνωση, Bell’s Palsy η αλλιως παρεση εκ ψυξεως που μπορει να το παθει ο καθενας. Δυστυχως ομως δεν μπορουσε να με αναλαβει και επρεπε να παω σε ειδικευμενο μαιευτηρα για να αποφασισουν αν θα μου δωσουν φαρμακα.
Να επισημανω εδω πως στην Αγγλια δεν γεννας με τον γιατρο σου αλλα με της βαρδιας μιας και ολα ειναι δημοσια. Και ο καθε γιατρος, μαια, νοσοκομα κλπ εχει και κανει τη δουλεια του, δεν ειναι ενας γιατρος να τα κανει ολα.
Στο νοσοκομειο λοιπον με ειχαν απο τις 9 το πρωι μεχρι τις 5 το απογευμα. Με ειδαν νευρολογοι, μαιευτηρες… οτι ειδικοτητα υπαρχει. Και καθε φορα που με εβλεπε ενας γιατρος κανανε συμβουλιο ολοι μαζι. Αποφασισαν λοιπον πως δεν ειναι κατι ανησυχητικο, θα μου εδιναν φαρμακα αφου ημουν 41 βδομαδες εγκυος και ειχε τελειωσει η αναπτυξη του.
Μου εξηγησαν πως αυτο αργει να περασει και πρεπει να περιμενω τουλαχιστον 6 μηνες για πληρη ιαση… εγω να κλαιω ολη τη μερα…. Πως θα με δει το μωρο μου ετσι; Πως θα ειναι οι πρωτες μας φωτογραφιες; Και αν δεν περασει; Και αν μεινει στραβο το στομα μου;
Τελος παντων, περναει ακομα μια βδομαδα και εγω εχω κλειστει στο σπιτι γιατι ντρεπομουν να βγω εξω. Ο γιατρος μου κλεινει πλεον ραντεβου για προκληση 19/5 αφου δεν γινοταν να περιμενουμε αλλο, ημουν πια 42 βδομαδες.
Κανουμε εισαγωγη 3:30
3:45 μου βαζουν ενα κολπικο υποθετο για να μαλακωσουν τον τραχηλο. Οι πονοι αρχιζουν αμεσως και ειναι δυνατοι. Εγω ομως το διασκεδαζω χωρις προβλημα. Ο αντρας μου να μου κανει αστεια, να περπαταμε στους διαδρομους, να διαβαζουμε εφημεριδα.
Επειδη με ειχαν σε θαλαμο με αλλες γυναικες, δεν ημουν ακομα στην αιθουσα τοκετου, το βραδυ δεν τον αφησαν να μεινει. Στις 10 λοιπον αποχωρησε. Ανοιξαμε ομως το τσατ στο κινητο και μιλαγαμε απο εκει απο τις 10:30 που εφτασε σπιτι μεχρι τις 1 οπου αποφασισαν να μου δωσουν λιγη μορφινη να κοιμηθω λιγο γιατι η διαστολη δεν προχωρουσε… κολλημενη στο 1.
Ζαλιζομαι λοιπον εγω και πεφτω για υπνο.. Κατα τις 5 το πρωι περναει η επιδραση της μορφινης και διαπιστωνω πως οι πονοι ειναι ακομα πιο δυνατοι. Εγω βραχος, κιχ δεν εχω βγαλει. Σε καθε συσπαση που ηταν και πολυ τακτικη, εκανα τις ανασες μου.
Ερχεται ο αντρας μου κατα τις 9. Με εξεταζουν στις 10 και εχω διαστολη 3. Χαμος και χαρες απο ολους. Μπορουν να με κατεβασουν κατω να μου σπασουν τα νερα και να μου βαλουν ωκυτοκίνη. Ελα ομως που εχει παει 3 και ακομα ειμαι στο θαλαμο. Επειδη ειχα μπει με προκληση, προτεραιοτητα ειχαν οι γυναικες που ερχοντουσαν να γεννησουν εκεινη την ωρα!!!
Με τα πολλα και αφου εχω αρχισει και παρακαλαω πλεον, οχι τοσο απο τον πονο, οσο για το οτι ειχα αρχισει και βαριομουν, με κατεβαζουν κατω. Στις 4:30 μου σπανε τα νερα και μου χορηγούν ωκυτοκίνη. Οι πονοι δυναμωνουν. Στα νερα βρηκανε ελαχιστο μυκονιο… δεν ανησυχησαν ομως παρα πολυ.
Η ωρα παει 7, εγω στο κρεβατι, ο αντρας μου διπλα. Μου λενε οι μαιες, καλο ειναι να κανεις επισκληριδιο.
«Αντεχω» τους λεω. Μου λενε «Η νυχτα θα ειναι μεγαλη, η διαστολη δεν προχωραει γρηγορα«. Καλα λεω… ας την κανουμε. Με κραταει ο αντρας μου απο την μια πλευρα και η αναισθησιολογος εκανε την ενεση.
Μετα ομως την επισκλιριδιο, δεν ενιωθα πλεον πονο αλλα το σωμα μου εξασθενουσε πολυ πιο γρηγορα… αρχισα να πεφτω σε ληθαργο… ηθελα να κοιμαμαι συνεχεια.
Ο αντρας μου εκει, βραχος! Καθε φορα που γυριζα το κεφαλι μου να τον δω και να του πω να πεσει λιγο στη καρεκλα να κοιμηθει μου χαμογελαγε με το πιο γλυκο χαμογελο του κοσμου! Αυπνος ηδη ενα βραδυ και ομως εκει δεν εφευγε απο το πλευρο μου. Ολη νυχτα εγω στο κρεβατι, να με εξεταζουν καθε 1 ωρα…
Φτανει Παρασκευη πρωι και στις 7 χαρες απο τις μαιες, διαστολη 9. Ελα μου λενε κοντευουμε. Αναπτερωνεται το ηθικο ολων αλλα εγω συνηδητοποιω πως δεν νιωθω τα ποδια μου, νιωθω απιστευτη ταλαιπωρια στο κορμι μου και αρχιζω να αχγωνομαι πως θα σπρωξω. Με καθησυχαζουν ομως οτι θα με βοηθησουν και θα μου λενε.
Ξαφνικα, στις 8 το πρωι και κατι, μπαινουν μεσα αλλες 2 μαιες και κατι μαιευτηρες. Μεσα στη ζαλη μου σκεφτηκα πως ισως κατι συμβαινει. Με εξεταζουν παλι και κοιτανε τον καρδιοτοκογραφο. Ο μικρουλης μας ειχε αρχισει να στρεσαρεται και η καρδουλα του δεν ηταν σταθερη. Μου λενε «Αν θελεις ακομα μια ωρα σε αφηνουμε μηπως φτασεις διαστολη 10… ειδαλλως καισαρικη!«
Τα βλεμματα μας με τον αντρα μου συναντηθηκαν… δεν χρειαστηκε να συζητησουμε κατι.
«Καισαρικη!» ειπαμε.. Η υγεια του μικρου μας πανω απ ολα. Μου φερανε χαρτια να υπογραψω και χωρις δυναμεις προσπαθησα να γραψω το ονομα μου.
Με ετοιμασανε και με πηρανε μεσα στην αιθουσα. Δωσανε τα πρασινα ρουχακια στον αντρα μου και συντομα ηταν και αυτος στο πλευρο μου. Μεχρι να μας ρωτησουν απο που ειμαστε οι γιατροι, ετσι για να γινει διαλογος, ακουσαμε το κλαμμα του γιου μας! Απιστευτο!!! Τον σκουπισαν στα γρηγορα και μου τον εφεραν στην αγκαλια μου… τον φιλησα και εκλαψα.
Στη συνεχεια πηραν τον αντρα μου, του εδωσαν το παιδι και πηγαν εξω. 20 λεπτακια κανανε να με ραψουνε. Με βγαζουνε με το κρεβατι εξω στην ανανηψη και εκει βλεπω τον καλο μου αντρα να κραταει το μωρακι μας αγκαλια… ηρθε κοντα και μου τον εδωσε! Δε θα ξεχασω ποτε αυτη την κινηση, αυτα τα βλεμματα μας που συναντηθηκαν και αναμεσα μας το πιο ομορφο πλασμα που παρολη την ταλαιπωρια μας τα καταφεραμε και συνεχιζαμε να νιωθουμε χαρουμενοι και ξεκουραστοι.
Μου λεει μια μαια, «Βγαλτε τη πετσετα και βαλτον πανω σου και ερχομαι να σου δειξω να θηλαζεις«. Η φυση ομως λειτουργησε τοσο υπεροχα.. σε δευτερολεπτα το μικρακι μου ειχε πιασει θηλη και θηλασαμε χωρις κανενα προβλημα.
Μετα απο λιγο με ανεβασανε στο δωματιο και επο εκεινη την ωρα ασχολιομασταν με το νεο μελος της οικογενειας μας. Καποια στιγμη το μεσημερακι ειπαν στον αντρα μου πως πρεπει να φυγει γιατι τελειωσε το επισκεπτηριο. Του ειπα να μην ερθει στο απογευματινο για να ξεκουραστει, αλλα εκεινος ηρθε.
Το μωρακι μας το ειχα συνεχεια διπλα. Ακομα και τη νυχτα… ηταν το πιο ησυχουλι εκει μεσα.
Στις 6 το πρωι μου λενε οι μαιες «Πως νιωθεις;» και λεω «Μια χαρα!«. Ετσι βγαλαμε καθετηρες, εκανα μπανιο, εφαγα πρωινο, καλλωπιστηκα και καθησα παλι με το μικρο μου. Η στεναχωρια για το προσωπο μου πλεον δεν υπηρχε. Το μεσημερι ηρθε και ο αντρας μου και μολις με ειδε επαθε σοκ. Δεν περιμενε να με δει να κανω βολτες στην πτερυγα και το μικρο μας τοσο ησυχο.
Το επομενο πρωι ζητησα να γυρισω σπιτι μιας και ενιωθα μια χαρα και ηθελα να νιωσουμε πλεον την θαλπωρη του σπιτιου μας.
Η γεννα μου κρατησε 42 ωρες. Το προσωπο μου επανηλθε πληρως πριν μερικες βδομαδες που ο μικρος μας ηταν 4.5 μηνων.
Δεν θυμαμαι ουτε τον ελαχιστο πονο! Και να ζησω τα ιδια ή ακομα χειροτερα στην επομενη γεννα δεν με πειραζει καθολου.
Με τον αντρα μου ειμαστε 11 χρονια μαζι και εχουμε περασει πολλα. Τις στιγμες ομως αυτες δεν θα τις ξεχασω ποτε και ισως ειναι απο τις πιο δυνατες και απο εκεινες που μας δεσανε ακομα περισσοτερο.
Ειμαστε ετοιμοι ψυχολογικα και για το δευτερο και το τριτο μωρακι 🙂
Να ειναι καλα ολες οι μαμαδες, και οσους πονους και να περασουν να σκεφτονται το αποτελεσμα που δε συγκρινεται με τιποτα αλλο!!
Να ειστε ολες και ολοι καλα.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Βάζω στοιχημα πως κανείς δεν κατάλαβε την πάρεση προσωπικου νεύρου...το έπαθα ακριβώς μια μέρα πριν γεννήσω,γεννησα φυσιολογικότατα,χωρίς επισκληριδιο και απλά ζήτησα απο τη μαία να μου κρατήσει το ματι κλειστό για να σπρώξω...έκανε δυο μήνες να μου περάσει!το νευρο που δίνει 22000 εντολές νεκρο...όλα καλά όμως...ποσο σε καταλαβαίνω...