Οι διδυμούλες μου!

Είμαι η Μαρία, έχω τα δίδυμα κοριτσάκια Χριστίνα-Νεκταρία και Δήμητρα. Θα ήθελα να μοιραστώ την ημέρα της γέννησής τους μιάς και όποτε την θυμάμαι, ακόμη βουρκώνω…. Όλη η διάρκεια της εγκυμοσύνης μου ήταν «ονειρεμένη», όπως έλεγε συχνά και ο γιατρός μου, ο οποίος είχε πολλές φοβίες για τη δίδυμη κύηση στην οποία συμβαίνουν και πολλά όπως ακούμε… Έμεινα έγκυος φυσιολογικά και όλοι οι μήνες ήταν χωρίς προβλήματα, αν και πρόσεχα παραπάνω από «πολύ». Κι αυτό γιατί το ήθελαν οι γύρω μου, εγώ είχα διάθεση να κάνω πολλά πράγματα ! Ήξερα μέσα μου ότι θα έφτανα μέχρι το τέλος!

Λίγο καιρό πρίν γεννήσω (είχαμε κανονίσει καισαρική με συγκεκριμένο ραντεβού), παρουσίασα αυξημένη πίεση, πρήξιμο και λεύκωμα στα ούρα (αυτό από τον 5-6 μήνα και μετά). Είχα μπεί στον 9ο με υπερηφάνεια που έβγαινα αληθινή στο ότι θα τα κατάφερνα. Όμως ο γιατρός με τις ενδείξεις των εξετάσεων φαινόταν πολύ ανήσυχος. Μία εβδομάδα λοιπόν πρίν από το ραντεβού για την γέννα, μου είπε προς έπρεπε να μπώ νωρίτερα για να κάνω κάποιες εξετάσεις γιατί τα πράγματα δεν ήταν καλά. Είχα παρουσιάσει τοξιναιμία.
Το πρωί της Πέμπτης 29 Ιανουαρίου 2009 ξύπνησα πολύ νωρίς, έκανα μια γενική καθαριότητα στο σπίτι, έφτιαξα μια τσάντα με τα απαραίτητα κι ετοιμάστηκα. Το απόγευμα της ίδια ημέρας ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο. Δεν είχα καταλάβει γιατί πάω ακριβώς… Ψιλόβρεχε, θυμάμαι, κανείς δικός μου δεν είχε ειδοποιηθεί.

Δίνοντας τα στοιχεία μου με περάσανε κατευθείαν στην αίθουσα που γίνεται η προετοιμασία για τον τοκετό, «μα δεν θα γεννήσω σήμερα» τους είπα. Εν τω μεταξύ περίμενα και τον γιατρό μου να έρθει. Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα δωματιάκι με δύο μηχανήματα συνδεδεμένα στην κοιλιά μου απ’ όπου άκουγα τις δύο καρδούλες που είχαν πλέον υιοθετήσει το δικό μου άγχος!

Όποια νοσοκόμα ερχόταν για κάποια από τις στάνταρ εξετάσεις εκείνης της στιγμής μου κρατούσε τα πόδια γιατί τρέμανε συνεχώς. «ηρεμήστε» μου έλεγαν, μα τα αυτιά μου άκουγαν μόνο τις καρδιές τους….. Ο γιατρός έφτασε αλαφιασμένος και τράβαγε τα μαλλιά του «Μαρία, γιατί; είσαι νέο κορίτσι και είναι κρίμα, θα χάσουμε τα μωρά, κινδυνεύεις κι εσύ…»

Πρίν σκεφτεί να τον κατηγορήσει κανείς που θα διαβάσει εδώ, ότι με τρόμαξε, θα πώ ότι ο γιατρός μου ήταν πολύ κοντά μου μέχρι τέλους. Τα λόγια του ήταν συνέχεια της προηγούμενης ημέρας όπου μου «έβαλε τις φωνές» γιατί δεν πρόσεξα με την διατροφή μου, το παράκανα και «βοήθησα» να μου εμφανιστεί το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Επανέρχομαι…

Ήθελα να δώ κάποιον δικό μου, ένιωθα τόσο μόνη εκεί μέσα… Ο άντρας μου δεν κατάφερε να μπεί γιατί (εδώ θα γελάσετε) δεν του έκανε η απαραίτητη στολή που έπρεπε να φορέσει. Τελικά έγινε γρήγορα η επισκληρίδιος και ξαφνικά βρέθηκα να γεννάω. Δεν θυμάμαι πολλά γιατί μου έκαναν και «μέθη». Όμως άκουγα ένα «γατάκι» να κλαίει από αριστερά μου.

«Πού είναι το άλλο μωρό;» σκεφτηκα, γιατί δεν άκουσα και το άλλο?. Τη μικρούλα Χριστίνα την πήγαν στα πρόωρα όπου και έμεινε για μία εβδομάδα. Βγαίνοντα έξω με το φορίο και προσπαθώντας να συνέλθω, φωνάξαν τους δικούς μου… Πόσος κόσμος είχε μαζευτεί!

Ξαφνικά ήταν όλοι εκεί. Είδα τον μπαμπά μου, πώς με κοίταζε…… (οι γονείς μου είναι χωρισμένοι κι εκεί ήταν και οι δυό τους). Ήθελα να με πάρει αγκαλιά. Και τότε έκλαψα, για να ξεσπάσω που όλα τελικά πήγαν καλά…Έφεραν το μπαμπουσκάκι επάνω μου (την Δημητρούλα). Την είδαν κι οι υπόλοιποι. Πόσο όμορφα μύριζε…… Αυτό θυμάμαι, σκέφτηκα, αυτή τη μυρωδιά ένιωσα πρίν από λίγο……….αυτή τη μυρωδιά θυμάμαι ακόμη και σήμερα…..

Mαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com