Μετανιώνω που δεν χαιρόμουν την ώρα της καισαρικής
Η ιστορίας της Μαρίζας
30 Αυγούστου 2011 έμαθα ότι είμαι έγκυος… Aλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.
Με τον άντρα μου παντρευτήκαμε το 2010 και τον Μάιο του 2011, με ένα μόνο μήνα προσπαθειών, μαθαίνουμε ότι είμαι έγκυος. Δυστυχώς όμως το έμβρυο αυτό παλινδρόμησε… Eυτυχώς δεν χρειάστηκε απόξεση. Μετά από μία εβδομάδα διακοπές στον Πλαταμώνα και ορειβασία στην κορυφή του Ολύμπου, στις 30 Αυγούστου, 3 ημέρες πριν την αναμενόμενη ημερομηνία περιόδου, αποφάσισα να κάνω τεστ, μιας και κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι δεν είμαι μόνη μου…
Και πράγματι το ένστικτό μου ήταν σωστό. Με συγκρατημένη αισιοδοξία κάνω β-χοριακή και επιβεβαιώνεται το αποτέλεσμα του τεστ, ωστόσο η τιμή ήταν χαμηλή και η αγωνία κορυφώθηκε… Για να μην τα πολυλογώ, μετά από δύο εβδομάδες πάμε στο γιατρό όπου βλέπουμε τον σάκο και μία κουκίδα και μετά από μία εβδομάδα ακούμε και την καρδούλα του!!!! Δυστυχώς όμως είχα αποκόλληση και χρειάστηκε ακινησία για 20 ημέρες.
Στη συνέχεια είχα μια άψογη εγκυμοσύνη με ΠΗΤ 10 Μαΐου. Παρακολούθησα μαθήματα ανώδυνου τοκετού και μητρικού θηλασμού και ήθελα τόσο μα τόσο πολύ και τα δύο, ο κουκίδας όμως είχε άλλα σχέδια…
Στον ένατο το μωρό ήταν ακόμα ψηλά και κλασικά έλιωσα στο περπάτημα.
Στις 4 Μαΐου ημέρα Παρασκευή, καθώς πάω να σηκωθώ από το κρεβάτι, νιώθω να τρέχουν λίγα νερά, παίρνω το γιατρό τηλέφωνο και μου λέει ότι είναι η τραχηλική βλέννη και μάλλον μέσα το Σ/Κ θα έχουμε γέννα…. Αμ δε…. Περνάει και η ΠΗΤ και τίποτα, οπότε ο γιατρός αποφασίζει στις 12 Μαΐου να μπούμε για πρόκληση.
Αφού γίνεται η σχετική προετοιμασία φέρνουν μέσα και τον άντρα μου, ο οποίος ήταν άσπρος σαν το πανί από την αγωνία του.
«Αγάπη μου» του λέω «γιατί είσαι έτσι, τόσο πολύ ανησύχησες για το κλίσμα;» (χιχιχι)
Ο καημένος… Δεν τον έχω ξαναδεί τόσο τρομαγμένο!
Μετά από τρεις ώρες στις ωδίνες και ενώ είχα διαστολή 2, το μωρό δεν είχε κατέβει καθόλου, είχε ανέβει για την ακρίβεια και έτσι αποφασίζουν για καισαρική. Εγώ έκλαιγα ασταμάτητα γιατί ήθελα να ζήσω το θαύμα του φυσιολογικού τοκετού. Μέχρι να μπορέσω να αυτοπειθαρχίσω για να βρω δύναμη να τους παρακαλέσω ξανά να μην μου κάνουν καισαρική, μου κάνουν την επισκληρίδιο και τσουπ μέσα σε δέκα λεπτά ακούω ένα πλασματάκι να νιαουρίζει. Τ
ον φέρνουν δίπλα μου και εγώ σαν την χαζή το κοίταζα και δεν ξέρω αν το μυαλό μου λειτουργούσε, σαν να σταμάτησε ο χρόνος για λίγο. 3570 ο μπέμπαρός μου, μου τον φέρνουν αγκαλιά και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι είναι τεράστιος και ότι είναι ίδιος ο άντρας μου. Ήταν ένα όμορφο ξανθό πλασματάκι που έκλαιγε τόσο υπέροχα. Του έδωσα ένα φιλάκι και τον πήραν να τον δείξουν και στους υπόλοιπους.
Τώρα είναι σχεδόν τεσσάρων μηνών και μας τρελαίνει με τα υπέροχα χαμόγελά του. Για ένα πράγμα μετανιώνω ότι την ώρα της καισαρικής αντί να χαίρομαι που θα τον συναντούσα μετά από εννέα ολόκληρους μήνες, εγώ στεναχωριόμουνα που δεν γεννάω φυσιολογικά. Τελικά όμως δεν έχει απολύτως καμία σημασία… το μόνο που μετράει είναι να είναι καλά τα μωράκια μας.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ειμαστε στο 2012 και δεν μπορω να καταλαβω ακομα τη λογικη καποιων μαναδων που οταν ακουνε καισαρικη καπως τους ερχεται.Αφενος γιατι αν ειναι μαμαδες δεν μπαινεις καν στο κοπο να το εξετασεις λες το παιδι μου να ειναι γερο και αφετερου υπαρχουν ενα σωρο αλλοι πια λογοι που μπορουν να σε οδηγησουν σε καισαρικη ασχετα δηλ. αν ειναι ψηλα το μωρο,αν ερχεται αναποδα η οτι αλλο τετοιου ειδους, μιλαω για πιο σοβαρες περιπτωσεις που το γνωριζεις απο την αρχη. Και τα δυο μου παιδακια τα εκανα με καισαρικη και με ολικη ναρκωση, υπηρχε σοβαρος λογος και δεν ηθελα να το ρισκαρω για φυσιολογικη και δε το εχω μετανιωσει ουτε λεπτο.Και στις δυο φορες ειχα πολυ καλες εγκυμοσυνες και πολυ καλο μεταεγχερητικο σταδιο,τα ειδα αμεσως και δεν νομιζω να διαφερω απο τις μαμαδες που γεννησαν φυσιλογικα οσον αφορα το συναισθηματικο κομματι γιατι οπως λεω: τα παιδια μου ειναι οι θησαυροι της ζωης μου. Εσυ Μαριζακι τα σκεφτεσαι αυτα γιατι το μωρακι σου ειναι βρεφος και εχεις εντονες ακομη ολες τις εικονες και τα συναισθηματα με το καιρο οταν θα αλλαζει σταδια αναπτυξης θα εχεις αλλες σκεψεις και ολο αυτο θα σου φενεται αστειο. Να χαιρεσαι το μωρακι σου...και μην μετανιωνεις για τιποτα.
Κοιτα, κι εγω που το ειχα παρει απόφαση οτι θα κάνω καισαρική γιατι δεν ειχα αλλη επιλογη, πιστευω οτι φταιει και λιγο η καισαρική για καποια πραγματα, οπως π.χ. οτι οταν τον ειδα το γιο μου ημουν "παγωμένη" γιατι δεν ειχα καταλάβει τιποτε. Πιστευω οτι αν γεννούσα φυσιολογικά, θα ημουν πιο "ζεστη" απέναντι του... Από αυτη την αποψη κι εγω μετανιωνω την καισαρικη... φυσικό ειναι αυτο που νιωθεις, δεν ειναι κακό να γκρινιαζουμε που δεν πηγαν καποια πραγματα οπως τα ονειρευτηκαμε..
Εγω από την άλλη, δοξάζω το Θεό που γλύτωσε το πρώτο μωράκι. Η μαία μου έβαλε τεχνητούς πόνους μετά από 11 ώρες που περίμενα να γεννήσω κι ενώ ο γιατρός μου είχε πάει σπίτι του. Η διαστολή μου 0. (Είχα μπει με πρόκληση αφου είχε περάσει η ΠΗΤ). Ξαφνικά οι παλμοί του μωρού έπεσαν κατακόρυφα. Μετα από γυρίσματα στο πλαι, οξυγόνα κλπ. Η μαια μου λέει να ξαναπροσπαθήσουμε για να γεννήσω φυσιολογικά και κάτι άλλα περίεργα, ότι αυτό δυναμώνει το μωρο ως χαρακτήρα και άλλες μπαρουφες ατεκμηρίωτες. Εγω ανένδοτη, να επιμένω να έρθει ο γιατρος μου (φανατικός του φυσιολογικου τοκετου κι αυτός)και να μπούμε για καισαρική. Το αποτέλεσμα να γεννήσω ένα μωρο που όπως με ενημέρωσαν, είχε δυσφορήσει και βγήκε κεχρωσμένο, δηλαδή με μυκώνιο. Αν είχα εμπιστευτεί- την κατα τα άλλα εμπειρη- μαία μου, δεν ξέρω τί θα είχε γίνει...
Οπότε στην περίπτωσή μου η καισαρική στάθηκε σωτήρια. Όσο για το γιατρό μου, όταν πήγα να τον δω μου είπε ότι δεν πρέπει να έχω τύψεις, γιατί σε καμια περίπτωση δεν θα μπορούσε το μωρό μου να γεννηθεί φυσιολογικά και ότι αν θελήσω μπορεί στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου να με αναλάβει για vbac. To σκέφτομαι σοβαρά, αλλά μετά την περιπετειούλα αυτή δεν νομίζω ότι έχω το θάρρος και ότι αξίζει τον κόπο...
Να σου ζήσει ο μπεμπάκος!! Εγώ μόνο ένα σχόλιο θέλω να κάνω. Θα φανεί ειρωνικό αλλά.... Μετά από ΤΡΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΩΡΕΣ αποφάσισαν να σου κάνουν καισαρική???? Ε λοιπόν θα σου πω ότι εγώ μπήκα με πρόκληση στις 8 το πρωί και γέννησα στη 1:40 (όχι 13:40). Δηλαδή μετά από 17,5 ώρες (φυσιολογικά κι αυτό χάρη στην προϊσταμένη, αλλιώς ο γιατρός το δήλωνε ότι αν μέχρι τις 22:00 δεν είχαμε εξέλιξη, θα με έβαζε για καισαρική). Γιατί βρε κοπελιά? Μήπως υπήρξε κάποια άλλη επιπλοκή που πιθανόν να μην στην είπαν για να μη σε τρομάξουν? Μήπως γιαυτό να ήταν και ο άντρας σου φοβισμένος? Κατά τα άλλα, όλα καλά και δεν έχεις να λυπάσαι για τίποτα. Όλες μας λίγο πολύ, όλο και κάτι θα θέλαμε να αλλάξουμε στον τοκετό μας. Εγώ ας πούμε μετανιώνω που πήγα (περισσότερο από το φόβο μου) στο μαιευτήριο και δεν έκατσα σπιτάκι μου και στην ηρεμία μου μέχρι να δυναμώσουν κι άλλο οι πόνοι. Σημείωση: Ήταν προγραμματισμένο να μπω με πρόκληση βράδυ Πέμπτης. Όμως το πρωί της Πέμπτης με έπιασαν πονάκια, οπότε πήγα στο μαιευτήριο. Μου έβαλαν ορό για να επιταχύνουν τη διαδικασία - υποτίθεται... Μου έβαλαν 7 ή 8 δόσεις επισκληριδίου (περίπου κάθε 2 - 2,5 ώρες). Ταλαιπωρήθηκα πολλές ώρες χωρίς λόγο. Και ταλαιπώρησα και τον άντρα μου. Ήμασταν από τις 5:30 στο πόδι. Και κοιμήθηκα μόλις με πήγαν στο δωμάτιο, δηλαδή γύρω στις 4:30-5:00 το ξημέρωμα. Το πρωί δεν είχα κουράγιο και δύναμη ούτε αγκαλιά να κρατήσω τη μπουμπούκα μου, η οποία ζύγιζε 4 κιλά... :( Λοιπόν, άστο να πάει, κι απλά κράτα στο μυαλό σου το μάθημα που πήρες: Απόλαυσε την κάθε στιγμή!!
Αγγελική το πρόβλημα τους ήταν ότι το μωρό δεν είχε καμία βελτίωση και αντί να κατεβαίνει διπίστωσαν ότι είναι πιο πάνω. Τώρα τι να πω είχαν δίκιο, είχαν άδικο...δεν θα το μάθω ποτέ...
αχ... τι μου θύμισες !!! ακριβώς για το ίδιο πράγμα έχω μετανοιώσει... στο πρώτο μου ήθελα πολύ να γεννήσω φυσιολογικά. Ήρθε πιο νωρίς με καισαρική. Δεν είχα προλάβει να το συνειδητοποιήσω και εκείνη την ώρα ήμουν χαμένη σκεπτόμενη τον φυσιολογικό που δεν έκανα, τον άντρα μου δεν ήταν δίπλα μου και δεν χάρηκα τίποτα.. προσγειώθηκε ένα μωρό στην αγκαλία μου και εγώ ήμουν αλλού. Τι λάθος ... Μου πήρε εβδομάδες μετά για να το ξεπεράσω .. μην πω μήνες. έκτοτε όταν ακούω μαμάδες να πηγαίνουν έτοιμες για μάχη στο μαιευτήριο απλώς τους λέω να χαλαρώσουν. Μάχη για τη γέννα μάχη για το θηλασμό. Btw 2 παιδιά θήλασα αποκλειστικά για 7-8 μήνες το καθένα... Πραγματικά στο μαιευτήριο δεν αγχώθηκα ούτε στιγμή τι θα τους δώσουν τι δεν θα τους δώσουν .. το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τα φροντίζουν να μου το φέρνουν και να ζητάω συνέχεια συμβουλές για το πως θα θηλάσει και να πάρει το πρωτόγαλα. Εκτός από εκείνες τις ημέρες ποτέ δεν πήραν ξένο γάλα έκτοτε.