Είχα ΠΗΤ 9/11/2009 αλλά στη β’ επιπέδου βρήκαν τη μικρή κατα μια εβδομάδα πιο μικρή περίπου και μας είπαν 18/11/2009. Όταν κάναμε το ντόπλερ μας είπαν κάπου ανάμεσα στο 9-18 αλλά εγώ είχα εξαρχής το προαίσθημα ότι η μπουμπού θα γεννηθεί και λίγο νωρίτερα!

Δευτέρα 2/11 πήγα να κάνω ενα ακόμα ντόπλερ να δούμε τη καταστάση του μωρού και εκεί ο γιατρός μου είπε πως θα χρειαστεί να γεννήσω μέχρι τέλος της εβδομάδας γιάτι ο πλακούντας έχει αρχίσει να γερνάει. Έφυγα πολύ αγχωμένη από εκει και πήρα κατευθείαν το γιατρό μου τηλέφωνο να του πω τα νέα και ότι δεν ήθελα με τίποτα να γεννήσω με ραντεβού!!! Μου λέει έλα τετάρτη 4/11 να σε δω και θα τα πούμε όλα από κοντα, μην ανησυχείς.

Τρίτη 3/11/2009 δεν είχα διάθεση να πάω πουθένα και παρόλο πού είχα σχολή δεν πήγα και έμεινα όλη μέρα στο σπίτι.. και κάλα έκανα τελικά γιατί εκείνη τη μέρα έβρεξε καταρακτωδώς. Πέφτουμε το βράδυ για ύπνο με τον αντρούλη μου και κατά της 6 τα ξημερώματα ξυπνάω με την αίσθηση ότι κατουρήθηκα άπανω μου. Πάω τουάλετα και καθόμουν μισή ώρα εκεί και το σκεφτόμουν αν αυτό ήταν αμνιακό υγρό ή αν είχα κατουρηθεί!!!! Δεν ήθελα να ξυπνήσω ουτε τον άντρα μου όυτε το γιατρο μας χωρίς λόγο!!

Έτσι αποφάσισα να ξαπλώσω ξανά και να περιμένω λιγό. Περνάει λίγη ώρα και αισθάνομαι πάλι υγρά να τρέχουν και έτσι αποφασίζω να ξυπνήσω τον Γιώργο να του πω ότι μάλλον ήρθε η ώρα… Του λέω, μωρό μου μάλλον έσπασαν τα νερά αλλά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρη!! Μου λέει μέσα στον ύπνο του, τι να κανουμε? Ε του λεω, ας περιμένουμε λίγο ακόμα και θα πάρω το γιατρό, πάντως δε πονάω καθόλου. Έτσι και έγινε, περίμενα μέχρι τις 7 περίπου και ύστερα τηλεφώνησα στο γιατρό μου ο οποίος μου είπε να πάρω το δρόμο για το μαιευτήριο, με τη ησυχία μου! Εμέις βέβαια το παραξηλώσαμε, παραείμασταν άνετοι, ούτε εκδρομή να πηγαίναμε, εγώ πλύθηκα, σκούπισα, συμμάζεψα το σπίτι και φτάσαμε στο μαιευτήριο κατά τις 9. Τους γονέις, συγγενείς και κοντινούς φίλους του είχαμε ήδη ειδοποιήσει από όταν μιλήσαμε με το γιατρό.

Φτάνουμε στο μαιευτήριο και ο γιατρός μου δεν είχε έρθει ακόμα. Με παραλαμβάνει μια νοσοκόμα η οποία μου έλεγε ότι αυτά δεν ήταν αμνιακά υγρά, πάλι καλά που ήρθε ο γιατρός μου και αποδείχθηκε πως έλεγε βλακείες, και πως είχα ήδη διαστολή 2. Σήμερα θα ερχόταν στο κόσμο η αγάπη μου!!! Με ετοίμασαν και με ανέβασαν στο δωματιο γύρω στις 10. Αρχικά δεν ήθελα επισκληρίδιο, ετσι και αλλιώς δε πονούσα καθόλου.

Μου βάλαν ορό και τεχνητούς πόνους και ξεκίνησε η αναμονή.. Πάλι καλά που είχα μια πολύ καλή μαία στη βάρδια η οποία μου έδινε κουράγιο μιας και ο γιατρός μου είχε πει πως πριν το βραδυ δε θα γεννούσα, η μικρή ήταν ψηλά. Ήταν φυσικά και ο άντρας μου δίπλα μου συνέχεια ο όποίος συνέχεια μπαινόβγαίνε στο θάλαμο για να ενημερώνει και έξω όλους εκείνους που είχαν έρθεί για να υποδεχτούν τη μικρή!! Η ώρα περνούσε και οι πόνοι αυξάνονταν και έτσι αποφάσισα να κάνω επισκληριδιο μιας και ήμουν σίγουρη πως δε θα άντεχα τόσο πόνο ως το βράδυ και ήταν ακόμη μεσημέρι. Η επισκληρίδιος έφερε υπνηλία και έτσι αποκοιμηθηκα για λίγο.

Είχε περάσει η ώρα, άλλαξε και η βάρδια στις μαίες και ήρθε η Βιβή, η οποία έμεινε κοντά μου ως το τέλος. Κάποια ώρα κατά τις 20:00 αποφάσισαν να μη μου ανανεώσουν την επισκληρίδιο για λίγο, ώστε να πονέσω και να βοήθησω να κατέβει το μωρό. Παράλληλα ήταν και η ώρα που γεννούσαν και άλλες 2 γυναίκες και όλες οι μαιές ήταν εκεί. Άρχισα να πονάω τόσο πολύ και αισθανόμουν απελπισμένη που δεν έβλεπα προσωπικό, πάλι καλά που ήταν πάντα δίπλα μου ο άντρας μου… Η ώρα πλησίαζε, το αισθανόμουν πλέον. Ευτυχώς ήρθε και η μαία, μου ανανέωσαν την επισκληρίδιο και κατά της 9 και 30 περίπου με πήγαν στην αίθουσα τοκέτου.. 21:49 ήρθε στο κόσμο η μπουμπούκα μου… έκλαιγα από συγκίνηση και δε μπορούσα να τη χορτάσω.. Ο άντρας μου έκοψε τον ομφάλιο λώρο..

Μου την πήραν για να τη δείξουν στους επισκέπτες και μετά, όταν με είχαν πάει στο δωμάτιο ανάνηψης μου την έφεραν να τη θηλάσω… Ο θηλασμός μας κράτησε για 8 μήνες και μετανιώνω που δε το κράτησα παραπάνω…

Θέλω να ευχαριστήσω το γιατρό μου, Κώστα Σαμαρά για όλη τη στήριξη κατά τη διάρκεια της εγκυμόσυνης και για τον θαυμάσιο τοκέτό και τον άντρα μου που έμεινε δίπλα μου όλες αυτές τις ώρες δίνοντας μου κουράγιο!!!