Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την Πέμπτη, ήταν ο καιρός χάλια, έβρεχε ασταμάτητα και εγώ κρατούσα στα χέρια μου τα αποτελέσματα της χοριακής. Έτρεμαν τα χέρια μου και τα πόδια μου. Βρήκα τη δύναμη να ανοίξω το φάκελο. Έγραφε κάτι νούμερα και κάπου εκεί δίπλα έλεγε 8 εβδομάδων. Είχα μείνει στο πεζοδρόμιο με τα χαρτιά στο χέρι και να κλαίω. Από μικρή ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή, έκανα όνειρα και όμως έγιναν όλα τόσα ξαφνικά που δεν ήξερα τι θέλω. Ήμουν πάντα κατά της άμβλωσης αλλά το μωρό δεν είναι κούκλα, ούτε έχει καρτελάκι αλλαγής. Ήμουν μόλις 20 χρονών, φοβόμουν  και δεν ήξερα πως θα αντιδράσει και  ο φίλος μου..  Μέρες και νύχτες το σκεφτόμουν ώσπου κατάλαβα ότι το μόνο που με φόβιζε ήταν το οικονομικό μέρος, πως θα τα βγάλω πέρα.

Δέκα μέρες μετά ήμουν πλέον σίγουρη ότι ήθελα να κρατήσω αυτό το πλασματάκι και σκέφτηκα ότι δεν μπορούσα να περιμένω να βγει η Ελλάδα από την κρίση για να κάνω παιδί. Έτσι αποφάσισα να μιλήσω στον φίλο μου ο οποίος χάρηκε, δεν με ρώτησε αν το θέλω ή όχι αλλά πήρε το κινητό του και άρχισε να ψάχνει εκκλησία για να παντρευτούμε. Μόλις είχε φύγει ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου και πλέον ένιωθα ασφάλεια.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Όταν άρχισα να ανακοινώνω την εγκυμοσύνη μου, οι μόνοι που χάρηκαν ήταν οι γονείς μου και οι συναδελφοί μου.

Η συγκατοικός μου επέμενε ότι πρέπει να ρίξω το μωρό, ότι είμαι ανίκανη να το μεγαλώσω και έπρεπε να φύγω από το σπίτι (με έδιωξε με ευγενικό τρόπο) γιατί θα με σχολίαζε η γειτονιά. Η γειτονια σε μία περιοχή στο κέντρο της Αθήνας που ούτε καν με ήξερε κανένας, ούτε και φαινόταν ακόμη η εγκυμοσύνη. Έτσι μάζεψα τα πραγματά μου κι έμενα στην αποθήκη του μαγαζιού που δούλευα.

Όταν το ανακοινώσαμε στην πεθερά μου έμεινε με το στόμα ανοιχτό που ο 28 χρονών γιος της θα έκανε μωρό, μου είπε οτι έχει ένα καλό γιατρό να πάμε για να το ρίξω και ότι ο γιος της δεν είναι έτοιμος να κάνει παιδί. Ούρλιαζε τραβούσε τα μαλλιά της και πήγαινε πέρα δώθε λέγοντας μα πως σου ήρθε και τι το θες, και ότι να το ρίξω, να αφήσω να περάσει λιγο ο καιρός και να ξαναπροσπαθήσουμε αργότερα.

Η κολλητή μου, αυτή που νόμιζα δηλαδή, είπε ότι θα με στηρίξει… αλλά τελικά ούτε στο μαιευτήριο δεν ήρθε να δει το μωρό.

Ευτυχώς δεν τους άκουσα. Όπως κατλάβατε εγώ το μωρό το κράτησα και ο μόνος άνθρωπος που με στήριξε πραγματικά ήταν ο άντρας μου. Έψαξε βρήκε σπίτι να μείνουμε, το έφτιαξε από την αρχή, έκανε όλες τις δουλειές μιας και εγώ δεν είχα καλή εγκυμοσύνη και δε επιτρεπόταν ούτε να κουνηθώ και μέχρι και την ωρα του τοκετού ήταν εκεί να μου κρατά το χέρι και να μου λέει ότι θα τα καταφέρω.

Μεγαλώνουμε μόνοι μας το παιδί μας με εκείνους τους χαμηλούς μισθούς. Ζούμε με αξιοπρέπεια, πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, φροντίζουμε να στερούμαστε εμείς για να έχει ότι χρειάζεται το μωρό και είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Όλοι το χώνεψαν και πλεόν μου λένε μπράβο που τα κατάφερα, ξαφνικά όλοι αγάπησαν το μωρό αυτό που πριν 2 χρόνια ήθελαν να σκοτώσω. Αυτό που έρχεται μαζί μου στο πανεπιστήμιο που δεν θα μπορούσα να συνεχίσω.

Δεν με σεβάστηκε κανένας, δεν ηθελαν να καταλάβουν ότι ήταν συνειδητή η επιλογή μου να το κρατήσω, με έκαναν να κλαίω συνέχεια πετώντας μου μπιχτές και τώρα να τα ξεχάσω; Μα πως;

Ίσως να μην τους συγχωρήσω ποτέ που παραλίγο να μου στερήσουν αυτό το δώρο, αυτό το μωρό που μου άλλαξε τη ζωή αλλά όχι όπως οι άλλοι μου έλεγαν. Τώρα πλέον ξέρω τι είναι ευτυχία.

Αυτό που θέλω να κρατήσετε από την ιστορία μου είναι να ζείτε ελεύθερα, να ζείτε τη κάθε στιγμή και να μην αφήνετε τους άλλους να επιλέγουν για εσάς. Σε αυτή τη ζωή κάνουμε κάποιες επιλογές, με αυτές ίσως χάσουμε κάποια πράγματα, ίσως κερδίσουμε κάποια άλλα.. όπως και να έχει όμως θα πρέπει να είναι επιλογή μας, να την αγαπήσουμε και να την στηρίξουμε!