Τα πικρόχολα!
Θυμάστε που σας είχα γράψει παλιότερα για τους «συμβουλάτορες«;
Αυτούς τους συγγενείς, γνωστούς, άγνωστους, φίλους ή εχθρούς που εμφανίζονται με το που μένεις έγκυος και ακόμα πιο πολύ με το που γεννάς και σε βομβαρδίζουν με «καλοπροαίρετες» συμβουλές που μπορούν να σου κάνουν τα νεύρα κρόσια;
Ε προσθέστε άλλη μια κατηγορία: τους πικρόχολους. Πικρόχολοι είναι όλοι όσοι σου σκοτώνουν τη χαρά σου με μία φράση κλειδί. Σας έχω ξαναπεί ότι πιο ήσυχο παιδί από την Αθηνά δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ. Είναι ένα πραγματικό αγγελούδι.
Από τη μέρα που γεννήθηκε, λοιπόν, όπου και αν πάμε, όλοι εντυπωσιάζονται από το πόσο χαρούμενο και ήσυχο μωράκι είναι. Σπάνια κλαίει. Μετά τον αρχικό εντυπωσιασμό και αφού ρωτήσουν αν είναι πάντα τόσο καλή, έρχεται το πόρισμα:
«Αααα και της ξαδέρφης μου της Ευτέρπης ο γιος έτσι ήσυχος ήταν και τώρα δεν τους αφήνει να κοιμηθούν τα βράδια«
ή
«Και η Μερόπη μου ήταν ένα αγγελούδι… Ούτε που καταλαβαίναμε ότι είχαμε μωρό… Και τώρα; Μας έχει γκρεμίσει το σπίτι!«
ή
«Αααα, είναι που δεν περπατάει ακόμα. Μόλις περπατήσει, θα δείξει τον αληθινό της χαρακτήρα«
Ναι, ok! Το ότι η Αθηνά είναι τώρα ήσυχη και καλόβολη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι για πάντα. Αυτό το ξέρω. Αλλά ρε παιδί μου, γιατί πρέπει να το πεις; Γιατί πρέπει να μου τσαλακώσεις το καμάρι; Γιατί πρέπει σώνει και ντε το ήσυχο μωρό μου να κρύβει ένα μελλοντικό διαβολάκι μέσα του;
Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, ο καθένας θέλει πάντα να πει το δικό του σε θέματα που αφορούν το παιδί, αδιαφορώντας για το πώς θα το πάρει ο άλλος. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με θέματα χαρακτήρα του παιδιού, αλλά και θέματα όπως η διατροφή («Αχ, εμένα όταν του έδωσα πεπόνι, κόντεψε να πεθάνει!«), η πιπίλα («Η Λούλα μου έβαλε σιδεράκια επειδή είχε πιπίλα«), η εμφάνιση («Έτσι πολλά μαλλάκια είχε και ο Ρούλης μου και τώρα είναι φαλακρός«) και γενικότερα οτιδήποτε γύρω από το παιδί -του άλλου.
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη και ευγενική και να τα αντιμετωπίζω με χαμόγελο, αλλά κάποια μέρα όλο και κάποιος θα με πετύχει στις μαύρες μου και θα ακούσει κανένα μπινελίκι.
Ουφ, τα ‘πα και ξελάφρωσα. Είμαι η μαμά ενός εν δυνάμει διαβολακίου και είμαι καλά!
Ολίβια
>το μόνο σίγουρο είναι οτι από τη στιγμη που κάνουμε παιδιά, όλοι οι άλλοι αποκτουν ξαφνικά το δικαίωμα να μας κριτικάρουν για τα πάντα...
εγω προσωπικά όταν έκανα το δεύτερο παιδι μου σταμάτησα να εργάζομαι. εχω ακούσει απειρες φορές ακόμη και απο τον άντρα μου -Ε ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ ΕΣΥ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΚΑΘΕΣΑΙ- πόσο αδικο είναι και πόσο θυμώνω όταν το ακούω... είναι και μια μαμά στο σχολείο του μεγάλου μου η οποία εργάζεται όλη μέρα η οποία μου ειπε οτι ο γιος της της εκανε παραπονα που αυτη δεν παει σε όλες τις γιορτες του σχολείου ενώ η μαμα του φιλου του (εγω) πάει. εγω της απαντησα ε δεν ειπες στο παιδι οτι εγω δεν εχω τι να κανω ολη μερα? και μου απανταει ελα εσυ να το εξηγησεις στο παιδι!
εκει τι της λες? μηπως επρεπε να πω και συγγνωμη?
ασ κοιταει ο καθενας τις επιλογες του και το καλο των παιδιων του ΜΕ ΟΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΘΕΛΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!
>τελικα πανω κατω ολες τα ιδια ακουμε αλλα αυτο που ειναι χειροτερο ειναι οταν συγκρινουν το μωρο σου με ενα αλλο παιδι της οικογενειας......
πχ. ο συζυγος μου εχει ενα κοριτσακι 13 ετων απο τον 1ο του γάμο. ολα οκ ωσπου ηρθε κ η δικια μας η κορουλα..(ειναι τωρα 1.5 μηνων)
ολοι εχουν αρχισει θυμασαι παιδι μου πως ηταν η 1η σου η κορη το ιδιο εκανε... αχ θυμασαι που δεν εκλαιγε κ αλλα τεεοια
ο ανθρωπος δεν εχει αμνησια ενα δευτερο παιδι εχει που κ τριτο να κανει δεν προκειται να τα συγκρινω. ειναι διαφορετικα παιδια....
δεν λεω καλες οι αναμνησεις αλλα ετσι οπως κανουν οι μεγαλοι ( τα πεθερικα μου ) στο τελος δεν θα εχει αναμνησεις απο αυτο το παιδι του πως ηταν πως γελουσε παντα θα θυμαται μια συγκριση.....ειμαι λαθος?
>Εμένα η χειρότερη απ' όλους είναι η μάνα μου!
Ο μικρός μου είναι 6 μηνών και χθες βγήκαμε για φαγητό με φίλους. Κοιμόταν στο καρότσι μέχρι που ξύπνησε και άρχισε να κοιτάζει γύρω-γύρω το άγνωστο περιβάλλον. Εδώ και ένα μήνα τρώει φρουτόκρεμες και λαχανικά και επίσης έχει δει και εμάς που καθόμαστε στο τραπέζι για να φάμε. Οπότε όταν είδε το τραπέζι γεμάτο η χαρά του ήταν απερίγραπτη. (Δεν πεινούσε απλώς είχε την μωρουδιακή περιέργεια για όλα αυτά τα αντικείμενα που υπήρχαν στο τραπέζι). Τον πήρα αγκαλίτσα και άρχισε να χοροπηδάει και να γελάει! Δεν τον είχα ξαναδεί τόσο χαρούμενο και ζωηρό! Πάνω λοιπόν στο ξέφρενο ώπα-ώπα, έδωσε με το χεράκι του μία σε ένα ποτήρι με νερό και παγάκια (μπρρρρ...) και το χύθηκε όλο πάνω μου. Αυτός ο καημένος σάστισε και με βλέμμα γεμάτο έκπληξη κοιτούσε το πεσμένο ποτήρι προσπαθώντας να καταλάβει τι έγινε.
Όταν σήμερα το πρωί διηγήθηκα το περιστατικό στη μαμά μου για να καμαρώσει και αυτή με το πόσο γρήγορα μεγάλωνει ο μικρός αυτή το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν... ΟΤΙ ΤΟΝ ΚΑΚΟΜΑΘΑΙΝΩ!!! Εκεί τρελάθηκα! Έπρεπε δηλαδή να τον μαλώσω; Και τι θα καταλάβαινε; Μήπως είχε καταλάβει ότι έκανε ζημιά; Το φταίξιμο ήταν δικό μου που δεν την είχα προβλέψει. Εξάλλου θα μπορούσε να έχει χτυπήσει κιόλας από δικό μου φταίξιμο αν το ποτήρι είχε σπάσει. Ή μήπως το έκανε επίτηδες για να κάνει ζημιά; Πόσα καταλαβαίνει ένα μωράκι 6 μηνών που τώρα μαθαίνει τον κόσμο;;;
Αλλά ξέρω γιατί τα λέει αυτά! Επειδή, δεν της τον έχω αφήσει ούτε μία φορά για να πάω κάπου. Και γιατί να το κάνω; Το καλύτερο για το παιδί είναι να βγαίνει έξω και να γνωρίζει τον κόσμο από το να κάθεται κλεισμένο σε ένα σπίτι. Θέλω να περνάει καλά, να μαθαίνει μόνος του και να είναι ελεύθερος. Οι γονείς μας έκαναν παιδιά στον καιρό τους. Το ότι δεν μας χάρηκαν επειδή υπερίσχυσε σ' αυτούς το άγχος δεν σημαίνει ότι θα ακολουθήσω το παράδειγμά τους. Είμαι μαμά, ήμουν έτοιμη να γίνω και θέλω να το ζήσω μαζί με το παιδί μου και να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να γίνει ένας καλός, χαρούμενος και υγιής άνθρωπος χωρίς κόμπλεξ! (Όπως αυτά που προσπαθεί να μου δημιουργήσει η δική μου μαμά γιατί ξέρει ότι με επηρεάζει η γνώμη της και το εκμεταλλεύεται).
Φιλάκια πολλά σε όλες τις μαμάδες! Αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία κορίτσια!!!
>ελενα είπε...
Πάντα αναρωτιέμαι γιατί τα παιδάκια των τουριστών είναι πιο ήσυχα και "σοβαρά" από τα δικά μας. Η απάντηση είναι η εξής: δεν έχουν γύρω τους ανθρώπους κομπλεξικούς να τα προκαλούν να βγάλουν το χειρότερό τους εαυτό! "Διονυσάκι δείξε μας πόσο ψηλά πηδάς", "Κατερινούλα φάε όλο σου το φαγητό αλλιώς θα φωνάξω την αστυνομία", "Νικολάκι είσαι άτακτος και δε θα σου πάρω..." κ.ο.κ. άλλα τέτοια γλαφυρά που προτρέπουν ένα παιδί να θέλει να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος ώστε να ασχολούνται ΣΥΝΕΧΩΣ μαζί του!!! Αποτέλεσμα: υστερικά παιδάκια... Ελληνάκια τα λεγόμενα!!! Ολίβια "μη μασάς"!!!
Simfono 100%!!! Meinete makria apo tous koblexikous kai stay cool :)
>και που να δεις τι εχει να γινει στο μέλλον ... οι καλές ελληνίδες γιαγιάδες που δίνουν τα πάντα χωρις μέτρο , που τάζουν ταξίδια στη dsneyland σε 5χρονα χωρίς καν να ρωτήσουν τους γονείς και που λένε στα παιδιά σου ότι σύμφωνα με την εκκλησία ειναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΑ να υπακούν τους γονείς μέχρι τα 12 τους...!!! εκεί είναι που σκέφτεσαι μήπως κάνω λάθος που τους επιτρέπω έστω και να τα βλέπουν ?