Είναι… μπαμπάς!
«Μήτσο, μην την πας στα βαθιά!«
«Μήτσοοοοο, φόρα της καλύτερα το σωσίβιο!!«
«Μήτσο, πρόσεξε μην μπει νερό στο στόμα της!!!«
«Μήτσο, ήρθε ο καφές σου! Έλα εσύ στην ξαπλώστρα και θα μπω εγώ στη θάλασσα«
Του το έβγαλε από τη μύτη του Μήτσου η σύζυγός του και μητέρα του -περίπου- τρίχρονου κοριτσιού που πλατσούριζε με τον μπαμπά του στα ρηχά. Η μαμά παρατηρητής- επιτηρητής ξάπλωνε στην ξαπλώστρα και βιντεοσκοπούσε το όλο σκηνικό. Μόνο που στο βίντεο των διακοπών του 2010, εκτός από τα κύματα και τη μουσική του beach bar, θα ακούγεται η φωνή της να δίνει παραγγέλματα στον έρμο τον μπαμπά, ο οποίος είδε και απόειδε και πήγε να καθίσει στη σκιά να ρουφήξει το φραπεδάκι του.
Το κατάλαβα από τις πρώτες μέρες μου ως μαμά: δεν εμπιστευόμαστε το παιδί μας ούτε στον ίδιο του τον πατέρα. Πριν βιαστείτε να πείτε ότι δεν ισχύει αυτό, αφήστε με να σας πω το δικό μου στόρυ…
Τον πρώτο καιρό με την Αθηνά λεχουδάκι, η κούραση βαρούσε κόκκινο. Υπήρχαν κάποια βράδια που με έπαιρνε από νωρίς ο ύπνος και ο Μάνος με σκέπαζε και μου έλεγε να μην ανησυχώ για το μωρό και ότι θα το ταίσει αυτός όταν ξυπνήσει.
Αποκοιμιόμουν με τη σκέψη του πόσο τυχερή είμαι που είναι άντρας μου και τι ωραία που θα κοιμόμουν λιγουλάκι. Μόλις, όμως, η Αθηνά έκλαιγε πεταγόμουν σαν αίλουρος, ξεχνούσα και κούραση και ξενύχτια και έτρεχα να δω τον Μάνο να την ταίζει. Μάλλον υποσυνείδητα ήθελα να τσεκάρω ότι θα είναι ok,
Ή το άλλο; Πόσες φορές μου έχει ζητήσει να την πάει μόνος του βόλτα και μέσα μου εύχομαι να μου κάνει πλάκα; Δεν είναι ότι δεν τον εμπιστεύομαι, είναι ότι αγχώνομαι ότι θα του τύχει κάτι που δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ενώ εγώ η μάνα, θεά, έτσι; Ότι και να μου λάχει, το αντιμετωπίζω μια χαρά! Χα!
Το παραπάνω σκηνικό της παραλίας με ταρακούνησε. Με ταρακούνησε γιατί είδα έναν μπαμπά να χαίρεται που παίζει με το κορουλίνι του και η μαμά να του παίρνει όλη τη χαρά.
Έχω έναν άντρα που είναι τέλειος μπαμπάς, με βοηθάει περισσότερο απ’ ότι θα μπορούσα να φανταστώ… Δεν θα ήθελα με τίποτα κάποια στιγμή να πιάσω τον εαυτό μου να αμφισβητεί τις ικανότητές του σε σχέση με το παιδί.
Η μάνα γεννάει, αλλά μαζί με τον πατέρα το μεγαλώνει. Πολλές μανούλες παραπονιούνται ότι οι σύζυγοί τους δεν ασχολούνται πολύ με τα παιδιά. Φαντάζομαι ότι δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες το ίδιο στοργικοί. Όμως είμαι σίγουρη ότι πολλοί από αυτούς απλά παρέδωσαν τα όπλα, όταν οι μαμάδες -ακόμα και άθελά τους- αμφισβήτησαν πολλάκις τις πατρικές τους ικανότητες…
Πολύ στεναχωρήθηκα σας λέω… Ο έρμος ο πατέρας σηκώθηκε μετά από λίγο από την ξαπλώστρα και πλησίασε ξανά την κορούλα του και την γυναίκα του. Η κόρη του τον πιτσίλισε και αυτός τη σήκωσε ψηλά σαν ψαράκι και τσουπ! τη βούτηξε στη θάλασσα. Η μαμά γέλασε δυνατά!
Αν το είχε κάνει όσο αυτή ήταν στην ξαπλώστρα, δεν θέλω καν να φανταστώ τι μπινελίκι θα άκουγε…
Σκεφτείτε το λίγο…
Καλό βράδυ!
Ολίβια
ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ.ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΦΗΝΑ ΧΩΡΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ...Η ΚΟΡΗ ΜΑΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 2 ΕΤΩΝ Ο ΠΡΩΗΝ ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΕΛΕΙΠΕ ΚΑΙ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ,ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΜΕ ΤΟΣΟ ΕΛΑΦΡΙΑ (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ) ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ...ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ...ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΩ. ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΡΙΝ ΥΠΟΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΗΤΑΝΕ ΣΚΕΤΙΚΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ ΕΦΗΓΕ ΞΕΡΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ 10 ΜΗΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕΙ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΠΡΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝΟΣ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ.ΤΩΡΑ ΠΕΡΝΕΙ ΤΗΛ 1 ΦΟΡΑ ΚΑΘΕ ΔΕΚΑ ΜΕΡΕΣ ΜΙΛΑΕΙ ΛΙΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΛΙΣ 2 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΜΕΝΑ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΣΧΕΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΜΕ ΒΟΛΕΥΕΙ ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ.ΑΜΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΟΜΩΣ,ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΩ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ,ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΕΝΥΧΤΗΣΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΚΙ ΤΗΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ ΓΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ...ΝΑΙ ΘΑ ΑΓΧΩΘΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ.ΓΕΝΙΚΑ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΣΥΖΗΓΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΓΩΗΣΤΙΚΑ ΑΠΛΑ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΑΛΙ ΙΣΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ...
Μέχρι που γεννήθηκε ο γυιός μας, εγώ δεν ήξερα ούτε αυγό να βράσω( & όλα τα υπόλοιπα του νοικοκυριού). Τον άλλαξα πρώτη φορά μέσα στο δωμάτιο τοκετού, μόλις θήλασε & τον καθάρισαν από τις βλένες. Από τότε δεν ξανακοίταξα πίσω, όλα ήταν και είναι 50-50(μόνο που δεν τον θήλασα, δυστυχώς, άτιμη φύση!)ανάμεσα στην γυναίκα μου & μένα. Όσο πολύ φταίνε οι, προφανώς, υστερίες της γυναίκας,άλλο τόσο φταίει και ο άνδρας που δέχεται τον δεύτερο, παθητικό ρόλο.Είτε γιατί και καλά δεν γίνεται αλλιώς απέναντι στη μάνα λέαινα η ακόμα χειρότερα γιατί έτσι τον βολεύει!
Εμένα ο άντρας μου έως και άδεια ανατροφής τέκνου από το δημόσιο πήρε, 6 μήνες, ενώ εγώ στους 3 γύρισα πίσω! Ούτε άνευ αποδοχών δεν μου έδωσαν. Μέχρι 3 χρονών δεν μου άφηνε αέρα, δεν μου άφηνε χρόνο με το παιδί ούτε καθόταν να του εξηγήσει γιατί πραγματικά έλειπα από το σπίτι. Μόνο με αντικαθιστούσε. Δε λέω, τον ευχαριστώ αλλά οι ισορροπίες είχαν ανατραπεί. Τώρα που είναι 5 αρχίζει και καταλαβαίνει το παιδί πόσο το λατρεύω και εγώ αν και δεν είμαι τόσες ώρες δίπλα του και έπαψε πια να μου λέει την οργισμένη ατάκα του ''Να φύγεις εσύ, να πας στη δουλειά πάλι'', που άκουγα όταν έμπαινα στο σπίτι. Λες και εγώ ήμουν ο κουβαλητής και ο άντρας μου η νταντά... Αδικία, έτσι; Πόσο τους καταλαβαίνω αυτούς τους μπαμπάδες που αισθάνονται περιθωριοποιημένοι!
εγω κοριτσια εχω ενα γιο 2 χρονων και εδω και 6 μηνες μπορω να πω οτι ο μπαμπας μας βοηθαει ικανοποιητικα. και φυσικα εγω το απολαμβανω γιατι οταν ειναι οι δυο τους βρισκω λιγο χρονο για εμενα. φυσικα και τον εμπιστευομαι!ακολουθουμε ιδια ροτα στην εκπαιδευση του μικρου αλλωστε ο αντρας μου μια χαρα αξιος ειναι οταν ομως ηταν πιο μικρος ο ιδιος δεν ενιωθε εμπιστοσυνη στον εαυτο του για να νταντεψει ενα μωρο. ουτε σουπερ μαρκετ δεν μπορουσα να πεταχτω και να εχω στο μυαλο μου οτι ειναι οι δυο τους γιατι παντα εκεινος με αγχωνε και μου ελεγε οτι εμενα θελει το παιδι για ολα, για να αλλαχτει, να ταιστει, να κοιμηθει.....
Κι εμας οπως και στην Ελένη απ τη μερα που γεννηθηκε κανει τα παντα ο μπαμπας μαζι με το γιο μας . Ο