Μπαμ και κάτω!
Το απόγευμα πήγαμε με την Αθηνά στο φοβερό πάρτι γενεθλίων της μικρής Ειρήνης. Ήταν το πρώτο μας πάρτι και περάσαμε τέλεια!! Η μαμά Γιώτα είχε οργανώσει και την παραμικρή λεπτομέρεια και έτσι μικροί και μεγάλοι τα περάσαμε ζάχαρη.
Γύρω στις 9 η Αθηνά αποκοιμήθηκε στο καρότσι της και σηκώθηκα λίγο να ξεπιαστώ. Έτσι όπως στεκόμουν και χάζευα τα παιδάκια που έπαιζαν, ένα κοριτσάκι σκόνταψε παραδίπλα μου και έπεσε κάτω. Έπεσε πολύ ατσούμπαλα το καημενούλι.
Κοκάλωσα. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να πανικοβληθώ; Να μείνω χαλαρή; Να το σηκώσω αμέσως; Να περιμένω να σηκωθεί μόνο του; Όταν δε έβαλε τα κλάματα, κόντεψα να κλάψω και εγώ μαζί της.
Ο μπαμπάς της που ήταν παραδίπλα την σήκωσε, την πήρε αγκαλίτσα και της είπε λόγια παρηγοριάς. Έτσι απλά και όμορφα, το κοριτσάκι ηρέμησε.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή και παίζαμε με τα άλλα παιδιά κουτσό και κυνηγητό στο πάρκο, κάθε τρεις και λίγο όλο κάπου στούκαρα ή σκόνταφτα και έπεφτα. Τα γόνατά μου ήταν συνέχεια μέσα στις πληγές και τις γρατζουνιές. Τις πρώτες φορές έκλαιγα απαρηγόρητη, μεγαλώνοντας το διακωμωδούσα. Στην πορεία απλά συνειδητοποίησα ότι αυτή είμαι εγώ: σκοντάφτω και στο ισιάδι (κάποια στιγμή θα σας πω πώς ένα πέσιμό μου σε ένα εστιατόριο μας χάρισε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ παγωτό, χαχα).
Η πρώτη πρώτη πρώτη ανάμνηση που έχω από τα παιδικά μου χρόνια ήταν μια φοβερή σαβούρντα που έφαγα στο σπίτι μιας θείας μου. Ήμουν δεν ήμουν 3 χρονών. Είχα δει μια κούκλα σε έναν καναπέ, έτρεξα με λαχτάρα να την πιάσω, γλύστρισα στο χαλάκι ή στο παρκέ (αυτή τη λεπτομέρεια δεν τη θυμάμαι) και έπεσα με το κούτελο -μπαμ- στο πάτωμα. Λιποθύμησα και χρειάστηκε να νοσηλευτώ ένα βράδυ για να τσεκάρουν ότι θα είμαι ok. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου, το κοριτσάκι στο διπλανό κρεβάτι -μεγαλύτερο από μένα- με τρομοκρατούσε όλο το βράδυ ότι θα μου κάνουν ένεση. Μπρρρρρ… Και δώστου κλάμα εγώ.
Οι γονείς μου έχουν να το λένε ότι εκείνη τη μέρα έπαθαν ΤΟ σοκ!
Και σκέφτομαι τώρα… Την πρώτη φορά που η μικρή μου θα πέσει ή θα κουτουλήσει κάπου -γιατί ότι θα το πάθει, θα το πάθει…- πώς θα αντιδράσω; Θα διατηρήσω την ψυχραιμία μου ή θα αρχίσω να κλαίω σαν τρελή;
Θεωρητικά το να παραμείνεις ψύχραιμος είναι το σωστότερο για την ψυχολογία του παιδιού, αλλά πόσο εφικτό είναι αυτό; Έχω ένα φίλο που κάθε φορά που το παιδί του κάνει εμβόλιο και κλαίει, κλαίει και αυτός μαζί του. Παλιά τον κορόιδευα, τώρα τον ψιλοχοντροκαταλαβαίνω. Όχι, δεν κλαίω στο εμβόλιο, αλλά η καρδιά μου σφίγγεται και χαλαρώνει μόνο όταν σταματήσουν τα δάκριά της.
Πρέπει να ξεκινήσω μαθήματα διαχείρησης κλάματος. Το έχω και ψιλοεύκολο, πανάθεμά με… Έχω λίγο χρόνο μέχρι να ξεκινήσει το μπουσούλημα (αν το ξεκινήσει βέβαια ποτέ) και ακόμα περισσότερο μέχρι να αρχίσει να κόβειι βόλτε στο σαλόνι…
Και τώρα που το σκέφτομαι… Πότε θα μετατρέψουμε το σπίτι μας σε ασφαλές σπίτι για το παιδί; Πρέπει να καλύψουμε τις πρίζες, τις γωνίες των τραπεζιών, τα χιλιάδες καλώδια του Μάνου, να ασφαλίσουμε τα ντουλάπια, το καπάκι της τουαλέτας, τα μάτια της κουζίνας… Όλα μου φαίνονται ξαφνικά βουνό. Άσε που απ’ ότι διαβάζω, τα σημερινά παιδιά δεν λογαριάζουν μέτρα ασφαλείας. Τα εξουδετερώνουν στο άψε σβήσε.
Μαθήματα αυτοσυγκράτησης λοιπόν…
Πάμε μαζί:
«Ωπαααααα!! Δεν έγινε τίποτα!«
«Έπεσες; Δεν πειράζει, έλα σήκω καρδούλα μου!«
«Μπαμ! Να, πάρε μια ξυλιά κακό τραπέζι!!«
Και δώστου χαμόγελο!
Θα τα καταφέρω, πού θα μου πάει!
Φιλιά
Ολίβια
>Σήμερα έπεσε από το μπαλκόνι το παιδί μιας φίλης 15 μηνών... Δεν μπορώ να το χωνέψω... Το βλέπω κάθε μέρα, παίζει με την κόρη μου κάθε μέρα... Προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις και εύχομαι να πάνε όλα καλά, είμαστε όλοι ψυχολογικά πολύ χάλια... Ελίνα
>Πιο φοβιτσιάρα από μένα δεν υπάρχει! Πίστεψέ με... βλέπω αίμα και λυποθυμώ, βλέπω βελόνα και πέφτω ξερή... τώρα θα με ρωτήσεις "πώς γέννησες;;;;" ... κάποια στιγμή θα σου το στείλω για να κλαίς από τα γέλια!
Εμένα με βοήθησε πολύ η παιδίατρος... εκεί, όταν η κόρη μου ήταν περίπου 6 μηνών, της ζήτησα να μου δείξει πρώτες βοήθειες για το μωρό ή και παιδί αργότερα... πρέπει να ομολογήσω ότι με βοήθησαν πάαααρα πολύ... πως να αντιμετωπίσω ένα χτύπημα, ένα κουτούλημα, ένα στραβοκατάπημα κλπ... ο φύση σε οπλίζει με δύναμη και εκείνη την ώρα έχεις απίστευτη ψυχραιμία για να αντιμετωπίσεις τα πάντα για το παιδί σου!!!
>Ήμουν κι εγώ πολύ σφιγμένη με τις πτώσεις της μικρής αλά προσπαθώ να μένω ψύχραιμη. Όσο για τα μέτρα ασφάλειας του σπιτιού, πέρα από κάποια διακοσμητικά δεν εξαφάνισα τίποτα. (σε κανένα συνηθισμένο σπίτι δεν κυκλοφορούν αδέσποτα σπαθιά) Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να ζουν σε κανονικά σπίτια με κανονικά έπιπλα και κανονικές γωνίες άλλωστε στη ζωή τους θα συναντήσουν πολλές και μέσα στο σπίτι και έξω από αυτό. Εμένα η μικρή μου χτύπησε το χειλάκι της στο μεταλλικό καρότσι του super market και μάτωσε εγώ κόντεψα να λιποθυμήσω αλά ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό. Πολλές φορές ο πανικός μας κάνει να μεγαλοποιούμε τα πράγματα. Πρέπει να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα όταν δούμε τα παιδάκια μας να ματώνουν και να κλαίνε γιατί είναι κι αυτό μέρος της ζωής τους.
Με αυτή την αφορμή σας μεταφέρω κάτι που διάβασα και με συγκλόνισε
Είναι δύο γυναίκες σ' ένα νοσοκομείο η μια σε κατάσταση αλλοφροσύνης να κλαίει και να χτυπιέται για το παιδάκι της που είναι μέσα και του βάζουν ράμματα. Η δεύτερη με ύφος αφηρημένο σχεδόν μακάριο την κοιτάζει και της λέει:
_Μην κάνεις έτσι θα περάσει . Η άλλη έξαλλη απαντάει
_Μιλάς έτσι γιατί πρόκειται για το δικό μου το παιδί. Και η άλλη της λέει
_ Έχεις δίκιο το δικό μου απλώς κάνει χημειοθεραπεία.....
Μπορεί να ήταν ένα απλό μυθιστόρημα εγώ πάντως αναθεώρησα κάποια πράγματα για τον τρόπο που αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις!
>Στο μόνο που έχω άλλη άποψη μαζί σου είναι το νταντά στο κακό τραπέζι. Είχα διαβάσει κάπου ότι ακόμα και αν το κάνοουμε για να γελάσουμε, είναι σαν να λέμε με αυτόν τον τρόπο αν δεν τους αρέσει κάτι ή τους πονάει το κάνουμε "ντα" για να νιώσουμε καλύτερα. Κοινώς χρησιμοποιούμε βία άθελά μας.
Σ'ενα άλλο βιβλίο διάβασα ότι όταν σκοντάφτουν και πέφτουν, τα παρηγορούμε και τους λέμε την αλήθεια δλδ: "Το ξέρω ότι πόνεσες καρδούλα μου αλλά σε λίγο θα περάσει, δε θα κρατήσει" Οπότε τους δειχνουμε ότι καταλάβαμε ότι πονεσαν και δεν το προσπερνάμε απλά.
Το εφάρμοσα στον Νικολάκη και ομολογώ ότι πιάνει. Παρηγοριέται και μετά ξαναρχίζει τις σκανταλιές μέχρι το επόμενο στουκάρισμα.
>Νομιζω , και η εμπειρια αυτο με διδαξε , οτι το μωρο σε προετοιμάζει για ολα οσα θα ακολουθησουν. Δακρυσα και γω οταν 2 μηνων εκλαιγε στον παιδιατρο και δεν το βρισκω κακο να συμπονουμε τα παιδιά μας .
Διαφωνώ με τις ξυλιες στο τραπεζι , διαφωνω με την υστερική υπερπροστασία και διαφωνω με το να το παιζουμε "αδιάφοροι" οτι δεν εγινε και τιποτα αν χτυπαει ενα παιδακι .
Για ολα αυτα ομως σε οδηγει το ιδιο το παιδι . Αλλα παιδια θελουν περισσοτερο χαιδεμα οταν παθαινουν ατυχηματάκια , ενω αλλα ειναι πιο "ανθεκτικά" και συνεχίζουν απτοητα .
>Κορίτσια,
η κάθε μαμά "οφείλει" στον εαυτό της και το παιδάκι της, να βρεί μόνη της το καλύτερο γι αυτούς. Παρηγοριά, αδιαφορία...ό,τι σας ταιριάζει!
Ασφαλή σπίτια να φτιάξετε. Δεν περιμένεις από μικρά παιδάκια να μην σκοντάψουν, να μην "μετρήσουν" γωνίες, να μην περιεργάζονται...και δεν χρειάζεται να ματώσουν οπωσδήπαοτε...παντού!
ΜΗΝ μεταφέρετε τις ευθύνες τους όμως, σε ένα άψυχο τραπέζι, στο στραβό πάτωμα, στην προεξέχουσα γωνία! Αυτό είναι λάθος μέγα. Μπορεί να μην ευθύνεται το τραπέζι, ίσως ευθύνεται ένας ανόητος γονιός, που σε ένα τόσο δα δωμάτιο, (που να παίξει το παιδάκι;) βάζει και μια τραπέζα τόοοση, πάει ο χώρος! Να είχαν κι αυτά κανένα υπνοδωμάτιο τεράστιο, με χώρο παιχνιδιού, κανέναν κήπο ολόγυρα, όπου παίζουν και όχι μέσα στα διαμερίσματα, να πω...πρέπει να μαθαίνει, που παίζει και που όχι! Δεν μεταθέτουμε τις ευθύνες όμως σε τρίτους, ή τέταρτους!
>Aχ μεγαλη ιστορια, ψυχραιμη το επεζα και εγω οταν πριν απο λιγους μηνες,την επομενη μερα απο την γιορτη της μικρης μου, ειχα την ιδεα να μην κατεβασω το τραπεζι του σαλονιου στο υπογειο (το ειχα ανεβασει για την γιορτη και θα το ξανακατεβαζα για να εχουμε χώρο, αλλα ημουν κουρασμενη και το αφησα για την αλλη μερα). η μικρη μου (κατι λιγοτερο απο 2 χρονων)σκονταψε και επεσε με τα μουτρα πανω στη γωνια του τραπεζιου.... ξαφνικα αιματα ΠΑΝΤΟΥ να τρεχουν απο το στοματακι της.ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ. την πηγα λοιπον στο μπανιο να την ξεπλυνω για να μπορεσω να δω απο που προερχοταν, αλλα το μονο που καταφερα να δω ηταν οτι ηταν μεσα απο το στομα της. πηρα τηλ τον αντρα μου σε σχετικα νορμαλ κατασταση και μεσα σε 5 λεπτα την πηγαμε στο νοσοκομειο.... η μικρη εχει σταματησει να κλαιει και εχει κουρνιασει στην αγκαλια μου. μας λεει ο γιατρος οτι δεν ειναι τιποτα (ειδικευομενος γιατι στο νοσοκομειο Χαλκιδικης δεν εχει παιδοχειρουργο) αλλα αν θελουμε να την παμε Θεσ/νικη να την δουνε (α μας ειπε να ανησυχησουμε μονο αν την πιασει υπνηλια)και φευγουμε σφαιρα για Θεσ/νικη. Ομως στο δρομο η μικρη αρχισε να νυσταζει και να κλεινει τα ματια της (εχασα τον κοσμο κατω απο τα ποδια μου) για να μην πολυλογω, στο δευτερο νοσοκομειο που πηγαμε στη Θεσ/νικη μας ειπαν οτι επρεπε να γινουν 5 ραμματα μεσα στο στομα.. 2 για να ενωσουν την ηπερωα(ετσι νομιζω το ειπαν) και 3 γιατι ειχε σχιστει το ουλο την μεχρι πανω... ΠΕΝΤΕ ΡΑΜΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ σε μωρο 2 χρονων. περιττο να πω οτι εμενα με βγαλανε εξω και οτι μετα απο πολυ ωρα και αφου την κρατουσαν 3 για να την ραψουν, λυποθυμησε απο τον πονο................. να μην το ζησει ΚΑΝΕΙΣ, κοντεψα να μεινω στον τοπο.......... την επομενη μερα η μικρουλα μου ηταν ηδη πολυ καλυτερα και εδειχνε να μην την ενοχλει καθολου.....δεν μπορω να πω το ιδιο και για μενα που νομιζω οτι εκλαιγα για πολλες μερες μετα : ((((((
>epeidi kai egw eimoun treliara mikri kai epefta aneleita kai pantou kai panta apo kanapedes apo trapezia karekles kai ta synafi i kali mou i giagia me emathe na lew ena tropario!
epefte i dikia sou apo ton kanape? erxotan i giagia me xaideue kai mou elege "mexri na gineis nyfi tha perasei"!!!!
etsi kai egw apo tote mou arese toso auto pou to ekana kai epitides min pw kai kathe fora pou sikwnomoun apo pesimo gyrnousa kai elega "nyfi a peasei"!!!! lol
thelei psyxremia logika kai oxi apotomes kiniseis kai trela,thelei ypomoni kai tonous giogkas gia xalarwsei meta! giati oso nanai ena vrisidi kai ena ourliaxto theleis na to rikseis apo tin tromara!!!
to pan einai na min to peraseis sto paidi kai meta me to paramikro klaiei :)
>Από ότι έχω καταλάβει αν πανικοβάλετε η μαμά πανικοβάλετε και το παιδί. Τρομάζουν πιο πολύ. Το έχω δει στην πράξη με τα παιδιά μου που όταν ήταν μικρά και έπεφταν εγω τα τρόμαζα πιο πολύ.
Και κάποιες φορές ο γιος μου μου ελεγε ''αμαν με τρομαξες εσύ!!''.
Θέλει λοιπον ψυχραιμία. Αλλωστε μια μαμα μπορει να καταλάβει τη διαφορά του σοβαρου χτυπηματος.
Για το ασφαλές σπιτι τώρα ποτε δεν χρειάστηκε να παρω αυτά που κυκλοφορουν στην αγορά για να το κανω ασφαλες. Εκτός απο τα καπάκια για τις πρίζες και την ασφάλεια της κουζίνας που ειχα κατεβασμένη για να μην ανοιξουν κανένα μάτι..
Κι αυτο γιατί ποτέ δεν αφηνα τα παιδιά μόνα τους σε ένα χώρο και εγω να βρισκομαι αλλού. Ουτε μαζεψα γυαλικά απο το σαλονι, ουτε εβαλα παπλωμα στο τραπεζάκι του σαλονιου μην χτυπήσουν, όπως έβλεπα σε σπίτια φίλων.
Ειναι πως θα το μάθεις το παιδι απο την αρχη να του δωσεις να καταλαβει τι πρέπει να αγγίζει και τι όχι..Παρόλο που ο μικρός μου σαν μικρουλης ήταν ζωηρός (ακόμα είναι και τώρα στα 10 του) δεν ειχα ποτέ τέτοια προβλήματα.
Η καλύτερη πρόβλεψη είναι η επιτήρηση των παιδιών και η σωστή καθοδήγηση.
>πιστευω τα λογια παρηγοριας ειναι τα καλυτερα..
καποτε μαλωνα κ εγω το τραπεζι ωσπου διαβασα σε ενα βιβλιο του Χορχε Μπουκαι πως ειναι πολυ χαλια να μαλωνουμε τα σημεια που τα παιδια πεφτουν, γιατι ετσι τους διδασκουμε την ανευθυνότητα και ως ενηλικες.. oti δηλαδη δεν φταινε αυτα για τα παθήματά τους..
πλεον στον μικρο οταν χτυπαει του λεω: 8a προσεχεις την αλλη φορα ετσι? κ νομιζω το δεχεται πιο καλα...λεει ναι κ σταματαει αμεσως το κλαμα ενω κα8εται ακινητος για λιγα δευτερα σαν να το επεξεργαζεται! ;)
>Μωρο μου μην αγχωνεσαι απο τωρα για το τι θα γινει αργοτερα . Μπορει και εσυ η ιδια να εκπληξεις ευχαριστα τον εαυτο σου. Και εγω καθε φορα που εβλεπα παιδακι να πεφτει φωναζα εκλαιγα και σκεφτομουν τι θα κανω δηλαδη οταν και οι δικες μου αρχισουν να πεφτουν . Δεν εχω παραπονο η Βιβιαννα με εχει εκπαιδευσει αριστα. Μολις επεφταν σκεφτομουν οτι αν αρχισω να φωναζω απο την τρομαρα μου θα τρομαξουν και αυτες πολυ και μετα τι θα κανουμε. Ετσι απο την στιγμη που επεφταν πηγαινα κοντα τους με το πασο μου και τις επερνα αγκαλια και κοιταζα διακριτικα να δω αν εχουν χτυπησει πολυ και τρεχουν απο καπου αιματα. Μετα για να τις ηρεμησω μαλωνα το σημειο που χτυπουσαν και το εδερνα γιατι πονεσε τα παιδακια μου. Ετσι εμαθα να ειμαι ψυχραιμη . Δυο φορες μονο κοντεψα να πεθανω απο την τρομαρα μου . Την πρωτη ηταν πριν απο εναμιση χρονο που η Βιβιαννα επαθε το εγκαυμα στο σωμα της και την δευτερη πριν απο κανενα μηνα που παλι η Βιβιαννα ανοιξε το κεφαλι της αλλα και παλι δεν εδειξα στις μικρες οτι φοβηθηκα και τρομαξα αλλα η ψυχουλα μου το ξερει πως αισθανθηκα εκεινη την ωρα. Πολλα φιλια κουκλα μου και οτι χρειαστεις εμεις ειμαστε εδω.
>δεν μπορώ να πω είμαι ψύχραιμη, γιατί με τα ανίψια μου χρειάστηκε πολλές φορές να πρέπει να παραμείνω τώρα με τον δικό μου, νομίζω το ίδιο θα είναι αφού πέρασα το σοκ της θερμοκοιτίδας δεν φοβάμαι τίποτα!ΓΕΡΑ κορίτσια, και μην γίνετε υπερβολικές με τα κλειδώματα, αρχίστε από νωρίς τα "μη" και μπορεί να πιάσει, υπομονή θέλει...
>οταν επεσε πρωτη φορα η μαρκελλα χτυπησε στο στομα της. πανικοβληθηκα γιατι ειχε αιμα και δεν ηξερα απο που προερχοταν, ηταν δοντι, ηταν γλωσσα, ηταν ουλα????τελικα ειχε δαγκωσει με το πεσιμο το χειλακι της και αρχισε να πρηζεται...με λιγο βουτυρακι λοιπον καταπολεμησαμε το πρηξιμο...βεβαια η μαρκελλα σταμ ατησε γρηγορα το κλαμα, εγω δε μπορουσα να σταματησω με τιποτα :b
>να κλειδωσεισ πορτεσ μπανιου κ πληντυριο ρουχων πιατων κ κουζινα, φανταζεεσε να βρεθει η γατα στα χερακια τησ μια μερα? χιχιχιχιχι απο τισ αγκαλιεσ κ το παιχνιδι η γατα θα εξαφανιστει! HELP ME!!!!! :P (kisses demetra)