Θηλάζοντας με… αποτυχία!
Θέλω μέρες τώρα να γράψω για το πώς τα πήγα με το θηλασμό, όλο το ξεκινάω και όλο το αφήνω. Είναι μια ιστορία που με πονάει πολύ. Επειδή, όμως, πολλές με ρωτάτε, θα τη γράψω και ας με πάρουν τα ζουμιά (ευτυχώς το πληκτρολόγιο δεν είναι χαρτί να μουτζουρωθεί, χιχι).
Έφτασα στο μαιευτήριο να γεννήσω άψογα ενημερωμένη σχετικά με το θηλασμό. Στο χειρουργείο παρακάλεσα την προισταμένη να κανονίσει να μου φέρουν το μωρό, αμέσως μόλις θα έβγαινα από την ανάνηψη. Η μικρή μου θεά έπιασε αμέσως σωστά το στήθος, σαν να το είχε κάνει άλλες χίλιες φορές πιο πριν. Αισθάνθηκα το κορμί μου να ηλεκτρίζεται, καθώς ένιωθα το παιδί μου να παίρνει ζωή από το δικό μου σώμα. Απίστευτες στιγμές.
Το βράδυ έκανα «σαματά» για να μου την αφήσουν δίπλα μου. Λόγω καισαρικής, δεν ήθελαν να το κάνουν, παρά το ok από τον γυναικολόγο μου και την παιδίατρό μας. Βρήκα τη χρυσή τομή με τη μαία της βραδινής βάρδιας και έτσι μου την έφερε πολλές φορές μέσα στο βράδυ να τη θηλάσω. Μάλιστα, συμφιλιωθήκαμε τελείως, ηρέμησα και εγώ και δέχτηκα τις συμβουλές της για το πώς να τη θηλάσω στο πλάι, για να μην επιβαρύνω την τομή μου. ΣΟΥΠΕΡ!
Οι μέρες περνούσαν, μαμά και κόρη είχαμε γίνει αυτοκόλλητες. Οι μαίες μας έφτυναν να μην μας ματιάξουν, κάθε φορά που περνούσαν από το δωμάτιο και μας έβλεπαν να θηλάζουμε με… επιτυχία! Και τότε ήρθε η μέρα να πάμε επιτέλους στο σπίτι μας. Έχοντας μείνει μια μέρα παραπάνω στο μαιευτήριο, μετά από συμβουλή του γιατρού μου, καταλαβαίνετε ότι είχα μπαιλντήσει και δεν έβλεπα την ώρα να πάω σπίτι μας με την Αθηνά.
Εκεί που έκλεινα τη βαλίτσα, ήρθε μια παιδίατρος για την καθιερωμένη επίσκεψη. Και ενώ το παιδί είχει πάρει ήδη από την προηγούμενη μέρα το ok να πάει σπίτι, η γιατρός μου ξαφνικά μου τα άλλαξε, «Θηλάζεις αποκλειστικά; Το παιδί έχει χάσει πολύ βάρος! Πρέπει να μείνετε άλλη μια μέρα μέσα, να πάρει ξένο και να κάνει κάποιες εξετάσεις«.
Δεν θέλετε να σας περιγράψω τι ακολούθησε… Ειλικρινά δεν θέλετε. Ποιος με είδε και δεν με φοβήθηκε!!! Πρώτα άρχισα να κλαψουρίζω, ζητώντας να μου πουν για ποιο λόγο το παιδί την προηγούμενη μέρα είχε πάρει εξιτήριο, εφόσον τελικά χρειαζόταν παρακολούθηση (απάντηση δεν πήρα). Ταυτόχρονα έπαιρνα τηλέφωνο τον γυναικολόγο μου και την παιδίατρό μου, οι οποίοι προσπαθούσαν να με πείσουν να μην αγχώνομαι, να πάρω το παιδάκι μου και να πάω σπίτι μου και ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Έλα, όμως, που δεν μου έδιναν εξιτήριο από το μαιευτήριο!
Κλαίγοντας με λυγμούς μπήκα στο θήλαστρο να δω αν έχω γάλα (παρότι η παιδίατρός μας επέμενε να μην το κάνω κάτω από τέτοιες συνθήκες στρες!). Έβγαλα τρεις σταγόνες!! Δίπλα μου μια κοπέλα γέμισε το μπιμπερό σε χρόνο dt και εγώ τίποτα. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ.
Έφτασε και ο Μάνος πανικόβλητος, προσπαθώντας να καταλάβει για ποιο λόγο έκλαιγα σαν τρελή στο τηλέφωνο. Τα πνεύματα ηρέμισαν, βγήκαν μερικές εξετάσεις που έκαναν στη μικρή -δόξα τω Θεώ φυσιολογικές- και πήραμε το δρόμο για το σπίτι, αφού πρώτα η γιατρός του μαιευτηρίου μου συνέστησε να δώσω στο μωρό ξένο γάλα.
Στο σπίτι δεν είχα ούτε μπιμπερό, ούτε αποστειρωτή, ούτε φυσικά γάλα. Έχοντας υποστεί πλήρη πλύση εγκεφάλου απ’ όσα είχα διαβάσει σε βιβλία και στο internet, είχα αποφασίσει να μην βάλω τον… πειρασμό στο σπίτι μου για να κάνω focus στον αποκλειστικό θηλασμό όσο ζόρικος και αν μου φαινόταν.
Νοικιάσαμε και μια ζυγαριά. Η τραγική αλήθεια ήταν μπροστά στα μάτια μου: το παιδί μου ζύγιζε 2.700, ενώ είχε γεννηθεί 3.170. ΣΟΚ!
Τις επόμενες μέρες πλακώθηκα στις σούπες, στη μαγιά μπύρας και κρατούσα το μωρό στο στήθος 20 ώρες το 24ωρο. Είχα ανοίξει ένα αρχείο excel και σημείωνα πόση ώρα θήλαζα, τις πάνες που άλλαζα, τα πάντα. Ταυτόχρονα, συνομιλούσα με e-mail με τη Λαμπρινή στη Γερμανία, η οποία αν και δεν με ήξερε προσωπικά -την είχα εντοπίσει σε ένα forum- σκίστηκε η κοπέλα να με βοηθήσει. Της χρωστάω τεράστια ευγνωμοσύνη. Η παιδίατρός μας μου τόνωνε το ηθικό συνέχεια, μου έλεγε να μην στεναχωριέμαι, να θηλάζω όσο μπορώ και να μην τη ζυγίζω κάθε τρεις και λίγο, γιατί θα τρελαινόμουν στο τέλος. Εννοείται, βέβαια, ότι η ζυγαριά είχε γίνει κολλητή μας. Την έβαζα συνέχεια και περίμενα με κομμένη ανάσα να δω τα γραμμάρια αυξημένα: τζίφος, το παιδί έμενε εκεί, στα 2.700, άντε 2.710. Μια μέρα που πήρε λίγο τα πάνω της, τσουπ, τα ξαναέχασε.
Με πόνο ψυχής -είπαμε, η πλύση εγκεφάλου υπήρξε τεράστια!- αρχίσαμε να της δίνουμε ένα γεύμα ξένου το βράδυ, μπας και κατάφερνα λίγο και εγώ να ηρεμίσω. Φανταστείτε τον πόνο μου και την απογοήτευση, κάθε φορά έφτανε το γεύμα του μπιμπερό και παρά τις 5 ώρες non stop θηλασμού που είχαν προηγηθεί, το παιδί έπινε το γάλα μονορούφι.
Τα κιλά κολλημένα!!! Αυξήσαμε τα γεύματα ξένου σε δύο. Σε ώρες πανικού, έπαιρνα την παιδίατρο και της κλαιγόμουν ότι θα κόψω τον θηλασμό και αυτή μου έδινε κουράγιο να συνεχίσω. Αποφάσισα να φωνάξω στο σπίτι σύμβουλο θηλασμού.
Η σύμβουλος προσπάθησε και αυτή να καταλάβει γιατί το παιδί δεν έπαιρνε βάρος, εφόσον η θηλαστική του κίνηση ήταν τέλεια. Κάτι έφταιγε και κουράζονταν στο στήθος. Γάλα, όπως φαινόταν, είχα -πώς να μην έχω με ένα μωρό 20 ώρες στο στήθος!- τότε τι έφταιγε; Μου πρότεινε να νοικιάσω νοσοκομειακό θήλαστρο, να αντλώ γάλα ανά τρεις ώρες (σύνολο 8 αντλήσεις ημερησίως) και ανά τέσσερις να δίνω στη μικρή πρώτα στήθος και μετά ξένο γάλα, μέχρι να αυξηθεί η παραγωγή μου και να κόψω τελείως το ξένο. Πρόγραμμα άκρως εξουθενωτικό, αλλά είπα να το κάνω!
Παράλληλα μου σημείωσε κάποια συμπληρώματα, αλλά και κάποια χάπια που αν και είναι για άλλο σκοπό, έχουν σαν αποτέλεσμα και την αύξηση προλακτίνης. Αποφάσισα να μην πάρω τίποτα από αυτά. Έκοψα και τη μαγιά της μπύρας, γιατί μου είπε ότι κόντρα σε ότι λέγεται, δεν κάνει τίποτα. Μου είπε επίσης να θηλάζω και από τα δύο στήθη, ενώ το περιβόητο βιβλίο θηλασμού που είχα ξεκοκαλίσει μιλούσε για ένα στήθος της φορά. ΧΑΟΣ!
Για να μην τραβάω μακριά την ιστορία… Το θήλαστρο με έκανε να κλαίω με λυγμούς. Δεν το γούσταρα και δεν με γούσταρε και μεταξύ μας, δεν έβγαζα και τίποτα. Αυτό δεν ήταν γάλα για να ταίσω μωρό, ήταν ίσα ίσα μερίδα για… καφέ! Η κούρασή μου μετά από 3 μέρες είχε φτάσει στο μέγιστο όριο, την ίδια στιγμή που η Αθηνά έδειχνε σαφή προτίμηση και αγάπη στο ξένο γάλα.
Ένα μεσημέρι που με πέτυχε ο άντρας μου να μουρτσοκλαίω πάνω από το θήλαστρο, το συζητήσαμε και κατάφερα να χαλαρώσω. Αποφάσισα πως δεν θα μου επέτρεπα να πάθω ξαφνικά επιλόχειο κατάθλιψη από του πουθενά και έτσι έκανα πέρα το θήλαστρο και αποφάσισα να απενεχοποιήσω το ξένο γάλα το «κακό» και να συνεχίσω συνδιαστικά μέχρι το παιδί να πάρει τα πάνω του.
Και το παιδί, όντως, άρχισε να παχαίνει και να ομορφαίνει! Από μια μικρή, εύθραυστη κουκλίτσα, άρχισε να γίνεται κοριτσάκι, έκανε μαγουλάκια! Από εκεί που έβριζα το κουτί με το γάλα (ναι το έκανα!) και παρακαλούσα από μέσα μου κάθε φορά που της έδινα μπιμπερό «Μη πιεις, μη πιεις!» για να πειστώ ότι εγώ της ήμουν αρκετή, έφτασα να το ευγνωμονώ.
Και ξέρετε πώς πάει… Όταν θηλάζεις για ώρα και στο καπάκι το παιδί σου αδειάζει το μπουκάλι, αρχίζεις να ξεκολλάς από τη ρετσινιά της «κακιάς μάνας που δίνει μπιμπερό». Παρ’ ολ’ αυτά συνέχισα τον παράλληλο θηλασμό μέχρι που…
Μέχρι που ανακαλύψαμε ότι το μικράκι μας έχει φύσημα! Δεν είναι από τα φυσιολογικά-λειτουργικά, αλλά οφείλεται σε μια μετρίου βαθμού στένωση μια αρτηρίας της καρδούλας της. Πρόκειται για μία πολύ ελαφριά καρδιοπάθεια. Παρά το αρχικό σοκ -ότι έχει να κάνει με την καρδιά του παιδιού σου σε τροκοκρατεί- ηρεμίσαμε πολύ γρήγορα, όταν ο γιατρός μας εξήγησε ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό. Θέλει παρακολούθηση και ίσως κάποια στιγμή αντιμετώπιση με μπαλονάκι (που είναι τόσο εύκολη όσο το να φτιάξεις κορμό σοκολάτα – εμ ok, περίπου :D).
Ο γλυκύτατος παιδοκαρδιολόγος (να ΄ναι καλά και αυτός) με ρώτησε αν θηλάζω, όταν του εξιστόρησα το θέμα του βάρους και μου εξήγησε ότι τα παιδάκια με στένωση δυσκολεύονται πάρα πολύ στο θηλασμό όταν είναι τόσο μικρούλια. Για αυτό και το μωρό μου, όπως αποδείχτηκε τελικά, ρουφούσε στην αρχή με πάθος και ύστερα από λίγο κουραζόταν.
 |
| ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙ!!!!! |
Δεν χρειαζόμουν να ακούσω τίποτα άλλο. Άρχισα σιγά σιγά να αποθηλάζω και πλέον τρεφόμαστε αποκλειστικά με ξένο γάλα. Σήμερα, μάλιστα, φτάσαμε τα πέντε κιλά και όπως καταλαβαίνετε έχουμε πάρτι!!! Ήρθε η ώρα, μάλιστα, να επιστρέψω τη ζυγαριά! Δεν τη χρειάζομαι πια!
Αν αναρωτιέστε, τι γεύση μου άφησε ο θηλασμός… Παρά τις αντίξοες συνθήκες, ήταν από τα πιο μαγικά πράγματα που έχω ζήσει ποτέ. Αν κάνουμε και άλλο παιδάκι, εννοείται πως θα επιδιώξω να το θηλάσω αποκλειστικά, no matter what.
Πολλές μητέρες που θηλάζουν «καυχιούνται» για την επαφή που αναπτύσσουν με τα μωρά τους. Ξέρετε τι έχω καταλάβει ως μανούλα που δοκίμασα και τα δυο; Την επαφή την πετυχαίνεις, όταν είσαι focused στο παιδί σου την ώρα που το τρέφεις, είτε το τρέφεις με μπιμπερό, είτε από το στήθος σου. Το γεγονός ότι δεν κατάφερα να τη θηλάσω όσο θα ήθελα, με έκανε να αναζητώ καθημερινά τρόπους για να έρχομαι πιο κοντά στην κόρη μου: μασάζ, μεσημεριανές αγκαλιές δίχως τελειωμό, παιχνίδια, τραγούδια…
Με πληγώνει όταν διαβάζω μητέρες να μιλούν για «μωρά μπουκωμένα με μπιμπερό» ή «μαμάδες που κατέφυγαν στην εύκολη λύση«, γιατί και εγώ με μπιμπερό μεγαλώνω την κόρη μου. Και μην μου πείτε, «Μα εσύ είσαι ειδική περίπτωση, μην στεναχωριέσαι!«, γιατί αυτές οι δηλώσεις παίρνουν και εμένα μπάλα.
Αυτό που θα ήθελα είναι να αποφασιστεί κάποια στιγμή παγκοσμίως τι συστάσεις θα δίνονται στις μητέρες που θέλουν να θηλάσουν. Να δίνουν ένα στήθος τη φορά ή και τα δύο; Να θηλάζουν όσο πάει ή ανά τακτά χρονικά διαστήματα; Να ξυπνούν το παιδί για να το ταίσουν ή όχι; Να παίρνουν συμπληρώματα και αν ναι ποια; Με λύπη παρατηρώ ότι ο καθένας έχει τη δικιά του θεωρία.
Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλες τις κοπέλες στο Αρεταίειο που με βοήθησαν στο θηλασμό, την παιδίατρό μας για τη βοήθειά της, ιδίως όταν σκέφτηκα να τα παρατήσω τελείως από νωρίς και φυσικά τη Λαμπρινή που χωρίς να μου έχει καμία υποχρέωση ήταν πάντα εκεί για να απαντάει τα e-mails μου.
Ουφ! Δεν το πιστεύω ότι κατάφερα να τα γράψω! Μεταξύ μας, τα έβγαλα από μέσα μου και ηρέμισα!!! Σαν κάθαρση ένα πράγμα!! Να είστε όλες καλά! 😀
Φιλιά
Ολίβια
Υ.Γ. Κάποια στιγμή υπόσχομαι να σας γράψω για το φύσημα στα μωράκια και σε τι μπορεί αυτό να οφείλεται, γιατί είναι κάτι που απασχολεί πολλές μανούλες!
Ενημέρωση 3/6/11:
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, οφείλω να προσθέσω μερικές παραπάνω πληροφορίες στο κείμενο αυτό.
Γιατί τελικά ΔΕΝ κατάφερα να θηλάσω; Με ένα μωρό με ελαφριά καρδιοπάθεια, η οποία όμως άργησε να διαγνωστεί (όχι από λάθος ή αμέλεια γιατρών, αλλά επειδή ακριβώς είναι ελαφριά δεν μπορούσε εκ των πραγμάτων να φανεί από την αρχή), κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί το παιδί μου δεν έπινε τελικά το γάλα που έπρεπε. Η θηλαστική του κίνηση ήταν σωστή, γάλα είχα στο στήθος, τότε… ΤΙ;
Όταν πια διαπιστώθηκε ότι το μωρό μου ήταν πολύ αδύναμο για να ρουφήξει όσο γάλα χρειαζόταν από το στήθος, ήταν πια αργά για την γαλουχία μου. Το γάλα, δηλαδή, είχε αρχίσει να μειώνεται.
Η μόνη λύση θα ήταν από το σημείο εκείνο και μετά, να πλακωθώ στις αντλήσεις με το νοσοκομειακό θήλαστρο, μέχρι να την εδραιώσω, μέχρι, δηλαδή, να φτάσω να παράγω αρκετό γάλα για να ταίσω το μωρό μου. Ίσως χρειαζόταν να αντλώ και να της το δίνω με μπιμπερό μέχρι το τέλος.
Δυστυχώς είχα την ατυχία να γνωριστώ με τον θηλασμό από την… ειδική του μεριά. Τώρα όμως ξέρω. Και την επόμενη φορά, θα είμαι ΑΚΟΜΑ πιο έτοιμη!
Παράκληση: Δεν θσ ήθελα να θεωρηθεί μέσα από την ιστορία μου πως το ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ (φυσιολογικό) φύσημα αιτία για να μην καταφέρει να θηλάσει το παιδί. Το φύσημα που ακούστηκε στην καρδιά του παιδιού μου δεν ανήκει στην κατηγορία των φυσιολογικών. Στην πλειοψηφία τους όμως, τα «φυσήματα» είναι φυσιολογικά και δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα στο παιδί.
μερες, τη ζυγισε και δεν ειχε ανακτησει ουτε το βαρος γεννησης..3740 με αποκλειστικο θηλασμο..μου ειπε συνεχισε μεχρι τις 40 και μετα μιλαμε για ξενο..στις 40 φωναξα αλλον γιατι αυτος μου μιλησε για ξενο και πανικοβληθηκα..στις 40 το μωρο 3840..μεσα σε 20 μερες μολις 100 γραμμαρια..ειπαμε να βαλουμε μονο 60 μλ ξενο να δουμε αν παρει βαρος και σε μια βδομαδα τη ζυγιζουμε παλι..τοτε σα να ακουγα καποιες φορες να καταπινει..ουτε πρησμενο στηθος..ουτε γαλα να τρεχει, ουτε πονο ουτε τιποτα απο αυτα που ακουγα..σε μια βδομαδα αλλα 100 γρ..δηλαδη σε 47 μερες ανεκτησε το βαρος γεννησης..ο γιατρος ανησυχησε..μας ειπε για 600 μλ ξενο τη μερα..χωρις συζητηση και εξετασεις..ουτε τις εκανα..επεφτε σκ και δε μπορουσα αλλα σε δυο μερες με φουλ ξενο γαλα εκανε αμεσως μαγουλα η μπουμπου που ειχε γινει σαν τον οσιο ονουφριο..γεννηθηκε κουκλα και την εκανα σκιαχτρο!!σε μια βδομαδα 700 γραμμαρια..συνεχιζω το θηλασμο γιατι καθε φορα που της δινω το μπουκαλι θελω να κλαψω..πηρα κ μαγια..νοικιασα και νοσοκομειακο θηλαστρο..με το ζορι 10 μλ..ειπα τελευταια προσπαθεια..για να πω οτι τα εχω κανει ολα..οτι περναει απο το χερι μου..σημειωταιον τις πρωτες 45 μερες το μωρο ηταν στο στηθος 20 ωρες το 24ωρο..ουτε πληγωμενες θηλες ουτε τιποτα..επιανε μια χαρα..αλλα κοιμοταν γρηγορα..μολις την αφηνα στην καλαθουνα ομως ξυπνουσα αμεσως..υπεφερα εναμιση μηνα..ακομα το παλευω..αλλα δε βλεπω αυξηση..μονο εμενα να ταλαιπωρουμαι και να μην ξεκουραζομαι καθολου..εχω απελπιστει...