Η γέννηση της πριγκίπισσας μας!
Η ιστορία της Ειρήνης
(Η Ειρήνη γέννησε φυσιολογικά χωρίς επισκληρίδιο)
Θυμάμαι ήταν Δευτέρα 3 Μαρτίου 2008 στην 3η επέτειο με τον τότε αρραβωνιαστικό μου (πλέων άντρα μου) όταν είχα 3 μέρες καθυστέρηση. Σχόλασα από τη δουλειά μου και πηγαίνοντας για το σπίτι βλέπω ανοιχτό ένα φαρμακείο. Χωρίς να το σκεφτώ σταματάω και παίρνω ένα τεστ. Πηγαίνω σπίτι και το κάνω… το αφήνω στο πλυντήριο και βγαίνω έξω να κάνω ένα τσιγάρο… μετά από λίγο πάω να το δω. Βλέπω την πεντακάθαρη γραμμή της επιβεβαίωσης του τεστ και δίπλα στο άλλο κουτάκι μια γραμμή αχνή… πολύ αχνή… τόσο αχνή που στην αρχή δεν την έδωσα σημασία. Πήρα το τεστ στα χέρια μου και αφού άρχισε ήδη το τρέμουλο και το καρδιοχτύπι πλησιάζω την μπαλκονόπορτα όπου είχε καλύτερο φως.. και ναι ήταν μια αχνή γραμμή που όμως υπήρχε δεν ήταν της φαντασίας μου. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου και κόντευα να τρελαθώ από τη χαρά μου… περίεργα και πρωτόγνωρα συναισθήματα… «Πρέπει να το πω στον Δημήτρη«, σκέφτηκα, «αλλά όχι από το τηλέφωνο… και δεν αντέχω μέχρι το βράδυ που θα έρθει σπίτι» Έτσι με αφορμή την επέτειό μας.. βρίσκω ένα κουτάκι από κάποιο κόσμημα τόσο μεγάλο ώστε να χωράει μέσα το τεστ και το βάζω… το βάζω σε ένα σακουλάκι και έτοιμο το “δώρο” του!
Πηγαίνω έξω από το μαγαζί του και τον παίρνω τηλέφωνο, του ζητάω να βγει για λίγο να του δώσω κάτι… Έρχεται μπαίνει στο αυτοκίνητο και ταλαιπωρημένος από τη δουλειά (έχοντας ξεχάσει την επέτειό μας) με ρωτάει τι έγινε. Του λέω «χρόνια μας πολλά!!» και του δίνω το “δώρο” του. «Αχ αγάπη μου«, μου λέει, «χίλια συγνώμη το ξέχασα«
«Δεν πειράζει«, του λέω. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Χρόνια μας πολλά! Εγώ δεν σου πήρα κάτι…«
«Δεν πειράζει!» του ξαναλέω… ανοίγει τη σακούλα και κουνάει το κουτάκι… «Μη το κουνάς!!«, του λέω τρομοκρατημένη (φοβήθηκα ότι θα χαθεί το αποτέλεσμα!!!!) Το ανοίγει και βλέπει το τεστ… Έκπληξη στο πρόσωπό του και αμέσως ήρθαν τα δάκρυα. Με αγκάλιασε και κλαίγαμε και οι δύο από την τόσο μεγάλη χαρά που μας έδωσε αυτό το τεστ….
Οι μέρες και οι μήνες κύλισαν σχετικά γρήγορα… (όχι τόσο εύκολα αλλά γρήγορα)!! Όλα ήταν καλά. Το μωράκι μας μεγάλωνε φυσιολογικά και αυτό για εμάς ήταν αρκετό… Κάθε μήνα μετά την επίσκεψή μας στο γιατρό μετρούσαμε τις μέρες για την επόμενη επίσκεψη…
Πιθανή ημερομηνία τοκετού είχαμε στις 12 Νοεμβρίου. Με το που μπήκα στο μήνα μου πείραζα τον άντρα μου και του έλεγα ότι η κόρη μας θα γεννηθεί στη γιορτή του… και έτσι θα γινόταν αλλά…
Παραμονή Αγίου Δημητρίου ξαπλώνουμε το βράδυ να κοιμηθούμε. ο Δημήτρης κοιμήθηκε αμέσως, εγώ όπως και όλα τα προηγούμενα βράδια όχι… είχα τις γνωστές ενοχλήσεις.. οι οποίες όμως κατά τη διάρκεια της νύχτας έγιναν εντονότερες… και πονούσα αρκετά. Αλλά όχι τόσο ώστε να ενοχλήσω τον Δημήτρη ή τον γιατρό μου…
Κατά τις 7 το πρωί σηκώθηκα από το κρεβάτι αφού κάθε προσπάθειά μου να κοιμηθώ δεν είχε αποτέλεσμα… Κάνω ένα καφεδάκι και παίρνω τηλέφωνο την μανούλα μου (η οποία πάντα ξυπνάει νωρίς) να τα πούμε… «Καλημέρα, να χαίρεσαι τον άντρα σου«, μου λέει…. Ευχαριστώ της λέω και της εξηγώ το “υπέροχο” βράδυ που είχα…
«Τον γιατρό σου τον πήρες;;;«, μου λέει.
«Όχι«, της λέω, «θα τον πάρω αργότερα αν συνεχίσω να πονάω«
«Καλά» μου λέει «κλείσε ερχόμαστε» Και σε 15 λεπτά είχα στο σπίτι τους γονείς μου για καφέ. Ξυπνάω και τον άντρα μου ο οποίος έπρεπε να πάει στη δουλειά. Μου λέει ο Δημήτρης… «μα γιατί δεν με ξύπνησες αφού πονούσες όλο το βράδυ;;;» Και πραγματικά δεν το έκανα γιατί δεν υπήρχε λόγος… τι να κάναμε να βλέπαμε μαζί τηλεόραση;;;;
Με πολλή δυσκολία τον πείθω να πάει στη δουλειά και του υπόσχομαι ότι θα μιλήσω με τον γιατρό μου και θα τον ενημερώσω… Συνεχίζω τον καφέ με τους γονείς μου οι οποίοι άρχισαν να με πιέζουν να πάμε στην κλινική να με δουν… εγώ να λέω αργότερα και στο τέλος μου λέει ο πατέρας μου πάμε να δούμε να μας φύγει η απορία και γυρνάμε… Με έπεισαν. Μπήκα έκανα ένα μπάνιο και πήρα τον γιατρό μου.. το άφησα να χτυπήσει 3 φορές και το έκλεισα…. Δεν απαντάει τους είπα… «Δεν πειράζει» μου λέει ο πατέρας μου»πάμε και θα επικοινωνήσει αυτός αργότερα» και ξεκινάμε για την κλινική… από τον δρόμο πήρα τον άντρα μου και του είπα ότι πηγαίνουμε και θα τον ενημερώσω από εκεί…..
Φτάνουμε στην κλινική… με υποδέχονται όλοι και με βάζουν στην αίθουσα… Οι γονείς μου περιμένουν έξω… με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο και μου λέει μια μαία ότι πρέπει να μείνω εκεί για 20 λεπτά και βλέπουμε…
Βγαίνει έξω και παίρνει τηλέφωνο τον γιατρό μου… Με δική του εντολή μένω στον καρδιοτοκογράφο για αυτά τα βαρετά 20 λεπτά… και μετά θα τον ενημέρωνε η μαία… Έρχεται η μαία και βλέπει το χαρτί του καρδιοτοκογράφου… «Δεν έχεις πόνους γέννας«, μου λέει…. Με εξετάζει και μου λέει ούτε διαστολή… Τι νιώθεις;;;; Της λέω ότι πονάω από κάτω σαν να έχω ένα τρυπάνι. Ότι ο πόνος είναι συνεχόμενος και με πονάει και η μέση μου…
«Α«, μου λέει «αυτό δεν είναι πόνοι γέννας!«
«Και πως είναι οι πόνοι γέννας;» τη ρωτάω τρομοκρατημένη…
«Θα νιώθεις την κοιλιά σου να πετρώνει.. και θα πονάει η κοιλιά σου χαμηλά«, μου λέει…
Βγαίνει πάλι έξω καλεί τον γιατρό μου και του λέει κατά γράμμα “δεν έχει τίποτα ούτε πόνους ούτε διαστολή” και φυσικά ο γιατρός μου της λέει να με αφήσει να φύγω… Βγαίνω από την κλινική μπαίνουμε στο αμάξι και θυμάμαι να λέω στον μπαμπά μου, «Δεν ξέρω τι λέει αυτή, εγώ πονάω!!«
Το απόγευμα και το βράδυ που ακολούθησε ήταν τραγικό… Είχα κόσμο στο σπίτι (λόγω της γιορτής του άντρα μου) ο οποίος δεν έλεγε να φύγει… Και εγώ πονούσα … και κανείς τους δεν έφευγε… Κατά τις 3 που έφυγαν και οι τελευταίοι ξάπλωσα και επιτέλους κοιμήθηκα…. Το πρωί ήρθε η μητέρα μου στο σπίτι να μου το καθαρίσει. Εγώ ήμουν μια χαρά. Δεν πονούσα… η μητέρα μου απογοητεύτηκε που δεν γεννούσα. Το απόγευμα είχα προγραμματισμένο ραντεβού στον γιατρό μου… Πηγαίνω με καλησπερίζει και καθόμαστε και του λέω την χθεσινή μου εμπειρία στην κλινική… Μου λέει «πως είσαι σήμερα;;;«
«Μια χαρά«, του απαντάω και του δίνω τον καρδιοτοκογράφο για να το δει…..
Γουρλώνει τα μάτια και λέει… «Καλά τι έγινε χθες;;; Εσύ είχες πόνους γέννας… Κάθε 10 λεπτά!» μου λέει και μου δείχνει…
«Και τώρα«, μου λέει «δεν πονάς;;;;«
Όχι του απαντάω.. και με σηκώνει λίγο τρομοκρατημένος να με εξετάσει…. Βλέπει πρώτα το παιδί και ακούμε την καρδούλα της… όλα καλά.. τότε ηρέμησε το πρόσωπό του… Έπειτα με εξετάζει και μου λέει: “είσαι έτοιμη έχεις 3 διαστολή… θα περιμένουμε λίγες ώρες ακόμη.. αν τυχών μέχρι το βράδυ δεν σε πιάσουν οι πόνοι, που αποκλείεται, θα έρθεις το πρωί στην κλινική…..”
Και η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη που ήθελα να τον πάρω αγκαλιά και να τον φιλήσω… Δάκρυσα και μου χαϊδεύει το κεφάλι… Η μητέρα μου που ήταν μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία βούρκωσε και το μόνο που κατάφερε να πει ήταν “γεννάμε;;;” Πηγαίνουμε στο πατρικό μου και προσπαθώ να βρω τον άντρα μου στο τηλέφωνο… Και τον βρίσκω.. και του το λέω….. και σιγή… καμία απάντηση… για 5 ολόκληρα λεπτά…. Όταν τελικά κατάφερε να μιλήσει μου είπε… «κλείσε θα σε πάρω σε λίγο!» Και σε 5 λεπτά ήταν σπίτι…
Η ώρα έχει πάει 8 και εγώ πονάω όλο και περισσότερο αλλά το διασκεδάζω… χαίρομαι άπειρα που θα δω επιτέλους το κορίτσι μου… έχω πάρει τηλέφωνα σε φίλες μου και το έχω ανακοινώσει… ΓΕΝΝΑΩ!!!! Πηγαίνουμε στο σπίτι μας…Ο Δημήτρης να επιμένει να ξεκινήσουμε.. του λέω όχι ακόμη.. όταν οι πόνοι φτάσουν τόσο όσο την προηγούμενη μέρα τότε θα πάμε… Αυτός έτοιμος ντυμένος να στέκεται μπροστά στην πόρτα… (λες και θα γινόταν σεισμός και έπρεπε να μπει κάτω από την κάσα της πόρτας…χαχαχα)
Ξαπλώνω λίγο και ξαφνικά σηκώνομαι… πάμε μου λέει;;; όχι του λέω… πάω να κάνω ένα μπάνιο. Τσατίστηκε με την αναισθησία μου… Μπήκα έκανα ένα μπάνιο και ετοίμασα τα τελευταία της βαλίτσας… Ξανά ξαπλώνω και ο Δημήτρης μη αντέχοντας όλο αυτό πήρε τηλέφωνο τους γονείς μου να έρθουν για παρέα…
Η ώρα 23:30 και ο Δημήτρης ζητάει παρέα από τους γονείς μου… Τα κανόνισε όλα εγώ θα κοιμηθώ μέσα με τη μαμά μου και αυτός θα πίνει με τον μπαμπά μου… Ώσπου στις 23:45 έχοντας πλέων εκείνο το τρυπάνι να με ενοχλεί αφάνταστα του λέω τη μαγική λέξη: «ΠΑΜΕ». Μόλις έφτασαν και οι γονείς μου. Πήραν τη βαλίτσα και ξεκινάμε…
Κάθε φορά που εγώ πονούσα εντονότερα αυτοί πάγωναν και εγώ γελούσα… Γιατί πραγματικά χαιρόμουν τόσο πολύ και δεν φοβόμουν καθόλου…. Ξεκινάμε και του ζητάω παρακάτω να σταματήσει… στην εκκλησία.. ήθελα να ανάψω ένα κεράκι…. Τσατίστηκε αλλά μου έκανε τη χάρη… (και του έδωσα την ευκαιρία να ενημερώσει τον κόσμο)..
Άναψα ένα κεράκι με μόνη ευχή να είναι καλά η κόρη μου… Μόνο αυτό με ένοιαζε… και το ζήτησα με τόση αγάπη….. Φτάσαμε στην κλινική και κοιτάζω το ρολόι… 12:00 ακριβώς… άντε του λέω 28η Οκτωβρίου θα γεννηθεί η κόρη μας!!!!! Με βάζουν στην αίθουσα και ξαναβγαίνω να χαιρετήσω τους γονείς μου… Τους χαιρετάω από μακριά και τους στέλνω ένα φιλί… Η χαρά μου απερίγραπτη…. Με βάζουν στην αίθουσα και ξεκινάει η διαδικασία… σε πολύ λίγο ήταν εκεί και ο γιατρός μου…
Χαρούμενος και αισιόδοξος όπως πάντα. Εξετάσεις κλύσματα καρδιοτοκογράφοι κτλ… ο Δημήτρης πάντα δίπλα μου. Του λέω να βγει να κάνει ένα τσιγάρο. Βγήκε και όταν μπήκε μου είπε πόσος κόσμος μαζεύτηκε έξω… Πόσοι μας αγαπάνε και ήρθαν να για να είναι δίπλα μας στην τόσο σημαντική στιγμή μας! Έρχεται ο γιατρός με εξετάζει μου λέει. «Ακόμη 3 διαστολή!«
«Θα αργήσουμε;;» του λέω, «Θέλω να την δω!«
«Μη βιάζεσαι!«, μου λέει… Μετά από 10 λεπτά ξαναέρχεται και με εξετάζει. Του λέω τι έχουμε τώρα (και περιμένω να ακούσω 5-6 διαστολή) και μου λέει: “είμαστε έτοιμοι.. γεννάμε” και φωνάζει τη μαία να ετοιμάσουν το κρεβάτι.
Βλέπει τον Δημήτρη στο διάδρομο και του λέει «πήγαινε να κάνεις ένα τσιγάρο και έλα!». Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ξεκινήσαμε …. Μου κάνανε χαβαλέ και με πείραζαν… εγώ να γελάω…. Η μαία μου κρατούσε την κοιλιά (χωρίς να την πατάει) σπρώξε μου λέει… και το κάνω… φτάνει …. δεν νιώθω τίποτα ακόμη…. Ξανά μου λέει… Άλλη μια… και το νιώθω… βγαίνει… νιώθω το κεφάλι τους ώμους.. και….. «Να σας ζήσει!«, μου λέει ο γιατρός, όπως είναι μου την ακουμπάει στο στήθος…
«Δημήτρη φίλα τη γυναίκα σου!» Σαστισμένος το κάνει…. Παγωμένος θα έλεγα… Το μωρό μου κλαίει… την αγκαλιάζω “μην κλαις καρδούλα μου”, της λέω… και σταματάει… Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω όσο ζω… κάρφωσε το βλέμμα της πάνω μου… και σταμάτησε να κλαίει…. Και εγώ να την κοιτάζω και να φωτογραφίζω στη μνήμη μου αυτό το αγγελικό πρόσωπο….
Μου την πήρε ο παιδίατρος να την καθαρίσει και ξανά ήρθε το κλάμα… τα μάτια μου συνέχεια πάνω της… και το μόνο που είπα ήταν «είναι καλά;;;;»
«Μια χαρά«, μου απαντάει… και μου την ξαναδίνει… και ξανά σταματάει να κλαίει…. Και ο Δημήτρης να την κοιτάει και να την αποκαλεί “πριγκίπισσά μου” και ήταν… και είναι η πριγκίπισσά του… Την πήραν έξω και εμένα με άφησαν εκεί για να με ράψουν… Ατελείωτο μου φάνηκε.. Ο γιατρός συνεχίζει το καλαμπούρι.. Ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη… Του έλεγα να κάνει γρήγορα γιατί θέλω να την δω…
Την μικρή μου την έβγαλαν για λίγο να την δουν οι δικοί μας και την πήγαν πάνω… (αυτά τα είδα στην κάμερα αργότερα..) Έρχεται ο παιδίατρος και μου λέει «3,550 και 51εκ. Όλα καλά! να σου ζήσει!» Τελειώνει ο γιατρός με το ράψιμο και με αγκαλιάζει και με φιλάει… Όλα πήγαν καλύτερα απ’ότι γινόταν… Με βγάζουν και εμένα με το φορείο και πέφτουν όλοι πάνω μου… αγκαλιές και φιλιά…. Και κλάματα… χαράς…. Μεγάλης χαράς…
Με πηγαίνουν στο δωμάτιο έρχονται οι γονείς μας να με δουν για λίγο και μου δείχνουν τις πρώτες φωτογραφίες του κοριτσιού μου από τα κινητά τους. Φεύγουν και ζητάω να μου τη φέρουν στο δωμάτιο. Μου την αφήνουν στην αγκαλιά μου… την κοιτάζω… με κοιτάζει…. Τόσο ήρεμη και τόσο καθαρή… τόσο όμορφη…. Ο Δημήτρης μας κοιτάζει συγκινημένος και τις δύο… την κρατήσαμε αρκετή ώρα…. Δεν θέλαμε να μας την πάρουν… ευτυχώς ήταν μόνο για ένα βράδυ γιατί μετά την είχα 24 ώρες στο δωμάτιό μου… ο καλός μου φρόντισε για αυτό…
Ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε αυτό το αγγελούδι… τον άντρα μου που ήταν και είναι πάντα κοντά μου…. Και τους γονείς μου τόσο μου στάθηκαν.
Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 2008 και ώρα 02:10 ήρθε στον κόσμο η Κατερίνα μου! Πέρασαν 21 μήνες και ακόμη αυτές οι στιγμές είναι τόσο έντονες στην μνήμη μου… Και τόσο μα τόσο ευχάριστες… Σ’αγαπάω καρδιά μου!!!!!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ειναι τοσο συγκινητικη η ιστορια σου....παντα,μετα τη γεννηση της μπεμπας μου κλαιω καθε φορα που διαβαζω ιστοριες τοκετου....κατι που εκανα κ με τη δικη σου ιστορια.........να τη χαιρεσαι την κατερινα σου.....
πω πω... πόσο με ανακούφησε η ιστορία σου.. είμαι 4 μηνών και είμαι πολύ ανυπόμονη για την μεγάλη στιγμή και ακόμη είναι πολύ γρήγορα. παρακαλάω τον θεό μέρα νύχτα να πάνε όλα καλά και στην γέννα επίσης.. ακούς τόσες πολλές γνώμες που στο τέλος σε τρομοκρατούνε και σε κάνουν να νιώθεις ανίκανη να αντέξεις την μεγάλη στιγμή. Με εσένα όμως.. θα το τυπώσω και θα το διαβάζω κάθε μέρα να μου δίνει δύναμη. Μακάρι η γέννα μου να είναι τόσο ονειρική σαν τη δική σου. Μακάρι να είχα και την μανούλα μου κοντά μου κοντά μου αν και δυστυχώς την έχω χάσει πριν ένα χρόνο αλλά είμαι σίγουρη θα είναι δίπλα μου να μου δίνει δύναμη. θέλω να σε ρωτήσω κάτι σε παρακαλώ αν έιναι εύκολο να μου λύσεις 2 απορίες 1) οι πόνοι των συσπάσεων είναι τόσο τραγικοί όσο κάποιες θέλουν να τους παρουσίασουν; 2) την ώρα της γέννας φαντάζομαι σου βάζουν λίγη τοπική αναισθησία για να αντέξεις την γέννα, το κόψιμο και το ράψιμο; 3) πόση ώρα περίπου σου πήρε το 'σπρώξιμο';; να σου ζήσει η κορούλα σου να είστε πάντα ευτυχισμένοι :)
>Πραγματικά συγκινητική ιστορία!!! Να σας ζήσει κ να την χαίρεστε!!!