Αφού τα κατάφερα εγώ, μπορούν να το καταφέρουν όλες!

Έχετε δει μεγάλη κοιλιά; Νομίζετε οτι έχετε δει, γιατί δεν είδατε την δική μου.. Αφού είχα αρχίσει να ανησυχώ οτι μάλλον είχα τρίδυμα και δε μου το έλεγαν για να μην τρομάξω.. Δε λέω… υπέροχοι οι 9 μήνες της εγκυμοσύνης.. καμιά ενόχληση απολύτως! ΠΗΤ μου έδωσαν για τις 29/10/07

Η ημέρα ήταν Τετάρτη 17/10 και εγω το απόγευμα είχα ραντεβού με τον γιατρό μου, Ιάκωβο Καντό, για να με δει πως παω.. Κάνω ενα ντουζάκι και ξεκινώ να ντύνομαι.. και ξαφνικά προκύπτει προβληματάκι.. Δεν μπορούσα να φορέσω το βρακί μου!! Εσκυβα και η κοιλιά τρακερνε στα μπούτια!! Σοκ εγω! Και επειδή είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος, ήθελα πάντα να αυτοεξυπηρετούμαι.. Η ανάγκη ομως με έκανε να αναγκαστώ να καλέσω για βοήθεια.. φωνάζω τον άντρα μου λοιπόν και με τρεμάμενο χείλος του λέω.. «Houston we have a problem..»

Έσκασε στα γέλια ο έρμος, αλλά εγώ είχα αρχίσει να τα παίρνω! Πάμε λοιπόν στο γιατρό και μπαίνω στο ιατρείο ελαφρώς αγριεμένη.. πριν προλάβει να μιλήσει ο γιατρός του λέω με μάτι που γυάλιζε..»με βλέπεις; Ε δες με τελευταία φορά έτσι, γιατί εγω θα κάτσω εδω μαζί σου μέχρι να αναγκαστείς να με ξεγεννήσεις! Τέλος! Δεν πάει άλλο, έχω χάσει το κέντρο βάρους!»

Κατάλαβε ο Χριστιανός οτι το εννουσα και προσπαθούσε να κρατήσει τα γέλια του και να με καλμάρει κάπως.. μου λέει «κλινικά σε εξέτασα; Γδύσου και ξάπλα».Ξαπλώνω και αρχίζει να με σκαλίζει απο κάτω.. τα χρειάστηκα για λίγο και τον ρωτώ τι έχασε και ψαχουλεύει τόση ώρα εκει κάτω να βρει.. Μου λέει λοιπόν το εξής που έμελε να είναι καθοριστικό..»ενοχλώ τον τράχηλο μπας   και ξυπνήσει!» Τσάκαλος ο δόκτωρ! Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος!
Φεύγουμε απο το ιατρείο και το υπόλοιπο απόγευμα (απο την ώρα που με πείραξε) είχα ελαφρές ενοχλήσεις.. Πάω να ξαπλώσω το βραδάκι αλλά στάθηκε αδύνατο.. δεν βολευόμουν πουθενά και ένιωθα κάπως.. Κατά τις 22:30 τηλεφωνώ στον γιατρό και του λέω οτι έχω κάτι μικροενοχλήσεις μου απαντά οτι αν στο επόμενο 2ωρο δυναμώσουν να του
τηλεφωνήσω..

Τα πονάκια ομως που είχα στο «στεφάνι» δηλαδή γύρω απο κοιλιά και μέση δεν δυνάμωσαν αλλά παρέμειναν απλά ενοχλητικά και έτσι δεν τηλεφώνησα στον γιατρό.. Έλα όμως που η ώρα είχε πάει 02:30 το ξημέρωμα και εγώ δεν είχα ησυχία.. Έβλεπα τον άντρα μου να κοιμάται του καλού καιρού και νευρίαζα που εγώ δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο!

Παίρνω λοιπόν ενα τηλέφωνο στην κλινική «Γένεσις» να κάνω μια ερωτησούλα σχετικά με τα πονάκια μου.. Μου λένε λοιπόν οτι εφόσον δεν έχω ησυχία και δεν αισθάνομαι στα καλύτερα μου να πάω μια βόλτα να μου ρίξουν μια ματιά..

«Φερε», μου λένε, «και την βαλιτσούλα καλού κακού!»

Ντους-βαλίτσα-τον άντρα παραμάσχαλα που όχι μόνο δεν αγχώθηκε αλλά κοιμόταν όρθιος ακόμα (!!) και «βολτα» στην κλινικη στις 03:00 τη νυχτα! Με βάζουν στο δωμάτιο, μου ρίχνουν μια ματιά και μου λένε οτι θα με κρατήσουν! Χαράς Ευαγγέλια εγώ!! Επιτέλους θα γλίτωνα απο την θεόρατη κοιλιά!! Έπιασε το κολπάκι του απίστευτου γιατρού μου! Ξύπνησε ο τράχηλος!
Χαρά εγω, νύστα του θανατά ο άντρας μου!!

Αφού μου έκαναν τα γνωστά και μου φόρεσαν την καρακιτς ρόμπα (μπλε σκούρη με φουξ ραφές) με ξαπλώνουν και με καλωδιώνουν.. απο το ενα χέρι το πιεσόμετρο απο το άλλο ενας ορός, στην κοιλιά τα γνωστά.. σαν τον Χριστό ήμουν!

Με το που τελειώνει η καλωδίωση ξεκινάει το πανηγύρι!!! Απο το πουθενά άρχισαν οι πόνοι οι οποίοι δεν είχαν σταματημό!! Και το λέω αυτό γιατί εγώ νόμιζα οτι θα πονάει για λίγο και μετά θα παίρνω ανάσες και θα ηρεμώ.. που ομως!! Πονούσα επι 2 ώρες συνεχόμενα!! Φρίκη! Οι νοσοκόμες μου έλεγαν να..»σβήνω κεριά!!» φου φου φου εγω, ζαλίστηκα να σβήνω κεριά και ο πόνος πόνος!

Τόσο άντεξα τις συνεχόμενες συσπάσεις.. 2 ώρες.. μετά εξαντλήθηκα και άρχισα να φωνάζω «το γκαρσόν παρακαλώ να μου φέρει πολλά ναρκωτικά!» Οι νοσοκόμες πήγαν να κάνουν μια προσπάθεια να κάνω λίγη υπομονή ακόμα γιατί το μωρό ήταν ψηλά και εγώ είχα μόνο 3 διαστολή «ΑΚΟΜΑ» αλλά εγώ πλέον είχα φτάσει στα όρια μου, ολόκληρη εκκλησία είχα σβήσει με το να φυσώ τα κεριά! Ίσως αν είχα νορμάλ συσπάσεις ανα λίγη ώρα να άντεχα λίγο ακόμα τους πόνους.. δεν ξέρω.. ηταν και η σταση στο κρεβατι η χειροτερη που μπορουσα να φανταστω.. εγω ηθελα να κουνιεμαι συνεχως και να αλλαζω θεση αλλα δεν με αφηναν γιατι μου ελεγαν οτι θα ενοχλουσα το μωρο οπωςδιπλωνομουν απο τους πονους..

Με τα πολλα κατα τις 05:00 και κατι κανει την εμφανιση του ο αναισθησιολογος.. ονομα και πραμα.. αναισθητος μαλακας.. σορρυ Ολίβια, αλλα ηταν.. Ουτε μου μιλησε..

Με βαζουν να κατσω και να σκυψω.. εκανα οτι μου ελεγαν (σπανιο πραμα αυτο για μενα :Ρ). Απο φιλες μου ειχα ακουσει οτι δεν πονα καθολου η επισκληριδιος.. εσυ εισαι που το λες! Ξαφνικα νιωθω να μου «κοβουν» τη σπονδυλικη στηλη!! Βγαζω ενα ουρλιαχτο που ουτε και εγω καταλαβα πως βγηκε! Λεει ο μαλαξ «εγω δεν *πονος!! Ξανα τσιριζω εγω!!* εκανα τιποτα!» Δεν απαντω.. μετα απο μερικα δευτερολεπτα ο ιδιος τρελος

Μου ξαναλεει ο αναισθητος «τιποτα δεν εκανα!» Ε, εκει τα πηρα στο κρανιο!! Στριβω το κεφαλι μου τον κοιτω και ρωτω.. «Δηλαδη με λες τρελη και οτι τσιριζω χωρις λογο;; Αν δεν εκανες τιποτα εγω γιατι ουρλιαζω απο τον πονο;;» Σημασια δεν μου εδωσε ο μαλαξ, σας λεω μονο οτι εχωνε το δαχτυλο του ΜΕΣΑ στην σπονδυλικη μου στηλη!! Τοσο αλμπανης ηταν..
Ευτυχως με λυπηθηκε μια νοσοκομα και εκανε μια προσπαθεια να αλλαξω θεση μπας και ειναι καλυτερα.. τελος παντων να μη τα πολυλογω μετα απο μερικες τσιριδες μου την καταφερε την επισκληριδιο και μετα σηκωθηκε και εφυγε χωρις να μου πει ουτε μια κουβεντα.. Μια ευχη εστω για καλη γεννα.. τιποτα!!
Απλα για την ιστορια και για να καταλαβετε γιατι ουρλιαζα, την επομενη μερα κοιταχτηκα στον καθρεφτη του μπανιου και ειδα την πλατη μου μοβ απο τις μελανιες και 3 τεραστιες τρυπες!! Αυτος πρωτα με εδειρε και μετα με καρφωνε..

Άπαξ και αρχισε να ενεργει η επισκληριδιος ηρεμισα τοσο πολυ που πλεον δεν με ενοιαζε τιποτα.. τωρα καντε οτι θελετε σκεφτομουν.. ηρθε ο γιατρος μου και εσπασε τα νερα και επειτα μας χαμηλωσαν τα φωτα, τους ηχους και μου ειπαν οτι αν θελω μπορω να κοιμηθω κιολας! Ε οκ τοσο αναισθητη δεν ημουν :ΡΡ

Το πνευμα του αντρα μου κοιμοταν χυμενος στην καρεκλα και εγω ηρεμη πλεον αδειασα απο σκεψεις και ησυχασα.. Κατα διαστηματα ερχοντουσαν και εβλεπαν την διαστολη.. καλα πηγαιναμε με την διαστολη, αλλα το μωρο ψηλα..

Άρχισε να ξημερωνει και αλλαζαν οι βαρδιες.. οποτε εξω απο την πορτα ακουω 2 νοσοκομες να μιλανε και να ενημερωνει η μια την αλλη.. δειχνει λοιπον εμενα και λεει.. «εδω του κ. Καντού (ο γιατρος μου), ολα καλα και ευκολα!» Περιττο να σας πω οτι τη στιγμη που το ακουσα αυτο ενιωσα μεσα μου γαληνη.. Οι νοσοκομες ειχαν πληρη εμπιστοσυνη τον γιατρο μου..

Καποια στιγμη ενω ειχε ξημερωσει για τα καλα μπαινει μια νοσοκομα, τσεκαρει την διαστολη, λεει «ωραια ειμαστε στο 10» και ΦΕΥΓΕΙ!!

Κοιταζομαστε με τον αντρα μου εντρομοι!! Του λεω «Άκουσα καλα; Ειπε 10; Και γιατι εφυγε;;; Στο 10 δεν γενναμε;;» Φρικαραμε και οι δυο που απλα κοιταζομασταν και δεν μιλουσαμε!!

«Ok», λεω στον αντρα μου καποια στιγμη, «το πολυ πολυ να με ξεγεννησεις εσυ!»

Tα επαιξε ο ανθρωπος με το κρυο χιουμορ μου! χαχαχα (ξυπνησε ομως για τα καλα!)

Ξαφνικα ανοιγει η πορτα και μπαινει ο γιατρος μου και αλλα 6-7 ατομα μπουγιο!! «ΠΑΜΕ» αναφωνησε και σαστισα! Oυτε να πανικοβληθω δεν προλαβα.. αφου ομως δεν πονουσα προτιμησα να σοβαρευτω και να ακολουθω εντολες για να ξεμπερδευουμε επιτελους με την κοιλια και να δουμε τι εκπληξη μας εκρυβε τοσο καιρο..

Σε 30 δευτερολεπτα το κρεβατι μου ειχε μετατραπει μαγικα σε κρεβατι τοκετου χωρις να κουνηθω απο τη θεση μου! Και εκει που παμε για να σπρωξουμε λεει ο γιατρος στις νοσοκομες να του φερουν την «βεντουζα» γιατι το μωρο ειναι τυλιγμενο στο λαιμο και για αυτο δεν κατεβαινει!

Εγω δε μασησα ουτε δευτερολεπτο.. Εδω τον ειχαν εμπιστοσυνη οι νοσοκομες τον γιατρο που εχουν δει τοσα τα ματια τους, εγω δεν θα τον ειχα; Σας πληροφορω οτι με το τριτο σπρωξιμο η μικρη βγηκε ανετοτατα (με την βοηθεια της βεντουζας εννοειται)! Η μικρη ηταν τυλιγμενη 2 φορες στο λαιμο με τον λωρο! Αλλα ειπαμε.. τσακαλι ο γιατρος την εβγαλε στο αψε σβησε!

Γεννησα μεσα σε 5’!! Μεχρι να καταλαβουμε τι γινοταν ειχα ηδη γεννησει!! Ουτε το πιστευα οτι γεννησα τοσο ευκολα και τοσο γρηγορα!

18/10/07 στις 03:30 αρχισαν οι πονοι και 08:55 ειχα την κορη μου στην αγκαλια μου!

Όχι δεν εκλαψα.. δεν ειναι οτι δεν συγκινηθηκα.. Εγω αγαπησα την κορη μου μερα με την μερα.. ηθελα να την γνωρισω.. δεν ειδα σε αυτη την συνεχεια μου.. ειδα εναν καινουργιο ανθρωπο και ηθελα οσο τιποτα να την κανω να με αγαπησει..
Άλλωστε οπως εχει πει και ο ποιητης .. «Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε παρά αυτό που δημιουργούμε…» και ετσι ειναι..

Οι υπολοιπες μερες στη κλινικη κυλησαν σαν σε διακοπες.. Οι φιλοι πηγαινοερχοντουσαν και η χαρα ξεχυλιζε για το μωρο που ερχοταν να θηλασει χαμογελαστο, οταν ολα τα αλλα «νιαουριζαν» σαν γατακια! ειχαν να το λενε ολοι στην κλινικη!

Το μωρο που δεν κλαιει ποτε και χαμογελά! Και η μαμα που δεν ποναει καθολου σχεδον! Σα να μη γεννησα ημουν! Βολτες εκανα ολη μερα και οι νοσοκομες του οροφου ερχοντουσαν συνεχως στο δωματιο μου για το χαβαλε που ειχαμε!

Ήμουν τοσο τυχερη..

Αν εξαιρεσω το κομματι του αναισθητου αναισθησιολογου, η εμπειρια της γεννας ηταν περα για περα υπεροχη και πανευκολη! Η χαρα που εφερε αυτο το παιδι στη ζωη μας ηταν πανω απο οσο μπορουσαμε να φανταστουμε ποτε.. Δεν ξενυχτησαμε ουτε μια μερα, δεν εκλαιγε και ετρωγε παντα με ορεξη.. Το ιδανικο μωρο ε?

Απο τοτε οποιον φιλο/φιλη εβλεπα χωρις παιδι τους παρακινουσα να το τολμησουν! Μου φαινοταν αδιανοητο να μη κανει ολος ο κοσμος παιδια!! Αφου τα καταφερα εγω μπορουν να το καταφερουν ολοι!

Γεννατε γιατι χανομαστε!

Νίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com