Ο άγγελος μου και ο ήρωάς μου!

Εδώ και πολύ καιρό θέλω να σας γράψω κι εγώ την δική μου ιστορία, αλλά όλο το αναβάλλω. Σήμερα νομίζω ότι ήρθε η ώρα!

Λοιπόν, όταν αποφασίσαμε με τον σύζυγο μου να αποκτήσουμε παιδάκι, το πολυπόθητο αποτέλεσμα δεν ερχοταν όσο εύκολα νομιζαμε ότι θα ερχοταν. Μέσα από ένα κυκεώνα εξετασεων (αυτή είναι μια άλλη ιστορια) τα καταφέραμε! Η χαρά μας απερίγραπτη, όταν μάλιστα ο καλός  μας γιατρός μας είπε ότι περιμένουμε δύο μωρακια, έπειτα από το πρώτο σοκ, τρελάθηκαμε από χαρά! Ο άντρας μου με ένα μόνιμο χαμόγελο.

Δυστυχώς αυτό το χαμόγελο σιγά σιγά μειωνόταν από όλα όσα πάθαμε κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Θα τα πάρω τα πράγματα από την αρχή, αλλά δε θέλω να σας κουράσω γιατί είναι πολλά, σας ζητώ προκαταβολικά ΣΥΓΝΩΜΗ για το μεγάλο μήνυμα.

Πρώτα αρχισαν οι εμετοί, ατελειωτοι, ούτε νερό δε μπορούσα να πιω, το έβγαζα κι αυτό, με αποτέλεσμα να πάθω αφυδάτωση και να νοσηλευτω αρκετες μέρες. Έχασα μέχρι τον τέταρτο 4 κιλά, μετά ευτυχως μειώθηκαν κατά πολύ.

Αφού ξεπεράσαμε κι αυτό, έπαθα αποκόλληση, έκατσα στο κρεβάτι 15 μέρες ακίνητη. Δε με ένοιαζε όμως καθόλου, αρκεί που τα εμβρυακια μου ήταν καλα.

Πάει πέρασε κι αυτό, ώσπου ήρθε η μερα για την αυχενικη. Εκεί το χαμόγελο πάγωσε για τα καλά. Το πρώτο μωράκι όλα τέλεια, πάει στο δεύτερο μωρό και του κόπηκε η μιλιά του γιατρου… Κοίταζε, ξανακοιταζε και όταν τον ρωτήσαμε «όλα καλά;», μας είπε θα τα πούμε όλα σε λίγο. Αμέσως κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Για να μην σας κουράζω, η αυχενική βγηκε 6,6 με ανώτερο 2 και κάτι. Περιττό να σας πω τι εξελίχθηκε στο γραφείο του γιατρου. Ο γιατρός μας είπε ότι αυτό σημαίνει ή χρωμοσωμικες ανωμαλίες ή καρδιολογικά προβλήματα και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα για ενδομήτριο θάνατο. Μας κόπηκαν τα πόδια, ο άντρας μου δεν ήθελε να το πιστεψει, ήθελε να πάμε και αλλού, εγώ μέσα μου ήξερα τι θα συμβει.

Πηγαμε σε παρά πολλούς γιατρους εξειδικευμένους και μη, μπας και κάποιος μας πει κάτι διαφορετικό, μας δώσει μια ελπίδα, αλλά όλοι το ίδιο μας έλεγαν και πάντα ο ενδομήτριο θάνατος καραδοκουσε. Κάναμε λήψη τροφοβλαστη με μεγάλο κίνδυνο για αποβολή, λόγω της διδυμης κύησης και περιμέναμε… Αιώνες πέρασαν μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα, έτσι μου φάνηκαν .

Δε θυμάμαι να ξαναγελασα από εκείνη την μέρα, με ένα μόνιμο άγχος μια στεναχώρια, με κλάματα με φόβο για το άλλο μωρό, να είναι καλά ο αντρουλης μου που παρά και τον δικό του πόνο ήταν βραχος  δίπλα μου, Χωρίς αυτόν δε ξέρω κι εγώ τι θα είχε γίνει.

Αλλοι μας έλεγαν να κανουμε διακοπή μόνο στο ένα μωράκι. Γινόταν σε συγκεκριμένη εβδομαδα και ήταν πολύ επικίνδυνο και για το άλλο μωράκι μου αλλά και για μένα. Άλλοι ότι αν καταφέρει να γεννηθεί (να σας πω εδώ ότι η τροφοβλαστη είχε βγει καθαρή, το πρόβλημα ήταν στην καρδουλα) θα έπρεπε να κάνει αμέσως χειρουργείο και αν τα κατάφερνε απλώς θα «έφευγε» λίγο πιο μετα.

Εμείς δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι, αποφασίσαμε ότι η Παναγίτσα μας το έστειλε και εκεινη θα έκανε το καλύτερο για όλους μας, εμείς δε είχαμε κανένα δικαίωμα να κάνουμε κακό στο ίδιο μας το παιδάκι. Προσευχομουν κάθε μέρα να γίνει ένα θαύμα και να διαψευστούν όλοι, αλλά…

Σαν να μη μας έφταναν όλα αυτα λόγω στίγματος και δύο μωρων, ο αιματοκριτης μου έφτανε μέχρι το 22, ούτε ένα βήμα δεν μπορούσα να κάνω μόνη μου. Εκανα μεταγγίσεις μέχρι να γεννησω.

Ο καιρός περνούσε, ήμουν 27 εβδομάδων και τα δύο μωρά μου ήταν και τα δύο εκεί μαζί μου, μαζί μας, ώσπου μετά από ένα έντονο συνεχη πονο πήγαμε στο νοσοκομείο και δεν ξαναβγήκα μέχρι που γέννησα. Τα μωρά ήταν έτοιμα να βγουν και δεν το είχα καταλάβει, ο καρδιοτοκογραφος πήγαινε πάνω κάτω. Για ακόμα μια φορά έπρεπε να κάνω μετάγγιση αλλά αντί να μου ανέβει ο αιματοκριτης έπεσε, ξανά μετάγγιση, το αίμα μου γινόταν νερό, αυτό λέγεται αιμολυση. Ο γιατρός μου φοβήθηκε για εσωτερική αιμορραγία, έπεσαν όλοι πάνω μου, δεν ήξεραν τι να κανουν.

Για να μη τα πολυλογω, αφού σταθεροποίησαν και το αίμα και τις συσπάσεις με φάρμακα που μου προκαλουσαν ταχυκαρδίες και απόλυτη ακινησία προσπαθούσαμε να κερδίσουμε όσο πιο πολύ χρόνο μπορουσαμε. Κάναμε καρδιοτοκογραφο 4 φορές την ημέρα για να ελέγχουμε τις συσπάσεις, αλλά και να ακούμε τα μωρά που ήταν ακόμα και τα δύο εκεί.

Μέχρι που ένα βράδυ σε έναν έλεγχο, το ενα μωράκι μου έφυγε και έγινε αγγελάκι στον ουρανό.

Όσο και να ήξερα ότι μπορεί να συνέβαινε αυτό το σοκ ήταν τεράστιο… ο πόνος….. ξεριζώθηκε η μισή ψυχή μου.

Μετά από δέκα μέρες βγηκε ο γιος μου, το κοριτσάκι μου που τώρα είναι άγγελος άντεξε όσο μπορούσε για να προστατέψει τον αδελφό της για να βγει γερος, χωρίς προβλήματα προωροτητας. Ημουν 33 εβδομάδων.

Μπήκε αμέσως στην θερμοκοιτιδα και έκατσε 1 μήνα, ήταν όμως μαχητής και τα ξεπεράσαμε ολα. Τώρα είναι 3 χρόνων χωρίς κανένα προβλημα, ζουζουνης και πειραχτηρι και είναι ο έρωτας της ζωής μου, το φως μου. Είμαι σίγουρη  ότι το κοριτσάκι μου θα ξανάρθει πάλι πισω κάποια στιγμή.

Ευχαριστώ όλους όσους ήταν δίπλα μας και μας βοήθησαν στην δύσκολη περίοδο που περάσαμε μέσα σε αυτούς είναι και ο γιατρός μου που μου φέρθηκε σαν να ήμουν κόρη του αλλά και για τις επιστημονικές του γνώσεις, επίσης όλοι όσοι μου έδωσαν αιμα και πιστέψτε με χρειάστηκα πολυ… Όσοι μπορείτε δώστε κι εσείς, σώζει ζωές!

Ευχαριστώ μαμά Ρ.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com