Με δυο σπρωξιές γεννήθηκε ο Άγγελός μου!
Η ιστορία της Κικής
(Η Κική γέννησε φυσιολογικά με επισκληρίδιο)
Διαβάζω εδώ και πολύ καιρό τις ιστορίες τοκετού και είπα να γράψω και εγώ την δική μου! Επειδή όμως έχω δύο παιδάκια θα σας γράψω για την δεύτερη που την έχω και πιο πρόσφατη.
Όλα ξεκίνησαν τα Χριστούγεννα του 2009 που πήγα επιτέλους ένα τριήμερο με τον άντρα μου για χαμαμ. Εκεί συνελήφθη ο μπόμπιρας, αν και ο άντρας μου με είχε τρελάνει πόσο καιρό να κάνουμε και δεύτερο παιδάκι. Ο μεγάλος μου γιος είχε πριν ένα μήνα κλείσει τα 3. Εγώ λοιπόν δεν βιαζόμουν καθόλου και επειδή στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα αναγούλες 9 μήνες, ειλικρινά δεν ήθελα να το ξαναπεράσω.
Εγινε λοιπόν η σύλληψη και ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές. Αναγούλες και εμετοί μέχρι να γεννήσω. Ειδικά το πρώτο τρίμηνο κόντεψα να πάθω αφυδάτωση και να νοσηλευτώ αλλά τελικά την γλίτωσα. ΠΗΤ 4/9/10 και οι μήνες περνούσαν σχεδόν καθημερινά στην τουαλέτα .
Από την αρχή ήξερα ότι έχω πάλι αγόρι επειδή είχα την ιδια ακριβώς εγκυμοσύνη. Στον τρίτο μήνα ο μπέμπης μας κορόιδεψε και στον προγραμματισμένο υπέρηχο μας άνοιξε τα πόδια και δεν φαινόταν τίποτα. «Μάλλον για κορίτσι πάμε!» είπε ο γιατρός μας, «αλλά είναι νωρίς να το πούμε με σιγουριά». Καλά ο άντρας μου γελούσαν και τα μουστάκια του. Ήθελε κορίτσι! Ολοι θέλαμε, δεν το κρύβω. Εγώ όμως ήμουν πολύ συγκρατημένη. Ενιωθα ότι και αυτό αγόρι θα είναι και στον μεγάλο υπέρηχο βγήκα αληθινή.
Όταν μπήκα στον μήνα μου ήλπιζα να μου κάνει την χάρη και να βγει νωρίτερα από την ΠΗΤ αλλά που τέτοια τύχη. Περνούσαν οι μέρες και ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ηρθε η ΠΗΤ είδε και προσπέρασε. Και στον πρώτο μου γιο το ίδιο σκηνικό είχα ζήσει. Αν και ο γιατρός μου μου έλεγε ότι η μήτρα έχει μνήμη και ότι είναι πολύ πιθανό να συμβεί το ίδιο με το πρώτο. Και έτσι και έγινε.
Οταν λοιπόν πέρασε η ΠΗΤ θυμήθηκα αυτό που μου είπε ο γιατρός και μετρούσα πέντε μέρες όπως είχε συμβεί και με τον πρώτο μου γιο. Ήταν Σάββατο και άρα την Πέμπτη θα γεννούσα. Τετάρτη ξημερώματα σηκώνομαι για την καθιερωμένη επίσκεψη στην τουαλέτα και βλέπω λίγο αίμα. «Ωραία» σκέφτομαι «αυτός θα βγει μια μέρα νωρίτερα!«.
Δεν ταράζομαι καθόλου αφού δεν ένιωθα και τίποτα και συνεχίζω τον ύπνο μου. Μέχρι το απόγευμα που είχα ούτως ή άλλως ραντεβού στον γιατρό δεν υπήρχε κανένα σημάδι. Πηγαμε λοιπόν του λέω τα νέα -ναι τότε το είπα ούτε τηλέφωνα ούτε τίποτα. Καμία σχέση με την πρώτη μου εγκυμοσύνη που όταν είχα δει αίμα ξεσήκωσα όλο το συγγενολόι.
Με εξετάζει και αφού διαπιστώνουμε ότι έχω διαστολή 2 συμφωνούμε να περιμένουμε μέχρι το βράδυ να δούμε πως θα εξελιχτεί. Γυρνάμε σπίτι και περιμένουμε τους πόνους. Ειχα κάτι μικρά πονάκια αργά το βράδυ αλλά τίποτα που να με κάνει να ανυσηχήσω. Ετσι λοιπόν πήγαμε όλοι για ύπνο σίγουροι τελικά ότι ο μικρός Πέμπτη θα γεννηθει, πεντε μέρες από την ΠΗΤ όπως και ο αδερφός του.
Ξημερώματα Πέμπτης σηκώνομαι από κάτι πονάκια και βλέπω πάλι αίμα. Οι πόνοι όμως ήταν πολύ ακονόνιστοι. Ένας κάθε μισή ώρα, κάθε τέταρτο, μετά πάλι κάθε μισή ώρα. Δεν ήξερα τι να υποθέσω. Κατα τις 7 παίρνω τον γιατρό και μου λέει καλύτερα να πάω στην κλινική να δούμε που βρισκόμαστε.
Χαλαρή ξυπνάω τον άντρα μου, παίρνω την μαμά μου να έρθει να κρατήσει τον μεγάλο και φτάνω στην κλινική κατά τις εννιά. Με βάζουν στον καρδιοτοκογράφο για μια ώρα να δούμε πως πάω από συσπάσεις. Μέσα σε μια ώρα έκανα μόνο μία σύσπαση. Η μαία λοιπόν μου είπε να πάω σπίτι μου γιατί δεν είμαι για να γεννήσω σήμερα. Μου ήρθε κόλπος!
«Δεν πάω πουθενά!» της λέω, «εγώ σήμερα γεννάω!!«
Παιρνει τηλεφωνο τον γιατρό μου η καημένη και του λέω τα ιδια.
«Ηρθα να γεννήσω και θα γεννήσω!«.
Και έτσι συμφώνησε και εκείνος να μείνω και να το βοηθήσουμε λίγο το πράγμα. Με ετοίμασαν λοιπόν- κλύσμα κτλ- και μου βαλαν ένα υπόθετο «βοηθείας». Μέσα σε 10 λεπτά άρχισα να πονάω. Εν το μεταξύ ένιωθα και κάτι υγρά συνέχεια από κάτω.
Σηκώθηκα, έκανα και κάτι βολτίτσες, μπας και κατέβει ο μικρός και όλο μου φεύγαν τα υγρά. Η μαία δεν ανησύχησε, είπε ότι είναι φυσιολογικό. Κανα δίωρο το έβγαλα έτσι και οι πόνοι όλο και δυνάμωναν και τώρα έρχονταν κάθε 10 λεπτά.
Κατά τη μία ήρθε και ο γιατρός μου και διαπιστώσαμε ότι είχα μερική ρήξη του σάκου για αυτό και τα υγρά και ότι έπρεπε να μου σπάσει τελείως τα νερά για να ξεκινήσει η διαδικασία. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Στην πρώτη μου γέννα ήταν αυτό που μου είχε μείνει πιο πολύ γιατί και τότε μου έσπασε τα νερά ο γιατρός. Ο πόνος δεν περιγράφεται.
Και επειδή τον θυμόμουν πολύ καλά τους έκανα όλους ανω κάτω. Με κρατούσαν δύο άτομα και πάλι ο γιατρός μου δεν κατάφερε να τα σπάσει. Κλωτσούσα σαν αγρίμι όχι τόσο επειδή πονούσα όσο επειδή θυμόμουν ότι θα πονέσω.
«Δεν γίνεται!» μου είπε ο γιατρός «πρέπει να συνεργαστείς αλλιώς θα σου βάλω επισκληρίδιο!«.
«Με απειλείς;;«, του απαντάω, «βαλε μου!!!«
«Κάτσε«, μου λέει «να το πω στον άντρα σου!«
«Αστον άντρα μου!» του λέω «βάλε μου επισκληρίδιο!!«
Φώναξε λοιπόν ο καημένος τον αναισθησιολόγο και ξεκίνησε την διαδικασία η οποία σημειωτέων έγινε δυο φορές γιατί δεν κατάφερε να βρει το σημείο που πρέπει ο αναισθησιολόγος με την πρώτη. όση ώρα γινόταν αυτό ο γιατρός μου πήγαινε πάνω κάτω και ξεφυσούσε. Στεναχωρέθηκε γιατί νόμιζε ότι έτσι θα αργήσουμε πολύ αλλά ο γιος μου είχε άλλα σχέδια.
Άρχισα λοιπόν να μουδιάζω, είχε μπει και ο άντρας μου μέσα εν το μεταξύ και έκανε αστεία στον γιατρό να τον χαλαρώσει ότι σε μισή ώρα θα γεννήσω. Έτσι είχε γίνει και με τον πρώτο μου γιο. Μολις μου είχαν βάλει την επισκληρίδιο σε μισή ώρα γέννησα αλλά εκεί είχα τραβήξει όλους τους πόνους.
Διώχνει λοιπόν τον άντρα μου ο γιατρός για να μου σπάσει επιτέλους τα νερά. Βγάζει το περιβόητο ξυλαράκι και ετοιμάζεται και ξαφνικά οι παλμοί του μωρού πέφτουν στους 80. Ο γιατρός άσπρισε κάνει και ένα «Ωχ!!!«, μου κόπηκαν τα πόδια.
«Γιατι να συμβαίνει αυτό τώρα;; Τι έγινε;;;«, να φωνάζει και εγώ να έχω πάθει σοκ.
Μέσα σε δευτερόλεπτα πέρασαν χίλιες σκέψεις από το μυαλό μου. Βάζει το χέρι του ο γιατρός από κάτω και ένα αχ ανακούφισης έρχεται να τον ηρεμήσει. Το μωρό είχε κατέβει και ήταν έτοιμο να βγει.
Φωνάζει γρήγορα όλο τον κόσμο, γέμισε το δωμάτιο ξαφνικά. Εγώ όμως δεν έχω συνέλθει. Αρχισα να ζαλίζομαι, έχανα τον κόσμο. Αυτός ηρέμησε αλλά εγώ όχι. Μου βάλαν οξυγόνο για να συνέλθω. Ο άντρας μου μόλις μπήκε μέσα και με είδε με τα οξυγόνα άρχισε να φωνάζει αλλά ο γιατρός τον καθησύχασε ότι δεν τρέχει τίποτα.
«Γεννάμε!!«
Και με δυο σπρωξιές βγήκε ο Αγγελός μου. Το τι κλάμα έριξα δεν περιγράφεται. Ήμουν και επηρεασμένη ακόμα από το σοκ που είχα πάθει και μου βγήκε σε κλάμα. Ευτυχώς όμως όλα πήγαν ανέλπιστα καλά. Στις 3 και 15 χωρίς πόνους, 3400 και 52 πόντους, η οικογένεια μας μεγάλωσε.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
>5400? Μηπως κανεις λαθος? Δεν υπαρχει τετοια περιπτωση. Γιατρος ειμαι και ξερω.
>5.400??? sigoura?? na sou zisei koritsi mou mpravo olokliros antras!!!
>κορίτσια δεν θυμάμαι αν το εγραψα εγώ λάθος αλλά ο μπομπιρας βγήκε 3400.με 3400 ο γιατρός εκανε σταυροβελονάκι μισή ώρα φαντάζεσται να ήταν και 5400.συγνώμη.γράψτε λάθος.ευχαριστώ ολιβια για τη δημοσιευση!!!!
>5400!!!! Μπράβο!!! Να σου ζήσει ο παίδαρος!
>5400 με φυσιολογικο??μωρε μπραβο σου τι να πω..
εγω ειχα κανει συμφωνια με το γιατρο μου..
συγκεκριμενα του ειχα πει οτι μεχρι 4 κιλα βγαζω απο κατω..αλλιως καισαρικη!!
ευτυχως βγηκε 3330 οποτε μειναμε στον φυσιολογικο :p
Nina
>5400?? Σίγουρα???
>αμαν κοπέλα μου 5400... να σου ζήσει να είναι γερό
και να τους χαίρεσαι κ τους 2 γιους σου