Ενας εύκολος τοκετός, ένας δύσκολος θηλασμός

Είναι ίσως ένα από τα ελάχιστα βράδια που μπορώ να αφιερώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου… Δίπλα μου, στο καρότσι, κοιμάται ο μόλις 2 μηνών γιος μου. Υπνος, τι δύσκολο πράγμα… Ο μικρός μου δεν τον αγαπάει και πολύ, από την γέννησή του ακόμη!

Πρίν από 2 μήνες λοιπόν ήρθε στη ζωή ο γιος μου. Το μωρό που πάντα περίμενα. Ημουν κι εγώ από κεινες τις κοπέλες που έβαζαν μαξιλάρια κάτω από τις μπλούζες τους και περίμεναν πότε θα φουσκώσει πραγματικά η κοιλίτσα τους. Ο γιος μου είναι ο καρπός ενός 9χρονου έρωτα. Ολα προγραμματισμένα: 7 χρόνια σχέση (όπως λέμε 7 χρόνια φαγούρα), στον επόμενο χρόνο γάμος και στον επόμενο εγκυμοσύνη. Η ζωή μας χαμογέλασε και τα σχέδιά μας υλοποιήθηκαν γρήγορα όπως ακριβώς τα θέλαμε. Ετσι με την αγάπη μου πέρσι τον Ιούλιο κρατήσαμε ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια μας.

Περάσαμε μια εγκυμοσύνη «ζάχαρη» που λέει και ο έρωτάς μου. Και όλη παρέα με εσας μανούλες, διαβάζοντας τις ιστορίες σας ώστε να είμαι άρτια προετοιμασμένη για τη μεγάλη έξοδο του υιού! Και πράγματι με βοηθήσατε πολύ. Οι περισσότερες μου δώσατε κουράγιο και όλες μου διδάξατε και από κάτι.

Κάπως έτσι πέρασαν και οι 9 μήνες και ήρθε ο πολυπόθητος τοκετός. Οσο τον φοβόμουν, τόσο εύκολος ήταν τελικά. Κράτησε 11 ώρες στο σύνολο, στις 23.30 ένα βράδυ του Μάρτη σπάσανε τα νερά και στις 10:15 της επομένης έγινα κι εγώ μια μανούλα. Δε θα το παίξω ηρωίδα, εννοείται πως ζήτησα και πήρα μια γενναία δόση επισκληριδίου, οπότε δε κατάλαβα και πολλούς πόνους. Μόνο κάποια στιγμή προς το τέλος η επίδραση της εξασθένησε και για περίπου 5 λεπτά ένιωσα λίγο τις περίφημες ωδίνες. Και αναφωνώ λοιπόν: μπράβο σας μανούλες που τα καταφέρνετε μόνες, χωρίς αναισθητικά και παυσίπονα κάθε είδους. Ειλικρινά μπράβο!!! Προσωπικά δε νομίζω να τα κατάφερνα..

Βέβαια ο τοκετός ήταν πολύ εύκολος και για έναν ακόμη λόγο: είχα δίπλα μου (κατά τύχη) μια πολύ καλή μαία, η οποία εκτός του ότι με καθησύχαζε, μου εξηγούσε  τα πάντα και φρόντισε ο μπέμπης να βγει σωστά, μιας και ο ίδιος ήθελε να βγει στραβά… Το αναφέρω γιατί έχω ακούσει πολλά (αρνητικά και θετικά) για τον ρόλο των μαιών στους τοκετούς. Παρέλειψα βέβαια να πω ότι γέννησα σε δημόσιο νοσοκομείο της επαρχίας, τυπικά δηλαδή το έπαιζα στην τύχη, ότι μου κάτσει…

Λίγες ώρες μετά τον τοκετό μου φέρανε τον μπέμπη να τον θηλάσω. Τον υποδέχτηκα με χαμόγελο. Σα καλή «μαθητευόμενη» είχα διαβάσει τα πάντα για τον θηλασμό, είχα παρακολουθήσει και σεμινάρια, ήμουν έτοιμη να αριστεύσω λοιπόν. Η μαία που με βοήθησε παρατήρησε μια ευαισθησία στις θηλές μου και με προειδοποίησε ότι ίσως πληγωθούν αλλά να μη το βάλω κάτω. 3 μέρες έμεινα στο νοσοκομείο και προοδευτικά το μωρό μου τραυμάτισε το στήθος σε τέτοιο σημείο που άρχισαν να αιμορραγούν πολύ. Το ίδιο συνεχίστηκε και στο σπίτι αλλά δε τα παρατούσα, ήμουν αποφασισμένη. Προμηθεύτηκα και μερικές κρέμες που είχα κατα νου και περίμενα να βελτιωθεί η κατάσταση. 

Ο μικρός όμως είχε άλλα σχέδια: δεν άφηνε το στήθος μου με τίποτα. Ηξερα ότι τον πρώτο καιρό τα βρέφη θηλάζουν πολλή ώρα και όποτε το έχουν ανάγκη αλλά δε το περίμενα έτσι. Φτάνει μόνο να σας πω ότι μια μέρα θήλαζα ασταμάτητα από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 6 το απόγευμα. Ο μικρός πιπιλούσε συνέχεια ακόμη και όταν τον έπαιρνε ο ύπνος και όποτε έκανα να τον αφήσω ξεσπούσε σε γοερά κλάμματα. Ηρεμούσε μόνο στο στήθος. Ο γιατρός μου έλεγε ότι ήταν φυσιολογικό και να ακολουθώ τις ανάγκες του. 

Και κάπου εκεί τα πράγματα δυσκόλεψαν πολύ: οι θηλές μου άνοιξαν σε σημείο να αιμορραγούν συνέχεια. Το μωρό ρευόταν και έβγαζε μαζί και αίμα που κατάπινε κατά τον θηλασμό. Για μια ακόμη φορά απευθύνθηκα στο γιατρό ο οποίος ζυγίζοντας το μωρό είδε ότι στις πρώτες 7 μέρες όχι μόνο δεν είχε χάσει (όπως συμβαίνει φυσιολογικά) αλλά είχε πάρει και 300 γραμμάρια! Ο πόνος όμως και η κούραση είχαν γίνει αφόρητα: δε κοιμόμουν, πονούσε η πλάτη, το στήθος, το κεφάλι μου και είχα έναν μόνιμο εκνευρισμό.

Ο μικρός επέμενε να βρίσκεται 18 ώρες το 24ωρο στο στήθος. Και το λέω με τέτοια ακρίβεια γιατί χρονομετρούσα και τις ώρες που κοιμόταν: μόλις 6 ώρες (δηλαδή τρία δίωρα) το 24ωρο. Που χρόνος για ξεκούραση για τη μαμά; Κάπου εκεί άρχισε να εμφανίζεται και η επιλόχειος. Κλάμματα και απελπισία: γιατί τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα φανταζόμουν; (Δηλαδή μαμ-κακά και νάνι) Γιατί υποφέρω τόσο στην υποτίθεται ωραιότερη φάση της ζωής μου; Τι κάνω λάθος; Γιατί νιώθω να μην αγαπάω το παιδί μου; Γιατί χάνω τις ελπίδες μου;

Και ανέτρεξα πάλι σε εσας μανούλες. Η εμπειρία υπερτερούσε της επιστήμης αναμφίβολα. Διάβασα ιστορίες για τη δυσκολία του θηλασμού και δοκίμασα τα περισσότερα από αυτα που συμβούλευαν οι μανούλες. Αν έπρεπε να το περιγράψω κάπως το πρόβλημά μου θα έλεγα ότι είχα ένα μωρό που έτρωγε ασταμάτητα σε σημείο να με έχει τραυματίσει και να μη χορταίνει με τίποτα. Πάνω στην απελπισία μου και για να ξεκουραστώ λίγο άρχισα να του δίνω παράλληλα με το δικό μου και ξένο γάλα. Ενα βρέφος λογικά πίνει 60-80ml. Ο δικός μου ήθελε από 120 και πάνω. Τελείωνε το μπουκάλι και συνέχισε να μου ζητάει, οπότε τον ξανάβαζα στο στήθος. Πόσο έτρωγε πια αυτό το παιδί; Το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι ενόσω έτρωγε κατουριόταν πάνω του, αφού δε προλαβαίναμε να αλλάξουμε τις πάνες του.

Το οδυνηρό όμως ήταν ότι το δεξί μου στήθος τραυματίστηκε τόσο που έπρεπε να σταματήσω να το δίνω στο μωρό. Εβγαζα το γάλα μου με θήλαστρο. Από τις κρέμες που χρησιμοποιούσα καμία δε θεράπευε το στήθος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια μέρα να αντλώ το γάλα μου από το τραυματισμένο στήθος και όταν κοίταξα να δω πόσο έβγαλα το χρώμα του ήταν κόκκινο από το αίμα που αντλούσα παράλληλα. Με τα πολλά το δεξί μου στήθος επουλώθηκε αφού το κράτησα μια εβδομάδα εκτός μωρού. Ποτέ όμως δε ξανα-γέμισε όσο γεμίζει το αριστερό, αποδυναμώθηκε αρκετά. Οσο για τις κρέμες μια ήταν η πιο αποτελεσματική, η nipple care της frezyderm..

Ο μπέμπης τρώει πλέον 10λεπτά από το ένα στήθος τη φορά. Ακόμη και τώρα όμως δεν αφήνει το στήθος, πρέπει εγώ να τον σταματήσω, αλλιώς παραμένει όσο τον αφήσω. Είναι το μόνο θέμα που δε βρήκα λύση ακόμη: γιατί ο γιος μου δεν αφήνει το στήθος; Οσες φορές τον έχω αφήσει παραπάνω από 10 λεπτά κάνει συνεχώς εμετούς από το over-feeding. Εχει  και μια παλινδρόμηση του οισοφάγου οπότε δε πρέπει να παραγεμίζει το στομάχι του.

Μεγάλη η ιστορία μου και ίσως κουραστική, θεώρησα όμως ότι όπως κι εγώ βοηθήθηκα πολύ στις δύσκολες μέρες που πέρασαν, ίσως μελλοντικά βοηθηθούν και άλλες μανούλες. Είναι σημαντικό να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, αυτες μας κάνουν πιο δύνατες!

Μαμά Β. 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com