Γιατί δεν περίμενα να σαραντίσω για να πάω βόλτα το μωρό μου!
Έχω ξαναγράψει κάτι σχετικό (βλέπε «Συμβουλάτορες«), αλλά το ξαναγράφω με αφορμή δυο διαδικτιακές φίλες μου που γέννησαν πριν λίγες μέρες και περνάνε δύσκολα (η κάθε μία για ξεχωριστούς λόγους).
Πηγαίνω πολύ συχνά στην Αυστρία. Εκεί έχω φίλους χρόνων που τους θεωρώ πια οικογένεια και έτσι το να τους επισκέπτομαι μια στις τόσες είναι ο δικός μου τρόπος απόδρασης από την καθημερινότητα. Τον Δεκαπενταύγουστο του 2008 –ναι, όταν όλοι έφυγαν για τα νησιά, εγώ πήρα τα βουνά, χαχα– διασκεδάζαμε από νωρίς το πρωί με την Αυστριακή παρέα μου πάνω σε ένα βουνό. Λόγω της γιορτής είχαν ετοιμάσει γκραν φιέστα με μουσική, λουκάνικα, ζεστό τσάι, μπύρες και όλα αυτά τα παραδοσιακά που συνηθίζουν.
Κατά το μεσημεράκι έπιασε ψιλόβροχο και μεταφερθήκαμε κάτω από το ξύλινο υπόστεγο. Στο διπλανό μας τραπέζι είδα ένα καρότσι και αυθόρμητα έσκυψα διακριτικά να δω το μωράκι. Καλέ αυτό ήταν νεογέννητο! Μια σταλιά! Οι γονείς με επιβεβαίωσαν: ήταν περίπου 20 ημερών. Για αυτό και κάθονταν σχετικά απομακρυσμένοι από το «μπούγιο».
Πάντα εντυπωσιαζόμουν από τον «χαλαρό» τρόπο που κάποιοι λαοί αντιμετωπίζουν το μεγάλωμα του παιδιού. Χρησιμοποιώ εισαγωγικά, γιατί σε κάποιους τομείς ίσως εμείς είμαστε χαλαρότεροι. Αλλά όσον αφορά τα νεογέννητα και τα μωράκια, ε είναι κομματάκι πιο κουλ. Το βλέπεις με τους τουρίστες το καλοκαίρι σε όποιο μέρος της Ελλάδας και αν βρεθείς.
Σε εμάς μπορεί να κάνει -άσχημη- εντύπωση το ότι στην Σουηδία οι μαμάδες παρατάσουν τα καροτσάκια έξω το ένα δίπλα στο άλλο και αφήνουν τα μωρά τους να ρουφήξουν ήλιο. Μπορεί να τρελαινόμαστε στη θέα μιας Γερμανίδας που βγάζει με χιονάκι το μωρό της καροτσάδα. Για αυτούς, όμως, είναι κομμάτι της ζωής και της νοοτροπίας τους.
Κάποια κομμάτια, λοιπόν, της φιλοσοφίας τους τυχαίνει να με βρίσκουν σύμφωνη. Για μένα –και ξεκαθαρίζω ότι είναι δικιά μου άποψη και φυσικά δεν ζητώ από κανέναν να την συμμεριστεί– είναι πιο υγιές για το παιδί να ΜΗΝ μένει κλεισμένο στο σπίτι και να ξεμυτίζει μόνο όταν οι συνθήκες είναι 100% ιδανικές. Με χιόνι σίγουρα δεν θα έβγαζα ούτε εγώ το νεογέννητο, όμως μια όμορφη μέρα με λίγο κρυουλάκι πιστεύω ότι δεν θα του κάνει κακό.
Όταν γυρίσαμε με την Αθηνά στο σπίτι από το μαιευτήριο και περιμέναμε την γιατρό μας για την πρώτη της επίσκεψη, ο Μάνος είπε να θυμηθούμε να ρωτήσουμε πότε μπορούμε να πάμε βόλτα. Η μαμά μου μάς στραβοκοίταξε -ενδόμυχα ελπίζοντας ότι δεν θα διαννοηθούμε να θέσουμε ερώτημα ή και να το θέσουμε, θα πάρουμε απάντηση που δεν μας συμφέρει, χαχα.
Τελικά ρωτήσαμε και η γιατρός μάς είπε πως αν η μέρα είναι καλή και το κρύο μέτριο, μπορούμε να ντύσουμε καλά το νινί, να το σκεπάσουμε χουχουλιαστά και ζεστά και να βγούμε βόλτα. ΟΠΟΤΕ ΘΕΛΟΥΜΕ. Η μαμά μου έπαθε ΣΟΚ. χεχε
Όντως βγήκαμε νωρίς. 10 ημερών; Κάπου εκεί. Η πρώτη μας βόλτα ήταν για φαγητό με την Λίλη στην Πλάκα. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. (Μετά καλάρεσε και στη μαμά μου και ήθελε να την πηγαίνει και αυτή βόλτα πριν σαραντίσει)
Γιατί το έκανα τόσο γρήγορα; Γιατί είχα πάρει έγκριση από την γιατρό (ε δεν μπορεί να μου πρότεινε κάτι που θα έβαζε σε κίνδυνο το παιδί μας, έτσι;), γιατί ένιωθα ότι θα κάνει καλό και στο νινάκι να δει λίγο το φως της μέρας και γιατί ήθελα και εγώ πάρω μια τζούρα φρέσκου αέρα. Όχι μόνη μου. Με το μωρό μου.
Αισθάνθηκα λίγες τύψεις σχετικά με τον «σαραντισμό», δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή στην Ελλάδα τον τηρούμε πολύ ευλαβικά. Παρ’ ολ’ αυτά δεν πήρα τον «μισό σαραντισμό» -το θεωρώ λίγο… ημίμετρο να το πω;- αλλά κανονικά στις 40 μέρες πήγαμε και πήραμε την ευχή από τον παπά. (Χάρηκε και η μαμά μου, χοχο!)
Διάβασα κάποτε ότι ο «σαραντισμός» έδινε την ευκαιρία στις γυναίκες να ξεκουραστούν έστω 40 μέρες από την δύσκολη καθημερινότητά τους -χωράφια, σπίτι, παιδιά…- και για αυτό καθιερώθηκε. Τότε βέβαια ήταν γενικά αλλιώς τα πράγματα ακόμα και σε θέματα υγείας και παιδιατρικής περίθαλψης, οπότε ναι, ίσως είχε να κάνει και με την υγεία του νεογέννητου.
Και για να καταλήξω… Αν αισθάνεστε ότι θέλετε να βγείτε με το μωράκι σας και ο περίγυρος δεν σας αφήνει να κουνήσετε ρούπι, εξηγήστε τους ότι εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι σ’ αυτό τον πλανήτη δεν θεωρούν τις 40 πρώτες μέρες ως απαραίτητη περίοδο διαμονής στο σπίτι. Ξέρω πως κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σας καταλάβουν, αλλά τουλάχιστον εσείς θα έχετε «ξηγηθεί».
Άλλωστε δεν υπάρχει περίπτωση να το πάτε σε παιδικό πάρτυ ή σε παιδότοπο έτσι; (Γιατί σε αυτό όλοι οι παιδίατροι του κόσμου συμφωνούν: μην πας το νεογέννητο σε μέρη με πολύ κόσμο!)
Τώρα αν εσύ που διαβάζεις, έχεις εντελώς διαφορετική άποψη και ίσα ίσα κράτησες ή θέλεις να κρατήσεις το νινί σου στο σπίτι όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί αυτό θεωρείς σοφότερο, τότε μην ακούς εμένα την τρελή.
Αν σας τα έγραψα αυτά σήμερα, δεν το έκανα για να σας πω τι είναι το σωστό -σάμπως ξέρω και εγώ;- αλλά να βοηθήσω όσες θέλουν να… χαλαρώσουν και το περιβάλλον δεν τις αφήνει -και ξέρω πως είστε πολλές!!
Το έγραψα 45637576 φορές και θα το γράψω άλλες τόσες αν χρειαστεί: για μένα, χαρούμενη μαμά = χαρούμενο παιδί. Οπότε αν η μαμά θέλει να κάτσει σπίτι, να κάτσει. Αν θέλει να πάει μια βόλτα, να πάει!!
(Και επειδή σίγουρα θα με ρωτήσετε: όχι, η Αθηνά δεν έχει αρρωστήσει ποτέ!)
Να κάνουμε και «γκάλοπ»;;
Ποιες τηρήσατε τον σαραντισμό και ποιες όχι;
Κι εγώ τα μωρά μου νωρίς τα έβγαλα, στις 8-10 μέρες.
Θα γεννήσω 16-20/06 και στις 11/07 θα πετάξουμε για Ελλάδα με το νεογέννητο!
Εμείς 2 εβδομάδων βγήκαμε και από την στιγμή που αρχίσαμε τις βόλτες κάθε μέρα ήμασταν έξω και τον παιδίατρο τον βλέπουμε μόνο για εμβόλια δεν αρρωσταίνει σχεδόν ποτέ αλλά και να κολλήσει καμία ιωσούλα την ξεπερνά στο 2ήμερο. Τα παιδιά θέλουν ήλιο και καθαρό αέρα για να αναπτύσσονται και να αποκτούν αντισώματα.
Εγώ δεν ήθελα να το τηρήσω, αλλά είχα πει σε όλους ότι θα έπρεπε να μας πάρουν τηλέφωνο πριν έρθουν ώστε να μην μαζεύεται πολύς κόσμος στο σπίτι. Αν και είχα ελάχιστες επισκέψεις, γιατί ευτυχώς τελικά περιστοιχίζομαι από νοήμονα όντα, κατάφεραν να με συγχίσουν...Ο πεθερός μου στις 30 μέρες με την κόρη του και την πεθερά μου. Η γυναίκα, δεν φταίει μεν, εκείνος δε επέμενε να της την δώσουμε να την κρατήσει έχοντας τραχειοστομία και όντας η ίδια μόλις 40 κιλά και με όχι καλά ανταλακλάστικά...Η δε κόρη του ήθελε να φιλήσει το μωράκι στο πρόσωπο, κι όταν της την είπα, έκανε να της φιλήσει τα χεράκια...λες και δεν θα έβαζε το μωρό τα χεράκια στο στόμα...Και με στραβοκοίταξε κιόλας που της το είπα αλλά ποσώς με ένοιαξε...
Η πρώτη μου κόρη έκανε χειρουργείο στην καρδιά 12 ημερών. 21 ημερών ήρθαμε σπίτι και 30 ημερών βγήκαμε βόλτα στο Θησείο με το καρότσι. Ήταν Αύγουστος και είχε ζέστη. Φυσικά δεν έπαθε τίποτα, ίσα ίσα που πιστεύω της έκανε καλό. Η δεύτερη κόρη μου γεννήθηκε τέλος Δεκέμβρη και 15 ημερών βγήκαμε βόλτα δίπλα στη θάλασσα. Φυσικά δεν έπαθε τίποτα και μέχρι να γίνει 40 ημερών είχε πάει βόλτα με την οικογένειά της πάνω από 10 φορές. Σε όλες τις χώρες του κόσμου τα μωράκια βγαίνουν πολύ νωρίτερα στον έξω κόσμο, με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι είναι σωστά ντυμένα και αποφεύγεται ο συνωστισμός.