Ο μπαμπάς μου πρόλαβε να αγκαλιάσει το εγγονάκι του!

17/04/2011

Η ιστορία της Άννας<
(Η Άννα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα. Το 1997 ήμουν 19 χρονών, ήρθα στην Αθήνα για σπουδές. Ένα μήνα μετά γνώρισα τον άντρα μου και 5 μήνες μετά αρραβωνιαστήκαμε. Οι γονείς μου δε μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα ότι θα έμενα μακριά τους και τότε δεν καταλάβαινα το γιατί, δεν ήμουν μάνα βλέπετε…

Τελικά το δέχτηκαν, σε 4 χρόνια πήρα το πτυχίο μου και παντρευτήκαμε. Άρχισαν λοιπόν οι ευχές με το καλό ένα παιδάκι και τα συναφή. Οι μήνες πέρναγαν, γίνανε χρόνια, οι φίλες μου έγιναν μητέρες κι εγώ σταμάτησα να κάνω παρέα μαζί τους… Παντρεύτηκε η κόρη της αδερφής μου, έκανε το πρώτο της παιδάκι, το δεύτερο κι εγώ είχα μόνο τις ευχές…

Ο μπαμπάς μου άρρωστος με καρδιά και μεγάλος σε ηλικία με παρακαλούσε να πάω σε γιατρό και δάκρυζε κάθε φορά που αγκάλιαζα παιδάκι μα εγώ από το πείσμα μου έλεγα «Όχι, δε θέλω ακόμη παιδιά!«. Επέμενα τόσο που νομίζω πως κάποια στιγμή το πίστεψα κι εγώ.

Ο άντρας μου παραπονιόταν, εγώ έφτασα 32 χρονών εκείνος 34 και είχαμε μόνο ευχές…

Τελικά πήγα για εξετάσεις. «Ενδομητρίωση«, μου είπανε και μετά από 3 αποτυχημένες σπερματεγχύσεις πήγα για εξωσωματική.

14 μέρες μετά, στις 24/3 η β χοριακή θετική..

«Έγκυος!» μου λέει ο γιατρός «αλλά επανέλαβε τη σε 2 μέρες«. Στο σπίτι όλοι ξετρελαμένοι.

Δυο μέρες μετά η χοριακή είχε ανέβει λίγο ενώ έπρεπε να διπλασιαστεί. «Παλινδρόμησε δυστυχώς«, μου είπε ο γιατρός «κόψε τα χάπια και θα σου έρθει περίοδος«

Η απογοήτευση δύο φορές μεγαλύτερη. Πέρασαν 2 εβδομάδες και η περίοδος τίποτα, παίρνω το γιατρό «Έλα να σε δω«, μου λέει. Στο μόνιτορ είδα ένα στρογγυλό πράγμα, τον ακούω να λέει «Έλα Χριστέ μου!» και να φωνάζει τον άντρα μου.

Απορημένη τον κοιτάζω και ξαφνικά ακούω μια καρδούλα να χτυπά γρήγορα. Κλαίω ασταμάτητα αλλά αυτή τη φορά από ευτυχία… Η εγκυμοσύνη συνεχίστηκε με καθημερινούς εμετούς και ναυτίες (όταν γέννησα ήμουν 13 κιλά λιγότερο από ότι πριν μείνω έγκυος)

15 Μαΐου χτυπά το τηλέφωνο. Η αδερφή μου κλαμμένη: ο μπαμπάς έχει καρκίνο στον πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο. Σωριάστηκα, ο άντρας μου προσπαθεί να με συνεφέρει και μου λέει «Σκέψου το μωρό!«. Τότε είπα κάτι που θα μετανιώνω όλη μου τη ζωή «Παιδί θα κάνω κι άλλο, πατέρα όμως;«

Το βράδυ με μετάφεραν στο Λητώ με συσπάσεις. Στο κρεβάτι, φάρμακα μέχρι τον Αύγουστο, τότε επιτέλους πήγα στον μπαμπά μου.

Σεπτέμβρη αρχίζω να πονάω στα πόδια, σε λίγες μέρες είχα παραλύσει και δεν άντεχα ούτε στο κρεβάτι. Η μήτρα πίεζε τα νεύρα της μέσης. Εξετάσεις και να και μια λοίμωξη που δε βρίσκαμε που είναι.

«Δε τον γλιτώνεις με τίποτα τον πρόωρο τοκετό» μου λέει ο γιατρός και 32 εβδομάδων γεννάω τη κόρη μου με ραντεβού και ολική νάρκωση. Οταν συνήλθα είχα περίεργη ψυχολογία, το μωρό σε θερμοκοιτίδα και εγώ δε πήγα να το δω.

«Θα σου περάσει» λέει η αδερφή μου, η μαμά μου δεν ήταν εκεί, ήταν με τον πατέρα και η απουσία τους ήταν έντονη. Την επόμενη μέρα την είδα, μου έμοιαζε κι όταν την άγγιξα την ερωτευτηκα…

Ένα μήνα μετά Χριστούγεννα την πήγα στο μπαμπά μου.Έκλαιγε σα μωρό παιδί και μου λέει «Παρακαλούσα χρόνια τη Παναγία να σε δω να κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά σου όπως εκείνη τον Χριστό και μετά να πεθάνω…«

3 μήνες μετά ανέβηκε στον ουρανό για να μας προσέχει από κει.

Με όλα αυτά έχασα τις ημερομηνίες και τον Ιούνιο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω περίοδό εδώ και καιρό. Πάω στο γιατρό και μου λέει «9 εβδομάδων έγκυος!«. Τι;;;

Δυστυχώς η χαρά δε κράτησε πολύ. Στη β επιπέδου μου είπαν 1:2 για down, το επιβεβαίωσε και η τροφοβλάστη και αναγκάστηκα να τη διακόψω με βαριά καρδια γατί σκεφτόμουν το άλλο μου παιδί.

Από εκείνη τη μέρα βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Ένας κήπος και ο μπαμπάς μου να κρατά από το χέρι ένα μικρο αγοράκι και να απομακρύνονται…..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com

545shares

αντζυ Απρίλιος 17, 21:35

πολυ συγκινητικο..να εισαι παντα καλα..
Απάντηση
Μαρία Απρίλιος 17, 11:17

Άννα, καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθεις. Ήμουν ένα δύσκολο παιδί (με κατάθλιψη, κλεισμένη στον εαυτό μου) και πάντα η μαμά μου στενοχωριόταν για μένα. Όταν, μετά από βοήθεια, κατάφερα να ορθοποδήσω και να δω τον κόσμο μ' άλλα μάτια, σκεφτηκα ότι ήρθε η ώρα να δώσω κι εγώ χαρά στη μαμά μου μ' ένα εγγονάκι. Όμως, ούτε αυτό κατάφερα τελικά. Η υπέροχη μαμά μου, που έκανε οχτώ παιδιά και μας μεγάλωσε με τόση αγάπη, έφυγε κι εγώ δεν πρόλαβα να της δώσω αυτή τη χαρά. Και τώρα για το γιο μου, η μαμά μου θα είναι μια φωτογραφία πίσω από ένα καντηλάκι... Όσο για την απόφασή σου να διακόψεις την κύηση, θεωρώ ότι δεν ήταν καθαρά δική σου. Ένα παιδί άρρωστο, που θέλει τόση προσοχή, "καταδικάζει" και το άλλο παιδί. Αγαπάμε όλα τα παιδιά του κόσμου, αλλά οι εξετάσεις κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αυτό το νόημα έχουν. Να προλαβαίνουμε τέτοιες καταστάσεις. Ο ανώνυμος που σε κρίνει τόσο σκληρά, ας μας πει για ποιο λόγο να είμαστε τόσο προσεχτικές κατά την εγκυμοσύνη, αφού θεωρεί ότι δε χρειάζεται όλα τα παιδιά να είναι υγιή, έξυπνα και χαρούμενα. Ας καπνίζουμε, ας πίνουμε, ας τρώμε ό,τι να 'ναι, ας μην κάνουμε τακτικούς ελέγχους, αφού δε μας νοιάζει πώς θα είναι το παιδί που θα γεννηθεί...
Απάντηση
Name* Απρίλιος 17, 10:58

γεια σας και από εμένα. και εγώ διαφωνώ με την λογική που υπάρχει στην Ελλάδα να μην "κραταμε" τα παιδιά με σύνδρομο Down...θα ήθελα πάρα πολύ να υπάρχουν υποδομές και να μπορούν να μεγαλώσουν φυσιολογικά...μην ξεχνάτε ότι σε πολλές χώρες την Ευρώπης δεν κάνουν αυχενική και γενικά δεν έχουν αυτή την τακτική...έχουν όμως υποδομές... επίσης μην ξεχνάτε ότι πλέον υπάρχουν άνθρωποι με σύδρομο down που έχουν σπουδασει, εχουν επαγγελματα, έχουν πάρει....οσκαρ...απλως χρειαζονται πολυ πολυ περισσοτερη προσπάθεια... πιστεύω ότι σε καποια χρονια δεν θα γίνεται αυτό πια...θα υπάρχουν οι υποδομες και ειδικα σχολεια για τα παιδια αυτά και θα ζουν μια φυσιολογικη ζωη (όσο γινεται). Αν γνωρίζατε εκ των προτέρων ότι το παιδί σας που έχετε τώρα, θα είναι αυτιστικό ή ότι πρόκειται να νοσήσει στα 5-10-20-30-50-100 χρονια του και θα ταλαιπωρηθεί θα κάνατε την ίδια επιλογή??? επίσης όποιον γονιο "γνωρίζω" (μέσω ίντερνετ)με παιδι με συνδρομο down νιωθει πολυ τυχερος που εχει το παιδι του...μην ξεχνάτε ότι όσο πιο αδυναμο ειναι ενα παιδι τοσο πιο πολυ θελουν να το βοηθησουν οι γονεις του!!! (βέβαια έξω από τον χόρό πολλά τραγούδια λέμε) τέλος θα ήθελα να πω ότι η κοπελα ηθελε να μοιραστει το χαμο του πατερα της και καλό θα ήταν να της δειξουμε λίγο παραπάνω συμπαράσταση... φιλικά Έ
Απάντηση
Anonymous Απρίλιος 25, 13:41

>swsta ta leei h veta ta paidakia auta den mporoun na epiviwsoun se ayth thn koinwnia pou zoume...einai krima na fereis stn zwh kapoion pou tha vasanizetai gia olh tyou thn zwh...ta peri xitler ktl einai ahdies kai sumfwnw pws einai asxeta...den exei kanenas dikaiwma na krinei tis apofaseis twn allwn.den se evale kanenas krith...sthn dikh sou zwh mporeis na pra3eis opws thes alla dn mporeis n dhmiourgeis typseis gia mia apofash pou gia mena einai swsth kai to megalutero pososto twn mamadwn tha thn epairnan...einai safestato pws thn apofash ayth dn thn phre me eukolia...poios eisai esu pou tha krineis?? kwnstantina
Απάντηση
Anonymous Απρίλιος 19, 14:57

>@ΑΝΩΝΥΜΟΣ (18 αΠΡΙΛΙΟΥ 2011 7:28)
Πραγματικα απορω με αυτα που γραφεις, ισως να εισαι γονιος ή συγγενης ενος παιδιου με το εν λογω συνδρομο αλλα η σταση σου δεν εξηγειται!
Ας παρω το θεμα απο την αρχη!Εντελως ιατρικα θα σου απαντησω ρωτωντας τον αντρα μου που ειναι γιατρος, οτι τα παιδακια με Down βασανιζονται και μαλιστα ιδιαιτερως πολυ αφου παρουσιαζουν αρκετα και πολυπλοκα θεματα υγειας τοσο σε παθολογικο οσο και σε ψυχικο επιπεδο!Δεν χρειαζεται να σου τα αναλυσω διεξοδικα εδω διοτι δεν ειναι αυτος ο σκοπος της απαντησης μου. Ενα ομως θα σου πω το οποιο το εγραψα και πιο πανω, εχω φιλες με παιδακια που εχουν Down και σε πληροφορω οτι τα προβληματα που αντιμετωπιζουν τοσο τα παιδια οσο και οι ιδιες ειναι παρα μα παρα πολλα και απαιτουν και τεραστια οικονομικη δαπανη για να ανταπεξελθουν!
Τωρα τα οσα λες περι Αρειας Φυλης και Χιτλερ ειναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΑ!!Ελα λιγο στα λογικα σου τι σχεση εχει η αποφαση ενος γονιου να σεβαστει την ιατρικη εξελιξη και τον προγεννητικο ελεγχο και να μην κρατησει ενα παιδι με προβλημα με το ρατσισμο κτλ.Στη τελικη εσυ αμα σου τυχει κρατα ενα τετοιο παιδι και μεγαλωσε το αλλα ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥΣ!!Αυτο ειναι φασιστικο και ρατσιστικο, ποια/ποιος εισαι εσυ που κανεις τον κριτη για τις αποφασεις των αλλων για να ξερω?
Αν παλι νιωθεις τοση αγαπη και συμπαρασταση για αυτα τα παιδια υπαρχει τροπος να βοηθησεις οπως κανουν πολυ απο εμας εδω σιωπηρα και ανωνυμα χωρις βαρυγδουπες κριτικες και "φουσκες" περι κεαδα!Ακομα μπορεις να ιοθετησεις ενα παιδακι με προβλημα απο τοσο ιδρυματα που περιμενουν!
Παρεπιπτοντως δε, αμα τυχον εισαι γυναικα και μεινεις εγκυος μην ξοδευτεις για υπερηχους, προγεννητικο ελεγχο και εξετασεις, αστα ολα στην τυχη οπως εκαναν οι γιαγιαδες μας 100 χρονια πριν και οτι σου τυχει σου ετυχε!
Βετα Π.
Απάντηση