Ο μπαμπάς μου πρόλαβε να αγκαλιάσει το εγγονάκι του!

17/04/2011

Η ιστορία της Άννας<
(Η Άννα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λάρισα. Το 1997 ήμουν 19 χρονών, ήρθα στην Αθήνα για σπουδές. Ένα μήνα μετά γνώρισα τον άντρα μου και 5 μήνες μετά αρραβωνιαστήκαμε. Οι γονείς μου δε μπορούσαν να δεχτούν με τίποτα ότι θα έμενα μακριά τους και τότε δεν καταλάβαινα το γιατί, δεν ήμουν μάνα βλέπετε…

Τελικά το δέχτηκαν, σε 4 χρόνια πήρα το πτυχίο μου και παντρευτήκαμε. Άρχισαν λοιπόν οι ευχές με το καλό ένα παιδάκι και τα συναφή. Οι μήνες πέρναγαν, γίνανε χρόνια, οι φίλες μου έγιναν μητέρες κι εγώ σταμάτησα να κάνω παρέα μαζί τους… Παντρεύτηκε η κόρη της αδερφής μου, έκανε το πρώτο της παιδάκι, το δεύτερο κι εγώ είχα μόνο τις ευχές…

Ο μπαμπάς μου άρρωστος με καρδιά και μεγάλος σε ηλικία με παρακαλούσε να πάω σε γιατρό και δάκρυζε κάθε φορά που αγκάλιαζα παιδάκι μα εγώ από το πείσμα μου έλεγα «Όχι, δε θέλω ακόμη παιδιά!«. Επέμενα τόσο που νομίζω πως κάποια στιγμή το πίστεψα κι εγώ.

Ο άντρας μου παραπονιόταν, εγώ έφτασα 32 χρονών εκείνος 34 και είχαμε μόνο ευχές…

Τελικά πήγα για εξετάσεις. «Ενδομητρίωση«, μου είπανε και μετά από 3 αποτυχημένες σπερματεγχύσεις πήγα για εξωσωματική.

14 μέρες μετά, στις 24/3 η β χοριακή θετική..

«Έγκυος!» μου λέει ο γιατρός «αλλά επανέλαβε τη σε 2 μέρες«. Στο σπίτι όλοι ξετρελαμένοι.

Δυο μέρες μετά η χοριακή είχε ανέβει λίγο ενώ έπρεπε να διπλασιαστεί. «Παλινδρόμησε δυστυχώς«, μου είπε ο γιατρός «κόψε τα χάπια και θα σου έρθει περίοδος«

Η απογοήτευση δύο φορές μεγαλύτερη. Πέρασαν 2 εβδομάδες και η περίοδος τίποτα, παίρνω το γιατρό «Έλα να σε δω«, μου λέει. Στο μόνιτορ είδα ένα στρογγυλό πράγμα, τον ακούω να λέει «Έλα Χριστέ μου!» και να φωνάζει τον άντρα μου.

Απορημένη τον κοιτάζω και ξαφνικά ακούω μια καρδούλα να χτυπά γρήγορα. Κλαίω ασταμάτητα αλλά αυτή τη φορά από ευτυχία… Η εγκυμοσύνη συνεχίστηκε με καθημερινούς εμετούς και ναυτίες (όταν γέννησα ήμουν 13 κιλά λιγότερο από ότι πριν μείνω έγκυος)

15 Μαΐου χτυπά το τηλέφωνο. Η αδερφή μου κλαμμένη: ο μπαμπάς έχει καρκίνο στον πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο. Σωριάστηκα, ο άντρας μου προσπαθεί να με συνεφέρει και μου λέει «Σκέψου το μωρό!«. Τότε είπα κάτι που θα μετανιώνω όλη μου τη ζωή «Παιδί θα κάνω κι άλλο, πατέρα όμως;«

Το βράδυ με μετάφεραν στο Λητώ με συσπάσεις. Στο κρεβάτι, φάρμακα μέχρι τον Αύγουστο, τότε επιτέλους πήγα στον μπαμπά μου.

Σεπτέμβρη αρχίζω να πονάω στα πόδια, σε λίγες μέρες είχα παραλύσει και δεν άντεχα ούτε στο κρεβάτι. Η μήτρα πίεζε τα νεύρα της μέσης. Εξετάσεις και να και μια λοίμωξη που δε βρίσκαμε που είναι.

«Δε τον γλιτώνεις με τίποτα τον πρόωρο τοκετό» μου λέει ο γιατρός και 32 εβδομάδων γεννάω τη κόρη μου με ραντεβού και ολική νάρκωση. Οταν συνήλθα είχα περίεργη ψυχολογία, το μωρό σε θερμοκοιτίδα και εγώ δε πήγα να το δω.

«Θα σου περάσει» λέει η αδερφή μου, η μαμά μου δεν ήταν εκεί, ήταν με τον πατέρα και η απουσία τους ήταν έντονη. Την επόμενη μέρα την είδα, μου έμοιαζε κι όταν την άγγιξα την ερωτευτηκα…

Ένα μήνα μετά Χριστούγεννα την πήγα στο μπαμπά μου.Έκλαιγε σα μωρό παιδί και μου λέει «Παρακαλούσα χρόνια τη Παναγία να σε δω να κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά σου όπως εκείνη τον Χριστό και μετά να πεθάνω…«

3 μήνες μετά ανέβηκε στον ουρανό για να μας προσέχει από κει.

Με όλα αυτά έχασα τις ημερομηνίες και τον Ιούνιο συνειδητοποιώ ότι δεν έχω περίοδό εδώ και καιρό. Πάω στο γιατρό και μου λέει «9 εβδομάδων έγκυος!«. Τι;;;

Δυστυχώς η χαρά δε κράτησε πολύ. Στη β επιπέδου μου είπαν 1:2 για down, το επιβεβαίωσε και η τροφοβλάστη και αναγκάστηκα να τη διακόψω με βαριά καρδια γατί σκεφτόμουν το άλλο μου παιδί.

Από εκείνη τη μέρα βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Ένας κήπος και ο μπαμπάς μου να κρατά από το χέρι ένα μικρο αγοράκι και να απομακρύνονται…..

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com

545shares

Πηνελοπη Απρίλιος 17, 22:01

Αχ και εμενα ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με καρκίνο δυο μηνες μετα το γαμο μου!!! Ουτε να χαρεί δεν πρόλαβε!! Είχε τόσα όνειρα,ήθελε να παει ταξίδια με την μαμά μου μιας που εγω είχα παρει το δρόμο μου!!! Και μένω εγκυος!! Όλοι χαρούμενοι αλλα και μαγκωμενοι ταυτόχρονα λόγω του μπαμπα! Οταν ήμουν τριών μηνών υψηλη ρηξη υμενων!!!(τρύπα στον αμνιακό σάκο ψηλά) ο γιατρος μου(να ειναι καλα) δεν μου έκοψε τα φτερά και δεν μου ειπε για την σοβαρότητα της κατάστασης! " ξάπλα απο αυριο και εχει ο θεός",ηταν τα λόγια του!! Πίκρα εγω πίκρα ο μπαμπάς μου!! Μετα απο 5 μηνες ξάπλας 24 ωρες το 24ωρο και αγωνίας,Ευτυχώς ολα πήγαν καλα και γέννησα την πριγκηπισσα μου κανονικότατα! Ευτυχώς την πρόλαβε αλλα δεν κατάφερε να την παρει αγγαλια, να την παει μια βόλτα!!! Αυτο ηταν το μεγαλο του παράπονο!!! Και έφυγε με αυτο πριν τρεις μηνες!!! Αλλα μας προσέχει απο εκεί ψηλά και ειμαι σίγουρη οτι θα προστατεύει και εμάς και την μικρη μας!!!
Απάντηση
Γεωργια Τ. Απρίλιος 18, 13:02

Θα ήθελα πάρα πολύ να μου τεκμηριώσετε (επιστημονικά όμως, όχι με εικασίες και προσωπικές εκτιμήσεις) το ότι ένα παιδί με σύνδρομο Down βασανίζεται. Με ποιο τρόπο συμβαίνει αυτό; Υπάρχει ιατρική αρθρογραφία που τεκμηριώνει ότι άτομα με σύνδρομο down είναι δυστυχισμένα, πονάνε, βασανίζονται ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο; Είναι πολύ βολικό για ξορκίσεις δικές σου ενοχές και να μη βγεις από τη δική σου βολή, να επιχειρηματολογείς υπέρ μιας έκτρωσης πατώντας σε εξωγενείς παράγοντες, δηλαδή τον κοινωνικό ρατσισμό. Κοινωνικός ρατσισμός υπάρχει και σε μια σειρά άλλων πραγμάτων, όπως πχ την παχυσαρκία. Η πρόταση θα ήταν να εκτελεστούν οι παχύσαρκοι; Το ότι δεν υπάρχουν οι υποστηρικτικές δομές για γονείς ή παιδιά με το σύνδρομο δεν είναι νέο, για τίποτα δεν υπάρχουν δομές στην Ελλάδα (κι ούτε θα υπάρξουν με τέτοιο ρατσισμό που διακρίνω). Προφανώς η σωστή λύση είναι να "αφού δεν υπάρχουν υποδομές για άτομα με σύνδρομο down, ας εξαλείψουμε τα άτομα με σύνδρομο down". Θαυμάσια ιδέα! Τώρα βέβαια τα παιδάκια που ήρθαν κατά λάθος στον κόσμο έτσι, ε τι να κάνουμε, θα τα ανεχτούμε γύρω μας. Αρκεί βέβαια να μην μας τα εμφανίζουν και πολύ μπροστά μας οι γονείς τους γιατί στεναχωριόμαστε όταν τα βλέπουμε και το μας κόβεται η όρεξη. Αυτο ακριβώς... Το δικό μας παιδάκι δεν υποφέρει..Μάλλον είναι από άλλο πλανήτη..
Απάντηση
- Anna Απρίλιος 18, 14:57
  
  Συμφωνω απολυτα μαζι σου! Δεν θα μπορουσε κανεις να με εκφρασει καλυτερα!!
  Απάντηση
- Μαρία Απρίλιος 17, 16:01
  
  Κι εγώ συμφωνώ.. είναι πολύ εύκολο για κάποιους να λένε οτι θα υποφέρει το παιδί,θα υποφερουν οι γονείς,θα υποφέρουν αδέρφια αν υπάρξουν οπότε ρίξτο.. Σαν να μην είναι τίποτα..ένα σκουπίδι που πετάς στα σκουπίδια και ησυχάζεις... Τραγική πράξη, ΤΡΑΓΙΚΟΊ ΆΝΘΡΩΠΟΙ... Να είσαι γερή να χαίρεσαι το παιδάκι σου! ❤
  Απάντηση
Xristina Απρίλιος 17, 22:25

Lupamai polu gia ton mpampa sou k summerizomai apoluta ta logia sou k katalavainw apoluta tis skepseis sou....an den to perasei kapoios den mporei na katalavei....k egw exasa ton mpampa mou prin 2,5 mhnes k hmoun 5,5 mhnwn egkuos...twra eimai 8 me polla provlhmata...otan ema8a oti o mpampas mou den tha krath8ei gia polu sthn zwh,ksespasa polu k eipa akrivws ta idia logia stous an8rwpous pou me parhgorousan...k pali h kata8lipsh pou niw8w twra den me afhnei na xarw thn egkumosunh mou...alla gia ena pragma eimai pragmatika xaroumenh:o mpampas mou i8ele agori na kanw giati exei 2 eggones....k tou ton xarisa!!!!!!♡♡♡ toulaxiston me ta logia!!!!na ksereis oti se prostateuei k esena k to paidi sou k olous sas!!!opws o dikos mou!!!
Απάντηση
Ελένη Απρίλιος 17, 21:59

Εύχομαι να είστε όλοι καλά! Λυπήθηκα πολύ για τον μπαμπά σου, αλλά σε είδε όπως επιθυμούσε και του έδωσες απίστευτη χαρα! Όσο για αυτό που είπες κοπέλα μου, μην νιώθεις άσχημα! Ο άνθρωπος στον μεγάλο πόνο και τον λεγάλο θυμό λέει πράγματα που ΠΟΤΕ δεν εννοεί! Δεν έχω διαβάσει τα σχόλια όσων (αν έγραψαν) για την δεύτερη εγκυμοσύνη σου, απλά είναι ΔΙΚΟ σου θέμα, ΔΙΚΟ σου σώμα, ΔΙΚΗ σου επιλογή (και του άντρα σου) και κανένας δεν θα σου πει τι θα κάνεις. Κάθε άνθρωπος εκτιμά διαφορετικά τα πράγματα, οπότε αν ξέρεις ότι δεν θα ευτυχούσατε ΟΛΟΙ σαν οικογένεια, έκανες το καλύτερο για όλους!
Απάντηση