Δεν ήθελα να γεννήσω!!
Η ιστορία της Άννας
(Η Άννα γέννησε φυσιολογικά)
Αν και εχει περασει 1 1/2 χρονος και κατι… τιποτα δεν προκειται να ξεχασω απο την γεννηση του μικρου μου Ταρζανακου!!
Με λενε Αννα, ειμαι 29 χρονων και ο Τονυ μου 19 μηνων. Οι 9 μηνες εγκυμοσυνης ηταν σχετικα καλοι.. Το πρωτο 3μηνο ειχα τους σχετικους εμετους αλλα μετα σιγα σιγα συνηλθα. Απο το τεστ εγκυμοσυνης και για 9 μηνες ομως ειχα μια και μονη σκεψη: αυτη του τοκετου!
Δεν ανυπομονουσα, οπως ακουω αλλες μαμαδες να λένε. ΦΟΒΟΜΟΥΝ!! Και φοβομουν πολυ! Ηθελα αν γινεται να το χωνεψω παρα να το γεννησω.. Ακομα και μετα τον 7ο που οι κλωτσιες του με πονουσαν αφορητα σε σημειο να κλαιω τις νυχτες και παλι το προτιμουσα απο το να γεννησω! Ομως ενα μωρο σιγουρα δεν χωνευεται!!!!
Κι ετσι 40 εβδομαδων και 1 ημερας 7 η ωρα το πρωι σηκωθηκα για τσισα και… σπλατς… σπασαν τα νερακια.
Αγκαλιασα τον αντρα μου κι αρχισα να κλαιω δυνατα!! Δεν ηθελα να γεννησω!! Δεν ηθελα!!!
Μετα τα τηλεφωνηματα σε συγγενεις και φιλους φυγαμε για το Ιασω. Εκει με περιμενε η μαια και ξεκινησαμε την διαδικασια. Εγω ολη την ωρα εκλαιγα.. Κι αυτο μου κοστισε την εμπειρια του τοκετου…
Στο δωματιο των οδυνων ηταν μαζι μου και ο αντρας μου και παρεμεινε μαζι μου μεχρι που σχεδον βγηκε το κεφαλακι. Εγω ειχα χαλαρωσει αρκετα και αν και πονουσα, το αντεχα! Ειχα τρελους πονους στην περιοδο κι ετσι δεν μου φανηκε αγνωστος αυτος ο πονος.
Καποια στιγμη ηρθε η μαια και μου εβαλε ωκυτοκινη στον ορο για να επισπευσει την διαδικασια. Εκει ξεκινησαν ολα. Αρχισα να ζαλιζομαι πολυ και να μην μπορω να ανασανω. Και ενω τους το ελεγα δεν με πιστευαν και μου λεγαν πως φταιει το αγχος μου.
Δεδομενου του ιστορικου μου με κρισεις πανικου, οι μαιες καθως και ο γιατρος θεωρησαν πως ο καλυτερος τροπος αντιμετωπισης ηταν να με «ψαρωσουν‘. ΚΑΚΩΣ! Πολυ κακως το νομιζαν γιατι εγω φοβηθηκα περισσοτερο! Οταν ειδα οτι αδιαφορουσαν για αυτα που τους ελεγα πανικοβληθηκα. Αρχισα να ουρλιαζω και να κλεινω τα ποδια μου…
Με αγνοουσαν;
Ε τοτε κι εγω δεν γενναω!!
Εκει πανικοβληθηκαν κι αυτοι!! Αρχισαν να μου φωναζουν «Σπρωξε, σπρωξε!!!» κι οσο φωναζαν τοσο αρνιομουν…
Με πηραν στο χειρουργειο και ειχαν πεσει 3 ανθρωποι πανω στην κοιλια μου.. Εβλεπα τον γιατρο να εχει βαλει κυριολεκτικα και τα δυο του χερια μεσα και να προσπαθει να βγαλει το μωρο κι εγω τοσο να τσιριζω και να χτυπιεμαι!!
Ξεκολλησα ενα σιδερο που εχει διπλα απο το κρεββατι για να παιρνουν ωθηση οι γυναικες και να σπρωχνουν, και απειλουσα οποιον με πλησιαζε!! Τελικα αφου με αφοπλισαν ο γιατρος με κοιταξε καταματα και μου ειπε χαμηλοφωνα
«Αννα αν δεν σταματησεις τωρα θα πνιξεις τον γιο σου«
Και ξαφνικα σαν να ξυπνησα απο ονειρο, σαν να συνηλθα, σαν να μου ρθε ο ουρανος στο κεφαλι ενα πραγμα.. σταματησα. Ετσι απλα! Καθησα ηρεμη και σε 2 λεπτακια ειδα τον γιο μου… Μου τον δωσανε στα χερια και ηταν ενα μικρο, θυμωμενο ανθρωπακι!!
Θεε μου!! Τι εκανα;; Πως το εκανα αυτο στον εαυτο μου και στο παιδι μου;; Τον κοιταξα και του ειπα (η το σκεφτηκα; δεν ειμαι σιγουρη)
«Συγνωμη αγγελε μου… Συγνωμη… τι σου κανα; Συγνωμη..«
Μυρισα τα μαλλια του και τον εσφιξα και αμεσως μετα χαθηκα σε εναν μαγικο, λυτρωτικο υπνο!!!
Το αγορακι μου ειναι η ζωη μου… Σημερα ειμαι ευγνωμων στον γιατρο μου γιατι εσωσε εμενα και το μωρο μου, αλλα ακομα θυμωνω με την μη σωστη αντιμετωπιση της μαιας σε εναν ανθρωπο σαν εμενα που ηξερε οτι υποφερω απο πανικους και δεν ειχε φροντισει να ενημερωθει σωστα για την αντιμετωπιση μου…
Κλεινοντας να σας πω οτι θελω πολυ ενα δευτερο παιδακι και πως αυτην την φορα ξερω και πως θα το αντιμετωπισω και ποιους ανθρωπους θα επιλεξω να με βοηθησουν!
Ειμαι και για εναν ακομη λογο ευγνωμων στον γιο μου! Απο τις 9-9-09 και 13.21 που ηρθε στην ζωη μου δεν ξαναπαθα κριση πανικου! Κι ουτε προκειται οσο εχω αυτον και τον αντρα μου διπλα μου γιατι εμαθα ενα σημαντικο μαθημα:
ΠΡΕΠΕΙ και ΘΕΛΩ να ειμαι δυνατη για αυτους. Θελω το παιδι μου να στηριζεται πανω μου χωρις καν να του περασει απο το μυαλο οτι μπορει να λυγισω!
Σ’ ευχαριστω γιε μου!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com και εμείς θα τη δημοσιεύσουμε!
Ενταξει δεν ειναι τοοοοσο αστειο αυτο που περιγραφεται. Καθε αλλο, ειναι πολυ σοβαρο. Καλο ειναι κοπελες που το διαβασαν και που παθαινουν κρισεις, να καταλαβουν πως προτου προχωρησουν σε εγκυμοσυνη να εχουν επισκεφθει καποιο ψυχολογο γιατι με την εγκυμοσυνη ουτως ή αλλιως αλλαζει η ψυχολογια, ποσο μαλλον οταν ηδη προυπαρχει κατι... και φυσικα Αννα μου οπως πολυ σωστα ειπες, να φροντιζει και το προσωπικο να ειναι ενημερωμενο για τετοια περιστατικα. Ευτυχως και μπραβο σου που τα καταφερες να ηρεμησεις, γιατι ολο αυτο που περασες σιγουρα θα ηταν επικινδυνο για το αγγελουδι σου.Ειναι πολυ ευχαριστο που ο γιος σου σε βοηθησε να ξεπερασεις το προβλημα αυτο. Μακαρι να σου χαρισει συντομα ο θεος το δευτερο παιδακι σου, τωρα που εισαι τοσο ετοιμη!