Και μόλις άρχισε να ξεπροβάλλει… ξαναμπήκε μέσα!

Ειμαι η Γιουλη και διαβαζω εδω και καιρο τις ιστοριες αλλων μαμαδων και θα ηθελα να πω κι εγω την δικη μου.

Μετα απο εναν ενδομητριο θανατο στην πρωτη μου προσπαθεια να γινω κι εγω μανουλα, ξαναμενω εγκυος δυο μηνες μετα κι εχω να αντιπαλεψω τον φοβο, το αγχος και τις ορμονες που με τρελαιναν και με εκαναν οχι και τον πιο ευχαριστο ανθρωπο για να με εχεις κοντα σου.

Παρ’ oλ’ αυτα, οι μηνες της εγκυμοσυνης κυλησαν απιστευτα αργα και βασανιστικα για μενα, με μια δυσκολη εγκυμοσυνη που δεν μπορουσα κουνηθω και να κανω τιποτα… Ομως, προς το τελος και οσο πλησιαζε η στιγμη που θα επαιρνα στα χερια μου το κοριτσακι μου, ενιωθα απιστευτα τυχερη και δεν εβλεπα την ωρα.

Απο τον ογδοο μηνα, η μικρη μου ηταν απιστευτα χαμηλα και φοβομασταν μηπως γεννηθει προωρα, αλλα μας διεψευσε κατηγορηματικα! Οχι μονο δεν ηρθε προωρα, αλλα πηρε και ολες τις μερες του ενατου… Μια μερα, λοιπον, πριν την ημερομηνια που μου ειχε δωσει ο γιατρος μου (21-6) αρχισε ενας μικρος συνεχομενος πονος, οχι πολυ εντονος… Κι αφου, ειχα βγει για την πρωινη μου βολτουλα, περναω και μια βολτα απο τον γιατρο.

– Ηρθε η ωρα, μου λεει και πραγματικα αρχισα να χοροπηδαω απο χαρα…

Μπαινουμε στο αυτοκινητο με τον αντρα μου και ξεκιναμε για το μαιευτηριο… Φτανουμε κι ολα καλα, με διαστολη 5 εγω, φαινοτανε οτι θα γεννησω γρηγορα…

Αμ δε! Εφτασα πολυ γρηγορα σε διαστολη 10 κι ακομη πουθενα μωρο… Αρχισα να σπρωχνω και να σπρωχνω, συμφωνα με τις εντολες του γιατρου φυσικα κι ο αντρας μου παντα διπλα μου, δεν μου αφησε το χερι ουτε μια στιγμη!

Μετα απο οκτω ωρες, πονου και σπρωξιματος αρχισε να ξεπροβαλει και το μικρο κεφαλακι της μπουμπους μου, αλλα μολις της ακουμπησε το κεφαλακι ο γιατρος, εκεινη φοβηθηκε και ξαναμπηκε μεσα…

Στην κυριολεξια γυρισε πισω και μαλιστα ανεβηκε ψηλα!!

Αρχισα να σφαδαζω απο τον πονο και να κλαιω απο τον φοβο! Οι νοσοκομες εβγαλαν εξω τον αντρα μου και μεσα στο δωματιο επικρατουσε πανικος!!!

Ηρθε τρεχοντας η αναισθησιολογος για να μου κανει επισκληριδιο και να με βαλουν για επειγουσα καισαρικη. Θα μεναμε κι οι δυο επιτοπου!!

Ο γιατρος μου μου μιλουσε για να με κρατησει ξυπνια και ηρεμη μεχρι να βγαλει το μωρακι μου απο μεσα μου. Δυο νοσοκομες επισης πανω απο το κεφαλι μου, μου κρατουσαν τα χερια και μου μιλουσαν συνεχεια και μου ελεγαν τι συμβαινει γιατι με ειχαν κλεισει μπροστα για να μην βλεπω..

Ενιωθα να χανομαι, ηθελα να κλεισω τα ματια μου, ηθελα να ξεκουραστω! Αλλα κρατιομουν να ακουσω την φωνη της, να δω τα ματια της, να την μυρισω!

Μεσα στα επομενα πεντε λεπτα ακουσα το κλαμα της… ηταν καλα! Δεν με ενοιαζε τιποτα αλλο! Εκεινη την στιγμη πηγα να λιποθυμησω και ειδα τον συγχωρεμενο τον παππου μου!

– Πού πας; Εγινες μαμα, εδω ειναι η θεση σου! μου ειπε

Ξεσπασα σε κλαμματα! Πηρα το μωρο αγκαλια και το θηλασα αμεσως. Εδω ειναι η θεση μου, δεν παω πουθενα, δεν την αφηνω!!!

Τωρα πια, δεκα μηνες μετα, ευχαριστω τον Θεο και την Παναγια που μου την χαρισαν και που χαρισαν κι εμενα σ’αυτην!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com