Η πρώτη γέννα… Βγήκε η «ψυχούλα» μου!

Με τον αντρα μου ημασταν ηδη 2 χρονια μαζι. Μεσα Δεκεμβριου περιπου αποφασιζουμε με τον αρραβωνιαστικο τοτε, συζυγο σημερα, να κανουμε προσπαθειες να αποκτησουμε παιδι. Πεπεισμενη εγω οτι με τη ζωη που κανουμε αποκλειεται να αποκτουσαμε παιδι συντομα.

Σ/Κ πριν την καθαρα Δευτερα, πονοι περιοδου και δωστου συζητηση με τη μανα μου πως θα χασω καποια παραπανισια κιλα.

4/3/14 και χωρις να πω σε κανεναν τιποτα παιρνω ενα διπλο τεστ και παω στο μαγαζι μας που ηταν ο αντρας μου. Κανω το τεστ, βγαινει θετικο… Τωρα;

Το λεω στον αντρα μου και μου λεει «Το σκεφτηκα, δεν πεταξαμε αετο φετος, του χρονου με το μπομπιρα!«

Εγω κλαματα, κακο… Ως χρονια εγωιστρια δεν ηθελα να χασω τις ανεσεις μου, τις βολτες μου κοκ.

7/3/14 ραντεβου με τη γυναικολογο οπου και διαπιστωνει την κυηση 5,5 εβδομαδων. ΠΗΤ 29/10/14

Μπορω να πω οτι ως τοτε ειχα καποιες σκεψεις να μην το κρατησω αλλα με προσγειωσαν η αδερφη μου και η γυναικολογος μου (παλι καλα). Σχεδια για το μελλον με τον αντρα μου, τηλεφωνο στους γονεις, χαρα η μαμα, κλαμα ο μπαμπας μου, ολα καλα.

Η εγκυμοσυνη απο πλευρας μωρου υπεροχη, ολα νορμαλ, αγοραρος και μαλιστα υπερενεργητικος, ιδιος η μανα του. Απο πλευρα μαμας μονιμα αναγουλες σε ολη την εγκυμοσυνη (τα κιλα που λεγαμε παραπανω να χασω). Ηξερε τι εκανε το σπορι, δε μ’ αφησε να παχυνω. Περπατημα καθε μερα για 20 λεπτα. 5 κιλα συνολικα στην εγκυμοσυνη λοιπον και κανενα αλλο προβλημα και στη δουλεια μεχρι να γεννησω.

23/10/14 κατα τις 5.30 το πρωι νοιωθω πονακια. Ξυπναω τον αντρα μου να δει ποιο εφημερευει. Ιπποκρατειο it is λοιπον και κατα τις 9.30 αγκαζαρουμε την αδερφη μου και βουυυυυρ. Στο αυτοκινητο βγαζαμε και selfies. Φτανουμε, κυρια εγω, μπαινω μεσα, μου μετραν συσπασεις (ημουν και ακομα ειμαι ασχετη μ’ αυτα και ας γεννησα) και με διωχνουν. Η δικαιολογια, ειμαι πρωτοτοκος και θα φαω ολη τη βδομαδα για να γεννησω και οταν οι πονοι γινουν 5λεπτοι και για τουλαχιστον 2 ωρες να παω.

Βγαινω λεω τα νεα στον αντρα μου και την αδερφη μου και μου πεταει ο κυριος «Το βραδυ παλι εδω θα ειμαστε«!!! Που το ξερε…

Γυρναμε σπιτι, κανουμε να φαμε, κοιμομαστε κιολας και στις 19:00 ξεκιναει το πανηγυρι. Να ποναω ανα 7 λεπτα για 1 λεπτο. Να θελω να χτυπησω οτι βρω μπροστα μου και να φωναζω (γενικα ειμαι πολυ νευρικος ανθρωπος)

Στις 21.30 και αφου οι πονοι εγιναν 5λεπτοι και για 2 ωρες με σηκωνει ο αντρας μου να παμε στο νοσοκομειο. Δεν ηθελα, νομιζα οτι παλι θα με εδιωχναν. Ξανα την αδερφη μου τηλεφωνο, την παιρνουμε και φυγαμε. Στο δρομο τηλεφωνο στους γονεις μου (μενουν 2 ωρες μακρια) και τους λεει να βιαστουνε γιατι γενναω.

22.10 ισογειο στο γυναικολογικο ουτε καν στο μηχανημα δε με βαλανε. Διαστολη σχεδον τελεια να λενε και να μην καταλαβαινω τιποτα. Με παιρνουν αρον αρον με καροτσακι και με ανεβαζουν στην
αιθουσα τοκετου. Η αδερφη μου μαζι μου ο αντρας μου για τα χαρτια. Με πιανει μια, δεν ξερω τι ηταν και τρεχει πανικοβλητη. Της λεω «Κλισμα δε θα κανουμε;» (απο το πρωι ειχα προλαβει να
ξυριστω, δεν ηθελα να το κανουν εκει). Μου λεει «Τι κλισμα κοπελα μου, σε τελεια εισαι!«

Ε εσκασα, δεν αντεξα, ρωτησα τι ειναι η τελεια.

– ΓΕΝΝΑΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ μου λεει.

Παλι καλα λεω απο μεσα μου, δε θα αντεχα αλλη τοση ωρα να ποναω.

22.50 και με 3 σπρωξιες εβγαλα την ψυχουλα μου, ενα μελανιασμενο μωρακι 3140 και 51 ποντους που σηκωσε τον κοσμο με τα κλαματα του.

Τον βαλανε πανω σε εναν παγκο απεναντι μου και να το βλεπω και να αναρωτιεμαι «Δικο μου ειναι αυτο;» Τον σκουπισανε και μου τον φερανε στην αγκαλια πριν τον παρουν για τις εξετασεις. Με το που τον πηρα αγκαλια σταματησε να κλαιει…

Και παμε στους εξω τωρα. Την αδερφη μου και τον αντρα μου που σκασανε μεχρι να γεννησω. Ξαναπαιρνει η αδρφη μου τους γονεις μας και τους λεει να βιαστουνε λιγο. Να με ακουνε να φωναζω και ξαφνικα σιωπη. «Παει», λεει ο αντρας μου, «λιποθυμησε αυτη«. Και ακουν το κλαμα του.

Ρωτανε μια κοπελα που εβγαινε απο μεσα «Γενναει καμια αλλη;«

«Οχι«, λεει αυτη «μονο η δικια σας ειναι μεσα«

Παιρνει ξανα η αδερφη μου τους γονεις μου και τους λεει «Μη βιαζεστε, γεννησε!«

Τον βγαζουν εξω τον μικρουλη, κλαμα η αδερφη μου, δακρυα ο αντρας μου για τα πανηγυρια και οι δυο. Αργοτερα ο αντρας μου μου ειπε οτι ενας νοσοκομος τον ρωτησε αν ηξερε απο γεννες. Του απαντησε οχι φυσικα και του λεει «αν αργουσατε λιγο ακομα, θα μαθαινες«

Με ραβανε καμια ωρα, με τα πολλα με τα λιγα 2.30 τα ξημερωματα με πηγαν στο δωματιο και πηραμε τον μπεμπη.Θηλασε αμεσως ασχετα που 3 μερες μετα ειχα πληγωμενες θηλες και δεν μπορουσα να τον ακουμπησω και θηλαζει μεχρι και σημερα αποκλεστικα.

Αυτη ειναι η δικια μου ιστορια, δεν ειναι πρωτοτυπη αλλα ειναι η πιο σημαντικη μερα για μενα. Η μερα που εφερα στον κοσμο το χταβουλακι μου που το λατρευω!

Μ.Σ

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com