Θηλασμός = θηλασμός (και οι «ταμπέλες» σε θέματα γονεικότητας)
Θηλασμός = θηλασμός
Μετάφραση: Θωμάς Μικρούλης (Uncle Tοm)
Πρωτότυπο κείμεο: The Leaky B@@b
«Φαίνεται πως θηλάζεις«
Μόλις την είχα γνωρίσει τη γυναίκα που μου το είπε και δεν είχαμε ούτε 10 λεπτά που μιλούσαμε. Γνωριστήκαμε στο πάρτι για τα γενέθλια μιας φίλης όταν προέκυψε η ερώτηση «με τι ασχολείσαι» και ανέφερα το The Leaky Boob. Αφού της εξήγησα περί τίνος πρόκειται, με εξέπληξε με αυτή της την απάντηση. Αφού ξεπέρασα το σοκ της δήλωσής της, ήθελα να πω «Μα ναι, φυσικά και φαίνεται πως θηλάζω, είμαι μια γυναίκα με μωρό!«. Τελικά, απλά γέλασα. Γιατί ήξερα πολύ καλά τι εννοούσε.
Η αλήθεια είναι πως θίχτηκα λιγάκι, εν μέρει γιατί ίσως δεν πίστευα πως εκείνη τη στιγμή φαινόταν πως θήλαζα. Συνήθως φαίνεται, αλλά ήμουν σίγουρη πως εκείνη τη μέρα δεν έμοιαζα καθόλου «γυναίκα-που-θηλάζει«. Ειλικρινά πίστευα πως το στυλ μου ήταν «προχώ», καλλιτεχνικό και κουλ. Τότε συνειδητοποίησα πως με πείραξε που κάποιος θεώρησε πως μοιάζω με γυναίκα που θηλάζει. Τα μαλλιά μου ήταν κοντά και κουλ, φορούσα τα μοντέρνα πράσινα γυαλιά μου, μπλε τζην, μια στράπλες μπλούζα και ένα φούτερ. Είχα ακόμη και φτιαγμένα νύχια! Όπως μπορείτε να δείτε και από τη φωτογραφία πιο κάτω, μια γρήγορη φωτό που τράβηξα με το κινητό μου εκείνη τη μέρα, δε φωνάζω «θηλάζω!», έτσι; (για να δείτε την φωτογραφία, κάντε κλικ εδώ και μεταφερθείτε στο αρχικό κείμενο)
Εκτός απ’ το ότι είμαι γυναίκα. Και έχω στήθος. Και παιδιά. Και ίσως το Leaky Boob. Αλλά δε θέλω να μοιάζω με κάποια που θηλάζει πέρα απ’ αυτά τα πράγματα. Γιατί έχει και μια κάποια αρνητική χροιά στην κουλτούρα μας. «Μοιάζεις με κάποια που θηλάζει«, σημαίνει πως μοιάζεις με κάτι αλλόκοτο. Σημαίνει πως μόνο ένα συγκεκριμένο «είδος» θηλάζει.
Σημαίνει πως η κοινωνία ακόμη βλέπει το θηλασμό σα κάτι πιο συγκρεκριμένο από μια γυναίκα με στήθος και παιδιά. Πραγματικά, κάθε γυναίκα θα έπρεπε να μοιάζει με κάποια που θηλάζει, όχι μόνο ένας συγκεκριμένος τύπος. Πρέπει να σας πω κάτι. Δε μου είναι πολύ εύκολο να το παραδεχτώ και φοβάμαι πως θα με δείτε διαφορετικά, αλλά πρέπει να το βγάλω από μέσα μου σ’ αυτό το σημείο:
Η αλήθεια είναι πως είμαι αρκετά «πράσινη» μαμά. Πράσινη όπως λέμε… «δύσκολη». Όπως λέμε σκεπτόμενη για το περιβάλλον και «φυσική». Όπως λέμε χρησιμοποιώ υφασμάτινα πανάκια και υφασμάτινες πάνες, γεννάω στο σπίτι και δεν εμβολιάζω τα παιδιά μου. Δεν έχουμε σχεδόν καθόλου πλαστικά παιχνίδια και αποφεύγω επίσης τους περισσότερους «διάσημους» χαρακτήρες σε ρούχα και παιχνίδια. Είμαι πραγματικά «δυσκολομάσητη». Αλλά θεωρώ τον εαυτό μου «προχώ»-νορμάλ, μια παραλλαγή του καθιερωμένου. Δεν έχω τα χρήματα να αγοράζω πάντα οργανικά και μου αρέσει το μακιγιάζ. Δεν έχω ανακυκλώσει γυαλί εδώ και περίπου 2 χρόνια γιατί ο δήμος δεν τα μαζεύει και δεν υπάρχει κοντά μου καθορισμένο σημείο να τα αφήσω και κουβαλώντας τόσους μήνες γυάλινα μπουκάλια στο βανάκι μου, συνειδητοποίησα πως ίσως ξόδευα πολύ περισσότερη βενζίνη λόγω του βάρους του γυαλιού στ’ αμάξι, που αντιστάθμιζε το να τα ανακυκλώσω – αν ποτέ τα κατάφερνα.
Α, και δεν έχω πάει σε ομοιοπαθητικό από τότε που έκανα τα παιδιά μου. Ούτε φοράω Birkenstocks. Υπάρχουν αρκετά μη φυσικά, μη οργανικά ίσως βλαβερά για σας προϊόντα στο σπίτι μου, κάποια απ’ αυτά τα τρώμε κι όλας. Επίσης, έχω ένα ΣΩΡΟ ανακυκλώσιμες σακούλες για τα ψώνια, κάποιες από τις οποίες τις έφτιαξα εγώ αλλά τις ξεχνάω πολύ πιο συχνά αντί να τις παίρνω μαζί μου στα μαγαζιά. Συνεπώς είμαι πράσινη αλλά όχι πράσινη. Δεν είμαι εκείνο το κιτρινωπό πράσινο, πλησιάζω πιο πολύ στο πράσινο της τσόχας ή του αβοκάντο και έχω και τα γυαλιά για να το αποδείξω.
Έχω και κάτι ακόμη να εξομολογηθώ.
Παρόλο που αποφεύγουμε προσυσκευασμένα τρόφιμα και τεχνητά χρώματα και γεύσεις στα φαγητά μας πηγαίνουμε σε κοτοπουλάδικο κάποιες φορές το μήνα και τα παιδιά μου αγοράζουν καραμέλες γεμάτες αηδίες 2-3 φορές την εβδομάδα. Κάποιοι από σας κουνάτε τα κεφάλια σας λέγοντας «τσκ, τσκ, δηλητηριάζει τα παιδιά της!» και άλλοι «ναι και, πηγαίνουμε σε τέτοια μέρη για κάθε γεύμα ή θα πηγαίναμε αν είχαμε τα χρήματα και ΛΑΤΡΕΥΩ τις καραμέλες.» Προσωπικά, είμαι και με τις 2 αυτές γνώμες. Δε μου επέτρεπαν να φάω αυτά τα πράγματα όταν μεγάλωνα και η μαμά μάς ανάγκαζε να τρώμε υγιεινά τους υποκατάστατα. Παίρναμε το δικό μας κομμάτι τούρτας στα πάρτι γενεθλίων, οι γονείς δε μας έδιναν ποτέ καραμέλες που έδιναν στα άλλα παιδιά γιατί η μαμά μας τους προειδοποιούσε να μην το κάνουν, παίρναμε κάτι σαν παστέλια που η μαμά μου αποκαλούσε «καλές καραμέλες» και τα σνακ που παίρναμε μαζί μας όταν πηγαίναμε σε άλλα σπίτια να παίξουμε έμοιαζαν ανησυχητικά πολύ με λίπασμα. Όλοι με κοιτούσαν σα να με λυπούνται. Σιχαινόμουν που ήμουν τέτοιο παιδί. ΤΟ ΣΙ-ΧΑΙ-ΝΟ-ΜΟΥΝ. Γι’ αυτό και δε θα κάνω τα παιδιά μου τέτοια παιδιά. Τρώνε και τις χαζοκαραμέλες που τους μοιράζει η δασκάλα. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, εγώ που είμαι τόσο υπέρμαχος του μητρικού γάλακτος, είμαι ένας προδότης που τα επιτρέπω να τρώνε ακόμα και τα σοκολατάκια γάλακτος που τους δίνουν.
Θα έπρεπε να ντρέπομαι, σωστά;
Έχω και κάτι ακόμη να εξομολογηθώ.
Οι περισσότερες ταμπέλες με κάνουν να αισθάνομαι άβολα. Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω κάποια για να με περιγράψω κάποιος γρήγορα θα βρισκόταν να επισημάνει πως -δεν- είμαι αυτό. Κάθε φορά που προσπαθώ να βάλω ένα τίτλο στο τι είδους άνθρωπος είμαι μπορώ άμεσα να βρω κάτι που με εξαιρεί. Γι’ αυτό και δε μ’ αποκαλώ «γονιό στενών δεσμών» («attachment parent»). Αλλά στ’ αλήθεια «φοράω» τα μωρά μου, κοιμούνται στο δωμάτιό μας, υπάρχει σχεδόν πάντα ένας γονιός μαζί τους όταν είναι μικρά (εγώ ή ο άντρας μου ή πιο σπάνια μπέιμπισιτερς), και δεν υποστηρίζουμε το ξύλο. Παρ’ όλ’ αυτά, συχνά θέλω να τα αφήνω μόνα τους για τη δική μου ψυχική υγεία και επειδή γίνομαι καλύτερος γονιός όταν τ’ αφήνω, μου αρέσει και το καρότσι, και μερικές φορές αντλώ ένα μπουκάλι γάλα γιατί νιώθω πως θα πάθω κρίση πανικού αν βάλω το μωρό μου στο στήθος μου άλλη μια φορά. Και μου ΑΡΕΣΕΙ έτσι, λειτουργεί μια χαρά για την οικογένειά μου. Που με βάση κάποια κριτήρια σημαίνει πως αποτυγχάνω ως «attachment γονιός». Με άλλα κριτήρια βέβαια μάλλον σημαίνει πως κερδίζω στο να απορρίπτω τις ταμπέλες.
Έχω και κάτι ακόμη να εξομολογηθώ.
Τα παιδιά μου διδάσκονται στο σπίτι. Δεν το θέλω. Για την ακρίβεια, έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα μ’ αυτό το πράγμα που δεν μπορώ να το πω δυνατά. Είναι μεγάλος αγώνας για μένα τα τελευταία 4 χρόνια και σαν απόφοιτος της μεγάλης σχολής του σπιτιού και η ίδια, ορκίστηκα πως δε θα επέλεγα ποτέ τη μόρφωση κατ’ οίκον. ΠΟΤΕ. Το γνώριζα πως δεν έκανα γι’ αυτό το πράγμα ακόμη και πριν αποκτήσω παιδιά και ακόμα το ξέρω. Αν ο άντρας μου δεν έκανε το δάσκαλο μαζί μου και δεν είχαμε κάποια εξαιρετικά προγράμματα για διδασκαλία στο σπίτι δεν υπήρχε περίπτωση να το κάναμε. Προφανώς αισθάνομαι πως οι λόγοι που επιλέξαμε τη διδασκαλία κατ’ οίκον είναι αρκετά σημαντικοί για να το συνεχίζουμε αλλά δεν θα είναι για πάντα γιατί περιμένω πως και πως να στείλω τα παιδιά μου στο σχολείο. Άλλωστε, δε μοιάζω ούτε και με κάποια που διδάσκει στο σπίτι. Σωστά;
Έχω και κάτι ακόμη να εξομολογηθώ.
Είμαι υπέρμαχος του θηλασμού αλλά δεν «αγαπώ» ιδιαίτερα το να θηλάζω. Αλήθεια. Σαν κάποια που υποστηρίζει το θηλασμό, έχω πολλές σκέψεις γύρω από τις φόρμουλες και τις εταιρείες που τις παρασκευάζουν. Σοκαριστικό, δεν είναι; Τώρα έρχεται το πραγματικά σοκαριστικό: Δε θεωρώ πως η φόρμουλα είναι δηλητήριο! *σοκ* Παρόλο που θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρχουν καλύτερα κριτήρια, υψηλότερης ποιότητας υλικά και ένα κάρο καλύτεροι κανονισμοί, δε θα πω ποτέ πως η φόρμουλα είναι δηλητήριο. Επίσης δεν πιστεύω πως μία μητέρα χρησιμοποιεί το μπουκάλι επειδή βαριέται ή είναι εγωίστρια, ακόμη και όταν αυτό ισχυρίζεται. Όχι. Αντίθετα πιστεύω πως υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα, πολύ βαθύτερα θέματα που δεν μπορεί καν να καταλάβει και είναι αποτέλεσμα των παγίδων που υπάρχουν καταφανώς στην κοινωνία και δε θέλω καμία μητέρα που δε θηλάζει να αισθανθεί άσχημα γι’ αυτό. Μήπως να παραδώσω την κάρτα που λέει «υπέρμαχος θηλασμού» τώρα; Θα έπρεπε να χαρακτηριστώ «κακή υπέρμαχος!» και να μου πάρουνε τον τίτλο;
Έχω και κάτι ακόμη να εξομολογηθώ.
Θήλαζα απ’ την αρχή ακόμη και πριν αποφασίσω να γίνω «δυσκολομάσητη». Προτού ανακυκλώσω ή χρησιμοποιήσω υφασμάτινες πάνες, θήλαζα. Όταν τρώγαμε χάμπουργκερς συχνά σα μέρος της επανάστασής μου για να φάω επιτέλους ό,τι ήθελα και δεν είχα ιδέα τι είναι MSG ή Red 40, θήλαζα. Όταν είχα ένα μάρσιπο που σιχαινόμουν και έβαζα το μωρό μου στο καρεκλάκι αυτοκινήτου και σκεφτόμουν να καταφύγω στο ξύλο για να συμμορφωθεί, θήλαζα. Όταν δούλευα 8ωρο, γέννησα στο νοσοκομείο και αγόραζα κάθε τι που είχε πάνω του τον Γουίνι τον αρκούδο, θήλαζα. Η ιδέα πως ήταν μια επιλογή «φυσικής ανατροφής των παιδιών» δε μου πέρασε καν απ ‘το μυαλό. Αυτά τα πράγματα δεν ήταν στην αντίληψή μου καν και δεν είχα καν ακούσει τους περισσότερους απ’ αυτούς τους όρους. Για την ακρίβεια, πριν 12 χρόνια πήγα σε μία συνάντηση της La Leche League και φρίκαρα από την εμπειρία μου εκεί και όλους εκείνους τους «φυσικούς τύπους». Δεν κοιμόμουν με το μωρό μου, δεν ήθελα να φτιάξω κήπο και δεν άντεχα στην ιδέα να βάλω ένα κερί στο αυτί για να θεραπεύσω μια μόλυνσή του. Μιας και δεν ταίριαζα με το γκρουπ, δεν ξαναπήγα. Αλλά συνέχισα να θηλάζω παρόλο που δεν είχα σχεδόν καθόλου υποστήριξη.
Πρόσφατα έχω δει σε συζητήσεις τους περισσότερους να θεωρούν πως όλοι όσοι θηλάζουν βρίσκονται στην ίδια σελίδα σε ότι έχει να κάνει με τις επιλογές ανατροφής. Λες και είμαστε κανένα κλαμπ που μιλάει, περπατάει, ντύνεται, τρώει και κοιμάται με τον ίδιο τρόπο. Αλλά δεν είμαστε. Η μητέρα στο απέναντι σπίτι από μένα θήλαζε το γιο της κοντά ένα χρόνο, αντλούσε γάλα γι’ αυτόν μόλις επέστρεφε απ’ τη δουλειά. Αντίθετα με μένα του επιτρέπει να τρώει προσυσκευασμένα τρόφιμα καθημερινά, έχουν παιχνίδια και ρούχα με διάσημους παιδικούς χαρακτήρες και του έχει κάνει όλα τα εμβόλια. Σαν και μένα, παρεκκλίνει της ανακύκλωσης. Επίσης σαν εμένα; Αγαπάει το παιδί της τόσο πολύ που δε βρίσκει λόγια. Τη θαυμάζω, είναι μια υπέροχη μαμά και έχω μάθει πολλά απ’ αυτή και ελπίζω ίσως να έμαθε κι αυτή κάποια πράγματα από μένα.
Τα πράγματα έχουν ως εξής: οι ακόλουθοι της φυσική ανατροφής/των «δύσκολων και αυστηρών»/των χίπηδων/των πράσινων/των μαμάδων που μένουν στο σπίτι για να προσέχουν τα παιδιά τους/των μαμάδων που δουλεύουν στο σπίτι/της ευγενικής ανατροφής/της φυσικής γέννας/της ό,τι-θέλετε-βάλτε-εδώ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΘΗΛΑΣΜΟ. Θηλασμός δε σημαίνει φυσική ανατροφή. Θηλασμός ≠ προσκολλημένος γονιός. Θηλασμός ≠ αυστηρός. Θηλασμός ≠ τρόπος ανατροφής. Θηλασμός ≠ απαρνιέμαι την καθιερωμένη ανατροφή. Πέρα από το να έχεις στήθος που κατεβάζει γάλα, δεν υπάρχει στ’ αλήθεια κάποια άλλη προϋπόθεση για να θηλάσεις. Καμιά ταμπέλα που κινδυνεύεις να χάσεις αν το παιδί σου κοιμάται σε κρεβατάκι σε άλλο δωμάτιο. Κάθε γυναίκα που θηλάζει είναι κομμάτι του μαμαδοκλάμπ όσων θηλάζουν άσχετα από το πόσο καιρό θηλάζει, πού κοιμίζει το μωρό της, τι τρώει, πώς του δίνει για πρώτη φορά στερεά τροφή, πού γέννησε, αν μένει σπίτι ή δουλεύει, αν αγαπάει το καρότσι της ή έχει μια ντουζίνα μάρσιπους, αν ακολουθεί ένα τρόπο να βάζει το μωρό της για ύπνο που περιλαμβάνει να κλάψει όσο θέλει ή αν κοιμάται μαζί του, αν το εμβολιάζει ή όχι, αν του έκανε περιτομή ή είναι πιστά αντίθετη, αν καλύπτεραι όταν θηλάζει σε κοινή θέα ή απλά βάζει το μωρό της στο στήθος της, ακόμη και αν χρησιμοποιεί φόρμουλα για συμπλήρωμα. Άλλες μαμάδες δε χρειάζεται να συμφωνούν μαζί της ή να τις αρέσουν οι επιλογές της, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως αν θηλάζουν ανήκουν ακόμη όλες τους στο ίδιο γκρουπ των μαμάδων που θηλάζουν. Οι μητέρες που είναι πιο φυσικές, πιο αυστηρές, είναι εξίσου μαμάδες και γυναίκες που θηλάζουν και χρειάζονται υποστήριξη, όσο και εκείνες που ακολουθούν τα καθιερωμένα ή εκείνες που δε δίνουν καμία σημασία στις ταμπέλες. Και αντίστροφα.
Ανησυχώ καμιά φορά πως αν ο θηλασμός παρουσιάζεται σαν κομμάτι του όλου πακέτου περί «φυσικότητας» θα αντιμετωπίσουμε αντιδράσεις ενάντια στο θηλασμό. Τι γίνεται αν δεν ενδιαφέρονται να κοιμούνται με το μωρό τους αλλά θέλουν να θηλάσουν και στην όλη αναζήτηση για συμβουλές θηλασμού ανακαλύψουν πως οι άλλοι περιμένουν απ’ αυτές τις γυναίκες και να κοιμούνται με το μωρό; Ή αν μια νέα μητέρα σκοπεύει να θηλάσει τους πρώτους 6 μήνες και συναντά κάποια δυσκολία, αλλά είναι αποφασισμένη να την ξεπεράσει, ώσπου της ασκεί κριτική ο οποιοσδήποτε από τον οποίο ζήτησε μια συμβουλή, γιατί δε θα θηλάσει μέχρι το μωρό της να απογαλακτιστεί από μόνο του; Αν αρχίζει να μοιάζει πως πρέπει να τα κάνεις όλα ή τίποτα και ο θηλασμός αποτελέσει ένα είδος τρόπου ζωής, τότε για κάποιους θα είναι ευκολότερο και λιγότερο τρομακτικό να επιλέξουν το τίποτα από το να επιλέξουν τα πάντα και να αποτύχουν. Ο θηλασμός δεν είναι το βήμα στο να σου δώσουν την ταμπέλα για οποιοδήποτε τρόπο ανατροφής. Μία μαμά που θηλάζει δεν είναι απαραίτητα και μια μαμά προσκολλημένη, ή μία που κοιμάται με το μωρό της ή μια μαμά που υποστηρίζει να μη μαλώνεις ποτέ το παιδί σου. Μία μαμα που θηλάζει σημαίνει πως είναι απλά αυτό, μία μητέρα που θηλάζει και οτιδήποτε άλλο επιλέγει εκείνη να είναι. Δε χρειάζεται να υιοθετείς όλες ούτε ακόμη και ορισμένες από τις πτυχές αυτού του στερεότυπου της «φυσικής ανατροφής» για να είσαι μια μάνα που θηλάζει. Επειδή εγώ κατέληξα να το κάνω δε σημαίνει πως είναι το σωστό για σένα και το σέβομαι και συνεχίζω να σε στηρίζω και να σε ενθαρρύνω. Προσωπικά, αποβλέπω στο να στηρίζω και να ενδυναμώνω τις γυναίκες, τις οικογένειες, τους γονείς και τις μαμάδες που θηλάζουν και τους υποστηρικτές τους ασχέτως από τις ταμπέλες τους και τις επιλογές τους και τον επιλεγμένο τους τρόπο ανατροφής.
Δεν είναι ότι δε μπορούμε να μιλάμε για αυτές τις διαφορετικές επιλογές, μπορούμε και θα έπρεπε. Για την ακρίβεια, είναι μέσα από ενθαρρυντικούς διαλόγους με σεβασμό στις διαφορετικές επιλογές αυτό που θα δώσει τη δύναμη σε κάποιους να σκεφτούν και κάτι άλλο από αυτό που ήδη γνωρίζουν. Για πολλούς, αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επέλεξαν να θηλάσουν εξ’ αρχής. Οπότε αφήστε την κουβέντα να κυλήσει ελεύθερα αλλά ας είμαστε προσεκτικοί στις προϋποθέσεις που συνδέουμε με το θηλασμό και ας αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές μας και ας προσφέρουμε αληθινή υποστήριξη. Εύχομαι να φτάσουμε στο σημείο να μη μπορούμε να ξεχωρίσουμε μία μητέρα που θηλάζει μέσα από ένα πλήθος από τον τρόπο που ντύνεται ή που φέρεται στα παιδιά της ή από τα προϊόντα για μωρά που κουβαλάει μαζί της. Άσχετα από την ανατροφή που δίνουμε και τις επιλογές μας ο θηλασμός είναι κάτι τόσο φυσιολογικό που δεν πρέπει να σημαίνει πως οι μαμάδες που θηλάζουν μοιάζουν ή φέρονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο άλλο από το να είναι απλά μητέρες. Είτε είναι γυναίκα που ασχολείται με τη μόδα σαν την Kourtney Kardashian είτε μια γυναίκα με μάρσιπο, που γεννάει στο σπίτι, φοράει Birkenstock και είναι χίπισσα είτε οποιαδήποτε ανάμεσα στα διάφορα στερεότυπα, μία γυναίκα που θηλάζει αξίζει να έχει στήριξη άσχετα από τον τρόπο ανατροφής που επιλέγει. Κανείς δεν έχει το μονοπώλιο στο θηλασμό. Μπορούμε όλοι να είμαστε μέλη αυτού του κλαμπ και όλοι μας χρειαζόμαστε υποστήριξη. Όπως ασχέτως από το πώς ταΐζουμε τα μωρά μας είμαστε όλες μας και μέρος του κλάμπ των μαμάδων.
–
Ταιριάζετε με οποιαδήποτε ταμπέλα; Ή βρίσκετε πως είστε λίγο απ’ όλα; Πώς θα χαρακτηρίζατε το δικό σας στυλ ανατροφής και επηρεάζει αυτό το θηλασμό; Βρίσκετε φορές να σας περιφρονούν όσοι ανατρέφουν τα παιδιά τους διαφορετικά;
–
Παρεμπιπτόντως, πιστεύω πως αυτό ισχύει για κάθε επιλογή ανατροφής. Ασχέτως πώς ταΐζουμε τα παιδιά μας, άσχετα απ’ τους κανόνες στην οικογένεια και το σπίτι, την πειθαρχία, τις επιλογές στη μόρφωση και τόσες άλλες, όλοι μας έχουμε σίγουρα ένα κοινό: είμαστε γονείς που αγαπάνε τα παιδιά τους.
Εχω τοσο.... μα τοσο βαρεθει να διαβαζω το ερωτημα 'ειμαι καλη μαμα?'και τον πολεμο που γινεται οσον αφορα τις διαφορετικες προσεγγισεις σε θεματα που αφορουν στην διατροφη και των ανατροφη των παιδιων μας - αγαπητες μου ξεχναμε μερικα βασικα πραγματα. 1. για να κριθουμε ως καλες ή κακες μαμαδες θα πρεπει να περιμενουμε πολλα χρονια ακόμη- αφου τα παιδια μας θα παραμεινουν παιδια μας μεχρι να φυγουμε απο τον ματαιο τουτο κόσμο- οποτε η διατροφη / ο θηλασμος απο μονα τους δεν αποτελουν το Α κ το Ω ωστε να βγαλουμε πορισμα...μπορει να υπαρχουν μανες που θηλαζουν φανατικα και πολυ καλα κανουν αλλα αυτο απο μονο του δεν εγγυάται οτι θα σωστα τα παιδιά τους,οπως καλλιστα μπορει να συμβει και το αντιθετο. μαμαδες... εχουμε μια ζωη μπροστα μας για να φανει ποσο καλες ειμαστε. 2. η φαγωμαρα που μας τρώει για αυτα τα θεματα ειναι τοσο αστεια στο μυαλο μου οταν σκεφτομαι οτι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΛΙΜΟΚΤΟΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΙ ΒΑΣΙΚΑ ΑΓΑΘΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. και δοξα τω θεω να λεμε φίλες μου - εχουμε εξασφαλίσει εμεις του Δ.κόσμου τόσα αγαθα που για κάποιους ειναι απιαστο ονειρο. καποια παιδια -καποιες μανες παλευουν για την επιβιωση και εμεις εδω τρωγόμαστε για το -τι-γιατι-πως-καθε ποτε-ποσο- και παει λέγοντας Συμπαθατε με αλλα εχω την αισθηση οτι ΕΙΜΑΣΤΕ ολιγον τι ΑΧΑΡΙΣΤΕΣ.
>πλακα ειχε το κειμενο
χιχιχιχι
εγω θηλασα 10 μηνες με τρομερο κοπο στην αρχη.τρομερο πονο και τρομερη υπομονη
και ναι στην αρχη τους δυο πρωτους μηνες οταν ουρλιαζα απο τον πονο γιατι οι θηλες μου ετρεχαν αιμα και την ειχα 18 ωρες το 24ωρο στο βυζι θεωρω οτι ηταν πιο δυσκολο απο το να δινω μπουκαλι
αλλα πιστευα οτι εκανα το καλυτερο για το παιδι μου και παλι το ιδιο θα εκανα
δεν κρινω οποιον δεν αντεχει γιατι ξερω τι αγγουρι ειναι
επισης ενω θηλαζα και την φοραω χρησιμοποιω τα ωραιοτατα παμπερ του εμπορειου και δεν κοιμομαστε μαζι κυριως γιατι ποτε δεν καταφερα να θηλασω ξαπλωμενη
γενικα μην κολλατε σε ταμπελες :)
>Ετοιμάσου για πόλεμο σχολίων πάλι..... Εμένα μου άρεσε πολύ το κείμενο... Και αν ο ανώνυμος 10.03 νομιζει οτι ειναι καλύτερη μαμά απο μένα επειδή θήλασε 1000 μήνες ενώ εγώ μόνο 4, τότε απλά ενημερώνω οτι με τρωγε το δε3ι μου... βυζι (μην παρε3ηγηθω...) :) Peace....
>Ο θηλασμος είναι δύσκολο πράγμα. Και αυτο, δυστυχώς, το καταλαβαίνουν μόνο όσες έχουν θηλασει. Αποκλειστικά.
Τα σχόλια είναι περιττά.
Και ναι η σκόνη είναι δυσπεπτη και τα μωρά κοιμούνται παραπάνω και δεν χρειάζεται να τα ξυπνας για να φάνε. Για όσες δεν γνωρίζουν και το μόνο που ξέρουν να λένε είναι:" ο θηλασμος είναι εύκολος, δεν χρειάζεται να αποστηρωνεις και να ετοιμαζεις γάλα. Βγάζεις ένα βυζι και τρώει."
Ε δεν είναι έτσι!
O θηλασμος ειναι δυσκολος οταν τον αναγουμε σε επιστημη-που δεν ειναι.Ειναι η φυσικη συνεχεια της εγκυμοσυνης και του τοκετου...Και στο κατω κατω αν θεωρουν καποιες μαμαδες οτι ειναι καλυτερες επειδη θηλασαν, δικαιωμα τους...Μην μας το φωναζουν ομως κιολας...
ΥΓ:θηλασα και τα 2 μωρα μου απο 8μιση μηνες.Και οταν ενιωσα οτι κουραστηκα απλα σταματησα...Θα προσφερω ο,τι καλυτερο στα παιδια μου αλλα στο μετρο που μπορω...
Ευχαριστω για τον χωρο.
>Νομίζω πως κάποια στιγμή Ολίβια είχες γράψει ¨ευτυχισμένη μαμά=ευτυχισμένο παιδί" για μενα αυτή η φράση σε συνδιασμό με το ότι "θηλασμός είναι ένα στήθος με γάλα" τα λέει όλα!
Από εκεί και πέρα η υπερανάλυση μόνο φανατισμό μπορεί να δημιουργήσει!!
το πιο εύστοχο σχόλιο σε όλη αυτή τη συζήτηση είναι της Φλώρας. Αγαπητές μαμάδες η μητρότητα δεν είναι διαγωνισμός και τα παιδιά μας δεν κερδίζουν κανένα pedigree ανάλογα με το αν θήλασαν η όχι!