Πώς επέζησα από την Μυοκαρδιοπάθεια της λοχείας
Πώς επέζησα από την Μυοκαρδιοπάθεια της λοχείας
της μαμάς Ιωάννας
Καλημέρα σας! Με λένε Ιωάννα και θα ήθελα κι εγώ να καταθέσω την ιστορία μου. Βέβαια μου πήρε καιρό ώστε να το αποφασίσω, γιατί οι αναμνήσεις με πονάνε ακόμα. Αρχίζω λοιπόν.. Έχω μια κόρη στα 11 και έναν γιο 2 ετών. Άργησε ο πιτσιρίκος μας και η χαρά μας ήταν απερίγραπτη γιατί το είχαμε σχεδόν απορρίψει πως θα έρθει! Δέκα μέρες ήμασταν στο σπίτι με το μωρό και ένιωθα πολύ ευτυχισμένη, ώσπου ένα πρωί αιμορραγώ πολύ. Πάω στη τουαλέτα και μου φεύγει (από κάτω) ένα κομμάτι σα συκώτι περίπου ενός κιλού. Πανικοβλήθηκα τσίριζα και σχεδόν λιποθύμησα. Αργότερα έμαθα πως ήταν πηγμένο αίμα. Αμέσως πήγα στη κλινική για απόξεση και μέχρι το βράδυ η αιμορραγία δε σταματούσε. Ο αιματοκρίτης έπεσε στο 16 και με μετέφεραν στο Ιπποκράτειο για μετάγγιση.
Α- η ομάδα αίματος και δεν υπήρχε πουθενά. Το 424 Στρατιωτικό νοσοκομείο μας έστειλε 4 μονάδες κι έφτασε στο 28 ο αιματοκρίτης. Ένιωθα καλά.
Έμεινα μια εβδομάδα εκεί και το τελευταίο βράδυ με έπιασε πόνος στο στήθος και δε μπορούσα να ανασάνω. Σαν να μη μου έφτανε το οξυγόνο. Το πρωί μου έκαναν καρδιογράφημα, όμως δε φάνηκε τίποτα.
Αφού γύρισα στο σπίτι ο πόνος κάθε μέρα αυξανόταν. Τώρα πονούσα και στη πλάτη. Νόμιζα πως είχα κρυώσει κι έβαζα έμπλαστρα χωρίς αποτέλεσμα.
Τη τέταρτη μέρα κι αφού ανέπνεα με το ζόρι και χωρίς να έχω κοιμηθεί πήγα σε ιδιωτική κλινική. Εκεί οι γιατροί μου πήραν αίμα από την αρτηρία και αποφάνθηκαν πνευμονική εμβολή.
Αμέσως πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ και με έβαλαν στην εντατική χωρίς καθυστερήσεις.
Το περιβάλλον ήταν ένα δράμα! Δεν ξέρω ποια λέξη θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ώστε να εκφραστώ σωστά. Ενα ΔΡΑΜΑ!
Οι γιατροί είπαν στον άντρα μου πως πρέπει να είναι προετοιμασμένος για όλα. Δεν υπάρχουν ελπίδες… ότι πει ο Θεός! Ήταν ένα ράκος και φαινόταν.
Δε κοιμήθηκα ούτε εκεί επί δύο μέρες, γιατί αν κοιμόμουν ίσως να σταματούσε η αναπνοή στον ύπνο μου.
Μη τα πολυλογώ…. Η καρδιά είχε μαζέψει υγρό και είχε διογκωθεί. Το καρδιογράφημα δε μπορούσε να το δείξει αλλά μόνο ο υπέρηχος. Ίσως από την αιμορραγία να πιέστηκε γιατί δεν είχε αίμα, ίσως όμως να είναι η νέα πάθηση «Μυοκαρδιοπάθεια της λοχείας«.
Είναι μια νέα «μόδα» την οποία συναντούμε κυρίως σε χώρες Λατινικής Αμερικής και στην Αφρική με ποσοστά θνησιμότητας 90%.
Οι γιατροί που με ανέλαβαν ήταν εξαιρετικοί! Ο καθηγητής και ο ειδικευόμενος γιατρός (ο οποίος καθόταν μέρες εκεί χωρίς να πάει σπίτι) ήταν δίπλα μου. Είχαν επικοινωνία με νοσοκομείο της Αμερικής ώστε να ακολουθούν τη σωστή θεραπεία.
Με τα πολλά με τα λίγα έμεινα εκεί 18 μέρες. 18 μέρες χωρίς τα παιδιά μου, ήταν ένα βασανιστήριο.
Μου φάνηκαν χρόνια… βέβαια δε βοηθούσε και το περιβάλλον και δεν απέφυγα και τη πάθηση ΣΟΚ ΤΗΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ.
Οι γιατροί μέρα με τη μέρα έβλεπαν σημαντική πρόοδο. Δε πίστευαν στα μάτια τους και όλο μου το έλεγαν. Εγώ όμως ήξερα…. ήθελα να γυρίσω στα παιδιά μου.
Ήθελα να πάρω αγκαλιά το λεχούδι μου. Να τον χαρώ να τον μυρίσω. Να δω τη κόρη μου να τον κρατάει αγκαλιά, να βγάλουμε τις πρώτες μας φωτογραφίες.
Μία γιατρός μάλιστα μου είπε πως αυτό που με έσωσε ήταν η θέληση. Και τους το είχα πει…μαζί μου θα σκίσετε τα πτυχία σας!
Έπειτα από ένα μήνα έκανα και στεφανιογραφία η οποία ήταν πεντακάθαρη. Όλα καλά λοιπόν! Όλα τελείωσαν!
Έπαιρνα τα φάρμακα μου επί ένα χρόνο για καρδιακή ανεπάρκεια, περιόρισα τις δραστηριότητες μου, πήγαινα συχνά για υπέρηχο καρδιάς και άκουγα προσεκτικά τις οδηγίες των γιατρών μου.
Μέχρι και σήμερα που πηγαίνω όλοι οι γιατροί μου λένε πως δε περίμεναν να ξανασηκωθώ.
Λίγο καιρό αργότερα άκουσα για δυο κοπέλες 34 και 36 ετών αντίστοιχα πως πέθαναν στον ύπνο τους από Μυοκαρδιοπάθεια της λοχείας. Ταράχτηκα και στεναχωρέθηκα. Ίσως τελικά η αιμορραγία που προέκυψε σε μένα να μου έσωσε τη ζωή. Δε ξέρω…
Αυτό που ξέρω είναι πως είμαι ευτυχισμένη! Έχω αναθεωρήσει πολλά πράγματα για τη ζωή. Κάθε βράδυ που ξαπλώνω λέω μέσα μου… Άλλη μια μέρα ζωντανή! Άλλη μια ευτυχισμένη μέρα!
Σας άγχωσα σας στεναχώρησα και ζητώ συγγνώμη.
Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς μου Βασίλη και Κο Σταύρο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άντρα μου για το πόσο δυνατός στάθηκε δίπλα μου και αντλούσα από αυτόν την αγάπη του!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους μου που με στήριξαν και με στηρίζουν.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θεό που μου έδωσε άλλη μια ευκαρία!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σας… να είστε όλοι καλά!
Καλημέρα. Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να δημοσιεύονται τέτοιες ιστορίες, με καλό ή κακό τέλος. Σκεφτείται ότι κάποια απεγνωσμένη μητέρα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου διαβάζει αυτό το κείμενο. Και ενώ οι γιατροί προσπαθούν να της πουν όσα πρέπει να ξέρει και όσα μπορεί να καταλάβει, για να μείνει ψύχραιμη και να καταλάβει, με τέτοιες μαρτυρίες να γεμίζει άγχος και ανασφάλεια. Εννοείται να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας αλλά όχι για ιατρικά θέματα, που χρειάζονται εξατομίκευση.
Μακάρι να τα καταφέρω κι εγώ...φοβάμαι τόσο πολύ! Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου.
Καλή σου μέρα, να είσαι πάντα έτσι γερή και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!