(Η Κατερίνα γέννησε με καισαρική και ολική νάρκωση)

Με το Γιώργο είμαστε μαζί από το Μάρτιο του 2009. Πρωτοχρονιά του 2010 αποφασίζουμε να παντρευτούμε και μετά από δύο μήνες κλείνουμε εκκλησία για 10/10/10 (τελικά μόνο η Καγιά παντρεύτηκε εκείνη τη μέρα!!!)

Μάρτης 2010 Φεύγουμε Πάσχα στο εξοχικό συγγενών να σουβλίσουμε παραδοσιακά τον οβελία! Καθόμαστε στο τραπέζι και το μόνο που έφαγα ήταν τηγανιτές πατάτες και φέτα. Το αρνί ούτε που να το ακουμπήσω. Μου βρώμαγε!!! Δεν με παραξένεψε διότι ποτέ δεν τρώω αρνί!

Γυρίζουμε στην Αθήνα και εγώ να ετοιμάζω τα του γάμου! Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι έχω καθυστέρηση αλλά και πάλι δεν με παραξενεύει αφού ο κύκλος μου δεν είναι σταθερός αλλά έχω ένα τεστ ξεχασμένο στο ντουλάπι και λέω άντε ας το κάνω να μου φύγει η ιδέα και πιο πολύ γιατί θα έληγε αχρησιμοποίητο! Από μέσα μου έλεγα «Αποκλείεται, δεν παίζει» και να που έπαιζε!!! Ένα τεστ θετικότατο!!! 

Κάθομαι για λίγο στον καναπέ να συνειδητοποιήσω τι έγινε και παίρνω τηλέφωνο το Γιώργο και του λέω

«Πάρε τηλέφωνο την εκκλησία να ακυρώσεις το γάμο, δεν θα παντρευτούμε!»

Μετά το ανάλογο σοκ που υπέστη ο άνθρωπος ρωτάει «Γιατί;»

«Είμαι έγκυος» του λέω

Στην αρχή δεν το πίστευε αλλά μετά που το εμπέδωσε τον έπιασε σπαστικό γέλιο (ακόμα δεν ξέρω γιατί).

Τέλος πάντων μακρηγορώ…. ΠΗΤ 6/12/2010 

Η εγκυμοσύνη σχεδόν τέλεια με εξαίρεση τις απίστευτες καούρες μέχρι τον 5ο και μια γαστρεντερίτιδα στον 4ο μήνα όπου ο γιατρός μου από το βράδυ που τον έπαιρνα τηλέφωνο το σήκωσε την άλλη μέρα στις 10 όπου ήμουν ήδη στο νοσοκομείο με ορούς αντιβίωσης (φυσικά αιτία αλλαγής γιατρού!)

Κατά τα άλλα όλα μια χαρά!!! Οι εξετάσεις τέλειες ! Φτάνουμε λοιπόν 38 εβδομάδες και πλέον οι επισκέψεις στο Έλενας είναι πολύ συχνές!!!

39 εβδομάδες και περιμένουμε!!!

Εν τω μεταξύ εγώ όχι να φοβάμαι ! Ήμουν τρομοκρατημένη λες και ήμουν μελλοθάνατη και περίμενα την ημερομηνία του αποσπάσματος! Να παρακαλάω τη γιατρό μου για καισαρική και αυτή τίποτα!

«Αν δούμε ότι τραβάει πολύ τότε θα σε βάλω για καισαρική, δεν θα σ’ αφήσω να ταλαιπωρηθείς» αυτά μου λεγε και με έπειθε αλλά που να’ξερε ότι το παλικάρι έχει άλλα σχέδια!!!

Έρχεται λοιπόν η ΠΗΤ 6/12/10, μιλάμε στο τηλέφωνο με τη γιατρό μου και κανονίζουμε Τετάρτη 8/12 να μπω για πρόκληση! Οκ λέω και το κλείνουμε. Δεν περνάει κανένα δεκάλεπτο και ντριν το τηλέφωνο. Η γιατρός μου. «Θα περιμένουμε λίγο ακόμα το παιδί. Θα έρθεις το Σάββατο»

Εγώ από μέσα μου να βρίζω γιατί είχα πάρει όλο τον 9ο, είχα πάρει τα κιλάκια μου 14 στον αριθμό και από την κατακράτηση είχα γίνει σαν μπαλόνι (δεν βάζω φωτό για ευνόητους λόγους) αφού ούτε να πατήσω ξυπόλητη στο χαλί δεν μπορούσα ένιωθα να τρυπάει τις πατούσες μου!!! Τραγική κατάσταση!

Φτάνει λοιπόν αισίως το Σάββατο. Σηκωνόμαστε πρωί πρωί παίρνουμε το βαλιτσάκι και δρόμο για το μαιευτήριο!

Μου κάνουν τα γνωστά ευχάριστα, μου βάζουν κα τον ορό και με το καροτσάκι με πηγαίνουν στο δωμάτιο ωδινών. Από το φόβο μου ούτε τον άντρα μου δεν ήθελα να χαιρετήσω. Είχα παγώσει! 

Ξαπλώνω στο κρεβάτι και σε λίγο έρχεται η γιατρός μου με μια μαία! Η ώρα είναι 9:00 Μου βάζουν το υπόθετο για τους πόνους και περιμένουμε! 

Γύρω στις 10:00 αρχίζουν σιγά σιγά! Βεβαίως σε κάθε εξέταση για τη διαστολή έπρεπε να με κάνει θεό για να την αφήσω αλλά δεν είχα και άλλη επιλογή!

Κατά τις 11:00 αρχίζουν τα παρατράγουδα!!! Σε μια εξέταση διαστολής πέταξα και τον καρδιοτοκογράφο και μετά δεν δούλευε! Χαχαχα

Αφού παρακαλούσα για επισκληρίδιο εις μάτην έρχεται η μαία με μια σύριγγα και μου λέει «Σου έφερα παυσίπονη»

«Παυσίπονο παίρνουμε στον πονοκέφαλο» της απαντάω συνεχίζοντας τις αναπνοές!!!

Τι παυσίπονη ήταν αυτή θα σας γελάσω αλλά τα είδα όλα!!! Μια νιρβάνα να το πω; Μια αντιλαμβάνομαι τι γίνεται και μια χάνομαι στο κενό να το πω; Τέλος πάντων σε μια αναλαμπή ακούω να έρχεται ο εφημερεύων γιατρός να με εξετάσει και εκείνος, μου σπάει τα νερά και μετά (δεν ξέρω αν ήταν η ίδια αναλαμπή ή επόμενη) ακούω να φωνάζουν όλοι «ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ, φωνάξτε τον παιδίατρο».

Έρχεται λοιπόν σε χρόνο dt ο τραυματιοφορέας να με πάει στο χειρουργείο και μου λέει η μαία «Κάνε πιο εκεί να ανέβω και εγώ» Jesus Christ!!!!! Δίνει ένα σάλτο και ανεβαίνει δίπλα στα πόδια μου να κρατάει τον μικρό να μη βγεί!!!!

Φτάνουμε στο χειρουργείο, με μεταφέρουν στο τραπέζι και βλέπω δίπλα μου τη γιατρό μου στα πράσινα και γύρω στα 10 άτομα να τρέχουν πανικόβλητα και να φωνάζουν!!

Λέω από μέσα μου έχει πλάκα από τη βιασύνη τους να ξεκινήσουν χωρίς να προλάβουν να με ναρκώσουν! Κάθε τόσο φώναζα τη γιατρό μου και μόλις ερχόταν να δει τι θέλω…. κιχ εγώ!!! Στο τέλος μου έβαλαν τη μάσκα οξυγόνου και μετά δεν θυμάμαι τίποτα!!!

Με ξύπνησε η μαία σε ένα κρύο δωμάτιο, ούτε ξέρω μετά από πόση ώρα, εμένα μου φάνηκε μια στιγμή! Με πηγαίνουν να με δουν οι δικοί μου έξω, με ξαναβάζουν στο δωμάτιο που ήμουν και μου φέρνουν να δω το μπεμπάκι μου!!! Ήταν πολύ ήρεμος, δεν έκλαιγε! Τον κράτησα για λίγο και τον πήραν πίσω!

Μετά από λίγη ώρα με μετέφεραν στο δωμάτιο και έφεραν και το μωρό! Το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκε κανείς! Τον είχα συνέχεια δίπλα μου. Ο μικρούλης μας δεν πεινούσε πολύ και το λίγο γάλα που είχα του έφτανε! Την περισσότερη ώρα καθόταν μέσα στο πυρεξάκι του με ανοιχτά τα ματάκια του!!!

Την επόμενη μέρα όμως μέχρι το απόγευμα ήμασταν ok, από τις 19:00 που άρχισαν οι μεγάλες πείνες κάναμε έναν μαραθώνιο θηλασμό μέχρι τα μεσάνυχτα non-stop και στη συνέχεια ανέβασε και πυρετό!!! Αυτό ήταν δυστυχώς και το τέλος του θηλασμού μας! Όσο για τη βοήθεια των νοσοκόμων ας μην το θίξω καλύτερα! Η ειρωνεία πήγαινε σύννεφο αν την φώναζες να σου δείξει δεύτερη φορά πώς να θηλάζεις το μωρό!

Τέλος πάντων… κάθε εμπόδιο για καλό!!!

Από εκεί και μετά η ζωή έγινε υπέροχη! Ο Θάνος είναι το θαύμα μας και μας γεμίζει καθημερινά χαμόγελα και φωνούλες!!! 

Φιλιά μανούλες!!!