Εγκυμοσύνη, μωρό και μεταπτυχιακό!
Εγκυμοσύνη, μωρό και μεταπτυχιακό
μαμά Αθανασία
Είμαι η Αθανασία, 27 ετών και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου… Όλα έγιναν πολύ ξαφνικά…
Λογώ 2 προηγούμενων ινομυωματεκτομών (μία λαπαροσκοπικά και μία χειρουργικά) και ιστορικού πολυκυστικών ωοθηκών, θεωρούσα ότι δεν θα είναι και πολύ εύκολο να μείνω έγκυος…
24/5/2009 παντρευόμασταν και έτσι είπαμε με τον άντρα μου να σταματήσουμε τις προφυλάξεις με σκοπό, όχι να κάνουμε παιδάκι, απλά να σταματήσουμε να προσπαθούμε να μην κάνουμε (αυτό έγινε περίπου 1 μήνα πριν το γάμο). Τρέξιμο με τις ετοιμασίες του γάμου, τότε ζούσαμε Αθήνα και ο γάμος γινόταν στη Λαμία, απ’ όπου και καταγόμαστε, άγχος, γυμναστική πολλή και γενικά πολύ υπερένταση.
Πλησίαζε η μέρα του γάμου και μαθαίνω μία εβδομάδα πριν ότι έγινα δεκτή σε ένα μεταπτυχιακό, στο οποίο είχα δώσει εξετάσεις περίπου πριν κάνα 6μηνο. Όλα καλά μέχρι που έμαθα ότι δίνω συνέντευξη την Δευτέρα 25/5/2009 στις 8 το πρωί, κάτι που σήμαινε ότι μέτα το γάμο έπρεπε να φύγω κατευθείαν για Αθήνα! Άλλο άγχος κ αυτό!
Το Σάββατο (ημέρα πριν το γάμο) συνειδητοποιώ ότι έχω 2 μέρες καθυστέρηση. Το μυαλό μου δεν πήγε σε εγκυμοσύνη, θεώρησα ότι είναι από το στρες. Γίνεται ο γάμος, φεύγω για Αθήνα (4 ημέρες καθυστέρησης) δίνω συνέντευξη στο πανεπιστήμιο και μου λέει η αδερφή μου ότι μου αγόρασε τεστ εγκυμοσύνης και να το κάνω αμέσως! (Τους συνάντησα σε ένα καφέ απέναντι από τη σχολή όπου με περίμεναν με τον άντρα μου). Το πήρα, πήγα στην τουαλέτα και το έκανα, αμέσως βλέπω τις ροζ γραμμούλες και μουδιάζω…
Επιστρέφω στο τραπέζι, τους το λέω, χαρές όλοι και ένα μούδιασμα παράλληλα… Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι με τη πρώτη θα έμενα έγκυος! Μιλάω με το γιατρό μου, κάνουμε εξετάσεις και επιβεβαιώνουμε το γεγονός.
Όλη η εγκυμοσύνη κύλησε με εμετούς, καούρες και πολύ διάβασμα γιατί παρακολουθούσα το μεταπτυχιακό, το οποίο ήταν full time μιας και μου επέτρεπαν άδεια από τη δουλειά μου. Μέχρι τον έβδομο είχα χάσει 9 κιλά, είχα βέβαια απόθεμα!
Πήγαινα στη σχολή μέχρι 7/1/2010 και είχα ΠΗΤ 25/1/2010, λόγω όμως του ιστορικού θα γεννούσα με καισαρική (κάτι που ήξερα απ’ όταν έκανα τις επεμβάσεις) στις 15/1/2010 γιατί είχα εξεταστική αρχές Φεβρουαρίου και δεν μου έδιναν άδεια να λείψω! Η αλήθεια είναι ότι όσο σκέφτομαι εκείνη την περίοδο στεναχωριέμαι γιατί δεν το χάρηκα, για παράδειγμα την 1η φόρα που κατάλαβα το μωρό, έκανα παρουσίαση μιας εργασίας!
Τελος πάντων… ήρθε η μέρα που θα πηγαίναμε στο μαιευτήριο. Παίρνουμε τα μπογαλάκια μας, φτάνουμε και αρχίζει η γνώστη διαδικασία. Μου κάνουν επισκληρίδιο και μπαίνουμε χειρουργείο. Όσο απίστευτο κ αν ακούγεται ήταν η ίδια αίθουσα στην οποία είχα κάνει τις προηγούμενες επεμβάσεις και με τον ίδιο γιατρό!!! Πολύ γρήγορα καταλαβαίνω μία μεγάλη πίεση σαν να μου ξεριζώνουν τα σωθικά! Αμέσως ακούω το κλάμα της μικρής μου…. Μούδιασμα πάλι… μου την ακουμπάνε στο στήθος και δεν ξέρω τι να νιώσω… τη φιλάω και την παίρνουν να τη πάνε στο μπαμπά της.
Μετά από κάνα 2ωρο με ανεβάζουν στο δωμάτιο όπου επιτέλους βλέπω τον άντρα μου. Με φίλησε και απλά κοιταζόμασταν, κανείς μας δεν είχε συνειδητοποιήσει τί συνέβαινε… Μας φέρνουν τη μικρή και μου λένε το απίθανο ότι δεν επιτρέπονται επισκέψεις όταν τα μωρά είναι στο δωμάτιο! Μα καλά ο μπαμπάς της θα την έβλεπε κατευθείαν στο σπίτι; Μετά από φασαρίες άφησαν μόνο εκείνον.
Την κρατούσαμε και απλά την κοιτούσαμε να κοιμάται όπως ο μπαμπάς της… Τα βράδια δεν επιτρεπόταν να μείνει κανείς μαζί μου και έτσι όλο το βράδυ το περνούσαμε αγκαλιά, να προσπαθώ ακόμη να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το μωρό είναι δικό μου, ότι δεν κάνω baby sitting στην αδερφή μου, ότι δεν το φιλοξενώ για λίγες μέρες… Ανάμεικτα συναισθήματα…
Φύγαμε μετά από 4 ημέρες. Οι πρώτες μέρες στο σπίτι ήταν ήσυχες (ευτυχώς) με ένα πολύ ήσυχο μωρό που το ξυπνούσαμε για να φάει και με εμένα ακόμη να προσπαθώ να τη γνωρίσω και να καταλάβω γιατί δεν την αγάπησα με το που την είδα όπως όλες οι μάνες….
Εννοείται πως ένιωθα πολύ προστατευτικά απέναντι της, την φρόντιζα, κοιμόμασταν αγκαλιά, πηγαίναμε παντού μαζί αλλά ένιωθα πολύ κουρασμένη!! (10 μέρες αφού γέννησα είχα εξεταστική, θήλαζα και διάβαζα, αφού λέγαμε ότι θα τη ζητήσουν στη NASA!)
Η γατούλα μου είναι τώρα 16 μηνών. Όταν μου ήρθαν όλα μαζί, ένιωθα να με πλακώνει ο ουρανός, τώρα όμως βλέπω ότι ήταν καλύτερα μιας και τώρα έχω 1 χρόνο επιπλέον άδεια από τη δουλειά μου (γιατί παρακολουθούσα τα μαθήματα χωρίς απουσίες και η άδεια μητρότητας διαδέχθηκε την άδεια σπουδών).
Ευτυχώς που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί έχω χρόνο και είμαι με το μωρό μου 24 ώρες το 24ωρο. Την βλέπω να τρέχει, να γελάει, να με φωνάζει, να να να…. πράγματα και στιγμές που θα έχανα εάν είχα επιστρέψει στη δουλειά. Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η σημαντικότερη περίοδος για τα μωρά, που αρχίζουν να τα κάνουν όλα για 1η φορά, που με παίρνει από το χέρι όποτε θέλει να μου δείξει κάτι, που κυνηγάει το σκύλο μας και του κάνει τα πράγματα που με κάνουν να την αγαπώ κάθε μέρα πιο πολύ!
Κάθε βράδυ που τη κοιτάζω να κοιμάται σκέφτομαι ότι δεν μπορεί να την αγαπήσω περισσότερο, θα σκάσω από την πολλή αγάπη! Ώσπου η φωνούλα της το πρωί που με φωνάζει με διαψεύδει…
Τόση αγάπη, τόση περηφάνια, όλα τα συναισθήματα σε υπερθετικό βαθμό…
Κατέληξα… δεν είμαι κακή μάνα επειδή δεν την αγάπησα αμέσως, απλά έπρεπε να τη γνωρίσω πρώτα..!
Κ εγώ μια από τα ίδια παρακολουθούσα ένα executive diploma όντας έγκυος κ τώρα μεταπτυχιακό κ η μικρή θα χρονισει σε μερικές μέρες. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι δεν έχω τον μπαμπά της συνέχεια κοντά λόγω εργασίας κ ούτε κάποια άλλη βοήθεια παρά μόνο το ότι την αφήνω στη πεθερά μου τις ώρες που πάω πανεπιστήμιο. Αλλά αφού τα καταφέρατε κ εσείς θα μπορέσω και εγώ! :-)
Λοιπόν έκανα ειδικότητα στο πρώτο με εφημερίες ξενύχτια και όλα τα παρελκόμενα και διδακτορικό στο δευτερο τωρα που τα βλέπω απο μακριά έχουν περασει 4 σχεδόν χρόνια γελάω τοτε όμως τα είχα δει όλα!!Καλη επιτυχία και ΠολΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ υπομονή!!!
Τελικά είμαστε πολλές! Κ οχι δεν είσαι κακη μαμα. Ίσως εσύ να αναγνωριζεις ακριβώς τα συναισθήματα σου ή απλά να βλέπεις την μητρότητα σαν φυσιολογική κατάσταση κ οχι αυτοσκοπό.
OTAN ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!! Με ένα παιδί κοντά στα τέσσερα, και σπίτι και δουλειά, και πήγαινα στο μεταπτυχιακό με την κοιλιά τούρλα στο δεύτερο μέχρι που γέννησα. Το μωρό ήταν ενός μήνα και έδινα εξετάσεις!!!! Αλλλά το έβρισκα διασκεδαστικό αν και κουραστικό. Στις τελευταίες παραδόσεις πήγαινα με μάσκα για να μην κολλήσω τίποτε!!! Όλοι τώρα όταν βλέπουν το παιδί του λένε...εσύ από μικρός στα πανεπιστήμια χα χα χα χα Φιλιά