Γρήγορα στο χειρουργείο!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Διάβασα τόσες πολλές ιστορίες τοκετού! Κάθε μία μοναδική αλλά και ίδια με τις άλλες. Έτσι νιώθω και εγώ την δική μου ιστορία, μοναδική αφού μόνη μου την έζησα και ίδια γιατί μοιράστηκα με όλες σας τα ίδια συναισθήματα.
Ας ξεκινήσω λοιπόν! Με τον καλό μου ξεκινήσαμε προσπάθειες για μωράκι μετά από ενάμιση χρόνο γάμου (και τρεισήμισι συμβίωσης). Μετά από εννιά μήνες πήγαμε και σε γυναικολόγο και όπως αποδείχτηκε, κάναμε ό,τι να ΄ναι. Έκανα έναν έλεγχο ωορρηξίας και με το σωστό συγχρονισμό βρήκε το σποράκι το αυγουλάκι…
Μεγάλη Τρίτη έμαθα πως είμαι έγκυος, σαν χθες το θυμάμαι που πήρα τηλέφωνο τη γυναικολόγο μου και μου είπε ότι το πασχαλινό μου αυγουλάκι ήταν το τυχερό..
Έτσι ξεκίνησε μία εγκυμοσύνη που τώρα τη θυμάμαι σαν ωραία, αλλά δεν την πέρασα ωραία. Στην 8η εβδομάδα μία μικρή αιμορραγία, χάπια, υπνηλία, εξάντληση, τρόμος κάθε φορά που πήγαινα τουαλέτα να μη δω αίμα. Στον πέμπτο μήνα το μωρό ήταν χαμηλά, πάλι ξάπλα, χάπια, φόβος.
Από τον έκτο και μετά όλα πήγαιναν πολύ καλά, αλλά στον όγδοο είχα φουσκώσει τόσο που δεν μπορούσα ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ, ούτε φυσικά να σκύψω, ούτε τα παπούτσια μου να βάλω! Ο ένατος ήταν μία τραγωδία και τον έφτασα μέχρι το τέλος! Τις τελευταίες μέρες το μωρό ήταν τόσο χαμηλά που ένιωθα να κάθομαι πάνω στο κεφάλι του!
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου είχα ΠΗΤ αλλά δεν άντεχα και έτσι αφού και το μωράκι ήταν έτοιμο και είχα ψιλοσυσπασούλες και πονάκια πήγαμε με πρόκληση Δευτέρα. Μου έκαναν και εμένα αυτήν την περίφημη περιποίηση που την επόμενη φορά θα φροντίσω να την κάνω μόνη μου στο σπίτι, μου δώσαν και μία μίνι ρόμπά με βαθύ ντεκολτέ που ίσα ίσα μου ζέσταινε την πλάτη (χειμώνας γαρ) και με συνέδεσαν στο μόνιτορ, να ακούω την καρδούλα του μωρού μου και να βλέπω τις συσπάσεις μου.
Η καλή φάση άρχισε με την έλευση της προϊσταμένης. Πολλές φορές όταν τώρα τα σκέφτομαι φαντασιώνομαι να της βγάζω το μαλλί τρίχα τρίχα. Μπαίνει μέσα μου λέει «Μισό λεπτό κορίτσι μου να δω τον τράχηλο σου»
Επειδή αυτό μου το είχε ξανακάνει και η γυναικολόγος και άλλη μαία, δεν πανικοβλήθηκα, πήρα μια βαθειά ανάσα και περίμενα. Έλα όμως που αυτή η κυρία κάτι έψαχνε να βρει εκεί μέσα και δεν έλεγε να βγάλει το χέρι της, άρχισα να τσιρίζω και να κλαίω από τον πόνο, εκείνη να επιμένει.
Κάποια στιγμή έβγαλε το χέρι της και μου λέει «Ήθελα να σου βάλω ένα υπόθετο για να ξεκινήσουν οι συσπάσεις«. Άντε λέω, εντάξει τελείωσε τώρα. Μέσα σε δύο ώρες πονούσα τόσο πολύ που δεν μπορούσα ούτε να σταθώ. Το λέω στον καλό μου, φωνάζει τη μαία και η ίδια σουπιά ξανάρχεται (η γιατρός μου δεν είχε φτάσει ακόμη στην κλινική), μου λέει «Μισό λεπτό να δω τη διαστολή σου«, εγώ έτρεμα από τον πόνο, της λέω περίμενε να περάσει αυτή η σύσπαση και αυτή χωρίς να μου δώσει καμία σημασία γυρνάει από την άλλη βάζει ένα γάντι και ξαναχώνει τη χερούκλα της.
Αυτή τη φορά είχαμε κανονική μάχη πάνω στο κρεβάτι, εγώ έκλαιγα και της τραβούσα έξω το χέρι και αυτή επέμενε και προσπαθούσε να με σταματήσει. Κάποια στιγμή ένιωσα να τρέχουν υγρά από μέσα μου. Αυτό που προσπαθούσε να κάνει και που τελικά κατάφερε ήταν να μου σπάσει τα νερά με το χέρι της (αν είναι δυνατόν!). Εγώ από τον πόνο και το σοκ άρχισα να τρέμω, ο άντρας μου είχε μείνει σύξυλος και με κοιτούσε εκείνη την ώρα μπήκε και η γιατρός μου και αφού η διαστολή μου ήταν 3 φώναξε την αναισθησιολόγο και μου έκανε επισκληρίδιο. Άλλο πόνο δεν κατάλαβα.
Πέρασα άλλες 2 ωρίτσες στον αφρό με ανέκδοτα, γελάκια με τον άντρα μου μια χαρά. Σε κάποια φάση ακούμε να χτυπάει κάτι σαν σειρήνα στο δωμάτιο, σταμάτησε μετά ξανάρχισε, αλλά επειδή οι μαίες πηγαινοέρχονταν δεν δίναμε σημασία. Κάποια στιγμή έρχεται μέσα η γυναικολόγος και 4-5 μαίες, κοιτάνε το μόνιτορ και αρχίζουν να με γυρίζουν μια αριστερά μια δεξιά, η σειρήνα εξακολουθούσε να χτυπάει. Οι παλμοί του μωρού έπεφταν και η γιατρός μου τα είδε όλα, έβγαλε έξω τον άντρα μου, άρχισε να φωνάζει για να φέρουν φορείο, οι μαίες έτρεχαν αριστερά δεξιά πάνω από το κεφάλι μου και εγώ φυσικά έτρεμα και έκλαιγα! Αφού με φόρτωσαν στο φορείο άρχισαν να με τρέχουν στο διάδρομο, η γιατρός τσίριζε «τον αναισθησιολόγο στο χειρουργείο τώρα» και εγώ σκεφτόμουν ότι μπορεί να έφτασα άδικα μέχρι εδώ και να μην προλάβω να δω το μωράκι μου ζωντανό και δώστου κλάμα και τρεμούλα.
Με άνοιξαν άρον άρον για να βγάλουν το μωράκι μου, ευτυχώς πάνω από το κεφάλι μου είχα μία καλή μαία που μου μιλούσε και μου έλεγε να μη φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά.
Και όντως όλα πήγαν καλά βγάλανε τον μπουμπούκο μου και πριν τον ακούσω να κλαίει μου λένε «Είναι μεγάλος και σου μοιάζει» (αυτό για παρηγοριά ίδιος ο πατέρας του είναι). Όταν άκουσα και το κλάμα του ένιωσα τέτοια ανακούφιση και χαρά που δεν σταμάτησα βέβαια να κλαίω αλλά πλέον από συγκίνηση και χαρά!
Ο γιος μου είναι υγιέστατος, ζωηρότατος και πολύ χαριτωμένος. Μπορεί να ταλαιπωρήθηκα, αλλά θα τα ξαναπερνούσα όλα ευχαρίστως μόνο και μόνο για να ξαναζήσω εκείνη τη μαγική στιγμή όταν παίρνεις για πρώτη φορά το παιδάκι σου στην αγκαλιά σου.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Φίλη μου ιστορίες σαν τη δική σου με αηδιάζουν και μου φέρνουν εμετό από το πόσο λίγο σεβασμό εισπράττει η μελλουσα μητέρα στην Ελλάδα. Λυπάμαι που κατέληξες σε καισαρική ενώ θα μπορούσες να κάνεις έναν ηρεμότερο και ανθρωπινότερο φυσιολογικό τοκετό. Οχι δεν έχω τίποτα κατά της καισαρικής, αρκεί να είναι αναγκαία ή από επιλογή της μητέρας. Ετσι όπως σε βιάζουν, σου κάνουν πρόκληση, βάζουν υπόθετα, χέρια, σπάνε νερά, μόνο τοκετός δεν είναι. Εγώ γέννησα στην Αγγλία με μαία μόνο. Δε λέω ότι είναι τέλεια, ούτε ότι δεν έχω (άλλα) παράπονα. Ομως με σεβάστηκαν. Δε μου έκαναν κάτι προτού ενημερωθώ. Δε με ξύρισαν ούτε μου έκαναν κλύσμα. Δε μου έβαλαν χερια μέσα μου. Δε με διέκοψαν ενώ προσπαθούσα να χαλαρώσω το σώμα μου από τους πόνους, μόνη μαζί με τον άντρα μου μέχρι να έρθει η ώρα. Πόνεσα πολύ αλλά γέννησα ήρεμα, χωρίς να σφίγγομαι όλη από τα νεύρα που περιγράφεις. Κρίμα...
Ακριβώς ακριβώς τα ίδια. Με την ίδια απαράδεκτη μαια, με σπάσιμο των νερών ( άλλη φορά δεν αφήνω να μου το ξανακανουν αυτό με το χέρι, είναι ότι χειρότερο έχω ζήσει). Μόνο που εμένα ο γιατρός μου παραδέχτηκε ότι οι παλμοί έπεσαν από λάθος της μαίας: με είχε γυρίσει δεξιά, χωρίς λόγο. Αν εχανα το μωρο μου από λάθος της θα την σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια. Αχ, τι να πω. Εγώ γέννησα 21-12-12 και όταν τα σκέφτομαι ακόμη ποναω. Μετά λες να είναι καλά το μωρο μου και τέλος. Να το χαίρεσαι το μπουμπούκι σου.
τόσες ιστορίες τόσες ομοιότητες με κάποιες από αυτές!!θέλω να γράψω και τις δικές μου αλλά δεν είμαι ακόμα έτοιμη..περνάω και δύσκολα που μυαλό!!Για τους δύο άγγελους της ζωής μου θα έδινα τη ζωή μου 1 εκατομμύριο φορές και ακόμα και άλλο χωρίς πρώτη σκέψη όπως όλες οι μαμάδες!
>akribws ta idia perasa kai egw...euxomai na mhntuxei se allh gunaika auto...
>ΑΧ ΒΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΘΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΔΑΚΡΥΖΩ..ΠΙΣΤΕΥΥΩ(ΕΛΠΙΖΩ) ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ...ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΜΑΡΩΣΕΙΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ!