Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
>Ολίβια , σαν παιδάκι μεγάλωσα με/χωρίς τον μπαμπά μου.Με ...γιατί μέναμε στο ίδιο σπίτι (μέχρι τα 12 που χώρισαν)και χωρίς...γιατί ποτέ δεν ήταν μαζί μας με όλη την έννοια.Έτσι όταν βρήκα τον άντρα μου ήξερα τι ήθελα.Ναι σε καταλαβαίνω πως είναι ευλογία να μεγαλώνεις τα παιδιά σου ΜΕ τον άντρα σου!!!!!Τους βλέπω μαζί και λιώνω......Δεν θέλω τίποτα άλλο μόνο να είμαστε καλά !!!Υγεία να υπάρχει και όλα τα παιδάκια να έρχονται σε οικογένειες που τα αγαπάνε !!! Μερικές φορές ο θεός κάνει αδικίες !!!
>Εχω ξαναγράψει και άλλες φορές στις "ελλ. μαμάδες" για το πόσο στεναχωριέμαι, ώρες-ώρες, που τα παιδάκια μου μεγάλωσαν (8 και 4ετών) και πάει όλη αυτή η μωρουδίλα. Ναι μεν χαίρομαι που μεγάλωσαν αλλά μου λείπουν όλες αυτές οι μυρωδιές του νεογέννητου, της κατουρημένης πάνας, της φρουτόκρεμας, του αφράτου πωπουδάκου κτλ. Ο άντρας δε, όταν ακούει για εγκυμοσύνες γυναικών, φιλικών μας ζευγαριών, τον πιάνει κάτι σαν ζήλια και θέλει και άλλο μωρό. Κάτι, πλέον, πολύ δύσκολο για μένα, μιας και νιώθω οτι έχω "κλείσει" ως μαμά. Τουλάχιστον, τώρα αρκούμαι στο να χαίρομαι τα μωρά των άλλων.
Σταυρούλα Π.
>τελικα ειμαστε τοσες πολλες που αισθανομαστε ακριβως το ιδιο πραγμα..κοιταω το αγορακι μου που ειναι σχεδον 2,5 και αναρωτιεμαι "μα ποτε περασε ετσι ο καιρος"...γλυκια μελαγχολια αναμικτη με χαρα και ενθουσιασμο για ολα τα καινουρια πραγματα που κανει και λεει!!!!!!!
>Γλυκιά μου Ολίβια,
ορισμένες φορές γράφεις με ύφος... "απολογητικό", όταν αναφέρεσε στο πόσο καμαρώνεις την Αθήνα, στο πόσο λατρεύεις την Αθηνά, στο πόσο σας έχει αλλάξει τη ζωή. Μην το κάνεις. Όσοι έχουν παιδιά σε νιώθουν, σε καταλαβαίνουν. Έτσι νιώθουμε όλες εμείς οι μανούλες. Δεν θα απολογηθούμε κιόλας επειδή ΑΓΑΠΑΜΕ τα παιδιά μας. Σε όσους το σχολιάζουν, τους εύχομαι να... το πάθουν και να ερωτευτούν τόσο, μα τόσο πολύ, το δικό τους παιδί, που δεν θα έχουν λόγια και μυαλό για τίποτα άλλο παρά μόνο γι΄αυτό.
Ρούλα
>Ώρα για το 2ο μωράκι σας Ολίβια!!!!!!!!
;)