Mεγαλώνεις, παιδί μου!
Νιώθω μια ζαχαρωτή μελαγχολία της τελευταίες μέρες. Το κοριτσάκι μας, μεγαλώνει. Νομίζουμε πως το καταλαβαίνουμε μέρα με τη μέρα, όμως ένα τρίτο μάτι, το βλέπει καλύτερα. «Χριστέ μου, ΠΟΣΟ ψήλωσε;«, ήταν η ατάκα που είπαν πολλοί φίλοι μας την τελευταία βδομάδα. Την ίδια ατάκα, λες και ήταν συνεννοημένοι.
Και τότε γύριζα και την κοιτούσα και όντως, έβλεπα ένα κανονικό κοριτσάκι, με ψηλά, αδύνατα ποδαράκια και χαμόγελο συνειδητοποιημένο, παιδικό, όχι μωρουδιακό.
Μεγάλωσε η Αθηνά. Κοντεύω δύο χρόνια από τη μέρα που άνοιξα αυτό το blog. Τι είναι δύο χρόνια; Τίποτα. Και όμως, μέσα σε αυτό το διάστημα, η Αθηνά δημιουργήθηκε, σχηματίστηκε, γεννήθηκε και να που τώρα χαρίζει καραμελάκια στους γύρω της και φωνάζει «Έλα!» στον γάτο και κάνει ότι παίρνει τηλέφωνο τη γιαγιά της στη Χαλκιδική.
Το γεγονός ότι δεν περπατάει ακόμα, αλλά και το ότι δεν έχει πολλά μαλλάκια, μου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμα μωρό… Και όμως, τώρα πια όλο και πιο συχνά θέλει να φεύγει από την αγκαλιά μου για να περπατήσει, έστω και στηριγμένη από καρέκλες, ή να μπουσουλήσει μακριά μου και να ανακαλύψει ένα ακόμα ντουλάπι.
Και ταυτόχρονα, όταν επιστρέφει στα χέρια μου, είναι το κούρνιασμά της πιο συνειδητοποιημένο, πιο αγαπησιάρικο, σαν να φωνάζει «Μαμά μου! Μαμά μου!«
Στεναχωριέμαι που αφήνουμε πίσω μας την μωρουδέ εποχή. Μα τόσο λίγο κρατάει τελικά; Το ρηλάξ της, τα πρώτα της παιχνίδια, τα φορμάκια της, τα σελτεδάκια και τα πανάκια, όλα έχουν πάει σε άλλα -μικρότερα- παιδάκια που και αυτά πια μεγάλωσαν και σε λίγο δεν θα τα χρειάζονται.
Μου λείπει λίγο εκείνη η εποχή που μιλούσε μόνη της στο… ταβάνι, προσπαθώντας μέσα της να ερμηνεύσει τον κόσμο. Και ας ήταν άχαρη εποχή, σε σχέση με την ζωηρή και ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα τωρινή εποχή.
Κάθε φορά που την βάζω στο sling για να πάμε βόλτα, νιώθω ότι πλησιάζει η τελευταία φορά. Σε λίγο καιρό, δεν θα θέλει να περπατάμε αγκαλιά, θα θέλει να περπατάμε χέρι χέρι.
Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι ότι θα ήθελα (αν γινόταν) να κάνω 100 παιδιά. Ειλικρινά, νομίζω πως δεν χορταίνεται αυτή η μαγεία του να μεγαλώνεις ένα παιδί.
Ξέρω… εύκολο να το λέω, έχοντας μόνο ένα… Και φαντάζομαι πως έχετε δίκιο… Αλλά να… Τι να κάνω που μελαγχολώ και χαίρομαι ταυτόχρονα;
Το είπα από την αρχή και θα το ξαναπώ και ας ακούγεται pathetic σε κάποιους… Το να μεγαλώνω ένα παιδί παρέα με τον άντρα μου, είναι ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί!
Καλό σας βράδυ!
Ολίβια
>Ολίβια , σαν παιδάκι μεγάλωσα με/χωρίς τον μπαμπά μου.Με ...γιατί μέναμε στο ίδιο σπίτι (μέχρι τα 12 που χώρισαν)και χωρίς...γιατί ποτέ δεν ήταν μαζί μας με όλη την έννοια.Έτσι όταν βρήκα τον άντρα μου ήξερα τι ήθελα.Ναι σε καταλαβαίνω πως είναι ευλογία να μεγαλώνεις τα παιδιά σου ΜΕ τον άντρα σου!!!!!Τους βλέπω μαζί και λιώνω......Δεν θέλω τίποτα άλλο μόνο να είμαστε καλά !!!Υγεία να υπάρχει και όλα τα παιδάκια να έρχονται σε οικογένειες που τα αγαπάνε !!! Μερικές φορές ο θεός κάνει αδικίες !!!
>Εχω ξαναγράψει και άλλες φορές στις "ελλ. μαμάδες" για το πόσο στεναχωριέμαι, ώρες-ώρες, που τα παιδάκια μου μεγάλωσαν (8 και 4ετών) και πάει όλη αυτή η μωρουδίλα. Ναι μεν χαίρομαι που μεγάλωσαν αλλά μου λείπουν όλες αυτές οι μυρωδιές του νεογέννητου, της κατουρημένης πάνας, της φρουτόκρεμας, του αφράτου πωπουδάκου κτλ. Ο άντρας δε, όταν ακούει για εγκυμοσύνες γυναικών, φιλικών μας ζευγαριών, τον πιάνει κάτι σαν ζήλια και θέλει και άλλο μωρό. Κάτι, πλέον, πολύ δύσκολο για μένα, μιας και νιώθω οτι έχω "κλείσει" ως μαμά. Τουλάχιστον, τώρα αρκούμαι στο να χαίρομαι τα μωρά των άλλων.
Σταυρούλα Π.
>τελικα ειμαστε τοσες πολλες που αισθανομαστε ακριβως το ιδιο πραγμα..κοιταω το αγορακι μου που ειναι σχεδον 2,5 και αναρωτιεμαι "μα ποτε περασε ετσι ο καιρος"...γλυκια μελαγχολια αναμικτη με χαρα και ενθουσιασμο για ολα τα καινουρια πραγματα που κανει και λεει!!!!!!!
>Γλυκιά μου Ολίβια,
ορισμένες φορές γράφεις με ύφος... "απολογητικό", όταν αναφέρεσε στο πόσο καμαρώνεις την Αθήνα, στο πόσο λατρεύεις την Αθηνά, στο πόσο σας έχει αλλάξει τη ζωή. Μην το κάνεις. Όσοι έχουν παιδιά σε νιώθουν, σε καταλαβαίνουν. Έτσι νιώθουμε όλες εμείς οι μανούλες. Δεν θα απολογηθούμε κιόλας επειδή ΑΓΑΠΑΜΕ τα παιδιά μας. Σε όσους το σχολιάζουν, τους εύχομαι να... το πάθουν και να ερωτευτούν τόσο, μα τόσο πολύ, το δικό τους παιδί, που δεν θα έχουν λόγια και μυαλό για τίποτα άλλο παρά μόνο γι΄αυτό.
Ρούλα
>Ώρα για το 2ο μωράκι σας Ολίβια!!!!!!!!
;)
>Ααχ πόσο σε νιώθω, τώρα έχω δύο παιδάκια (ο μεγάλος 5 και ο μικρός 2) δεν ξέρω αν πέρασε η bebe εποχή, όμως για μένα είναι και θα είναι τα μωρά μου...θέλω να γευτώ τη κάθε στιγμή μαζί τους, γιατί κάθε ηλικία είναι μοναδική, το διαπιστώνω καθημερινά και κάθε ηλικία τους μ'αρέσει εξίσου τελικά, το μόνο που νοσταλγώ απο την bebe εποχή είναι ο θηλασμός...όλα τα υπόλοιπα (φιλιά, αγκαλιές, τραγούδια, νανουρίσματα και πολύ παιχνίδι) τα γευομαι καθημερινά...και περιμένω να γευτώ και άλλα....!!!!!!!!!!
>Εγώ βλέπω τους παλιούς μου μαθητές στο δρόμο, τα πρωτάκια που είχα πριν 27 χρόνια, με χαιρετάνε με πολλή αγάπη και μου συστήνουν το παιδάκι τους που κοντεύει να πάει κι αυτό σχολείο και μου λένε ότι θα ήταν μεγάλη η χαρά τους να είχα μαθητάκι το βλασταράκι τους... Το ξέρετε ότι πολύ συχνά τα παιδιά έχουν τους ίδιους δασκάλους που είχαν οι γονείς; Τρελό ακούγεται είναι όμως απόλυτα πιθανό!
Νιώθω πολύ νέα και ορεξάτη ακόμα για να διδάξω τα παιδιά των μαθητών μου. Οι γνώσεις μου όμως-αναρωτιέμαι- είναι δυνατόν να αναπροσαρμόζονται με την ίδια ταχύτητα;
>αχ! χτυπησες ευαισθητο σημειο. ο Χριστοδουλος τον Αυγουστο θα γινει τριων. κι εγω προσπαθω να συνειδητοποιησω ποτε κιολας περασε τοσος καιρος! κι απο μωρακι εγινε παιδακι. το δικο μου το παιδακι... πρεπει να βαλω μπροστα και για 2ο, χαχαχα!!!
>ΜΕΛΑΓΧΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΟΧΙ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΑΥΤΟ...
>ti kathese kairos gia deytero loipon!!!!!!
>εμενα σημερα γινεται 6 μηνων και δε μπορω με τιποτα να πιστεψω πως περασαν τοσο γρηγορα οι μηνες! ηταν ενα τοσοδουλικο πλασματακι οταν γεννηθηκε και τωρα αρχιζει να γινεται παιδακι με χαρακτηρα.....
>Ολιβία μου εγώ πριν λίγες μέρες πήγα και κουλουριάστηκα στην αγκαλιά του άντρα μου και του λέω: Βασιλη μου, ο Βαγγελης μας είναι 7 χρονών. "το ξέρω" μου απαντάει. Και η Αθηνά μας κοντεύει τα 5. "Μαρία γιατί κάνεις τον ληξίαρχο;;;;;;" με ρωτάει. Και εκεί του κάνω την ερώτηση: Δηλαδή εμείς τώρα δεν θα έχουμε μωροοοοοοοοοο;;;;;;;; Τρελαίνομα που βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν και να καταφέρνουν πράγματα, αλλά μου λείπει η μπεμπεκίλα. Προς το παρόν, άλλο μωρό δεν κάνουμε, αλλά θα βαφτίσουμε ένα αγοράκι σκέτη γλύκα!
>@Ανώνυμος
Γωγώ μου, όχι, σίγουρα δεν φταίει το sling, δεν την έχω δα και όλη μέρα πάνω μου, χεχε!
>Δεν βρίσκω κάτι pathetic σε όλο αυτό!! Όμως μήπως το sling φταίει που η Αθηνά δεν περπατάει ακόμα; Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό και τι έχει παρατηρηθεί σε άλλα παιδάκια που οι μητέρες τους χρησιμοποιούν σχεδόν πάντα μάρσιπους. Απλά είναι μια απορία που μου δημιουργήθηκε μόλις τώρα διαβάζοντας αυτό σου το post.
Γωγώ
>Χίλια μπράβο μανουλίνι !!! Πόσο γλυκό ♥
>Etsi einai Olivia!!!
Megalonoun polu grigora!!!!
O gios mas einai 7 xronon kai kapies fores theli na koimate mazi mas,den mas kanei kardia na tou poume oxi giati akrivos kseroume oti pleisiazei h stigmi pou den 8a to 8elei apo monos tou allo kai auto mas "tromazei".
Stis files mou pou exoun morakia leo panta na apolausoun tin kathe stigmi,na paratiroun to ka8e ti pou kanoun,na ta angaliazoun,na ta milane,na paizoun mazi tous.....
Autes oi stigmes aksizoun oso tipota ston kosmo!!!
>Μα καλα ειμαστε σοβαροι? Ειπες στο 2,5 ετων παιδι σου να θυμισει στον πατερα του να σου παρει τσιγαρα?!!!!!!!! Και καμαρωνεις που το θυμηθηκε!!!!! Και μετα προσπαθουμε να μειωσουμε το καπνισμα σε διαφορους χωρους..... Οταν απ την αλλη μαθαινουμε στα παιδια απο τοσο μικρες ηλικιες το καπνισμα....
Τι να πω... Στενοχωριεμαι!
>καθόλου ''pathetic''. ευλογία είναι να μεγαλώνεις παιδί με τον άνδρα σου. Άσε τις κακιές γλώσσες να λένε...!
>Ασ'τα Ολιβια! Εγω βλεπω τον μεγαλο μου γιο και δεν το πιστευω. Ειναι 2,5 σχεδον και δεν μπορω να πιστεψω ποσο αυτονομος ειναι. Ποσο κανονικος ανθρωπος ειναι. Τον θαυμαζω. Προχθες πηγαν βολτα με τον μπαμπα του και του λεω "Γιωργο μου να θυμισεις στο μπαμπα να μoυ παρει τσιγαρα". Πηγαν κουνιες, ψωνισαν γλυκα, πηραν σουβλακια, αναψυκτικα και οταν του ειπε οτι γυριζουμε σπιτι του λεει : "Μπαμπα...Τσιγαρα;" Κοιμαται και κοιταζω την πλατη του....ειναι τοσο αντρικη!!!!!!!!!!! Τον θαυμαζω, το ξαναειπα; Το ξαναλεω. Με πιανει κι εμενα μια γλυκια μελαγχολια. Εχω βεβαια και το μικρουλι μου που ειναι 2 μηνων σχεδον.Μα μεγαλωνει κι αυτο τοσο γρηγορα. Ποτε γεννηθηκε; Ποτε περασαν 2 μηνες; Ηδη χαμογελαει και αρχισε τα "γρρρρ" και τα "κου".... Εδω κι αν δεν το πιστευω! Τι ειμαστε! Τα κοιταω, τα σκεφτομαι και νιωθω κατι σαν "αβοηθητη". Απλα να τα παρατηρεις μπορεις. Τα παιδια μας οντως δεν ειναι "δικα μας". Και θα ηθελα κι αλλο. Μακαρι να μπορουσα (αλλο θεμα, θα το γραψω σε ιστορια τοκετου καποια στιγμη)! Να ειναι καλα μονο τα παιδακια μας και ολα τα αλλα βρισκονται! Αυτο θα πει γονιος ομως! Να κανεις το καλυτερο, να τα κοιτας και να τα θαυμαζεις!
>Αχ ποσο σε νιωθω...ακριβως τις ιδιες σκεψεις κανω κ εγω κοιταζοντας το φατσουλινακι μου που δε χορταινω να την ακουω να φωναζει μαμα με την πιο γλυκεια φωνουλα της κ να χωνεται στην αγκαλια μου να μου δωσει ενα φιλακι!!!!!