Mεγαλώνεις, παιδί μου!
Νιώθω μια ζαχαρωτή μελαγχολία της τελευταίες μέρες. Το κοριτσάκι μας, μεγαλώνει. Νομίζουμε πως το καταλαβαίνουμε μέρα με τη μέρα, όμως ένα τρίτο μάτι, το βλέπει καλύτερα. «Χριστέ μου, ΠΟΣΟ ψήλωσε;«, ήταν η ατάκα που είπαν πολλοί φίλοι μας την τελευταία βδομάδα. Την ίδια ατάκα, λες και ήταν συνεννοημένοι.
Και τότε γύριζα και την κοιτούσα και όντως, έβλεπα ένα κανονικό κοριτσάκι, με ψηλά, αδύνατα ποδαράκια και χαμόγελο συνειδητοποιημένο, παιδικό, όχι μωρουδιακό.
Μεγάλωσε η Αθηνά. Κοντεύω δύο χρόνια από τη μέρα που άνοιξα αυτό το blog. Τι είναι δύο χρόνια; Τίποτα. Και όμως, μέσα σε αυτό το διάστημα, η Αθηνά δημιουργήθηκε, σχηματίστηκε, γεννήθηκε και να που τώρα χαρίζει καραμελάκια στους γύρω της και φωνάζει «Έλα!» στον γάτο και κάνει ότι παίρνει τηλέφωνο τη γιαγιά της στη Χαλκιδική.
Το γεγονός ότι δεν περπατάει ακόμα, αλλά και το ότι δεν έχει πολλά μαλλάκια, μου δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι είναι ακόμα μωρό… Και όμως, τώρα πια όλο και πιο συχνά θέλει να φεύγει από την αγκαλιά μου για να περπατήσει, έστω και στηριγμένη από καρέκλες, ή να μπουσουλήσει μακριά μου και να ανακαλύψει ένα ακόμα ντουλάπι.
Και ταυτόχρονα, όταν επιστρέφει στα χέρια μου, είναι το κούρνιασμά της πιο συνειδητοποιημένο, πιο αγαπησιάρικο, σαν να φωνάζει «Μαμά μου! Μαμά μου!«
Στεναχωριέμαι που αφήνουμε πίσω μας την μωρουδέ εποχή. Μα τόσο λίγο κρατάει τελικά; Το ρηλάξ της, τα πρώτα της παιχνίδια, τα φορμάκια της, τα σελτεδάκια και τα πανάκια, όλα έχουν πάει σε άλλα -μικρότερα- παιδάκια που και αυτά πια μεγάλωσαν και σε λίγο δεν θα τα χρειάζονται.
Μου λείπει λίγο εκείνη η εποχή που μιλούσε μόνη της στο… ταβάνι, προσπαθώντας μέσα της να ερμηνεύσει τον κόσμο. Και ας ήταν άχαρη εποχή, σε σχέση με την ζωηρή και ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα τωρινή εποχή.
Κάθε φορά που την βάζω στο sling για να πάμε βόλτα, νιώθω ότι πλησιάζει η τελευταία φορά. Σε λίγο καιρό, δεν θα θέλει να περπατάμε αγκαλιά, θα θέλει να περπατάμε χέρι χέρι.
Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι ότι θα ήθελα (αν γινόταν) να κάνω 100 παιδιά. Ειλικρινά, νομίζω πως δεν χορταίνεται αυτή η μαγεία του να μεγαλώνεις ένα παιδί.
Ξέρω… εύκολο να το λέω, έχοντας μόνο ένα… Και φαντάζομαι πως έχετε δίκιο… Αλλά να… Τι να κάνω που μελαγχολώ και χαίρομαι ταυτόχρονα;
Το είπα από την αρχή και θα το ξαναπώ και ας ακούγεται pathetic σε κάποιους… Το να μεγαλώνω ένα παιδί παρέα με τον άντρα μου, είναι ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί!
Καλό σας βράδυ!
Ολίβια
>Ολίβια , σαν παιδάκι μεγάλωσα με/χωρίς τον μπαμπά μου.Με ...γιατί μέναμε στο ίδιο σπίτι (μέχρι τα 12 που χώρισαν)και χωρίς...γιατί ποτέ δεν ήταν μαζί μας με όλη την έννοια.Έτσι όταν βρήκα τον άντρα μου ήξερα τι ήθελα.Ναι σε καταλαβαίνω πως είναι ευλογία να μεγαλώνεις τα παιδιά σου ΜΕ τον άντρα σου!!!!!Τους βλέπω μαζί και λιώνω......Δεν θέλω τίποτα άλλο μόνο να είμαστε καλά !!!Υγεία να υπάρχει και όλα τα παιδάκια να έρχονται σε οικογένειες που τα αγαπάνε !!! Μερικές φορές ο θεός κάνει αδικίες !!!
>Εχω ξαναγράψει και άλλες φορές στις "ελλ. μαμάδες" για το πόσο στεναχωριέμαι, ώρες-ώρες, που τα παιδάκια μου μεγάλωσαν (8 και 4ετών) και πάει όλη αυτή η μωρουδίλα. Ναι μεν χαίρομαι που μεγάλωσαν αλλά μου λείπουν όλες αυτές οι μυρωδιές του νεογέννητου, της κατουρημένης πάνας, της φρουτόκρεμας, του αφράτου πωπουδάκου κτλ. Ο άντρας δε, όταν ακούει για εγκυμοσύνες γυναικών, φιλικών μας ζευγαριών, τον πιάνει κάτι σαν ζήλια και θέλει και άλλο μωρό. Κάτι, πλέον, πολύ δύσκολο για μένα, μιας και νιώθω οτι έχω "κλείσει" ως μαμά. Τουλάχιστον, τώρα αρκούμαι στο να χαίρομαι τα μωρά των άλλων.
Σταυρούλα Π.
>τελικα ειμαστε τοσες πολλες που αισθανομαστε ακριβως το ιδιο πραγμα..κοιταω το αγορακι μου που ειναι σχεδον 2,5 και αναρωτιεμαι "μα ποτε περασε ετσι ο καιρος"...γλυκια μελαγχολια αναμικτη με χαρα και ενθουσιασμο για ολα τα καινουρια πραγματα που κανει και λεει!!!!!!!
>Γλυκιά μου Ολίβια,
ορισμένες φορές γράφεις με ύφος... "απολογητικό", όταν αναφέρεσε στο πόσο καμαρώνεις την Αθήνα, στο πόσο λατρεύεις την Αθηνά, στο πόσο σας έχει αλλάξει τη ζωή. Μην το κάνεις. Όσοι έχουν παιδιά σε νιώθουν, σε καταλαβαίνουν. Έτσι νιώθουμε όλες εμείς οι μανούλες. Δεν θα απολογηθούμε κιόλας επειδή ΑΓΑΠΑΜΕ τα παιδιά μας. Σε όσους το σχολιάζουν, τους εύχομαι να... το πάθουν και να ερωτευτούν τόσο, μα τόσο πολύ, το δικό τους παιδί, που δεν θα έχουν λόγια και μυαλό για τίποτα άλλο παρά μόνο γι΄αυτό.
Ρούλα
>Ώρα για το 2ο μωράκι σας Ολίβια!!!!!!!!
;)