Έχασα και τις δυο μου σάλπιγγες και απέκτησα την κορούλα μου με εξωσωματική!
Η ιστορία της Μαρίας
(Η Μαρία γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Από μικρή αγαπούσα πολύ τα παιδιά και ήθελα ν’ αποκτήσω σε μικρή ηλικία (λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο όμως). Ας τα πάρουμε απ την αρχή όμως. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί απ’ το 2001 (10 χρόνια!!!). Το 2005 και ενώ έχω περάσει ΠΟΛΛΑ με μια κύστη που με ταλαιπωρούσε και μετά από δρόμο με αγύρτες και ανεύθυνους γιατρούς, μπαίνω χειρουργείο με έναν εξαίρετο γιατρό, κατά την διάρκεια του χειρουργείου ανακάλυψαν ότι δεν ήταν απλή κύστη αλλά κακοήθεια (καρκίνος).
Φανταστείτε λοιπόν ένα κορίτσι 23 χρόνων που ακούει ότι έχει γίνει αφαίρεση της σάλπιγγας…. Και τώρα τι; Μπορώ να κάνω παιδάκι; Ο γιατρός δεν με απογοήτευσε καθόλου, ίσα ίσα που μου είπε ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που κατάφεραν να κάνουν παιδάκια με μια σάλπιγγα.
Ιούνιο του 2007 παντρευτήκαμε με τον Γιώργο και αμέσως «βάλαμε μπρος» για παιδάκι, ένα χρόνο αργότερα, και αφού μ’ έχει κατακυριεύσει το άγχος, βλέπω λίγο αίμα, αμέσως τον doctor τηλέφωνο «το και το» του λέω, «κάνε μια Β χορειακή σήμερα, και πάρε με τηλέφωνο.».
Πράγματι κάνω την εξέταση και βγαίνει θετικό!!! Κόντεψα να πάθω ανακοπή απ τη χαρά μου, τον Γιώργο κατευθείαν τηλέφωνο τους γονείς μας, χαμός. Όταν πήρα το doctor τηλέφωνο, τον ανησύχησε λίγο το αίμα που είχα και μου λέει μετά από 3 μέρες να την ξανακάνω για να δει αν τα νούμερα ήταν όλα καλά. Έκλεισα λοιπόν ραντεβού μαζί του την ίδια μέρα που θα έπαιρνα και τα δεύτερα αποτελέσματα, με τον Γιώργο πετάγαμε στον 7ο ουρανό, μιλάγαμε στην κοιλιά μου, σκεφτόμασταν το μέλλον και όλες αυτά τα χαριτωμένα πραγματάκια.
Όταν πήγαμε στον doctor κοιτάει τις εξετάσεις και με βάζει κατευθείαν για υπέρηχο και ακούω τη μαγική λέξη «εξωμήτριος κύηση» κόβονται τα πόδια μου… Εσπευσμένα την ίδια ώρα μπαίνουμε στο «Αλεξάνδρα». Πάλι χειρουργείο, πάλι αναισθησία, πάλι αυτά τα απαίσια φώτα, πάλι τα ίδια.
Εκεί λοιπόν χάνω και την δεύτερη σάλπιγγα γιατί ήταν κολλημένο πάνω το «μπιζελάκι» μου.
Ξεκινάει λοιπόν άλλος Γολγοθάς για εύρεση σωστού κέντρου τεχνικής γονιμοποίησης «εξωσωματική». Ήθελα ένα παιδάκι όσο τίποτα στον κόσμο. Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες (δε θα ξεχάσω ποτέ όταν έπαιρνα τα τις απαντήσεις απ τα test «Κα τάδε λυπάμαι αρνητικό, την επόμενη φορά..», με ρώτησε όμως ποτέ κανένας αν είχα το κουράγιο για την επόμενη φορά; Και αν ξαναπαρουσιαζόταν ξανά η αρρώστια;) με μια ψυχολογία κουρέλι και κουρασμένη από ψεύτικες και ανυπόστατες υποσχέσεις αποφασίζουμε να αλλάξουμε κέντρο.
Πάμε λοιπόν, οι ίδιες χρονοβόρες διαδικασίες… και έρχεται η μέρα που θα έδινα αίμα για να μου πουν τα αποτέλεσμα, μάτι δεν έκλεισα όλο το βράδυ… Ξέχασα να σας πω ότι στις 2 πρώτες προσπάθειες είχα άδεια απ’ τη δουλειά μου και ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι για 10-15 μέρες, για να μείνω σίγουρα έγκυος!!!! Στην τρίτη σταμάτησα να το σκέφτομαι συνεχεία, πήγαινα για δουλειά, έκανα ότι έκανα κανονικά σα να μην είχα κάνει την τοποθέτηση…
Κατά τις 9.30 το πρωί χτυπάει το κινητό μου, άντε να πάρω και αυτή την ψυχρολουσία, λέω και το σηκώνω
«Καλημέρα η Κα τάδε» μου λέει
«Μάλιστα» λέω εγώ
Το μόνο κατάφερα ν’ ακούσω είναι το «ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ», νόμιζα ότι στην κυριολεξία έχασα τη γη κάτω απ τα πόδια μου!!! Κατευθείαν παίρνω τον Γιώργο στη δουλειά ,ούτε καλημέρα, ούτε «το Γιώργο θα ήθελα» ούτε τίποτα (ευτυχώς το σήκωσε ο ίδιος)
«ΓΙΩΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ, ΘΕΤΙΚΟ» (Αχ αυτή λέξη νόμιζα δεν θα την ακούσω ποτέ) μέχρι να έρθει σπίτι είχαν περάσει εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια σκέψεις και συναισθήματα!!!!!!!!!!!!!
Η εγκυμοσύνη πέρασε με όλα αυτά τα «όμορφα» ναυτίες, εμετούς, ζαλάδες κλπ στον υπέρτατο βαθμό και μια αποκόλληση που με κράτησε στο κρεβάτι όλο το καλοκαίρι . Σε όλες, μα όλες, τις εξετάσεις είχα άγχος, μακάρι να πάνε όλα καλά!!!
Οι μήνες πέρναγαν, η «κοιλίτσα» μου φούσκωνε και εγώ μαζί, είχα πάρει 27 κιλά σε όλη την εγκυμοσύνη, να φανταστείτε ξεκίνησα 55 και έφτασα 82, ναι ναι 82!!!!
«Θα σε πάω με κλαρκ ή κουτρουβαλώντας» μου έλεγε ο Γιώργος, ευτυχώς τα έχω χάσει ήδη!
ΠΗΤ 27/01/2010, αλλά μπήκα με καισαρική, 14/01/2010 έκλεισα το «ραντεβουδάκι» μου. Από την προηγούμενη μέρα είχε ξεκινήσει η προετοιμασία μου, κομμωτήριο, αποτρίχωση (ε να μην πάω και σαν την κακομοίρα!!!!) και το βράδυ έρχεται η μαία μου στο σπίτι (για το γνωστό κλύσμα!!!) μια καταπληκτική κοπέλα που ήταν δίπλα μου ακόμα και μετά τη γέννα ότι ώρα και να τη χρειάστηκα.
«Αύριο πρωί κατά τις 06:00 ραντεβού στο μαιευτήριο έτσι;» μου λέει
«Λες να μην έρθω;» Χαχαχα!
Είχαμε τόσο άγχος εκείνο το βράδυ που πέσαμε για ύπνο κατά τις 2:30
5:30 χτυπάει το τηλέφωνο
«Έλα δεν ξεκινήσατε ακόμα;» Η μαία.
«Αμάν τι ώρα είναι;;;» λέω (μα τι γαϊδούρια και μείς)
Φτάνουμε στο Αλεξάνδρα, μπαίνω μέσα χαχαχα χουχουχου με τους εκπαιδευόμενους.
«Τι παιδάκι περιμένουμε;» με ρωταει ένας από αυτούς
«Δεν ξέρω, δεν έχουμε δει το φύλο» (πραγματικά δεν θέλαμε να να δούμε για τους δικούς μας λόγους, άσε που ήξερα ότι η πρώτη που θα το μάθει θα ήμουν εγώ!! Χαχαχα!)
Εγώ έτοιμη, σε πολύ καλή ψυχολογική κατάσταση (εννοείται ότι βοήθησε η μαία μου γι αυτό) και αφού μ’ έχουν «ανοίξει» μου λέει ο ίδιος εκπαιδευόμενος
«Εμείς μάθαμε το φύλο, να στο πούμε;«
Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει μόλις άκουσα το κλάμα ΤΗΣ και μου τη φέρνουν στον ώμο μου, στην αγκαλιά μου.
ΝΑΙ, έχω τη βασίλισσα μου στη αγκαλιά μου, αυτό το προσωπάκι που βλέπαμε μόνο στους υπέρηχους, την έχω δίπλα μου, δεν μπορώ να το πιστέψω! 3,250kg, 52cm !!! Τι υπέροχο συναίσθημα να είσαι ΜΑΜΑ. Τώρα, αν και έχουν περάσει σχεδόν τόσοι μήνες και ακούω τη γλυκιά φωνούλα της να λέει «μαμά, μαμά» … Θεέ μου σ’ ευχαριστώ που με αξίωσες ν’ ακούσω αυτή τη λέξη.
Την ιστορία μου αυτή, δεν την στέλνω για να συγκινήσω ή να πω τι αισθάνθηκα (δεν γίνεται άλλωστε) αλλά για να δώσω κουράγιο σ’ όλες αυτές τις γυναίκες που αγωνίζονται…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Δεν το πιστεύω την ίδια μέρα στις 14-1-2010 γέννησα και εγώ την κόρη μου στις 4:10 τα ξημερώματα, στη Θεσσαλονίκη. Να σου ζήσει η κορούλα σου, σου εύχομαι και με ένα δεύτερο παιδάκι.
>Συγχαρητήρια για το κουράγιο και την υπομονή σου! Με πίστη όλα τα καταφέρνουμε! Και η δύναμη της μάνας ξεκινάει πολύ πριν γεννηθεί το μωράκι της πιστεύω...Να είστε και οι 3 σας πάντα καλά, υγιείς και αγαπημένοι μια ζωή!
>Πραγματικά υπέροχη ιστορία κ πολύ συγκινητική! Να σου ζήσει η μπουμπουκίτσα σου και να είστε πάντα μια χαρούμενη οικογένεια! :D
>Από τις πιο όμορφες ιστορίες!
Να χαίρεσαι το παιδάκι σου!
>συγχαρητήρια για την κορούλα σου και για το κουράγιο σου!!!! κι όμως συγκινήθηκα πολύ!! έχω κι εγώ κορούλα 17 μηνών και καταλαβαίνω την πληρότητα όταν φωνάζει "μαμάααα, μαμάκαααααα"
να είστε και οι 3 καλά!!!
Κατερίνα Κ.