To μαγικό κουμπί
Κάθε μαμά έχει κάποια στιγμή ονειρευτεί ένα μαγικό κουμπί που όταν το πατάς μπαίνουν όλα στη θέση τους: τα παιχνίδια στα ράφια τους, τα πιάτα πλυμένα στο ντουλάπι, τα ρούχα καθαρά και διπλωμένα στην ντουλάπα, το παιδί για νάνι στο κρεβάτι του.
Εγώ εδώ και λίγες μέρες εύχομαι να υπήρχε ένα άλλο κουμπί… Αυτό που όταν η μαμά το πατά πέφτει σε 24ωρο βαθύ ύπνο κατά τον οποίο τίποτα και κανείς δεν μπορεί να την ενοχλήσει. Ταυτόχρονα το πάτημα του κουμπιού με μαγικούς μηχανισμούς φροντίζει να είναι το παιδί της 100% καλά και να διασκεδάζει τόσο που να μην προλάβει για 24 ώρες να νιώσει την έλλειψη της μαμάς του.
Αν μπορούσα να έχω ένα από τα δύο αυτά κουμπιά, θα προτιμούσα το δεύτερο, αυτό του 24ωρου συνεχόμενου ύπνου. Αυτές τις μέρες αισθάνομαι τόσο μα τόσο κουρασμένη που ειλικρινά βλέπω το κρεβάτι και κλαίω που δεν μπορώ να κοιμηθώ όσο θα ήθελα. Και φανταστείτε, δεν ήμουν ποτέ του ύπνου.
Y.Γ. Με ρώτησε τώρα ο Μάνος "Υπάρχει άλλος άνθρωπος για τον οποίον θα έκανες όλα αυτά;" Η απάντηση είναι προφανής: για το παιδί μου κάνω και τα δεκαπλάσια… Και ας μην βρω ποτέ αυτό το άτιμο μαγικό κουμπάκι!
>Αχ, κι εμείς έχουμε ΜΕΓΑΛΟ θέμα με τον ύπνο. Τα τελευταία 4 χρόνια (!!!) το περισσότερο που έχω κοιμηθεί συνεχόμενα είναι 6 ώρες και αυτό έχει συμβεί καμιά δεκαριά φορές.
Για πόσους μήνες πήγαινα στη δουλειά (και πολύ απαιτητική δουλειά) με μόνο 2,5 (!!!) ώρες ύπνο και μάλιστα σπαστές όχι συνεχόμενες. Οδηγούσα και κοιμόμουνα. Αισθανόμουν πως θα νοσηλευόμουν λόγω έλλειψης ύπνου. Τώρα έχουν στρώσει αρκετά τα πράγματα, αλλά όχι όλες τις μέρες.
Μωρομάνες, βαστάτε γερά. Που θα πάει; Θα μεγαλώσουν και θα κοιμηθούμε.
Ρούλα Γ.
>ολι μία από τα ίδια κ εγώ, που ποτέ δεν ήμουν του ύπνου κ τώρα τον αναζητώ που κ εγώ είμαι συνειδητά χωρίς βοήθεια, μόνο που ο δικός μου (10 μηνών) είναι κ γκρινιάρης, κ βαριέται εύκολα κ δύσκολος στον ύπνο κ στο φαγητό... απλά εγώ δεν έχω τις επαγγελματικές ασχολίες που έχεις εσύ... το μόνο που σκέφτομαι είναι υπομονή κ θα μεγαλώσουν... τότε βέβαια θα μας λείπει αυτή η κουραση...
Καλά να 'ναι τα παιδάκια μας κ αντέχουμε
nikolina
>αχ Ολιβιακι εαν το βρεις στειλτω και απο εδω γιατι 19μηνες τωρα κοιμαμαι στις 12-με 1 το βραδυ και ξυπναω στις 7 αντε που και που στις 8το σαββατοκυριακο (κανω παρτυ τοτε χαχα) εγω βεβαια εχω βοηθεια απο γιαγιαδες (κρατανε το παιδι 8-3 που ειμαι στη δουλεια ενναλαξ γιατι κουραζονται)και μετα εξαφανιζονται σαν να εχουν μια μαγικη κρυψωνα χαχαχα ..φιλια μαμα Ευη
>Όταν σε γνώρισα η Αθηνά ήταν περίπου δύο μηνών και η Τζωρτζίνα 16-18 μηνών. Τότε είχα διαβάσει και ένα post σου που έλεγε πως η ζωή δεν έχει αλλάξει και ότι απλά είναι μαζί σας και η Αθηνά. Έψαξα να το βρω, ίσως να είναι αυτό
http://blog.eimaimama.gr/2010/04/blog-post_25.html, και η παράγραφος που αναφέρομαι αυτή:
"Από τη μέρα που γεννήθηκε, η ζωή μας άλλαξε, χωρίς να... αλλάξει! Οι ρυθμοί μας μένουν οι ίδιοι, οι βόλτες μας οι ίδιες, οι συνήθειές μας οι ίδιες. Μόνο που τώρα πια μας συνοδεύει η Αθηνά μας, η μικρή μας θεά!"
Τότε είχα σκεφτεί "βρε τι ωραία τα λέει η κοπέλα".... είχα νιώσει και μερικές ενοχές, καθώς με δύο παιδιά 16 μηνών και 3,5 χρονών ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης...
Τέλωσπάντων, καθώς επιβεβαιώνεται πάντα το γνωστό "εκεί που ήσουν ήμουνα, και δω που είμαι θα' ρθεις", κάνε κουράγιο γιατί θα έρθουν καλύτεροι καιροί και φροντισε να μην έχεις καεί μέχρι τότε για να μπορείς να τους απολαύσεις...
Πέφτω για ύπνο, κομμάτια και πάλι...
Φιλιά λοιπόν και αν βρεις κανένα μαγικό κουμπί, γράψε μας...
>Νομίζω πως δεν υπάρχει μαμά να μην συμπάσχει μαζί σου!