Φοβού την… ησυχία!
Φοβού την ησυχία… Εγω αυτο εχω να πω και θυμηθειτε με… Χιλιες φορες προτιμηστε, οταν εχετε παιδακια σπιτι, να κανουν φασαρια, να φωναζουν, να τραγουδανε, παρα να εχει ησυχια και εσεις να λετε «Μωρε τι ησυχο παιδι που εχω!» Αμ δε!
Ετσι πιστεψα και εγω, οταν το αγαπημενο μου βλασταρι, 9μηνων και 1 ημερας παρακαλω, εκει που πετουσε τα παιχνιδια του και ακουγα μπαμ και μπουμ απο καθε γωνια του σαλονιου και εκει που ολο χαρα ειχε βαλθει να σπασει τα τυμπανα των αφτιων μου, δοκιμαζοντας ποσο δυνατα θα βγει καθε φορα η φωνη του… ξαφνικα ησυχια και μονο κατι γελακια μικρα και μικρα μπα μπα ακουγονταν..
«Ωραια«, λεω, «κουραστηκε, αντε σε λιγο στο κρεβατι του» και αποφασιζω να δω που ειχε κρυφτει (μια και τωρα ειμαστε στην φαση του μπουσουληματος και δεν καθομαστε ποτεεεε εκει που μας αφηνουν)
Ψαχνω απο δω, ψαχνω απο κει, αφαντος ο μπεμπης.. κατω απο καρεκλες, πισω απο τραπεζακια, ακομα και μεσα σε ενα ντουλαπι που εχω αφησει αδειο επιτηδες, μιας και το ανοιγει συνεχεια… Οι κουβεντες συνεχιζονταν και ο μικρος αφαντος… Με τα πολλα τον ανακαλυψα… ΠΟΥ;;;;;
Στον κουβα της σφουγγαριστρας που αφηνω διπλα στην πορτα που κατεβαινει στην αυλη και που η πορτα εχει σιτα με μαγνητες και καμια φορα ακομα και εγω ζοριζομαι να ανοιξω…
Πως βγηκε εξω.. πως εβαλε τα ποδια του στον κουβα (ευτυχως το νερο ηταν καθαρο), πως δεν επεσε απο τα δυο σκαλοπατια που οδηγουν στην αυλη να σπασει και κανα κεφαλι… Δεν προκειται ουτε να καταλαβω, ουτε να εξηγησω..
ΕΥΤΥΧΩΣ ολα τελειωσαν καλα χωρις την παραμικρη μελανια (ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ) και το Μανωλιο μου τωρα να κοιμαται αποκαμωμενο απο την περιπετεια του… ως την επομενη!
μαμά Μαρία -Κρήτη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Είναι ένα χειμερινό βροχερό μεσημέρι και έχουμε ξαπλώσει με τον άντρα μου και βλέπουμε τηλεόραση. Από το παιδικό δωμάτιο ακούγεται η τρίχρονη κόρη μας να παίζει με τις κούκλες της. Κάποια στιγμή σιωπή. Σκέφτομαι ότι θα την πήρε ο ύπνος στο χαλί (έχει συμβεί και άλλες φορές)και σηκώνομαι να την βάλω στο κρεβάτι της, αλλά δεν την βρίσκω. Ψάχνω παντού, σηκώνεται και ο άντρας μου και ψάχνουμε παντού, να βγήκε από το σπίτι αποκλείεται η πόρτα είναι κλειδωμένη και έχει ασφάλεια και σύρτη, στο μπαλκόνι επίσης δεν μπορεί να πάει οι πόρτες είναι κλειδωμένες, ψάχνουμε στα μπάνια, στην αποθήκη, στις ντουλάπες..ψάχνουμε σαν τρελοί ...και την βρίσκουμε πίσω από την σκούρα κουρτίνα του σαλονιού να κοιμάται καθιστή με το κεφάλι πάνω στο τζάμι... είχε πάει κοντά στην μπαλκονόπορτα και έβλεπε έξω την βροχή και αποκοιμήθηκε... Αφού πήγε η καρδιά στη θέση της βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία!
Το τελευταίο του κατόρθωμα: Ακούω διάφορους θορύβους και φωνές μέσα στο σπίτι και μετά από λίγο έρχεται και κάθεται δίπλα μου, ήσυχος-ήσυχος και "αδιάφορος"... Με τα χεράκια βρεγμένα. (μερικές φορές τα πλένει μόνος του στο νιπτήρα και κάνει ότι βάζει και σαπούνι). Λέω: "ας πάω να ρίξω μια ματιά, τι πονηριά σκαρφίστηκε πάλι...". Και βλέπω το νιπτήρα του WC ξεχειλισμένο, να τρέχει καταρράκτης από παντού, η βρύση ανοιχτή τέρμα και ένα ποτάμι από σαπουνάδα να τρέχει στο πάτωμα! Βρήκε το πώμα (τα έχω βγάλει από τους νιπτήρες προς αποφυγή πλημμυρών...), το τοποθέτησε, προσπάθησε να βάλει σαπούνι στα χέρια του και το έριξε ολόκληρο μέσα στο νιπτήρα, όπου αυτό (τυχαία) άνοιξε, άνοιξε και τη βρύση, και όταν είδε τον καταρράκτη και δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί, ήρθε να το παίξει "παναγίτσα"... Καθημερινά τα ανδραγαθήματα!!!!
Χα,χα...εγω εχω επικη κατασταση.ειμαστε σπιτι,οι δυο μας οπως παντα,ο Κωσταντης δυο χρονων τοτε....ξαφνικα συνηδειτοποιω οτι οντως εχω πολω ωρα να ακουσω φασαρια,τρεχω,σκαναρω το δωματιο του και ανακαλυπτω,ενα πλασμα σε.σταση γιογκα μπροστα αποτον καθρεφτη,να χει φορεσει μονος.του μινι στολη παναθηναικου,αφου πρωτα,μπηλε κλεφτα στο στουντιο αποθηκη,πηρε κρυφα ενα λιτρο μαυρη ακρυλικη μπογια,πασαλειψε οτι υπηρχε σε λευκο δερμα,και κοιτ ντας με ψιλοεντρομος που τον επιασα στα πρασα μου λεει"Ειμαι ο Σισε".και.συνεχιζει σοβαρος τη μεταμορφωση. Εμφραγμα.
μακράν το καλύτερο που έχω ακούσει ποτέ!!! :-D
Μετά; Μπανάκι με... νέφτι;;;; Τέλειο!!!!!!!!!!
Φοβου την ησυχια!!! αν περασει λιγος χρονος που δεν ακουω κανεναν θορυβο, την φωναζω με το ονομα της και αν δεν απαντησει πηγαινω να την βρω. η πολυ ησυχια συνηθως κρυβει μεγαλη αταξια!!!!
ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΘΥΜΗΘΩ ΜΕ ΤΡΙΑ ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ... ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΥ ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΝΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΝΕΣ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ. ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΑ ΔΕΝ ΜΕ ΦΩΝΑΞΕ ΘΕΩΡΗΣΕ ΚΑΛΟ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΝΙΑ, ΝΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΦΩΝΑΞΕΙ: ¨ΜΑΜΑ, ΘΕΛΩ ΝΕΡΟ¨. ΓΙΑ ΠΛΥΣΙΜΟ ΕΝΝΟΕΙΤΕ....
Ωραια ιστορια χαχαχαχ!!! ακου μεσα στον κουβα!!! Εγω παντως μια φορα τον βρηκα να εχει αδειασει ολο το ντουλαπι του νεροχυτη με λαδια, ξυδια λεκανες κλπ χωρις να λερωσει τιποτα και επι της ευκαιριας το καθαρισα κιολας!!!
Την τελευταία φορά που το βλαστάρη μου ήταν τρομερα ύσηχο ανακάλυψα ότι είχε βρει καινούργιο παιχνίδι !!!!!!!!!!! Βρήκα οοοοοόλα τα πορτοκάλια πεταμένα στο μπαλκόνι της από κάτω !!! Φοβού την ησυχία... :)
Εννοείται. Κάνουν ησυχία γιατί κάνουν φόκους στην επικείμενη σκανταλιά τους, πού καιρός για φωνές. Όταν έχει νεκρική σιγή φεύγω σφαίρα και συνήθως βρίσκω ένα χαμόγελο ικανοποίησης, μια γλώσσα έξω από το στόμα και 2 χεράκια έτοιμα να κάνουν το διάβημα ή να το χουν κανει ήδη.