Η μικρή μας επιτέλους περπάτησε! Και όταν λέμε περπάτησε, εννοούμε μόνη χωρίς καμία μα καμία υποστήριξη, χωρίς να πέσει, χωρίς να καθίσει στα 2 βήματα. Περπάτησε κρατώντας από ένα κουτάλι στο κάθε χέρι (για… ισορροπία;), κοντοστάθηκε και συνέχισε να περπατάει. Όλα αυτά έγιναν χθες και συνεχίστηκαν και σήμερα, άρα δεν μας γέλασαν τα μάτια μας, ούτε ήταν τυχαίο το γεγονός.
Και ενώ για κάθε γονιό το περπάτημα του παιδιού του είναι γεγονός για ζητωκραυγάσματα και τυμπανοκρουσίες, για μένα είναι και μια ελαφρια ανακούφιση, αλλά και μια ευκαιρία να χαλαρώσω τις μανούλες που αγχώνονται όπως αγχωνόμουν και εγώ.
Βλέπετε, η μικρή μου περπάτησε… 17 μηνών! Μέσα στα φυσιολογικά όρια (18 μήνες), αλλά προς το τέλος τους… Εκεί που άρχισα να νιώθω το τικ τακ, τικ τακ της αντίστροφης μέτρησης και ας την έβλεπα ότι δεν είχε πρόβλημα και ότι απλά φοβόταν.
Το μικρό μας στόρυ:
Η Αθηνά κάθισε χωρίς στήριξη λίγο πριν τους 7 μήνες. Γύρω στους 9 μηνες μπορούσε να σταθεί όρθια στηρισμένη. Μόλις χρόνισε κατάφερε να μπουσουλήσει κανονικά (μέχρι τότε πήγαινε καθιστή με τον ποπό) και να σηκωθεί όρθια μόνη της στηριζόμενη από κάπου. Γύρω στους 13 μήνες κατάφερε να κάτσει από ξαπλωμένη θέση και ταυτόχρονα άρχισε να περπατάει στηριγμένη. Και από τότε μέχρι μία μέρα πριν τους 17 μήνες πήγαινε παντού… πιασμένη έστω και από ένα δάχτυλο!! Το δαχτυλάκι το άφησε την παραμονή πριν κλείσει τους 17 μήνες και έκανε 2-3 δειλά βήματα.
Ε και χθες, 17 μήνες και κάτι ψιλά, έφυγε με άνεση.
Η πορεία της δεν είχε μεγάλη σχέση με όσα διάβαζα στα βιβλία ως «φυσιολογικά». Η παιδίατρος, βέβαια, με «μάλωνε», τονίζοντάς μου ότι κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Η Αθηνά, ας πούμε, εξελίχθηκε πολύ γρήγορα στις λεπτές κινήσεις, αλλά άργησε στο υπόλοιπο κομμάτι. Σιγά σιγά όμως έπιανε κάθε «milestone» όπως ονομάζεται, έστω και με λίγη καθυστέρηση. Ήταν πάντα στα τελευταία όρια του φυσιολογικού και ήταν αναμενόμενο να αργήσει λίγο να περπατήσει μόνη της.
Ευτυχώς η φρίκη που έτρωγα κατά καιρούς υποχώρησε κάποια στιγμή, μιας και μπορούσα να δω με σιγουριά πια ότι το παιδί δεν έχει κανένα νευρολογικό θέμα. Απλά χρειαζόταν λίγο παραπάνω να τελειοποιήσει το κάθε «επίπεδο».
Ελπίζω η δικιά μας ιστορία να ηρεμήσει κάπως τις μανούλες με μικρότερα μωράκια που έχουν παρόμοιο άγχος.Το φυσιολογικό όριο για το περπάτημα είναι οι 18 (για κάποιους οι 19) μήνες. Να θυμάστε πως τα παιδιά με νευρολογικά θέματα δείχνουν από νωρίς σημάδια αδυναμίας, τα οποία σίγουρα μπορεί να τα εντοπίσει ένας ενημερωμένος παιδίατρος (και όσο πιο έγκαιρα γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο!).
Καλές βόλτες, αγάπη μου!!!
Και ένα ευχαριστώ στην παιδίατρό μας, κυρία Ηλιοδρομίτη, που πάντα με ανακούφιζε και με ηρεμούσε!
————–
Eνημέρωση: Καλά, για κάποιο περίεργο λόγο, ήταν κλειστά τα σχόλια τόσες ώρες! Ευχαριστώ τα κορίτσια που με ενημέρωσαν!! Μιας και δεν μπορούσε κανείς επί ώρες να σχολιάσει κάτω από αυτό το κείμενο, πήραμε ευχές από τις μαμάδες στο Facebook! 9 στις 10 μάς ευχήθηκαν καλό τρέξιμο! Ωχ! Αλήθεια, αρχίζουν τώρα τα δύσκολα;;;
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Καλημέρα! Συγχαρητήρια!! Η Ελεονώρα περπάτησε 12,5 μηνών αλλά άργησε λίγο να καθήσει καθιστή και να μπουσουλήσει και δεν το κρύβω ότι και εγώ είχα ψιλοανησυχήσει! Το κάθε παιδί όμως όντως έχει το δικό του χρονοδιάγραμμα!! Με το καλό οι βόλτες σας λοιπόν!!!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!!!!ΣΥΝΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΟΥΛΑ!!!!!!!!!ΚΑΛΕΣ ΒΟΛΤΕΣ Κ ΕΣΕΙΣ ΟΛΙΒΙΑ Κ ΜΑΝΟ ΠΑΡΤΕ ΚΑΜΙΑ ΚΡΕΜΟΥΛΑ ΓΙΑ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΠΟΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΕΧΕΙ................ΤΡΕΞΙΜΟ!!!!!!!!!!!!!!!ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!
ΚΑΛΕΣ ΒΟΛΤΕΣ ,ΑΘΗΝΟΥΛΑ!!!ΚΑΛΟ ΤΡΕΞΙΜΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!ΠΟΣΟ Μ΄ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΦΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΣΤΑΘΕΡΑ!ΕΔΩ ΘΑ ΠΕΣΩ,ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΕΣΩ!(ΗΠΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ ΧΑΛΙΑ ΕΓΙΝΑ!!!)!
Η Νίνα περπάτησε 14 μηνών ,φοβόταν τόσο πολύ !!!! καταλαβαίνω την ανησυχία σου και όλων των γονιών,καλό τρέξιμο τώρα!!!!
Πολύ χάρηκα Ολίβια μου!!! Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια στην Αθηνούλα σας!! Μπορεί να μην γράφω συχνά αλλά πάντα διαβάζω για τα κατορθώματα της!! Άντε και καλό τρέξιμο τώρα. Εμένα η δικιά μου είναι 12 μηνών και κάτι αλλά κι εμένα δεν περπατάει μόνη της. Μόνο αν στηρίζεται από κάπου. Μάλλον θα αργήσει αλλά δεν με απασχολεί πλέον. Καλά να είναι το μπεμπουδάκι μου και ας περπατήσει όποτε το νιώσει!! Και πάλι συγχαρητήρια στην Αθηνούλα !!!!!!!!!