Όταν το παιδί σου είναι μωρό (ή πολύ μικρό τέλος πάντων) κάθε μήνα της ζωής του νιώθεις ότι έχεις να γράψεις ένα σωρό πράγματα. Πώς κάθισε για πρώτη φορά, ποια ήταν η πρώτη του λεξούλα, ποια η δεύτερη και ποια η τρίτη, τι δείχνει η ζυγαριά, πώς έκανε τα πρώτα του βηματάκια, αν έσβησε το πρώτο του κεράκι, πώς πήγε στον παιδικό σταθμό, πώς έκοψε την πάνα, πώς έπεσε και χτύπησε πρώτη φορά και εσύ κόντεψες να πεθάνεις από τη στεναχώρια κτλ κτλ
Όσο το παιδί σου μεγαλώνει, τόσο λιγότερα έχεις να πεις και να γράψεις. Όχι γιατί δεν συμβαίνουν πολλά και διάφορα. Το αντίθετο. ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΠΙΑ ΜΕ ΤΡΕΛΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ.
Παρατηρώ πια και τα δυο μου παιδιά και δεν ξέρω πώς στο καλό μεγαλώνουν τόσο γρήγορα. Είναι λες και άλλοι άνθρωποι κοιμούνται και άλλοι άνθρωποι ξυπνούν. Να μιλήσω για τις γνώσεις τους; Για όσα λένε; Όσα σκέφτονται;
Πολλές φορές τις τελευταίες μέρες πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει την Αθηνά και να μην μπορεί να πιστέψει πως έχει μεγαλώσει τόσο πολύ. Είναι ο τρόπος που κινείται, ο τρόπος που μιλάει, το γούστο και οι επιλογές της που ώρες ώρες με αφήνουν με ανοιχτό το στόμα. Είναι άνθρωπος κανονικός. Ώριμος, βρε παιδί μου! Για τα γενέθλιά της ζήτησε φούστες. Οταν μεγαλώσει θέλει να γίνει γιατρός και δασκάλα για αυτό αποφάσισε να μην γίνει μαμά γιατί δεν θα έχει χρόνο. Όταν της κάνω πλάκα, μου λέει «Πλάκα μου κάνεις τώρα, μαμά;» και όταν της λέω κάτι παραμυθένιο μου λέει «Έλα τώρα βρε μαμά, αυτά δεν γίνονται!» Και λέει και «Βρε συ». Ναι. Το 6χρονο μου λέει «Βρε συ» με ύφος κιόλας. «Βρε συ, τι άφησες τα παπούτσια σου εδώ;» Βρε συ.
Και ενώ την βλέπω να ψηλώνει, να σκηνοθετεί χορευτικά στο σαλόνι και να σετάρει τα ρούχα που θα φορέσει την επόμενη μέρα, αναρωτιέμαι αν ποτέ θα σταματήσει να μεγαλώνει και να μεγαλώνει και να μεγαλώνει η αγάπη μου για αυτήν… Και ελπίζω τουλάχιστον να μ’ αγαπάει και αυτή έστω το ίδιο με τώρα όταν μεγαλώσει και θα την νοιάζουν ακόμα περισσότερο οι χοροι, οι καριέρες και τα ρούχα και πολύ λιγότερο η μαμά της…
Το κορίτσι μου μεγαλώνει. Κοίτα να δεις που τελικά δεν το είχα υπολογίσει… 🙂
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Ψυχουλα ειναι!!!! Να σου ζησει!!!