Με το μέλι, όχι με το ξύδι!
Η μαμά Μάρθα μας διηγείται το πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στη γειτονιά της. Μια μαμά νευριασμένη που η τρίχρονη κόρη της δεν έτρωγε το φαγητό της, ξεσήκωσε όλη τη γειτονιά με τις φωνές της. Ποια είναι τα όρια που μπορούν να αγγίξουν οι γονείς, όταν νευριάζουν;
Με το μέλι, όχι με το ξύδι!
μαμά Μάρθα
Είμαι η μαμά Μάρθα και μένω σε γειτονιά με πολυκατοικίες. Οσοι μένουν σε μια τέτοια γειτονιά ξέρουν πως όλα ακούγονται, ιδιαίτερα μέρα μεσημέρι όταν ο γειτονας είναι στο μπαλκόνι και φωνάζει!!! Γιατι τα γράφω αυτάq Γιατί αυτά που άκουσα πριν λίγο στο μπαλκόνι μου από τη γειτόνισσα της απέναντι πολυκατοικίας με σόκαραν και με στεναχώρησαν πολύ!
Η 18 μηνών κορούλα μου απολαμβάνει τον ύπνο της κι εγώ μαζεύω τα παιχνίδια που έχει σκορπίσει στο μπαλκόνι… όταν ακούω την απέναντι να φωνάζει: «Σκύλααα… με αγανάκτησες«
Αυτομάτως μου περνά από το μυαλο οτι μαλώνει με κάποια φίλη, γειτόνισσα, μαμά , πεθερά…. αλλά δυστυχώς συνειδητοποιώ οτι απευθήνεται στην κόρη της, αφού η μικρή (περίπου 3 ετών αν δεν κάνω λάθος) αμέσως άρχισε να κλαίει ουρλιάζοντας «μαμάκα μου«. Η κυρία συνέχισε να βρίζει το παιδί και να λεει πως δεν της δίνει να φάει αν δεν κάτσει να φάει σαν άνθρωπος και μετά (ακομα χειρότερα) πως πρέπει να μάθει να τρώει σαν το αδερφό της! Το παιδάκι συνέχισε να κλαίει και να φωνάζει «μαμάκα μου!!!» και η κυρία να βρίζει με λόγια που δεν θέλω να αναφέρω… Ειλικρινά πιάστηκε η καρδιά μου….
Μπαίνω μέσα σοκαρισμένη από τις βρισιές και αναρωτιέμαι…. Άραγε είναι τόσο τραγικό αυτό που εκανε το παιδί της, ώστε να του μιλα με τέτοια λόγια;; Δεν θέλω να την κρινω προσωπικά γιατί δεν την γνωρίζω. Ίσως να είναι όντως πολύ αγανακτισμένη, να έχει προσωπικά προβλήματα ή οτιδηποτε άλλο που δεν μπορω να φαναταστώ… Αυτό όμως που μπορω να φανταστώ είναι το πώς μπορεί να νιώθει ένα παιδάκι όταν ο μοναδικός ανθρωπος που αγαπά και εμπιστεύεται περισσότερο (η μαμά του), του μίλα με τετοιον τρόπο…. Μήπως δεν θα νιώσει «σκύλα» αφου έτσι το αποκάλεσε; Μηπως δεν θα νιώσει κατώτερο του αδερφού του (άλλο μεγάλο θέμα) αφου η ίδια η μαμά το πιστεύει αυτό;;
Διαβάζω εδώ σχεδόν καθημερινά ιστορίες από μανούλες που ξεχειλίζουν από ατέλειωτη αγάπη για τα αγγελούδια τους… Ειμαι κι εγώ μαμα και την νιώθω αυτή την αγάπη! ΔΕΝ μπορώ να διανοηθώ οτι υπάρχει μάνα που δε λατρεύει το παιδί της... Το ξέρω οτι όλες μας λίγο πολύ έχουμε νευριάσει κάποιες φόρες με τα παιδάκια μας και το καταλαβαίνω… αλλά βρισιές και ουρλιαχτα στο μωρό σου;; ΟΧΙ αυτό δεν το καταλαβαίνω….
Ας αναρωτηθούμε για λίγο πώς μιλαμε και τί λέμε στα παιδιά μας!!! Μηπώς θα τα κάνουμε καλύτερους ανθρώπους βρίζοντάς τα;; Σίγουρα όχι! Λυπάμαι πραγματικά που υπάρχουν τέτοια περιστατικά…
Είχα την τύχη να σπουδάσω την υπέροχη επιστήμη της Προσχολικής Αγωγής και την χαρά να έχω ένα υπέροχο καθηγητή, που κάποτε μας είπε :
«Τα παιδιά πρέπει να τα μιλάμε με το μέλι όχι με το ξύδι. Ετσι μόνο θα γίνει ο κόσμος πιο γλυκός«
Αυτά τα λόγια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Ίσως θα πρέπει όλες οι μανούλες να τα έχουμε υπ’όψιν. Γιατί τα παιδιά μας είναι το αύριο αυτού του κόσμου κι εμείς έχουμε την ευθύνη τους…
Δεν ξερω πραγματικα τι ψυχολογικα προβληματα πρεπει να εχεις,οταν εκφραζεσαι ετσι στο ιδιο σου το παιδι.Ειχα γινει κ εγω μαρτυρας απο μανα που φωναζε σε κορη διπλανου διαμερισματος...λογια βαρια κ που δεν αρμοζιυν σε ενα 12 χρονο κοριτσι,η μαλλον που δεν ταιριαζουν σε κανενα παιδι...οποιας ηλικιας...ειναι θλιβερο λοιπον,καποιο να προσπαθουν χρονια για το πολυτιμοτερο δωρο της ζωης κ αλλοι να το εχουν κ να φερονται ετσι...
Και κάτι ακόμα. Αν το παιδί δεν καταλάβει με τον καλό τρόπο και δεν χρησιμοποιήσεις άλλο τρόπο δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ. Φυσικά όχι και για ψίλλου πήδημα. Οι χειρότεροι γονείς είναι οι αδιάφοροι γονείς και όχι αυτοί που προσπαθούν να δείξουν στο παιδί το σωστό. Τα παιδιά θέλουν και επιβράβευση και τιμωρία. Η γνώμη μου. Και οι γονείς άνθρωποι είναι.Ας μην είμαστε απόλυτοι και κατηγορηματικοί.
Προφανώς η κυρία που έγραψε το άρθρο δεν έχει ζήσει πραγματικά δύσκολες καταστάσεις ακόμα.Ντρέπομαι που το λέω αλλά μετά από τρία χρόνια χτύπησα στα χέρια το παιδί μου αφού έκανα υπομονή σε όλα όσα έκανε μέχρι τότε (δεν έχετε ιδέα τί πέρασα τρία χρόνια).Αλλά να βασανίζει το αδελφάκι του δε το δέχομαι με τίποτα.
Εντάξει δε συμφωνώ με το χαρακτηρισμό του παιδιού αλλά όταν δε γνωρίζεις μία κατάσταση ολοκληρωτικά δε μπορείς να την κρίνεις κιόλας. Εγώ που έχω βγει πολλές φορές εκτός εαυτού πείτε μου τι θα κάνατε αν το τρίχρονο κοριτσάκι σας συνεχώς δάγκωνε, πλάκωνε,έσπρωχνε,έβγαζε τα ματάκια, έκανε αγκωνιά στο ενός χρονών κοριτσάκι σας επειδή δεν ήθελε να παίρνει τα παιχνίδια του; Έχω καταντήσει να κλαίω μετά από τέτοια επεισόδια για να μη ξεσπασω στο παιδί και κοντεύω να αρωστήσω ψυχολογικά. Μέχρι και στο δωμάτιο την έχω κλειδώσει για λίγα λεπτά και μετά από χίλια συγνώμη που μου ζητάει πάλι τα ίδια γίνονται στις επόμενες ώρες. Τί κάνεις όταν το ζεις αυτό κάθε μέρα;
Οκ διαφωνώ με το να λες το παιδί σου σκύλα. Απο την άλλη μπορώ να καταλάβω την αγανάκτηση που μπορεί να νιώσει ένας γονιός που δεν έχει κακομάθει το παιδί του αλλά αυτό δεν λέει να σταματήσει να ουρλιάζει παρόλες τις ήρεμες και ψύχραιμες μεθόδους που έχει ήδη χρησιμοποιήσει. Εμάς η κόρη μας ας πούμε αν αρχίσει να στραβώνει με κάτι δεν σταματάει με τίποτα. Ούτε με κοφτά και ευγενικά όχι, ούτε αν της εξηγήσουμε γιατί δεν πρέπει να κάνει κάτι που απαγορεύεται, ούτε αν της το πούμε αυστηρά, ούτε με φωνές - με τίποτα. Χθες συγκεκριμένα, ήθελε μόλις ξυπνήσαμε να της ξεμπλέξουμε τα λαστιχάκια απο τα μαλλιά της κούκλας της. Της είπαμε πως τώρα ξυπνήσαμε και θα το κάνουμε σε λίγο, μόλις φτιάξουμε καφέ. Ε λοιπόν μας άκουσε όλη η γειτονιά. Ούρλιαζε επι μία ώρα. Καμία μέθοδος που δοκιμάσαμε δεν έπιασε. Ε κάποια στιγμή βρέθηκα να της φωνάζω. Σε καμία περίπτωση δεν την βρίζω, ποτέ, και επειδή το παραμύθι το έχω δει πολλές φορές, στο τέλος κατάφερα με πολλή προσπάθεια για να μην την δείρω απο τα νεύρα μου, να της αποσπάσω την προσοχή και να λείξει το σκηνικό. 'Ομως ντράπηκα αφάνταστα γιατί στο μεταξύ κάποιος γείτονας μας χτύπαγε τα κάγκελα για να σταματήσουμε τις φωνές. Θέλω να πω πως, εγώ, ένας άνθρωπος οπυ στην δουλειά με λένε βούδα λόγω της ηρεμίας μου, κατέληξα να φωνάζω ουκ ολίγες φορές και να μας ακούνε οι γείτονες. Αν κάποιος έχει κάποια συμβουλή πάνω στο θεμα ευχαρίστως να την ακούσω και να την δοκιμάσω. Διότι αυτή η κατάσταση και εμάς τους γονείς στενοχωρεί(έχω κλάψει άπειρα βράδυα για αυτό τον λόγο)και για τα παιδιά δεν είναι ότι καλύτερο..
Καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι αυτό που δείχνουν. Κι εγώ όταν τσακώνομαι δεν τσακώνομαι για το πεταμένο στη μέση παπούτσι, αλλά για την όλη κακή συμπεριφορά. Και τα έχω πει όλα τα παραπάνω, εκτός από το σκύλα. Κι επειδή είδα αλλαγή όταν έκανα και σύγκριση μεταξύ των αδερφών και όταν φώναξα και είπα πράγματα που πληγώνουν κι ας μην ήταν βρισιές, ρώτησα ψυχολόγο πως γίνεται το παιδί να άλλαξε τόσο με αυτό το περιστατικό και μου είπε ότι προφανώς το παιδί μετά από αυτό συνειδητοποίησε ότι η κακή συμπεριφορά του έχει σοβαρό αντίκτυπο στους άλλους και αποφάσισε να την αλλάξει. Και όταν λέω αλλαγή, μιλάω για αλλαγή 360 μοιρών. Η γειτονιά θα μου τα έσουρε σίγουρα,γιατί κι εγώ με ανοιχτά τα παράθυρα τα λέω, αλλά το παιδί άλλαξε εντελώς μετά από αυτό και τη διαφορά την επισημαίνει όλος ο κόσμος. Και δεν το κάνει γιατί φοβάται αλλά γιατί κατάλαβε ότι δημιουργεί προβλήματα αν φέρεται συνεχώς κακότροπα. Δε θέλουν όλα τα παιδιά πάντα με το μέλι, αφού είσαι εκπαιδευτικός περίμενα να ξέρεις ότι δεν εφαρμόζει η ίδια συνταγή σε όλα τα παιδιά και θα περίμενα να είσαι και πιο μαλακή στο θέμα κριτικής των άλλων. Προσωπικά δε με νοιάζει καθόλου να με ακούσεις να φωνάζω στο παιδί και να με σχολιάσεις (γι΄αυτό άλλωστε δεν κρύβομαι όταν το κάνω αυτό), αλλά έχω καταλάβει ότι εξαιτίας αυτής της κριτικής οι μαμάδες είναι τέρατα υπομονής έξω και όταν πάνε σπίτι βγάζουν όλη αυτή τη συσσωρευμένη ενέργεια και ξεσπάνε στα παιδιά στα κρυφά.Εγώ αυτόν που τα κάνει κρυφά φοβάμαι περισσότερο και όχι αυτόν που θα φωνάξει στα φανερά. Την επόμενη φορά, αν δε συμβαίνει κάτι ακραίο στο οποίο πρέπει να επέμβεις, ή κοίτα τη δουλειά σου ή αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις την κατάσταση πιάσε τη μαμά που φώναζε όταν τη δεις στο δρόμο και πρότεινέ της κάτι χρήσιμο...πες της π.χ. να έρχεται η μικρή να τρώει σπίτι σου, μήπως και το φάει το φαγητό της ή δωσ΄της το τηλέφωνο σου να σου πασάρει τη μικρή για κάποια ώρα όταν την έχει φτάσει στο αμήν της και δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Και η κατάσταση θα αλλάξει και εσύ θα έχεις κάνει κάτι πραγματικά χρήσιμο. Τα υπόλοιπα είναι απλώς κουτσομπολιά και άχρηστες διαπιστώσεις....όλοι ξέρουμε ότι δεν πρέπει να φωνάζουμε στα παιδιά δεν περιμέναμε τη γειτόνισσα να μας το πει. Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μου τη σπάει στις μαμάδες, που αντί να δίνουν λύσεις σου δίνουν συμβουλές...αντί λοιπόν να λέτε στη φίλη σας πρέπει να πας γυμναστήριο θα νιώσεις τέλεια, πείτε της φέρε τα παιδιά να στα κρατήσω να πας γυμναστήριο. Και ο άλλος βλάκας δεν είναι ξέρει τι πρέπει να κάνει, δεν του λείπει η συμβουλή (εκτός αν στη ζητάει), του λείπει η συμπαράσταση. Άσε τη γειτόνισσα στην ησυχία της και απλώς πρότεινέ της να κάνεις και κανένα babysitting κάποιες φορές....αν δεν αλλάξει η κατάσταση με της φωνές τότε πες της όπως μας τα είπες εδώ, αλλά στην ίδια, όχι σε τρίτους υπό μορφή κουτσομπολιού.
Nina μπράβο, καλά τα λες.