Μητρότητα και φιλία: περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις ή να γελάς;

Μέσα από τα πολλά post και ιντερνετικές συζητήσεις που έχουμε κάνει κατά καιρούς, μου γεννήθηκε, για άλλη μια φορά, η επιθυμία (μιας και το ψώνιο είναι αυθύπαρκτο!) να γράψω μερικές αράδες για την θέση της φιλίας στην μητρότητα αλλά και το κατά πόσο η μητρότητα μπορεί να είναι «μπούφλα ξανάστροφη από το πουθενά» στα μούτρα της φιλίας.

Και επειδή ξαναματαπιάσαμε θέμα που χωρεί πολλή συζήτηση και θα μπορούσα να ξημερωθώ γράφοντας… επέλεξα να ασχοληθώ με το ψυχολογικό προφίλ της ΑΤΕΚΝΗΣ κολλητής η οποία την μετά τέκνου εποχή γίνεται… Λούης και μην τον είδατε τον Μήτσο τον λεβέντη, τον καραμπουζουκλή! Από τούδε και στο εξής λοιπόν και χάριν συντομίας , η συγκεκριμένη φίλη (όπου λ, βάλε δ και κότσαρε και ένα ι) θα αναφέρεται ως η «κολλητή».

Καταρχήν, να δηλώσω ευθαρσώς ότι είμαι παθούσα σε μέγιστο βαθμό, καθόσον από την στιγμή που έγινα μάνα (όχι τόσο που έμεινα έγκυος, αλλά κυρίως που «ξεφούρνισα» το κεκάκι μου) έχασα επαφή με τις 2 καλύτερες φίλες μου που μέχρι τότε «τρώγαμε ψωμί κι αλάτι»… και επειδή για μένα η φιλία ήταν πάντοτε παντιέρα στην ζωή μου, πράμα ιερό και αδιαπραγμάτευτο… στην αρχή έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου… πόνεσα, έκλαψα, έβρισα, απαξίωσα και στο τέλος αφού έγινα η τέλεια drama queen.. έκατσα και έκανα την αυτοκριτική μου… ω ναι, την αυτοκριτική μου γιατί στην διάλυση μιας σχέσης όποιας μορφής και αν είναι αυτή, είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο ότι δεν φταίει μόνο ο ένας… it takes 2 to … break up/mess up/f@ck up!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, την ανακοίνωση ενός προαναγγελθέντος «θανάτου της φιλίας»… ανακοίνωση της εγκυμοσύνης… μια στιγμή ορόσημο στην ζωή σου που χρειάζεσαι όσο τίποτα την αποδοχή-ενθουσιασμό-υποστήριξη της κολλητής σου, το ίδιο ή και ίσως περισσότερο από αυτή του συντρόφου σου… και αντ’ αυτού… γίνεσαι δέκτης των κάτωθι αντιδράσεων:

-Τιιιιιιιιιιιιιι;;; Είσαι έγκυος;;; Μα, πώς έγινε αυτό;; (λες και δεν ξέρεις μωρή φοράδα, εσύ με τον γκόμενο παίζετε με Barbie!!!) Δεν χρησιμοποιούσες χάπι/προφυλακτικό/τράβηγμα;;; Μα καλά, τόσο ανεύθυνη είσαι τέλος πάντων;;; …Τιιιιιιιι, θα το κρατήσεις;; Τι θα το κάνεις ΕΣΥ το μωρό που είσαι:

1) αφραγκίδου και απεντάρου γωνία, κάθετα στην οδό ανεργίας;;

2ον) εξώλης και προώλης και δεν θυμάσαι ούτε τα μικρά ονόματα όσων «περιποιήθηκες» το καλοκαίρι;

3ον) Μαθήτρια/φοιτήτρια/καριερίστα/παρτάλι και δεν νοείται να θυσιάσεις το διάβασμα/workahoλίκι/partyanimaliσμό για να επιδοθείς στο βύζαγμα/ξεσκάτισμα/γερμανικό νούμερο (το βραδινό 2-6π.μ. που ξεροσταλιάζεις για να ταΐσεις, φροντίσεις, ηρεμήσεις το σκατιάρικο που ωρύεται???).

Υπάρχει και 4η κατηγορία-αντίδραση που την άκουσα εγώ και, πιστέψτε με.. έμεινα μ@λ@κ@ς… «ααχχ μωρέ…τώρα που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ξεκίνησες δίαιτα στα σοβαρά, θα γίνεις ντουλάπα 4φυλλη (???) και στο χα πει εγώ… χάσε πρώτα μερικά κιλά και μετά γίνε μάνα!!!!!» …φσσσσσσσσσσσσσσστ ντόινγκ (ή και μπόινγκ που έλεγε ο Βουτσάς).

Στερεοτυπική συμπεριφορά «κολλητής» κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και μετά.

Συνήθως η, συγκεκριμένης συνομοταξίας, «κολλητή», όσο εμείς διάγουμε την περίοδο της εγκυμοσύνης αλλά κυρίως μετά…πίνει AZAX (και γίνεται αόρατη!!!)… Σε ότι αφορά στο θέμα γλεντοκόπι, μας σερβίρει παντός τύπου δικαιολογίες για το γεγονός ότι μας έχει «αφήσει στην απέξω» του στυλ

α) ε να μωρέ… τώρα που να τραβιέσαι εσύ με την κοιλούμπα/βυζανιάρικο στο ορθάδικο/μπουζουκλερί;;

β) Απαπα, μες την κάπνα είναι, δεν σε βολεύει και το σκαμπό.. άσε που αν σε πιάσει κατούρημα, τάση για ρουκέτα εδάφους-εδάφους (εμετό).. πρέπει να διακτινιστείς στην τουαλέτα και άντε να περάσεις έτσι όπως έχεις γίνει;;

γ) Τι δηλαδής… θα πάμε για καφέ/στην ταβέρνα/στο Ρέμο και συ θα πετάξεις όξω την βυζούκλα με την ρωγάρα που βγάζει μάτι από χιλιόμετρο και θα θηλάζεις μπροστά στον κάθε μπανιστιρτζή;;  Ήμαρτον!!!!!

Για να επεκταθώ στο πονεμένο ζήτημα ρημαδοτηλέφωνο… ούτε λόγος, άντε ένα στο μαιευτήριο για τα συγχαρίκια.. μετά… σιγή ασυρμάτου και ιχθύος μαζί… λες και έπαθε ξαφνικά Parkinson και αδυνατεί να σχηματίσει τον αριθμό σου στο καντράν.. άσε για την δικαιολογία του τύπου «δεν παίρνω για να μην ενοχλήσω»… τι να ενοχλήσεις κοπέλα μου; Τι είμαστε, αρκούδες σε 6μηνη χειμερία νάρκη; ’Η μήπως ταΐζουμε tavorάκια το μωρό για να κοιμάται ολημερίς και ολονυχτίς; Ξύπνιοι είμαστε ακόμη κι όταν εσύ (ούσα ελεύθερη, άτεκνη κι ωραία) κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου!!!!

Τόσο δύσκολο πια είναι να πάρεις ένα τηλέφωνο να πεις ένα γειά ..κι ας στο κλείσω γιατί εκείνη την ώρα πεινάει/ξύπνησε το μωρό και έχει σημάνει May Day (sos) κατάσταση! Εμ τι να κάνουμε… για μερικές από μας οι εποχές των μαραθωνίων τηλεφωνικών συνδιαλέξεων (για γκομενικά) έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί… κάποιες άλλες , ίσως είχαμε πετάξει και κινητό και σταθερό από το μπαλκόνι κάτι ώρες κουλές που χτυπούν και φέρνουν τον όλεθρο… αλλά κρατηθήκαμε γιατί πώς θα πάρουμε τον παδίατρο; Με σήματα Μορς ή καπνού οεο;

Ο, μέχρι τώρα, αχώριστος συνοδοιπόρος σου στο ατέρμονο shopping therapy, να σε συνοδέψει στο baby shopping; …ούτε με σφαίρες… για τους εξής παρακάτω λόγους: α) όσο fit κι αν είναι, δεν έχει το κουράγιο να γυρίσει όλα τα μωρουδάδικα/βαφτισάδικα Αθηνών Πειραιώς και περιχώρων μέχρι εσύ να βρεις «αυτό το κάτι που θέλεις»… β) άσε που δεν έχει πια ενδιαφέρον για την ίδια γιατί ακόμη κι ανακαλύψει το φανταστρουμφικότερο κομμάτι… στανταρ δεν το έχουν στο νούμερο της!!!! γ) δεν αντέχει να βλέπει την έκφραση σου όταν λιώνεις από τρυφερότητα με οτιδήποτε μωρουδιακό κι αν θωρείς..από ζιπουνάκι μέχρι σελτεδάκι… η ίδια εξακολουθεί να έρχεται σε οργασμό ΜΟΝΟ στην θέα μιας καινούργιας PRADA ή GUCCI (κάτι που παθαίνατε και σεις την πτ εποχή.. ομολογήστε το!).

Και φτάνω στο σημαντικότερο όλων, αυτό που κάνει την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα σε 2 κολλητές που η μία εκ των οποίων έχει αποκτήσει παιδί.. ποιο είναι αυτό;; Μα… οι ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ…

Ο τρόπος με τον οποίο ιεραρχείς τα θέματα που σε απασχολούν αλλά και ο χρόνος που αφιερώνεις σε αυτά… κακά τα ψέματα… εδώ ό,τι κι αν πει ο καθείς από την πλευρά του δίκιο θα έχει… όσο μεγαλώνουμε αλλά και όσο αλλάζει η σύσταση μας (από γυναίκα σε μάνα, γιαγια κτλ) γινόμαστε και πιο πολύπλοκες και αλλάζουν οι προτεραιότητες και οι αναζητήσεις μας… αλλά ακόμη και στην περίπτωση που δεν μας συμβαίνει αυτό (σπάνια) , ακόμη και όσες παραμένουμε ακόμη παρτάλια ή/και παιδιά και δεν μεταμορφωνόμαστε σε υστερικά και αγχώδη ρομποτάκια που «παίζουν» καθημερινά σε μια «ταινία» που θα μπορούσε να τιτλοφορείται « Η μέρα της Μαρμότας»… Σίγουρα είναι δύσκολο να ζήσουμε βίους παράλληλους με αυτούς των άτεκνων φίλων μας. Και ακόμη κι αν το καταφέρουμε.. κάποιος στην εξίσωση αυτή είναι «ριγμένος».

Και γι’ αυτό σιγά-σιγά, οι δρόμοι μας χωρίζουν και οι γέφυρες επικοινωνίας γκρεμίζονται… τουλάχιστον κανείς θεωρείται τυχερός αν/όταν αυτό γίνεται «αναίμακτα» και χωρίς μίση/πάθη/αλληλοσπαραγμούς… απλά παίρνει ο καθείς το κουβαδάκι του και εγκαθίσταται σε άλλη παραλία… οι μεν στο Super Paradise και οι δε στην ‘Α Βουλας (του ΕΟΤ καλέ). Ατυχέστεροι είναι αυτοί που δεν τους φτάνει η απώλειά τους… πρέπει να αντιμετωπίσουν σωρεία κατηγοριών ή να εκτοξεύσουν και αυτοί την χολίτσα τους και may the best woman win…

Για αυτό το είπα και το ξαναλέω… καλό είναι να μην χάνουμε ανθρώπους από την ζωή μας… πρέπει κάνοντας ΠΑΝΤΑ την αυτοκριτική μας, να αναγνωρίζουμε και το δικό μερίδιο ευθύνης στην κατάσταση που πήγε καλλιά της και να προσπαθούμε, ει δυνατόν να την διορθώσουμε ή να την εκλογικεύσουμε… Αλλά ακόμη και αν οι όποιες προσπάθειες μας αποβούν φρούδες… don’t worry be happy… κάποιος μεγάλος, ο Κομφούκιος νομίζω είχε πει ότι για να βάλεις κάτι καινούργιο στην ζωή σου..πρέπει να ξεσκαρτάρεις τα παλιά… να κάνεις χώρο ρε παιδί μου!!!

Τι κι αν έχασα 2 αγαπημένες ψωμοαλατισμένες φίλες, ώρα καλή στην πρύμνη τους και αέρα στα πανιά τους… εγώ βρήκα άλλες 32.000!

Go Greek mamas!

Κατερίνα Α.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com