Χωρίς τίτλο…
Μια νέα μανούλα μας γράφει για τη ζωή της από το 2007 μέχρι σήμερα: η γνωριμία με τον άντρα της, η απρόσμενη εγκυμοσύνη, τα οικονομικά προβλήματα και η απόγνωση της αβεβαιότητας…
Χωρίς τίτλο…
μαμά Μ.
Aγαπημένες μανούλες καλησπέρα,
Δεν είναι πολλές μέρες που ανακάλυψα το site και διαβάζω όλες τις ιστορίες, έτσι αποφάσισα και εγώ να γράψω τη δική μου.
Η δική μου βέβαια δεν είναι τόσο τέλεια και αγαπησιάρικη όσο οι περισσότερες…
Με τον άντρα μου λοιπόν είμαστε μαζί από το 2007. Εγώ ήμουν φοιτήτρια και εργαζόμουν 4ωρη σε ένα κατάστημα. Εκείνος ήταν φύλακας εκεί και σιγά σιγά ήρθαμε κοντά. Εγώ τότε περνούσα μια αρκετά δύσκολη φάση στη ζωή μου καθώς είχα περάσει μια μίνι κατάθλιψη με διάφορες κρίσεις πανικού κτλ… Μόνο στη δουλειά αισθανόμουν κάπως πιο ευχάριστα, φεύγοντας όμως από εκεί ξανακλεινόμουν στο καβούκι μου. Έκανα διάφορες σχέσεις νομίζοντας ότι περνάω καλά χωρίς να επιτρέπω στον εαυτό μου να δεθώ με τίποτα και με κανέναν…
Ξαφνικά μου ζήτησε να βγούμε… Εκεί ανακάλυψα έναν άνθρωπο που με άκουσε, με αγκάλιασε και μου είπε ότι όσο περνάει από το χέρι του εγώ δεν θα πάθω τίποτα. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σχέση μας… Με πολύ έρωτα. ενθουσιασμό και περίσσια τρέλα!!
Εγώ μέρα με τη μέρα απελευθερονόμουν και γινόμουν ο παλιός καλός μου εαυτός, χαμογελαστή και ευτυχισμένη…
Και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια… Στο διάστημα αυτό ο άντρας με βοήθησε πάρα πολύ σε όλα!!
Και φτάσαμε στο 2009 όπου αποφασίσαμε να φτιάξουμε τη δική μας επιχείρηση γιατί ο καλός μου δούλευε πάρα πολλές ώρες για πενιχρό μισθό. Εγώ εν το μεταξύ πήρα το πτυχίο μου, έκανα το μεταπτυχιακό μου και έβλεπα τη ζωή να ανοίγεται διάπλατα μπροστά μου!!! Αλλά η ζωή αποφάσισε να μου δείξει την άλλη όψη της για ακόμα μία φορά.
Ξεκινήσαμε λοιπόν το μαγαζί μας (φοιτητικό καφέ θέλαμε να ήταν) δουλεύοντας ασταμάτητα, καθώς δεν υπήρχαν χρήματα για πολλά. Συγχρόνως χρεωθήκαμε και 15.000 ευρώ για τον αέρα του μαγαζιου… Στο ξεκίνημα του μαγαζιού αντιλαμβάνομαι ότι είμαι έγκυος… (Εγώ δούλευα πρωί βράδυ ασταμάτητα καθώς ο άντρας μου δεν άφησε την δουλειά του στην οποία τις περισσότερες μέρες δούλευε 12ωρο!!!)
Εκεί παθαίνω το απίστευτο σοκ γιατί εμείς μόλις ξεκινούσαμε, ήμασταν χρεωμένοι, χωρίς δικό μας σπίτι, χωρίς γενικά κανένα μέλλον. Στην αρχή ήμουν σίγουρη ότι δεν θα το κρατούσα. Η μητέρα μου ήταν ενθουσιασμένη, ο πατέρας μου προσπαθούσε να με προσγειώσει και να με βάλει να σκεφτώ τα υπερ και τα κατά. Όμως δεν είχα χρόνο… Ήμουν ήδη 2μιση μηνών… Αργησα βλέπετε πολύ να το καταλάβω καθως με την προετοιμασία του μαγαζιού είχα αμελήσει εντελώς την περιοδό μου.
Για τους γονείς του άντρα μου δεν το συζητώ, αμέτοχοι παντου!!! Κυριολεκτικά!!
Είχα λοιπόν μία εβδομάδα να αποφασίσω τι θα κάνω με την εγκυμοσύνη. Ο άντρας μου ήταν δίπλα μου σε ότι και αν έλεγα και μου έλεγε ότι ό,τι και αν αποφασίσω εκείνος θα είναι δίπλα μου και θα με αγαπάει. Εγώ σε μία κατάσταση τρέλας. Ενώ έλεγα ότι δεν μπορώ να προχωρήσω σε αυτό το βήμα, εκεί ξυπνούσα το βράδυ και έκλαιγα πανικόβλητη για το παιδί μου. Σε μια στιγμιαία απόφαση λοιπόν πάω στο γιατρό για διακοπή της κύησης.
Μου δίνει λοιπόν ένα χαπάκι που θα έπαιρνα το βράδυ να «σκοτώσω» το εμβρυο και τα υπόλοιπα θα τα έκανε εκείνος το επόμενο πρωί στην κλινική…
Περιττό να σας πω ότι ούτε καν πήρα τα χάπια πάνω από το γραφείο του… Εκεί πήρα την απόφαση πως δεν θα μπορούσα πότέ να κάνω κάτι τέτοιο…
Ο καιρός περνούσε λοιπόν, το μαγαζί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, εγώ ξενυχτούσα και έτρεχα πάλι από το πρωί καθώς δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για να βάλουμε άτομα να δουλέψουν.. Ξέρω ότι κάναμε και εμείς πολλά λάθη, αλλά θεωρώ ότι δεν ήταν γραφτό να κρατήσουμε αυτό το μαγαζί. Εμένα η ψυχολογία μου χειροτέρευε, συχνά κλεινόμουν στο μπάνιο του μαγαζιού και έκλαιγα με λυγμούς…
Που πήγαινα; Τι έκανα; Πως θα μεγάλωνα αυτό το παιδί…
Καμία χαρά εγκυμοσύνης, καμιά προσμονή, μόνο θλίψη… θλίψη, κλάμα, πολύ κλάμα και απαισιοδοξία για το μέλλον…
Και χρέη!!!
Δεν σας έχω πει και το βασικότερο… Ζούσα τότε και 540 χλμ μακριά από τους γονείς μου…
Να μην σας κουράζω, το μαγαζί έκλεισε χρεωκοπημένο, καταφέραμε μόνο να εξοφλήσουμε τα μικρά, όχι το μεγάλο χρέος και εγώ να φουσκώνω…
Στον 7ο μήνα λοιπόν της εγκυμοσύνης μου αποφασίζουμε να τα αφήσουμε όλα και να πάμε να ζήσουμε κοντα στους δικούς μου… Ιούνιο έφυγα εγώ, ήρθε ο άντρας μου μία εβδομάδα μετά, κάναμε τον πολιτικό γάμο και τον ξαναείδα κοντά στον 15 Αύγουστο, όπου άφησε και την πρωινή δουλειά του για να ζήσουμε μαζί και… άνεργοι!!!
Πέρσυ τον Σεπτέμβριο λοιπόν έφερα στον κόσμο το γιο μας… Με καισαρική λόγω κονδυλωμάτων, δεν με άφηναν με τίποτα ούτε να προσπαθήσω φυσιολογικά.
Δεν κατάλαβα γέννα και έτσι όταν μου δώσαν το παιδί να το θηλάσω στο χειρουργείο, το έδωσα έτσι απλά πίσω.
Ζήτησα να μου το καθαρίσουν, να μου το ταϊσουν και όταν θα τελείωνε η επέμβαση, ας μου το έδιναν πάλι… Δεν με ένοιαζε και πολύ μπορώ να πω… Εμένα οι σκέψεις μου έτρεχαν στο μετά… Ανεργία και πάλι ανεργία… αυτό με έτρωγε ακόμα και την ώρα που γεννούσα..
Έβλεπα τον κόσμο δίπλα μου και απορούσα από που μπορεί να πηγάζει όλη αυτή η ευτυχία… Μόνο εγώ δεν ένιωθα τίποτα… Τίποτα όμως…
Πήραμε το μωρό στο σπίτι, θήλασα λίγες μέρες, μετά μου κόπηκε το γάλα…
Όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω πόσες πάνες ήθελα, πόσο κόστιζαν, πόσα πλυντήρια έπρεπε να βάλω, πόση ΔΕΗ, πόσο νερό… Τέρμα το γάλα…
Άλλος γολγοθάς… Πανάκριβα όλα τα βρεφικά γάλατα… Και ήρθαν οι κολικοί και θέλαμε άλλο γάλα και μετά η παλινδρόμηση και τρίτο γάλα… Εγώ πανικό!!!!
Μόνη μου βέβαια δεν ήμουν, οι δικοί μου που πλέον ήμουν δίπλα τους, δεν με άφησαν λεπτό… Και πάνες και γάλατα και ότι χρειαζόμουν και ακόμα παραπάνω…
Εγώ κατάθλιψη…
Με αυτά και με αυτά την προηγούμενη εβδομάδα έκανα το πρώτο πάρτυ γενεθλίων του γιου μου..
Δόξα το θεό έχω ένα πολύ καλό μωρό, δυνατό, φαγανό, ζωηρό…
Ο άντρας μου έχει βρει μια απασχόληση χωρίς πολύ καλές απολαβές αλλά από το τίποτα… Καλά είναι…
Εγώ όμως συνεχίζω να περνάω δύσκολα καθώς δεν καταφέρνω με τίποτα να βρω δουλειά εδώ στην επαρχία, στεναχωριέμαι για τον μπαμπά μου που ακόμα μου δίνει, νευριάζω με τον άντρα μου που δεν είναι επιστήμονας και δεν έχει προοπτικές..
Και δυστυχώς όλες αυτές οι σκέψεις δεν με αφήνουν να χαρώ το παιδί μου, όσο θα μπορούσα να το χαίρομαι.. Νιώθω ότι θα καταντήσω σαν τα πεθερικά μου που δεν κατάφεραν να βοηθήσουν οικονομικά τα παιδιά τους, ότι θα έρθει μέρα που δεν θα έχω λεφτά να του πάρω τα απαραίτητα… Φοβάμαι…. Και όσο δεν βρίσκω δουλειά τόσο φοβάμαι…
Και το χειρότερο είναι ότι τα βάζω με τον άντρα μου που δεν είναι από εκείνους που με τη δουλειά τους μπορουν να ζήσουν την οικογενειά τους… Και απομακρύνομαι… Και εκείνος νιώθει πολύ άσχημα το ξέρω, το καταλαβαίνω και δεν μιλάει για να μην με στεναχωρεί…
Είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος αυτός, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα με κοιτάει στα μάτια και θα μου λέει ότι μ’ αγαπάει σαν την πρώτη μέρα…
Εγώ όμως με αυτά και με αυτά, ίσως να έχω πάνω από χρόνο να του πω ότι τον αγαπάω, να καθήσω δίπλα του, να με πάρει αγκαλιά, να τον ζητήσω ερωτικά..
Είμαι μόνο 27 ετών και νιώθω τόσο μα τόσο κουρασμένη και άδεια…
Νιώθω ότι έχω κάνει μια τόσο λάθος επιλογή και αυτό πιστεύω είναι σκέψεις που μόνο τα οικονομικά μας μου τις προκαλούν…
Ακόμα και τη μέρα του θρησκευτικού μας γάμου, εγώ σκεφτόμουν «Τι τα θέλω όλα αυτά… σε ένα χρόνο από τώρα θα έχω πάρει διαζύγιο…«
Νιώθω απελπισμένη!!!
Ελπίζω να μην σας κούρασα πολύ…
Καλό σας βράδυ μανούλες, πάω να ξαπλώσω δίπλα στο γιο μου, καθώς μόνο δίπλα του θέλω να κοιμάμαι πια….
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
γεια σου μανουλα! Καταρχην να πω οτι δεν κανω κριτικη.Γραφω σχολιο,μονο και μονο για να δεις ισως απο μια αλλη οπτικη γωνια και τιποτε αλλο!Ειναι τοσο κριμα να κοιτας αυτα που δεν εχεις!!Δες ποσα πραγματα εχεις!ποσους ανθρωπους γυρω σου,το μωρακι σου!ανεκτιμητο!αγαπησε τα και θα σε αγαπησουν και αυτα! εχω την εντυπωση οτι ζεις στο μελλον! Αντι να χαιρεσαι την καθε στιγμη,η ζωη ειναι μικρη!ειναι γλυκια!πρεπει να ρουφαμε το καθε δευτερολεπτο!Αντι να σπαταλας τον πολυτιμο χρονο σου,και την ενεργεια σου για το τι θα γινει αυριο,κοιτα να απολαυσεις το τωρα!Μην νομιζεις οτι μιλαω εκ του ασφαλους!χρεωθηκα πολυ περισσοτερα κι εγω και ο αντρας μου για διαφορετικες δουλειες,οι οποιες εκλεισαν!!!Ακομα εχουμε ανοιχτες υποθεσεις οχι μονο με τραπεζες αλλα και με το κρατος!!!! ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΚΟΡΕΣ,6 ΕΤΩΝ ΚΑΙ 16 ΜΗΝΩΝ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΕΝΗ,ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΗ!!! ΤΟ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ,ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΠΟΛΥ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ,ΚΑΙ ΠΑΝΕ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΣΑ![ΤΟ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΛΑΞΩ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΜΟΥ.ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ!]ΟΜΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ!ΔΩΣΕ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ,ΜΗΝ ΤΟΥ ΣΤΕΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ! ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΕ ΤΟ ΠΕΣ ΤΟΥ ΠΟΣΟ ΤΟ ΑΓΑΠΑΣ!ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ!ΔΩΣΕ ΑΓΑΠΗ,ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΓΑΠΗ!ΑΣΕ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ!ΙΣΩΣ ΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΝΑ ΛΥΘΟΥΝ ΚΙ ΑΥΤΑ!!ΠΟΛΥ ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕΣ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ??? ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ!ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ!ΒΡΕΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ!!!ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!!! ΝΙΩΣΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ!!!ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΦΕΡΟΥΝ!ΕΚΤΙΜΗΣΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ!ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΣΟΥ!ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ!ΤΟ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΥΓΙΗΣ!ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ!ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΕΧΕΙΣ!ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΑ! ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΕ ΚΟΥΡΑΣΑ,ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ! ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ!
Συμφωνω μετα περισσοτερα σχολια που εχουν γινει μεχρι τωρα. αυτο που θελω να προσθεσω ειναι πως απο προσωπικη εμπειρια εχω να σου πω πως καλυτερο ειναι να κοιτας και να σκεφτεσε τους ανθρωπους που ειναι σε χειροτερη μοιρα απο σενα και οχι αυτους που ζουν καλυτερα. το δανειο τον 15.000 μου φαινεται αστειο γιατι εγω και ο συζηγος μου χρεωθηκαμε πανω απο 100.000 ευρω για μια επιχειρηση που απετυχε μολις ξεκινησε η κριση στην ελλαδα και ναι ειναι αδικο που η δικη μας γενια δεν εχεις την ιδιες ευκαιριες που ειχαν η προηγουμενες και ναι και οι γονεις μου και τα πεθερικα μου ειναι και αυτοι χαλια οικονομικα και δεν μπορουν να βοηθησουν και ολα αυτα ενω ειμαι μολις 28 χρονων.Ελεγα πως δεν προκειται να κανω παιδι επειδη δεν εχω να του προσφερω πολλα ποσο μαλλον ενα βεβαιο μελλον και υπηρξαν στιγμες που σκεφτηκα πως αν ειχα παντρευτει καποιον πιο ευκαταστατο ισως να μου πιο καλα... Και τοτε ειναι που επανερχομαι στην πραγματικοτητα και ειμαι ευγνομων που εχω ενα συζηγο που με αγαπαει πολυ και προσπαθει οσο μπορει (δεν ειναι δα και υποχρεωμενος να μου τα παρεχει ολα) εχω γονεις και πεθερικα που μας αγαπανε και μας στηριζουν και τωρα παρολες τις δυσκολιες περιμενω με πολυ χαρα το παιδακι μου που απο την πρωτη στιγμη που το ειδα στον υπερηχο το μονο που προσπαθω να κανω ειναι θετικες σκεψεις!αλλο σπουδασα και αλλου δουλευω αλλα δεν εχω προβλημα γιατι το σημαντικοτερο ειναι οτι και εγω προσφερω οικονομικα στην οικογενεια μας και δεν τα περιμενω ολα απο τον αντρα μου.(μετακομισαμε και εμεις στην επαρχια μετα το κλεισιμο του μαγαζιου και με δυσκολια βρηκαμε δουλειες με λιγα χρηματα αλλα δουλευουμε) Σου λεω την ιστορια μου για να δεις οτι υπαρχουν και χειροτερα, η κατασταση σου δεν ειναι τοσο τραγικη, τραγικος ειναι ο θανατος και η αρρωστιες οχι τα λιγα χρηματα..
Γλυκιά μανούλα, δεν θα σε κρίνω για τον τρόπο που σκέφτεσαι, ούτε για το τί αισθάνεσαι. Το να κάνεις κριτική είναι το μόνο εύκολο ειδικά αν δεν βρίσκεσαι σε δύσκολη κατάσταση. Όλες θέλουμε να βοηθήσουμε (ακόμα και αν νιώθεις ότι σε κρίνουν) και πάλι αν κοιτάξεις καλά κάτι θα αποκομίσεις και από την κριτική. Θέλω να σου πω ένα μπράβο για τη δύναμή σου να μην πάρεις εκείνο το χάπι. Πιστέυω ότι περνάς μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής σου (τη δυσκολότερη για την ώρα) καταρχήν γιατί πρώτη φορά βρέθηκες απέναντι σε τόσες ευθύνες και δεύτερον γιατί έχεις μελαγχολία ίσως και κατάθλιψη που σχετίζεται και με την κατάστασή σας την οικονομική αλλά και με την επιλόχια περιόδο. Γνώμη μου είναι αυτό, δεν είμαι ειδικός, αλλά θυμάμαι τον εαυτό μου σε κακό χάλι ψυχολογικά λίγο αφότου γέννησα, να κλείνομαι στο μπάνιο για να κλάψω. Ακόμα κι αν δεν το νιώθεις έτσι τώρα νομίζω ότι το παιδί σου κι ένας άντρας που σε αγαπά τόσο πολύ είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής καθώς και οι υποστηρικτικοί γονείς σου. ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ότι αυτόν τον άντρα (που δεν έχει πτυχία και γνώσεις) τον ερωτεύτηκες, τον αγάπησες, τον διάλεξες και τον έκανες άντρα σου. Μην τον αδικείς, δεν φταίει εκείνος, ήξερες από την αρχή ότι αυτός είναι, αλλά κάτι επάνω του σε έκανε ευτυχισμένη. Θα έρθει πάλι ο καιρός που θα σε κάνει ευτυχισμένη. Επέτρεψέ του να σε βοηθήσει, μην τον αποκλείεις. Εκείνος προσπαθεί να είναι δίπλα σας. Μην ξεχνάς ότι διάλεξε να ζήσει δύσκολα αλλά μαζί σου αντί να συνεχίσει τη ζωούλα του. Εξηγησέ του πως νιώθεις και γιατί δεν τον θέλεις πια ερωτικά. Δώσε μια ευκαιρία στο γάμο σου και στη ζωή σου. Μίλα, ανοίξου, ακόμα και σε μας τις μανούλες. Ψάξε για ψυχολογική υποστήριξη (έχουν σχηματιστεί ομάδες ΔΩΡΕΑΝ υποστήριξης για την κρίση). Κάνε κουράγιο κάτι θα βρεθεί, ακόμα κι αν δεν είναι η τέλεια δουλειά. Θα φτιάξουν τα πράγματα μην το βάζεις κάτω. Και δεν το λέω εκ του ασφαλούς, πέρασα κι εγώ δυσκολίες. Στηρίξου σε εκείνους που είναι διπλα σου και μην ασχολείσαι με τους απόντες (πεθερικά κλπ.) Και όταν τα καταφέρετε θα ξέρετε ότι τα καταφέρατε με τις δικές σας δυνάμεις. Αν βρίσκεσαι στη Θεσσαλονίκη θα χαρώ να σου κρατήσω λίγη (θετική) συντροφιά. ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΝΟΥΛΑ, ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ !!!!
μανουλα Μ.. διαβασα την ιστορια σου κ πραγματικα με θλιβει ο τροποσ που αντιμετοπιζεις τα πραγματα στα 27 σου... ειμαι κ εγο μανουλα 29ετων δυο κοριτσιων 23 μηνων κ 6 μηνων, πραγματικα σε καταλαβαινω, δεν θα σταθω στο σημερα.. εχω τεσσερα αδερφια κ μια μητερα ποθ παλεψε πολυ να μας μεγαλωσει ειχα ενα πατερα ο οποιοσ ναι μεν δουλευε αλλα παντα του αρεσε να τα σκορπαει στα μπουζουκια με τους φιλους του, η μανα μας καθαρισε σκαλες σπιτια μασ βοηθαγε η εκκλησια ο πατερας μου παντα πηγαινε κ ερχοτανε χωρησαν οταν ημουν περιπου 15 μετα απο πολλους καυγαδες... τι θελω να πω?? εμεις ειμασταν παντα στην μεση θεατες σε οτι γινοταν δεν θυμαμαι ποτε την μανα μου να μας αγκαλιαζει να μας φιλαει να μας φερεται στοργικα οχι επειδη δεν μας αγαπουσε αλλα απο την αγωνια να φαμε να ντυθουμε να παμε σχολειο αλλα κ απο τα νευρα τα απιστευτα που ειχε με τον πατερα μου εμας μας "παραμελησε" εγω δεν θυμαμαι να πεινασα ποτε αλλα επισης δεν θυμαμαι την ζεστασια της... δεν της το εχω πει ποτε γιατι την καταλαβαινω αλλα παντα θα το θυμαμαι κ θα με ποναει. μην το κανεις αυτο στο παιδακι σου ειναι μικρο αλλα καταλαβαινει θα βρεισ κ φαγητο κ πανες αλλα την αγαπη μονο εσυ μπορεις να την δωσεις κ αυτην θα θυμαται παντα. εισαι μανα!!! εχεις καποια μικρη βοηθεια κ τον αντρα σου μην τα θεωρεις δεδομενα ο αντρας σοθ οπως λες σαγαπαει αλλα αν του φερεσαι ετσι μην νομιζεις οτι θα αντεξει για πολυ ακομα, θυμισου οτι σασ ενωσε κ προσπαθησε να σηκωθεις μην χανεσαι μεσα στα προβληματα κανενα παιδι δεν το αξιζει!!!