Ζητάω βοήθεια, ακούει κανείς;
Μια μανούλα που ζήτησε να παραμείνει ανώνυμη, γράφει για τη ζωή της πριν και μετά τα παιδιά. Δηλώνει ότι της λείπει το πριν, μα πάνω απ’ όλα της λείπει λίγη βοήθεια!
Πηρα το θαρρος να γραψω την ιστορια μου διαβαζοντας ολες εσας τις μανουλες που λέτε οτι η ζωη σας χωρις παιδια ηταν ανουσια και βαρετη… Η δικια μου ΔΕΝ ΗΤΑΝ!
Παντρευτηκα μικρη και ενω οι παππουδες μας λεγανε «Αντε να δουμε κανα εγγονακι«, αποφασισαμε με τον αντρα μου να περιμενουμε λιγο καιρο, να χαρουμε τη ζωη μας ως ζευγαρι, να κανουμε τα ταξιδια μας και να εκμεταλλευτουμε την καθε μας στιγμη χωρις ευθυνες… Ωσπου μετα απο 2 χρονια εγγαμου βιου και συνειδητα πλεον, μενω εγκυος στο γιο μου, στα 27 μου. Απιστευτη χαρα, πετουσαμε στα ουρανια! Οταν το ανακοινωσαμε και στους γονεις μας, τρελαθηκαν!
«Αντε,επιτελους να δουμε ενα εγγονακι να συνεχισει το ονομα» (το προσπερναω, δεν ειναι της παρουσης)
Ολα κυλουσαν τελεια, γεννησα φυσιολογικα το γιοκα μου και την πρωτη νυχτα ηρθε η μαμα μου να με βοηθησει με το μωρο. Το κοιτουσα και εκλαιγα απο ευτυχια! Δεν μπορουσα να πιστεψω οτι εγινα μανουλα και οτι αυτο το μωρο περιμενε απο εμενα να το φροντισω και να του δωσω ζωη! Μετα τους 2 μηνες επρεπε να γυρισω στη δουλεια μου (δεν υπηρχε το 6μηνο ακομα) αλλα τα πραγματα δεν ηρθαν οπως τα περιμενα…
Μιλωντας με τις γιαγιαδες καταλαβα οτι δεν ειναι διατεθιμενες να κρατησουν το μικρο, αλλα δεν το πολυσκεφτηκα κιολας γιατι οι ωρες μακρια του μου φαινονταν ατελειωτες! Αλλαξα το ωραριο μου σε τετραωρο και καναμε αλλαγη βαρδιας με τον αντρα μου για να μη χρειαστει να καλεσουμε καμια γιαγια.Τα καταφερναμε μια χαρα, οταν ανακαλυπτω οτι ειμαι και παλι εγκυος!!!
Ο αντρας μου ξετρελαθηκε, ενω εγω ειχα αναμεικτα συναισθηματα. Οχι αν θα το κρατουσα, σε καμια περιπτωση δεν το σκεφτηκα, αλλα ενιωθα οτι η ευθυνη που με περιμενει ειναι μεγαλη, οτι το πρωτο καλοκαιρι με το παιδακι μου και εγω θα πρεπει να προσεχω, δεν ηθελα να χασω καμια στιγμη του. Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητη… Και εκει καπου ηρθαν τα πανω κατω…
Ο γιατρος ειπε 3 μηνες ακινησια. ΣΟΚ! Εκλαιγα ολη μερα που απ’ τη μια δεν μπορουσα να σηκωθω και απο την αλλη το παιδι μου με ζητουσε και εγω δεν μπορουσα να του προσφερω σχεδον τιποτα. Ουτε αγκαλιες, ουτε παιχνιδια, ουτε μπανακια στη θαλασσα. Αναγκαστηκα να παραιτηθω απο τη δουλεια μου γιατι εκτος απο το τριμηνο ξαπλας θα επρεπε να μεγαλωσω και το μωρακι που θα ερχοταν.
Ξανα καμια βοηθεια απο τις γιαγιαδες που ηταν τουριστριες σε ολη τη δυσκολη περιοδο. Ο αντρας μου ειχε αναλαβει εκτος απο το παιδι και τις δουλειες του σπιτιου. Ερχοταν η μαμα μου με καμια κατσαρολα που και που και νομιζε οτι βοηθουσε κιολας! Οταν αρχισα να ειμαι καλυτερα καναμε και την βαπτιση του Γιωργακη μου.. και φυσικα το ονομα του πεθερου (ειπαμε δεν ειναι της παρουσης)… Απο σπορακι ακομα του ειχε δωσει ονομα, αν μπορουσα ας εκανα αλλιως…
Με το καλο ηρθε στον κοσμο και η κορουλα μου, ενα πανεμορφο κοριτσακι που το λατρεψα με την πρωτη ματια.. Ξεσηκωθηκε και η αλλη γιαγια να παρει το ονομα.. δεν ηθελα να χαλασω χατιρια και να εχουμε τσακωμους, Ελενη η μικρη! Καμαρι η γιαγια στην εκκλησια, αλλο πραμα!
Και ο καιρος περνουσε και περνουσε και τα πραγματα στο σπιτι ολο και χειροτερευαν. Ο αντρας μου αναγκαστηκε να πιασει νυχτερινη δουλεια γιατι τα βγαζαμε δυσκολα περα. Καλεσα τις γιαγιαδες να μιλησουμε, λεγοντας οτι και λεφτα θα προσφερω και θα ξεφευγω λιγο απο το σπιτι και απο τα «οικοκυρικα». Κακα τα ψεματα αλλιως ειναι να εισαι 24 ωρες με 2 βρεφη και αλλιως να μιλας και με ενηλικες!
Η απαντηση τους ηταν αποστοματικη «ΤΩΡΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΑ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ, ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ 2 ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΙΣΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ! ΟΠΩΣ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΘΑ ΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ… ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΟΥΝ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ; ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!«
Ναι, αυτα ηταν τα λογια τους και της ιδιας μου της μανας!
Να αναφερω οτι απο βοηθεια καμια, αφου εισαι σπιτι, ελεγαν, δεν δουλευεις, προλαβαινεις τις δουλειες σου. Σαββατοβραδα να κρατησουν τα παιδια, ουτε λογος!
«Τωρα που γινατε γονεις, ξεχαστε τα αυτα«, ελεγαν.
Ο αντρας μου γυρνουσε κουρασμενος το μεσημερι, ηθελε να κοιμηθει και το βραδυ να ξαναφυγει για δουλεια. Εγω να τα εχω παιξει ολη μερα μονη και χωρις δευτερο αυτοκινητο και να μην μπορω να πω τον πονο μου πουθενα! Οι φιλες μου σιγα σιγα εξαφανιστηκαν, αφου εβλεπαν μια δυο δεν μπορουσα, εκοψαν και τα τηλεφωνηματα. Και εδω ρωταω: Ξερεις οτι δεν εχω ανθρωπο για τα παιδια… Δεν μπορεις απλα να παρεις να δεις τι κανω απο ενδιαφερον; Αλλα ολα στις δυσκολιες φαινονται..
Η καθημερινοτητα ηταν πια δυσκολη για μενα. Μπανιο; Τουαλετα; Πιστολακι; Παααανε αυτα που ηξερα. Χρονος για μενα μηδεν. Ενιωθα παραμελημενη απο τον αντρα μου που ο καημενος την ησυχια του ηθελε λιγο να κοιμηθει, αλλα οταν εισαι ολη μερα με τη φορμα και με το κλαμερ τι ψυχολογια να εχεις, το μυαλο σου αρχιζει και παει αλλου… Μηπως δεν με θελει πια, μηπως μηπως..;
Ημουν 28 και ενιωθα 50!
Ημουν μανα και νοικοκυρα, δεν ενιωθα τιποτε αλλο. Φυσικα και υπηρχαν στιγμες χαρουμενες, οικογενειακες, να σου λενε σιγα σιγα λογακια και να ξεκαρδιζεσαι, να τα βλεπεις να παιζουνε μαζι και να αγκαλιαζονται, αλλα ΣΤΙΓΜΕΣ. Κατα βαση ειχαμε μαλωματα, ζηλια, κλαματα και τα νευρα μου τσαταλια……
Θα αναρωτιοσαστε που ειναι οι γιαγιαδες ετσι;; Στη βολη τους. Και αν πεθυμησουν τα παιδια θα ερθουν μια στις 15 για κανα καφεδακι….
Το πηραμε εγωιστικα με τον αντρα μου και ειπαμε, αν ζουσαμε στην αλλη ακρη της γης τι θα καναμε; Αυτο θα κανουμε και τωρα!! Θα τα καταφερουμε μονοι μας! Και το καναμε!
Εχουν περασει 4 χρονια που ζω καθε μερα σχεδον τα ιδια πραγματα. Ειμαι ευγνωμων που εχω 2 υπεροχα παιδακια και εναν εξαιρετικο συζυγο αλλα κατι μου λειπει... Ευτυχως φετος θα παμε σχολειο!!! Να ‘ναι καλα το ΕΣΠΑ (ξερω οτι η προσαρμογη θα ειναι δυσκολη γιατι δεν με εχουν αποχωριστει ποτε αλλα αιμαι αισιοδοξη)
Θα ξαναγινω πλεον η καλη συζυγος, επαγγελματιας (μακαρι), γυναικα και φυσικα καλυτερη ΜΑΝΑ. Γιατι το εχω ζησει, οταν εισαι καλα με τον εαυτο σου εισαι ακομα καλυτερη με τα παιδακια σου.
Συγγνωμη αν κουρασα…
Και κατι τελευταιο: Μην θεωρειτε δεδομενη τη γιαγια που κραταει το εγγονακι για να βγειτε βολτιτσα, καθαριζει και κανει και ενα πιατο φαγητο, γιατι ξερει οτι θα γυρισετε απο τη δουλεια κουρασμενες… Το κανει γιατι ΤΟ ΘΕΛΕΙ!!!!
Σας ευχαριστω.
Να σου πω πως σε νιώθω. . Σιγουρα δεν είμαι υπέρ του οτι παρκάρω τα παιδιά μου στη γιαγιά και ζω τη ζωή μου... Αν κι εγώ με τη γιαγιά μου μεγάλωσα επειδή ολη μέρα οι γονείς μου δουλεύανε.. Ουτε με του ψιλου πήδημα να τρέχω στη μαμα.. Αλλα και οι γιαγιάδες δεν πρέπει να μένουν αμμέτοχες.. ουτε να σου πετάνε ένα "εγώ μεγάλωσα τα παιδιά μου κάντε οτι θέλετε" και ζω τη ζωή μου.. βεβαια η αλλη γιαγια θα πετούσε τη σκούφια της να τα έχει οσο το δυνατό γίνεται (με ενα μέτρο γιατι κι αυτή αρχίζει και φρικάρει.. αλλα θελει.. το λαχταράει.) μα είναι σε άλλη πόλη.. Πρέπει να βοηθάνε οι γιαγιάδες κατα τη γνώμη μου τουλάχιστον οταν είναι η μοναδική κοντινή βοήθεια, με μετρο, κι ας ξέρω πως δεν είναι υποχρεωμένες, ουτε κι εμείς να τις παραφορτώνουμε.. οχι ομως οταν υπάρχει ανάγκη να κάνουν "αγκαρία" στα ίδια τους τα εγγόνια...
Καταλαβαίνω οτι είσαι κουρασμένη και θες να ξεφύγεις αλλά μην είσαι τόσο κατηγορηματική γιατι ουσιαστικά οι γιαγιάδες έχουν δίκιο... Απο τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις οικογένεια, πρέπει να μπορείς και να το διαχειριστείς όλο αυτό ΜΟΝΗ σου με τον άντρα σου... Η δημιουργία οικογένειας είναι πολύ σημαντική απόφαση για να τη στηρίζεις σε βοήθεια απο τρίτους, ειδικά όταν δεν έχουν προσφερθεί καν να στην παρέχουν!!! Κι εγω έχω μια κόρη 3ών ετών και περιμένω τωρα το 2ο... Βοήθεια απο πουθενά, εννοείται δε δουλεύω αλλά είναι συνειδητή η απόφαση μου... έτσι κι αλλιώς πρακτικά δε θα μπορούσα να έχω βοήθεια, ωστόσο απο τη στιγμή που είπα οτι θα κάνω παιδιά, αποφάσισα και οτι όλο αυτό θα το πέρασω με τον άντρα μου... Ναι δε θα με χαλούσε να μου τα κρατήσει κάποιος για να βγω για έναν καφέ με τον άντρα μου αλλά και που τα κάνουμε όλα ΜΑΖΙ σαν οικογένεια με χαροποιεί ιδιαιτέρως!!! Οπότε δεστο θετικά, πάρτο αλλιώς και μην κάθεσαι να σκας!!! τα καλύτερα έρχονται!!! Δες το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο... Σκέψου οτι μπορείς να ελέγξεις στο 100% την ανατροφή των παιδιών σου, χωρίς παρεμβάσεις τρίτων που πολλές φορές δυσκολεύουν πολύ το έργο των γονιών!!! ;-)
εγω εχω μια βοηθεια απο την πεθερα αλλα μονο οταν μπορει. οταν πραγματικα χρειαζομαι βοηθεια συνηθως δε μπορει κανενας, κι εκτος οτι τα παιδια μου δε με αφηνουν ουτε τουαλεττα να παω ο αντρας μου οταν ερχεται απο τη δουλεια ολο και κατι θα βρει να γκρινιαξει, η δε πεθερα ολο με κριτικαρει που δεν τα προλαβαινω ολα οπως αυτη. περιττο να πω οτι εκτος απο τα πεθερικα δεν εχω συναναστροφες με αλλους ενηλικες, ελαχιστους γνωριζω εδω κι αυτοι σοι του αντρα μου. τεσπα μετα απο πολυ ψαξιμο βρηκα δουλεια αλλα δε μπορεσα να παω. η μανα μου μενει μακρια κι απ αυτη και γενικα απο την οικογενεια μου εχω μια πικρα. της ζητησα-απο το χειμωνα- να ερθει για λιγες μερες να με βοηθησει με τα μικρα για να τελειωσω την πτυχιακη μου. δεν μπορει μ αφησει μονους τον πατερα και ον αδερφο μου. ενταξει το καταλαβαινω. εκτος αυτου ομως αυτο που με πληγτωνει περισοστερο ειναι η ολη σταση της οικογενειας μου. μας βαλανε σε μπελαδες και απο πανω μου το χτυπανε κιολας που "πηγα και παντρευτηκα".
Είναι πολύ σημαντικά πρόσωπα η γιαγιά και ο παππούς αλλά ΜΟΝΟΝ εάν έχουν πρόθεση καλή, όρεξη, αγάπη και συνεργασία, αυτό που αντιπροσωπεύει δηλαδή για όλα τα παιδιά η λέξη γιαγιά και η λέξη παππούς. Αν είναι με το ρολόι στο χέρι ή με αγάπη δανεική ή με το ζόρι, καλύτερα έτσι. Τώρα που ήρθε η ώρα τα παιδάκια σου να ανεξαρτητοποιηθούν,να πάνε σχολείο, να ψάξεις για δουλειά και σιγά σιγά όλα θα αλλάξουν. Και μπράβο και σε σένα και στον μπαμπά τους! ΓΡΑΨΕ ΣΕ ΠΟΙΑ ΠΟΛΗ ΜΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΨΑΧΝΕΙΣ ΚΙ ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΑ 78 ΣΧΟΛΙΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΟΥΛΕΙΑΣ! ΜΑΚΑΡΙ! ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΙΟΜΑΣΤΕ, ΚΑΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ FB ΑΛΛΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Ε ΚΟΡΙΤΣΙΑ??? ΤΙ ΛΕΤΕ??? Προσωπικά εγώ έχω υπέροχες φίλες που από την πρώτη στιγμή και των 3 κυήσεων άλλαξαν τα προγράμματά τους και πίνουν τον καφέ τους κάνοντας μου παρεούλα και παίζοντας με τα παιδιά μου, τέρμα οι καφετέριες για εκείνες από τότε και ας είναι οι ίδιες ελεύθερες. Με βοηθάνε και είναι πάντα δίπλα μου. Πάνω από όλα όμως οι γονείς μου που είναι αληθινοί "παππούς" και "γιαγιά" για τα παιδιά μου και με στηρίζουν καθημερινά και χωρίς να το παινεύονται κιόλας ποτέ το μεγάλο τους έργο! Και τη δουλειά μου δεν έχασα και τον εαυτό μου δεν παραμέλησα. Βέβαια στερήθηκα μεγάλες στιγμές των παιδιών μου μένοντας ώρες στη δουλειά και αυτό δεν αναπληρώνετε ποτέ, ο χρόνος δεν γυρνά πίσω, είσαι και εσύ τυχερή από τη μια όψη των πραγμάτων που έζησες σαν πραγματική μαμά τις μεγάλες στιγμές των παιδιών σου και δοκιμαστήκατε μαμά και μπαμπάς στα δύσκολα! ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ! Πρόσεχε κουβέντες του τύπου "έμεινα κλεισμένη στο σπίτι", "έχασα τις φίλες μου", "ο μπαμπάς αναγκάστηκε να δουλεύει νυχθημερόν".... να μην φτάνουν στα αυτάκια των παιδιών και γεμίσουν με ενοχές για τις καταστάσεις που δημιουργήθηκαν, θα φέρνουν πάντα μεγάλο βάρος και όλα αυτά από μια κουβέντα που μπορεί να πιάσει το αυτάκι. Εύχομαι ό,τι καλύτερο!
Οπως ακριβώς τα λες γλυκια μανούλα!ολα ωραια αλλα...καλη δυναμη σου ευχομαι και καλη σχολική χρονια!!!ολα να σου πανε καλα!!!