Η μαμά ρωτάει: Είμαι «ψυχοπαθής» ή δικαιολογημένα φοβισμένη;
Η μαμά Ιουλία αναρωτιέται… Ο φόβος της για τα παιδιά της είναι υπερβολικός ή δικαιολογημένος;
Πριν παντρευτω ημουν μια γυναικα ατρομητη που τα εβαζε με ολους χωρις να σκεφτει τις συνεπειες…
Ομως μου χτυπησε ο ερωτας την πορτα, παντρευτηκα και εγινα μητερα 2 υπεροχων παιδιων!! Αρχισα να αγχωνομαι, να τρεμω στην ιδεα μην παθουν κατι τα βλασταρια μου, μην τα πειραξει καποιος… Μαζι με το αγχος ηρθαν και οι κλοπες στην γειτονια… Το ενα σπιτι ανοιγε μετα το αλλο και εκει αρχισα να τρελαίνομαι στην ιδεα οτι θα μπει καποιος-οι στο σπιτι και θα μου πειραξουν-παρουν τα παιδια…
Γινεται ενα περιστατικο σε μια φιλη της ξαδερφης μου (μπηκαν κλεφτες-ριξανε σπρευ στους γονεις και κακοποιησαν 2 ανηλικα κοριτσακια χωρις να παρουν ειδηση ο πατερας και η μανα στο διπλανο δωματιο) και απο τοτε μου εγινε μονιμη ιδεα!! Όλη μερα ειμαι στην τσιτα (ο συζυγος δουλευει αρκετες ωρες), μολις ακουσω θορυβο τρεχω να δω απο το τζαμι…. απο το ματακι της πορτας… τσεκαρω το δωματιο 20 φορες…. τις μπαλκονοπορτες…. αποφευγω να βγαινω μονη μου… μονο με φιλες ή με το συζυγο…
Φρικαρω οταν με πλησιαζει καποιος περιεργος και εχω τα παιδια μαζι μου (μονη μου δεν με νοιαζει καθολου)… πεταγομαι στον υπνο (οταν τα καταφερω και κοιμηθω… 4 το πρωι) και τρεχω στο δωματιο των παιδιων!!
Ο αντρας μου λεει οτι ειμαι υπερβολικη, αλλα αυτος δεν μπορει να ερθει στη θεση μου.. να καταλαβει οτι η μανα ζει και αναπνεει για τα παιδια της!! Ισως ειμαι τρελη…. ισως εχει δικιο… αλλα δεν αντεχω στην ιδεα οτι τα μωρα μου θα υποστουν την οποιαδηποτε ταλαιπωρια… Ειμαι υπερβλικη;; Να κλεισω δωματιο σε κανενα τρελαδικο;;; Γιατι εκει με βλεπω να καταληγω…
Ιουλια
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Από τότε που γέννησα την κόρη μου δεν μπορώ να δω θρίλερ. Και τώρα που έχω και ένα μωρό (3 ετών η κόρη, 5 μηνών ο μικρός) έκοψα και όλες τις σειρές τύπου CSI.
Πρώτη φορά κάθομαι να ασχοληθώ και να γράψω οπουδήποτε, για 2 βασικούς λόγους. 1ον: "μαμά Ιουλία" σε καταλαβαίνω απόλυτα. Από όταν γέννησα έχω πα΄θει μετάλλαξη και φοβάμαι και τον ίσκιο μου. Πρέπει να το παλέψεις και να το ξεπεράσεις γιατί θα το μεταδόσεις στα παιδάκια σου και είναι κρίμα. Τι φταίνε αυτά να ταλαιπωρούνται με τις τρέλες μας. Άσχημα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας και κακοί άνθρωποι υπάρχουν αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε. Μόνο να φροντίζουμε, να προσέχουμε και να αγαπάμε τα αγγελούδια μας αλλά και εμάς τις ίδιες και τον σύντροφό μας. 2ον: "Το ξεπερασα κ τελος. Ολες οι μανες ανησυχουν, αλλα στη δικη σου περιπτωση μιλαμε για εμμονικη συμπεριφορα…Καλυτερα να δεις καποιον ειδικο, δε βγαινει ζωη περα ετσι…" Συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι απάντηση σε έναν άνθρωπο που υποφέρει και ζητάει βοήθεια!!! Για ποιο λόγο τέτοια απαξίωση στο πρόβλημα του άλλου; Τουλάχιστον, η Ιουλία έχει αντιληφθεί το πρόβλημα και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει.
Ήμουν κι εγώ η ατρόμητη της παρέας!Έμπαινα μπροστά σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις,έβγαζα πολλά φίδια από την τρύπα μα πάνω απ'όλα είχα αυτοπεποίθηση γιατί ήξερα ποιο αποτέλεσμα θα είχαν οι πράξεις μου και όλα πάντα ήταν ζυγισμένα(κατά το δυνατόν).Πάντα προετοιμασμένη σε όλα.Μέχρι που γέννησα.Το τι ανασφάλεια και τι φοβία με έπιασε για το τι μπορεί να συμβεί στο παιδί μου,για το οποίο είμαι πλήρως υπεύθυνη -το ότι το γέννησα, σαν ευθύνη φτάνει και περισσεύει- δεν περιγράφεται.Αυτό που με βοηθά όμως προσωπικά, είναι πως όσο την κρατάω στα χέρια μου και μέχρι να μεγαλώσει,κάνω το καλύτερο δυνατό για να την προστατεύσω(ακόμη κι από μένα και τις φοβίες μου).Άλλωστε κάποια μέρα θα βγει κι εκείνη αναπόφευκτα μόνη της στην κοινωνία και θα πρέπει να νιώθει ελεύθερη,προετοιμασμένη βέβαια,αλλά ελεύθερη.Εκεί θα χρειαστεί να προστατεύσει μόνη της τον εαυτό της και όπου νιώσει πως με χρειάζεται θα πρέπει να με βρει ψύχραιμη και λογική!!Έτσι ανακουφίζω λίγο την ανησυχία μου.Προσωρινά βέβαια,αλλά αρκετά ικανοποιητικά.
Κοιτα...κι εμενα πηγαν να μπουν 2 στο σπιτι οταν ηταν ο γιος μου 3 μηνων, μερα μεσημερι κ ημουν μονη μου, αλλα τετοια υστερια κ εμμονη δεν βαρεσα. Το ξεπερασα κ τελος. Ολες οι μανες ανησυχουν, αλλα στη δικη σου περιπτωση μιλαμε για εμμονικη συμπεριφορα...Καλυτερα να δεις καποιον ειδικο, δε βγαινει ζωη περα ετσι...
Ιουλία καλημέρα. Ο σύζυγός μου είχε ανέκαθεν θέμα με το αν θα μπει κάποιος κλέφτης στο σπιτι.. Βέβαια έχει 2 "ελαφρυντικά".. έχουν μπει μία φορα στο σπιτι που έμενε ως εργένης (ενω η μητέρα του ήταν στο μπαλκόνι γιατί είχε πάει και του ποτιζε τα λουλούδια) και συν τοις άλλοις ο πεθερός μου ήταν αστυνομικός και είχε ένα θέμα με την ασφάλεια του σπιτιού γενικότερα.. Η λύση για να μην πετάγεται ο άντρας μου σε κάθε τσικ που ακούγεται στο σπιτι, ήρθε όταν βάλαμε συναγερμό συνδεδεμένο κιόλας με κέντρο λήψης σημάτων. Μπορούμε να κινούμαστε κανονικά στο σπίτι και να είναι πόρτες παράθυρα μπαλκονοπορτες σε όπλιση. Σε περίπτωση που ανοίξουν, αρχίζει συναγερμός. Μας καλούν στο τηλ αμέσως, αν πούμε τον κωδικό μας σωστά (και έχουμε κάνει εμείς βλακεία πχ ανοίξαμε παράθυρο χώρος να κλείσουμε τον συναγερμο) όλα οκ. Αν τον πούμε λάθος είναι σημάδι πως απειλουμαστε κ στέλνουν αστυνομία. Αν λείπουμε επαρχία ή εξωτερικό, έχουμε ειδοποιήσει το κέντρο απο πριν για την απουσία κ στέλνουν αμέσως αστυνομία χωρίς κλήση στο τηλ. Επίσης στα παράθυρα (τα οποια εχαν ανεκαθεν σιδεριες μασιφ) μπορω με συναγερμο να τα έχω στην ανακλιση όποτε δε σκάμε κιόλας αν θέλουμε έχουμε 3-4 παράθυρα στο σπιτι στην ανακλιση μαζι με συναγερμο. Το κόστος όλων αυτών ήταν η μελέτη (για τις ανάγκες μας), το σύστημα, -αυτα ήταν κάπως ακριβά αλλα ήταν εφάπαξ επένδυση και είναι αναλόγως τετραγωνικών κ προσφοράς που θα πάρεις- και το κόστος της συνδρομής στο κέντρο, αυτο είναι ένα αρκετά μικρό πόσο γυρω στα 100 ευρω τον χρόνο. Πιστεύω με έναν συναγερμο θα νιώσεις καλύτερα τουλάχιστον μέσα στο σπιτι σου. Μακάρι να βοηθησα, φιλιά
Και εγω οταν εγινα μανουλα πρωτη φορα απεκτησα πολλες φοβιες!!Ισως να φταινε και οι ορμονες που τρελαινονται!!Φοβαμουν να κατεβω με το μωρο μου την σκαλα του σπιτιου λεει γιατι μπορει να γλιστρουσα και να μου επεφτε(εβλεπα αυτο το ονειρο καθε βραδυ ενα μηνα πριν γεννησω!)Μενουμε σε μαιζονετα οποτε η σκαλα ειναι αναγκαιο κακο!Λιγες μερες αφου γεννησα πηρα το μπεμπη αγκαλια και ειπα η τωρα η ποτε!!!κολλησα το σωμα μου στον τοιχο και το εκανα!!Επισης ενω μια ζωη μενανμε στον 4ο οροφο πολοικατοικιας τωρα φοβαμαι να βγω στην βεραντα!!Πολλες περιεργες αλλαγες χωρις να εχουν λογο στην περιπτωση μου!!Ομως τις πολεμησα η πιο σωστα της πολεμαω!Οσον αφορα ομως τα παιδια μου και τον εξω κοσμο απεκτησα μια τρελη δυναμη!!Νιωθω οτι αρκει να ειμαι κοντα και ολα θα πανε καλα!!Δεν φοβαμαι κανεναν και τιποτα και αν χρειαστει νομιζω οτι οποιος τολμησει να τα βαλει με τα παιδια μου καλα θα κανει να φοβαται αυτος!!Πιστευω οτι ολες απο την μερα που γιναμε μανουλες και αποκτεισαμε υποχρεωσεις απεναντι σε αυτα τα μικρα ανθρωπακια μας δωθηκε και μια ξεχωριστη δυναμη που δεν ειχαμε ποτε πριν και πολλα αλλα προσοντα!!Ειχατε πριν την υπομονη που εχετε σημερα?ειχατε την ιδια αντοχη στον πονο?ακομα και το μυαλο μου νομιζω οτι εχει ανεβασει στροφες για να μπορω να σκεφτομαι για τα παιδακια μου πριν απο αυτα το τι θελουν και το τι χρειαζονται!!Μην φοβαστε απολαυστε τις στιγμες και πιστεψτε με αν ποτε χρειαστει οι αλλοι θα πρεπει να μας φοβουνται!!
Έχω τις ίδιες φοβίες κι εγω.παντα ήμουν φοβητσιαρα.Ξυπναω το βράδυ και τσεκάρει την πόρτα.εχω εμμονές...καποια στιγμη γύρω στα 16 το ξεπερασα.λιγο καιρο μετα μεγάλη παρασκευή και ενω είμασταν όλοι στην εκκλησία άγνωστη μπήκαν στο ΣΠΙΤΙ μας και το έκαναν ρημαδιο.η θέα του σπιτιού ακόμα είναι χαραγμένη στο μυαλό μου.λιγα λεπτά νωρίτερα να έμπαιναν θα ήταν μέσα ο αδελφός μου και θα κοιμόταν.το καλύτερο;;;μια εβδομάδα αργότερα ξανα ήρθαν...ήταν πρωι.ειχαν φύγει οι γονείς και ετοιμαζομουν και εγω να φύγω.ακουω κάτι στην πόρτα.παω πιο κοντα και πάλι κάτι ακούω.φωναζω δυνατά:μπαμπα τρεχα κάποιος είναι στην πόρτα.δεν ξερω πωσ μου ηρθε αλλα αυτο μασ εσωσε..ακουω βήματα να τρέχουν.πανω πήγαν κάτω πήγαν δεν κατάλαβα.για να σας πω την αλήθεια εκείνη τη στιγμη δεν είχα καταλάβει καλα καλα τι γινόταν.φευγοντας ξυπνάω τον αδελφο μου(ο οποίος χαμπάρι δεν είχε πάρει)και τον λέω τι έγινε και να εχε το νου του.το μέσημερι που τρωγαμε ακούμε φωνές στον πάνω όροφο.ανεβαινουμε και τι βλέπουμε.ειχαν μπει στους πάνω...μετα απο αυτα πιστεύω ότι αυτούς τους φόβους μου δε θα τους ξεπεράσω ποτέ..
και εγω εχω φοβιες και προσπαθω να τις δουλευω κυριως μονη μου γιατι τωρα πια εχω καταλαβει τον τροπο να με χειριζομαι ομως αυτο εγινε αφοτου ειχα ξεκινηση πιο παλια να μιλαω σε ψυχολογο στην αρχη τα εβλεπα ολα ανουσια ομως στην πορεια ανοιξα τα ματια μου και το μυαλο μου και καταλαβα ποσο μπορουν σε βοηθησουν οπως και παρα μα παρα πολλα πραγματα!οι δικες μου οι φοβιες εχουν να κανουν με την σημερινη κοινωνια που ζουμε και τρεμω πραγματικα δεν εμπιστευομαι πολυ ευκολα, την κριση μου για στους ανθρωπους ευτυχως εχω μαθει να τους διαβαζω προσπαθω τουλαχιστον.το εχω ξαναγραψει οτι αν θελουμε να φτιαξουμε την ζωη μας μπορουμε!τουλαχιστον αξιζει να προσπαθουμε!!!!
Ετσι ακριβως ειμαι και εγω εχω χασει στην κυριολεξια τον υπνο μου.Πολλα βραδια καθομαι ξυπνια μεχρι το πρωι απο φοβο.Πραγματικα νομιζω οτι εχω αρχισει να εχω προβλημα για να μην αναφερθω στο τι σκεψεις κανω,Εχω ενα αγορακι κοντα στα 3 και δεν μπορω να τον αποχωριστω ουτε ωρα με πιανει τρελλα...........
αγαπητη Cathy Key σε οποια περιοχη κ να μετακομισω,ο κινδυνος παραμενει ο ιδιος!!οχι δεν εχω φτασει στο σημειο να βαλω σιδεριες,κ σιγουρα ΔΕΝ μεταδειδω τον πανικο στα παιδια μου,γιατι δεν θελω να αισθανθουν τον παραμικρο φοβο η'απειλη!οποτε με ολο το σεβασμο γραφεις οντως ακυρα....βαση τωρα τις συμβουλες που μου γραψαν καποιες αλλες μαμαδες,θα τις ακολουθησω για να μην τρελαθω οντως στο τελος....κ θα αρχισω μιλοντας σε καποιον ειδικο για τις φοβιες μου...
βάλε σιδεριές στα παράθυρα, βάλε και πόρτα ασφαλείας ,αν αυτό σε κάνει να νιώσεις πιο σίγουρη και να ηρεμήσει η ψυχή σου. Βγάλε όμως τον πανικό από το μυαλό σου .Οι Αιγύπτιοι πιστεύουν πως αν κάτι το σκέφτεσαι συνέχεια και το φοβάσαι πολύ μπορεί και να συμβεί ...Είναι σαν να το προκαλείς να συμβεί ...Οπότε μην σκέφτεσαι το κακό . Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς από πλευράς ασφάλειας και μην σου γίνει εμμονή η συμπεριφορά σου αυτή, γιατί τα παιδάκια μεγαλώνοντας θα έχουν αφύσικες ανασφάλειες και δε θα ήθελες να φοβούνται σε όλη τους την ζωή. Δες και κάποιον ειδικό να σου δώσει κάποιο βιβλίο που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.
Βρε κορίτσι μου γλυκό σε επηρέασε τόσο πολύ η ιστορία της φίλης της ξαδέρφης που το λες και μόνη σου ότι σου έγινε έμμονη ιδέα. Σκέψου αν θα μπορούσες να αλλάξεις κάτι στην ζωή σου που να σε κάνει να αισθάνεσαι πιο ασφαλής και κάντο.Ίσως να μετακομίσεις σε μια επαρχία ή σε άλλη περιοχή ή να βάλεις σιδεριές. Δεν ξέρω την ζωή σου και ίσως σου γράφω άκυρα πράγματα αλλα η γενική ιδέα είναι να κάνεις κινήσεις που θα σε ανακουφίσουν και πάνω απο ολα να αποσυνδέσεις το ασχημο περιστατικό που έμαθες με την δική σου τη ζωή.Άραγε μεταφέρεις αυτόν τον πανικό στα παιδιά σου?
Θα σε συμπουλευα να συμβουλευτεις καποιον ειδικο ψυχικης υγειας πριν ειναι πολυ αργα και για σενα και για ταπαιδια σου και για τον αντρα σου.
Ναι είσαι υπερβολική αλλά όχι αδικαιολόγητα. Σε νιώθω απόλυτα. Περίπου έτσι είμαι και εγώ. Η καχυποψία προσωποποιημένη και ο Quentin Tarantino στο πρόσωπο μου. Και όλα αυτά αφού έγινα μαμά. Θα ήθελα να μην ήταν έτσι τα πράγματα, θα ήθελα η κοινωνία που μεγαλώνουν τα παιδιά μας να ήταν πιο "αγνή", θα ευχόμουν ο κύριος που πουλάει παιχνίδια έξω απο τη παιδική χαρά να είναι απλά μικροπωλητής και όχι τσιλιαδόρος, θα ήθελα να μην είχε συμβεί περιστατικό απόπειρας απαγωγής παιδιού στον παιδικό σταθμό πέρισυ, ούτε να είχαν φωτογραφίσει την κόρη μου στις τουαλλέτες εμπορικού κέντρου. Θα ήθελα ο Άλεξ να ήταν ζωντανός, η Madeline να ζούσε με τους γονείς της (τους θυμόσαστε άραγε;), η 14χρονη Δέσποινα να μην είχε απαχθεί σε μια στιγμή προσωπικής της αδυναμίας. Εύχομαι να μην είχα μπει ποτέ στη διαδικασία να ψάξω στα site της Ασφάλειας για να ανακαλύψω ότι στατιστικά χάνεται ένα παιδί την ημέρα (τα περισσότερα περιστατικά αφορούν γονειϊκές αρπαγές). Ειλικρινά θα "χαιρόμουν" αν για το κοπάδι βιαστών που πρόσφατα έπιασαν υπήρχαν μόνο οι δύο μαρτυρίες γυναικών που είχαν δημοσιοποιηθεί, και όχι δεκαεπτά μαρτυρίες συνοδευομένες απο την έκκληση της Αστυνομίας να κινητοποιηθούν και άλλοι μάρτυρες "παθόντες". Θα ήθελα να μην έχω γράψει καν αυτό το post. Δυστυχώς όμως αυτή ΕΙΝΑΙ η πραγματικότητα που ζούμε. Θα ήμασταν αφελείς να πιστέψουμε πως εμείς απλά είμαστε οι τρελλοί του χωριού και η κοινωνία μας είναι αρμονική. Αν και ειλικρινά θα έδινα τα πάντα να ήμουν εγώ η τρελλή του χωριού και το παιδί μου να ζούσε ασφαλές σε μια αρμονική κοινωνια :)
ενα δωματιο κ για μενα κ ας μην ζω στην πολη φοβαμαι για νθρωπους δικους μου που ζουν εκει.
Είμαι έτσι ακριβώς και όλο γύρω μου ακουω για αρρωστιες και θανάτους και κλοπές και χιλια δυο ασχημα πραγματα...εγω δε το έχω μόνο με την κορη μου αλλα και με τον αντρα μου...τρέμω στην ιδέα μήπως πάθει κάτι...κοιμάται και πάω να ακούσω αν αναπνέει...το σίγουρο είναι πάντως πως άκρως υγιή δεν τη λες τη συμπεριφορά μας...