Η μαμά ρωτάει: Είμαι «ψυχοπαθής» ή δικαιολογημένα φοβισμένη;
Η μαμά Ιουλία αναρωτιέται… Ο φόβος της για τα παιδιά της είναι υπερβολικός ή δικαιολογημένος;
Πριν παντρευτω ημουν μια γυναικα ατρομητη που τα εβαζε με ολους χωρις να σκεφτει τις συνεπειες…
Ομως μου χτυπησε ο ερωτας την πορτα, παντρευτηκα και εγινα μητερα 2 υπεροχων παιδιων!! Αρχισα να αγχωνομαι, να τρεμω στην ιδεα μην παθουν κατι τα βλασταρια μου, μην τα πειραξει καποιος… Μαζι με το αγχος ηρθαν και οι κλοπες στην γειτονια… Το ενα σπιτι ανοιγε μετα το αλλο και εκει αρχισα να τρελαίνομαι στην ιδεα οτι θα μπει καποιος-οι στο σπιτι και θα μου πειραξουν-παρουν τα παιδια…
Γινεται ενα περιστατικο σε μια φιλη της ξαδερφης μου (μπηκαν κλεφτες-ριξανε σπρευ στους γονεις και κακοποιησαν 2 ανηλικα κοριτσακια χωρις να παρουν ειδηση ο πατερας και η μανα στο διπλανο δωματιο) και απο τοτε μου εγινε μονιμη ιδεα!! Όλη μερα ειμαι στην τσιτα (ο συζυγος δουλευει αρκετες ωρες), μολις ακουσω θορυβο τρεχω να δω απο το τζαμι…. απο το ματακι της πορτας… τσεκαρω το δωματιο 20 φορες…. τις μπαλκονοπορτες…. αποφευγω να βγαινω μονη μου… μονο με φιλες ή με το συζυγο…
Φρικαρω οταν με πλησιαζει καποιος περιεργος και εχω τα παιδια μαζι μου (μονη μου δεν με νοιαζει καθολου)… πεταγομαι στον υπνο (οταν τα καταφερω και κοιμηθω… 4 το πρωι) και τρεχω στο δωματιο των παιδιων!!
Ο αντρας μου λεει οτι ειμαι υπερβολικη, αλλα αυτος δεν μπορει να ερθει στη θεση μου.. να καταλαβει οτι η μανα ζει και αναπνεει για τα παιδια της!! Ισως ειμαι τρελη…. ισως εχει δικιο… αλλα δεν αντεχω στην ιδεα οτι τα μωρα μου θα υποστουν την οποιαδηποτε ταλαιπωρια… Ειμαι υπερβλικη;; Να κλεισω δωματιο σε κανενα τρελαδικο;;; Γιατι εκει με βλεπω να καταληγω…
Ιουλια
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Από τότε που γέννησα την κόρη μου δεν μπορώ να δω θρίλερ. Και τώρα που έχω και ένα μωρό (3 ετών η κόρη, 5 μηνών ο μικρός) έκοψα και όλες τις σειρές τύπου CSI.
Πρώτη φορά κάθομαι να ασχοληθώ και να γράψω οπουδήποτε, για 2 βασικούς λόγους. 1ον: "μαμά Ιουλία" σε καταλαβαίνω απόλυτα. Από όταν γέννησα έχω πα΄θει μετάλλαξη και φοβάμαι και τον ίσκιο μου. Πρέπει να το παλέψεις και να το ξεπεράσεις γιατί θα το μεταδόσεις στα παιδάκια σου και είναι κρίμα. Τι φταίνε αυτά να ταλαιπωρούνται με τις τρέλες μας. Άσχημα πράγματα συμβαίνουν συνεχώς γύρω μας και κακοί άνθρωποι υπάρχουν αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι να το αλλάξουμε. Μόνο να φροντίζουμε, να προσέχουμε και να αγαπάμε τα αγγελούδια μας αλλά και εμάς τις ίδιες και τον σύντροφό μας. 2ον: "Το ξεπερασα κ τελος. Ολες οι μανες ανησυχουν, αλλα στη δικη σου περιπτωση μιλαμε για εμμονικη συμπεριφορα…Καλυτερα να δεις καποιον ειδικο, δε βγαινει ζωη περα ετσι…" Συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι απάντηση σε έναν άνθρωπο που υποφέρει και ζητάει βοήθεια!!! Για ποιο λόγο τέτοια απαξίωση στο πρόβλημα του άλλου; Τουλάχιστον, η Ιουλία έχει αντιληφθεί το πρόβλημα και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει.
Ήμουν κι εγώ η ατρόμητη της παρέας!Έμπαινα μπροστά σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις,έβγαζα πολλά φίδια από την τρύπα μα πάνω απ'όλα είχα αυτοπεποίθηση γιατί ήξερα ποιο αποτέλεσμα θα είχαν οι πράξεις μου και όλα πάντα ήταν ζυγισμένα(κατά το δυνατόν).Πάντα προετοιμασμένη σε όλα.Μέχρι που γέννησα.Το τι ανασφάλεια και τι φοβία με έπιασε για το τι μπορεί να συμβεί στο παιδί μου,για το οποίο είμαι πλήρως υπεύθυνη -το ότι το γέννησα, σαν ευθύνη φτάνει και περισσεύει- δεν περιγράφεται.Αυτό που με βοηθά όμως προσωπικά, είναι πως όσο την κρατάω στα χέρια μου και μέχρι να μεγαλώσει,κάνω το καλύτερο δυνατό για να την προστατεύσω(ακόμη κι από μένα και τις φοβίες μου).Άλλωστε κάποια μέρα θα βγει κι εκείνη αναπόφευκτα μόνη της στην κοινωνία και θα πρέπει να νιώθει ελεύθερη,προετοιμασμένη βέβαια,αλλά ελεύθερη.Εκεί θα χρειαστεί να προστατεύσει μόνη της τον εαυτό της και όπου νιώσει πως με χρειάζεται θα πρέπει να με βρει ψύχραιμη και λογική!!Έτσι ανακουφίζω λίγο την ανησυχία μου.Προσωρινά βέβαια,αλλά αρκετά ικανοποιητικά.
Κοιτα...κι εμενα πηγαν να μπουν 2 στο σπιτι οταν ηταν ο γιος μου 3 μηνων, μερα μεσημερι κ ημουν μονη μου, αλλα τετοια υστερια κ εμμονη δεν βαρεσα. Το ξεπερασα κ τελος. Ολες οι μανες ανησυχουν, αλλα στη δικη σου περιπτωση μιλαμε για εμμονικη συμπεριφορα...Καλυτερα να δεις καποιον ειδικο, δε βγαινει ζωη περα ετσι...