Η ιστορία μιας μεγάλης αγάπης! Άννα+Δημήτρης = Μάνος!

Γεια σας Ολίβια και μανούλες… να ‘μαι κι εγώ εδώ να σας διηγηθώ  την δική μου ιστορία πριν και μετά την γέννηση του μικρού μου!

Είμαι η μαμά (πλέον) Άννα και έχω έναν γιο τον Μάνο! Πριν από 10 χρόνια είχα έρθει στην Κρήτη (μετά από παρότρυνση μιας φίλης) να δουλέψω και ταυτόχρονα να κάνω και τις διακοπές μου, μιας και θα με φιλοξενούσε εκείνη…

Ημουν 21 τότε και όπως καταλαβαίνετε το αίμα μου «έβραζε», όπως των περισσοτέρων σ’ αυτήν την ηλικία και το θεώρησα καταπληκτική ιδέα μιας και ήταν και ευκαιρία να φύγω από την Αθήνα (έστω και για λίγο) λόγω των ατελείωτων οικογενειακών προβλημάτων (παιδί χωρισμένων γονιών -και αυτό δεν θα είχε και τόσο σημασία αν ο χωρισμός ήταν <πολιτισμένος> να το πω..)

Μπήκαμε λοιπόν στο πλοίο και ήμουν αρκετά στεναχωρημένη λόγω των θεμάτων στο σπιτι… Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια της φιλενάδας μου (προφήτη μου εσύ) όπως με είχε αγκαλιά στο κατάστρωμα και βλέπαμε τον Πειραιά να χάνεται σιγά-σιγά.. «ΕΛΑ ΜΗΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΑΙ, ΘΑ ΡΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ,ΘΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΠΙΣΩ!!!» Ναι καλά!!! Αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια.. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα μέχρι τότε!

Τον άντρα μου τον γνώρισα (και από την καλή και από την ανάποδη) λίγες μέρες αργότερα όταν πήγα πρώτη μέρα στην δουλειά!!! Και λέω και από την καλή και από την ανάποδη, γιατί (για κακή μου τύχη τότε) ήτανε προϊστάμενος μου!!!! Κι επειδή από την φύση μου είμαι … αντιδραστικό στοιχείο θα τολμήσω να πω, οι συγκρούσεις δεν άργησαν  να έρθουν σε σημείο που έφευγα καθημερινά από την δουλειά .. κλαίγοντας!! Στις συζητήσεις με την φιλενάδα μου τον αποκαλούσα και τον «στόλιζα» με διάφορα κοσμητικά (να μην τα αναφέρω καλύτερα, θα πρέπει να βάλουμε σήμα για ακατάλληλο) κι εκείνη με ρωτούσε-ή τουλάχιστον προσπαθούσε να το ξεστομίσει… «Bρε μπας και είσαι ερωτευμένη;«

Εγώ;; Μ αυτόν;;; Τρελάθηκες;;;;

Μέσα μου το ήξερα όμως… Το πρώτο ραντεβού δεν άργησε να έρθει (με δική του πρωτοβουλία προσφέρθηκε να με γυρίσει σπίτι- ήμουνα στον δρόμο του λέει, να μην νομίζω κάτι άλλο), άσχετα βέβαια ότι μετά κατάλαβα ότι έμενε εντελώς αντίθετα από μένα!!!!

Και το δικό μου αληθινό παραμύθι ξεκίνησε…!!!!

Βόλτες-ταξίδια-παντού μαζί!!!! Έναν χρόνο μετά αρραβωνιαστήκαμε, το 2002 και φυσικά συγκατοικήσαμε….!!! Περάσαμε 4 έντονα και γεμάτα χρόνια (χαρές-λύπες σε όλα μαζί) και ΚΥΡΙΩΣ γλεντήσαμε μαζί την ζωή μας βγαίνοντας και ταξιδεύοντας.. Το 2006 παντρευτήκαμε και τον Νοέμβριο του 2007 γεννήθηκε το μικρό μας αστεράκι….!!!!! ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΑΚΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΓΟΝΕΙΣ…!!!

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ… και γω που νόμιζα ότι ήμουν ήδη ευτυχισμένη…. ΤΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΘΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ;; Φυσικά οι βόλτες, η ανεμελιά και τα ταξίδια περιορίστηκαν, σταμάτησαν κιόλας εντελώς τον πρώτο καιρό, αλλά δεν είχε σημασία πια….

Τώρα ξεκινούσε ένα καινούργιο ταξίδι πιο όμορφο από το πρώτο…. ΜΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΜΑ ΤΩΡΑ!!!!!!!!! Και το χαίρομαι ΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΩ, ΜΕ ΟΛΟ ΜΟΥ ΤΟ ΕΙΝΑΙ!!!!

Κι επειδή πολλές φορές το ξεχνάω… θα στο πω τώρα….

Σ’ ΑΓΑΠΩ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥ! Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ 10 ΥΠΕΡΟΧΑ ΧΡΟΝΙΑ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΑΝΤΑ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΜΑΜΑ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!!!!!!

Την τελευταία φορά που βγήκαμε οι δυό μας (μετά από πόσους μήνες δεν θυμάμαι;), καθώς πίναμε το ποτό μας, μου έδειξες την φωτογραφία του μικρού στο κινητό και μου είπες:

«Ξέρεις τι είναι αυτό;; Αυτός εδώ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΖΙ!!!!!!!!«

ΝΑΙ ΜΩΡΟ ΜΟΥ…. ΕΙΝΑΙ!!!!!!

Υ.Γ. Κορίτσια ξέχασα να σας πω (αλλά μάλλον θα το καταλάβατε ήδη), δεν ξαναγύρισα ποτέ πίσω…..! Εύχομαι σε όλες σας ευτυχία, υγεία και να χαίρεστε τα αγγελούδια σας!!!!

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com