Μαμά στο δρόμο
Ο τίτλος του σημερινού μου κειμένου δεν αναφέρεται στην αγαπημένη φίλη μου mama sto dromo (όσες δεν έχετε δει το blog της, δείτε το! Kάνει υπέροχη δουλειά και αναδεικνύει την τραγική κατάσταση πεζοδρομίων και παράνομα παρκαρισμένων σε κάθε μήκος και πλάτος της Ελλάδας), αλλά σε κάθε μαμά που κυκλοφορεί πεζή με το καρότσι.
Από τότε που έγινα μαμά, σας έχω γράψει πολλές φορές για να παραπονεθώ για τους οδηγούς που δεν σέβονται τη μαμά με το καρότσι (και φυσικά τα άτομα με αναπηρίες), για τις λακούβες και τις τρύπες όπου σταθείς και όπου βρεθείς, για τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε διαβάσεις, για για για… Τα έχω γράψει τόσες φορές που έχω καταντήσει γραφική.
Σήμερα, όμως, θα γράψω για εμάς τις μαμάδες. Όχι για όλες μας, αλλά για αυτές που έχουν ένα κακό χούι: να πετάγονται στη μέση του δρόμου με το καρότσι πρώτο πρώτο και να θέλουν να τον διασχίσουν γρήγορα γρήγορα πριν τις προλάβει το διερχόμενο αυτοκίνητο.
Δεν είμαι μόνο πεζή μαμά, είμαι και οδηγός μαμά. Και ουκ ολίγες φορές έχει πάει η ψυχή μου στην κούλουρη, επειδή μια μαμά δεν θέλησε να πάει μέχρι τη διάβαση και να περιμένει να ανάψει ο πράσινος Γρηγόρης για να περάσει με το καροτσάκι απέναντι, αλλά προτίμησε να ξεμυτίσει ξαφνικά ανάμεσα σε δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να δει αν προλαβαίνει να τρέξει πριν την πλησιάσει το αυτοκίνητο που έρχεται. Και φυσικά, μιας και το καρότσι προπορεύεται της μαμάς, το μωρό της είναι ο πρώτος άνθρωπος που βρίσκεται στο τσακ να τον χτυπήσει το διερχόμενο αυτοκίνητο.
Κάθε φορά με λούζει κρύος ιδρώτας. Και αν δεν προλάβαινα και την χτυπούσα; Αν δεν με έβλεπε και πεταγόταν; Θα γινόμουν φονιάς χωρίς να φταίω, θα είχα τύψεις μια ολόκληρη ζωή.
Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές το να φτάσεις σε μια διάβαση είναι από μόνο του πολύ δύσκολο. Στο Παγκράτι μένω και ξέρω ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τι θα πει να πρέπει να κάνεις αγώνα μετ’ εμποδίων για να καταφέρεις να πεταχτείς μέχρι το κοντινό σούπερ μάρκετ με το καροτσάκι (να ‘ναι καλά οι μάρσιποι, λέμε!!). Όμως ποτέ δεν έβαλα το μωρό μου ούτε για μισό χιλιοστό σε δρόμο που περνούν αυτοκίνητα με γρήγορη ταχύτητα. Στην απόλυτη ανάγκη, κάπως τα έφερνα από εδώ, κάπως από εκεί, έβγαζα πρώτα το κορμί μου και πλαγιαστά σαν τον κάβουρα έβγαζα και το καρότσι. Πολλές φορές κάνω ακόμα και ένα τετράγωνο παραπάνω γιατί ξέρω ότι έτσι θα μπορέσω να περάσω εύκολα με το καρότσι.
Προκειμένου να αλλάξουμε κάτι σ’ αυτή τη χώρα, πρέπει να προσπαθήσΟΥΝ και να προσπαθήσΟΥΜΕ. Το ίδιο ισχύει π.χ. και για τις αλλαξιέρες. Δεν μπορούμε να απαιτούμε αλλαξιέρες σε όλα τα εστιατόρια και τις καφετέριες και εκεί που τις βρίσκουμε να αλλάζουμε τα μωρά μας και να τις αφήνουμε λερωμένες ή να αφήνουμε την μπιχ πάνα στο πάτωμα.
Έτσι λοιπόν αγαπημένες μαμάδες με καροτσάκια, προκειμένου να βρούμε το δίκιο μας στο δρόμο (αν όχι εμείς, τουλάχιστον τα παιδιά μας με τα δικά τους παιδιά σε 20 χρόνια από τώρα), ας δείξουμε ότι εμείς ξέρουμε και τηρούμε τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε να μας σεβαστεί το αυτοκίνητο που του κόβουμε την πορεία στη μέση του δρόμου σε άσχετο σημείο. Μπορούμε όμως να απαιτήσουμε να μας σέβονται στις διαβάσεις και στα φανάρια. Μπορούμε να διεκδικήσουμε τον σεβασμό προς τους ανθρώπους με αναπηρικά αμαξίδια (και κατ’ επέκταση στα μωρά μας στα καρότσια, μιας και εμείς χρησιμοποιούμε τις ράμπες), αλλά ΠΡΕΠΕΙ να τις χρησιμοποιούμε και όχι να κόβουμε δρόμο στα μισά του πεζοδρομίου επειδή βαριόμαστε να πάμε μέχρι εκεί ή επειδή το μπακάλικο είναι στη μέση και όχι στο τέλος της διαδρομής.
Μην βάζετε τα παιδάκια σας σε κίνδυνο χωρίς λόγο… Όσο καλός και να είναι ένας οδηγός, όσο γρήγορα να είναι τα αντανακλαστικά του, όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος…
Με αγάπη
Ολίβια
έτσι ακριβώς την πάτησα εγώ με μία μαμά & τράκαρα. περνάει η κυρία με το καρότσι κεντρικότατη λεωφόρο σιγά σιγά, τη βλέπει ο μπροστινός μου & κοκαλώνει το αμάξι του, πατάω εγώ φρένο & κόβω το τιμόνι δεξια για να τους αποφύγω & κει που λέω τη γλύτωσα, δεν πρόλαβε το πίσω αμάξι να φρενάρει & με τράκαρε! & εννοείται η κυρία με το καρότσι ούτε που νοιάστηκε για το τι προκάλεσε!
Ολίβια, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, με κάνεις και κοκκινίζω... Έχεις απόλυτο δίκιο! Είναι απολύτως αδικαιολόγητες, γιατί η ασφάλεια του παιδιού είναι πάνω από όλα. Κι εντάξει, οι γιαγιάδες μεγάλωσαν σε μιαν άλλη εποχή, ίσως να μην οδηγούν, δεν έχουν γνώση του κώδικα, ούτε του κινδύνου. Για τις μαμάδες τι να πει κανείς; Όλοι οι έλληνες γκρινιάζουν για τις παρανομίες των γύρω τους: τα έχουν με το γείτονα που βάζει μουσική τα μεσάνυχτα, που παρκάρει στο πεζοδρόμιο, που έχει χτίσει αυθαίρετο. Έπειτα όμως, κάνουμε κι εμείς το ίδιο, αλλά για ΄μας είναι άλλο, είχαμε τους λόγους μας, είναι εντάξει. Μα, όταν κοιτάμε γύρω μας κι εμείς έχουμε πάντα δίκιο κι όλο το άδικο το έχουν οι άλλοι, γίνεται ν' αλλάξει τίποτα; Δε γίνεται. Με λίγα λόγια η βελτίωση αρχίζει πρώτα από τον εαυτό μας. Όσο γιατί οι έλληνες φέρονται έτσι, αυτό είναι ένα ερώτημα που προσπαθώ εδώ και καιρό να απαντήσω, αλλά το θέμα είναι πολύπλοκο. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ποτέ δε μάθαμε ότι οι νόμοι είναι ωφέλιμοι, ότι σκοπό έχουν να βελτιώσουν τη ζωή μας. Ο έλληνας αντιμετωπίζει το νόμο ως εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει, καταπιεστικό μέτρο που σκοπό έχει να ωφελήσει τον τοπικό πασά, το βαυαρό μονάρχη, τη χουντική κλίκα, τους διεφθαρμένους βουλευτές, με λίγα λόγια τους άλλους, όχι τον ίδιο. Με τέτοια παράδοση, πώς θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε το σεβασμό στο νόμο που απαιτεί η δημοκρατία; Οι απόγονοι του Σωκράτη κουνούν το κεφάλι με απορία, βέβαιοι πως ήταν τρελλός που ήπιε πειθήνεια το κώνειο "από σεβασμό στους νόμους της πόλης" του. Αλλά ο Σωκράτης ζούσε σε μια πραγματική δημοκρατία. Οι σημερινοί έλληνες ούτε στ' όνειρό τους δε μπορούν να φανταστούν κάτι τέτοιο. Το ποστ με ενέπνευσε - σόρι για το σχόλιο-σεντόνι. Αλήθεια, εγώ γιατί ανακάλυψα το άρθρο σου σήμερα, δέκα μήνες μετά;
Έχεις απόλυτο δίκιο Ολιβια! το κακό με εμάς τους έλληνες είναι ότι το δίκαιο αλλάζει ανάλογα με το ποια μεριά βρισκόμαστε! συνεπώς πράττουμε ανάλογα...με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε στο τέλος πάντα αδικημένοι! Το θέμα όμως είναι οτι κάποτε πρέπει να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε υπεύθυνα κυρίως όταν πρόκειται για τα παιδιά μας! Γιατί μπορούμε! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κάθε φορά που ένας έλληνας ζει στο εξωτερικό ξέρει να συμπεριφέρεται όπως πρέπει αλλά το ξεχνάει με απίστευτη ευκολία μόλις περάσει τα σύνορα! Για να τα προφυλάξουμε λοιπόν τα παιδιά μας αλλά και για να τα μάθουμε να κάνουν το σωστό πρέπει πρώτοι εμείς να φερόμαστε όπως πρέπει γιατί ίσως κάποια κακή στιγμή να βιάζονται αυτά να περάσουν τον δρόμο......
και εμένα με προβληματίζει το ΓΙΑΤΙ συμπεριφέρονται έτσι οι Ελληνες και αλλιώς οι Αυστριακοί;; Εχεις πάντως δίκιο, από εμάς πρέπει να αλλάξει αυτό. Οπως αλλάξαμε και βάζουμε τα παιδιά μας σε καρεκλάκια στο αυτοκίνητο έτσι πρέπει να αλλάξουμε και τη συμπεριφορά μας στο πάρκινγκ και στο δρόμο
Πες τα χρυσόστομη!! Μα τρελαίνομαι, αν δεν σκέφτονται τον εαυτό τους δεν με νοιάζει αλλά αυτό το πλασματάκι που κουβαλάνε και δεν μπορεί να κάνει τίποτα δεν το λυπούνται? Της προάλλες μία μαμά σε απόσταση 1-2 μέτρων από το φανάρι, στην Μεσογείων, στο ύψος της Αγ. Παρασκευής αποφάσισε ότι βιάζεται πάρα πολύ και ήθελε να περάσει εδώ και τώρα την Μεσογείων!! Δεν μπορούσε να πάει μέχρι το φανάρι, δεν μπορούσε να περιμένει. Έπρεπε να εκθέσει τον εαυτό της και το παιδί σε τέτοιο κίνδυνο. Ήθελα να ανοίξω το παράθυρο του αυτοκινήτου για να την ρωτήσω αν είναι τρελή!
ποσο δικιο εχεις Ολιβια......συμφωνω απολυτα με το κειμενο σου!!!
και γιαγιάδες με καροτσάκια Ολιβια μου ..πάρα πολλες δυστηχως και με καρότσι αλλα και χωρις ..κρατάνε το παιδι απο την εξωτερικη μερια(δηλαδη τη μερια του δρόμου)και τσουπ ενα μικρο πλασματακι ξεπετάγεται αναμεσα απο δυο παρκαρισμενα ...Ο θεός να μας φιλάει και εμας και τα παιδάκια (που δε φταινε )...
Έτσι είναι δυστυχώς. Το έλεγα σε φιλενάδες προ ημερών ότι κάποιες μανούλες πετάγονται στο δρόμο με καροτσάκι την τελευταία στιγμή ή μέσα στο σκοτάδι, όπως μου έτυχε τις προάλλες, και περιμένουν ότι θα το κοκκαλώσεις (άσε που κάποιες από αυτές μπορεί μετά να μπαίνουν σε fora και να γράφουν για τη "μ..." που "πήγε να με πατήσει ενώ ο πεζός -και δη μαμά με καροτσάκι- έχει πάντα προτεραιότητα"). Μα δεν είναι πάντα το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, καλή μου όσο προσεκτικός οδηγός κι αν είσαι, όσο καλά φρένα και να έχεις...