Αποφάσισα να γράψω κι εγώ τις δικές μου ιστορίες τοκετού για να δείξω ότι το να γεννάς φυσιολογικά, χωρίς επισκληρίδιο είναι ό,τι καλύτερο, ακόμη και για μια φοβιτσιάρα όπως είμαι εγώ….
Το 2008 γέννησα το γιο μου. Με έπιασαν οι πόνοι, πήγα στο μαιευτήριο και για να συντομεύει τη διαδικασία ο γιατρός μου, έδωσε εντολή για ορό με τεχνητούς πόνους. Μέχρι τότε ένιωθα πόνους υποφερτούς με μεσοδιαστήματα ανάπαυσης 5 λεπτών. Μόλις μπήκε ο ορός με τους τεχνητούς πόνους, οι πόνοι έγιναν πιό σκληροί και ασταμάτητοι, δε μπορούσα να πάρω ανάσα. Μου έκαναν επισκληρίδιο, αφού ο γιατρός έλεγε πως δεν υπάρχει λόγος να πονάει κανείς στον 21ο αιώνα…. Οι πόνοι βέβαια σταμάτησαν αλλά μετά από λίγο σταμάτησαν και οι συσπάσεις της μήτρας κι έπεσαν και οι παλμοί του μωρού στο 45!!!! Το μωρό μου κινδύνευε να πεθάνει κι ο γιατρός φώναζε να ετοιμάσουν το χειρουργείο για επείγουσα καισαρική. Εγώ κι ο άντρας μου είχαμε «παγώσει». Ευτυχώς οι παλμοί του μωρού ανέβηκαν κι έτσι ο γιατρός μου είπε να επιχειρήσουμε φυσιολογικό τοκετό, χρησιμοποιώντας εμβρυουλκό (βεντούζα). Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το μωρό μου γεννήθηκε χωρίς κάποιο πρόβλημα.
Το 2010 έμεινα πάλι έγκυος με ΠΗΤ 1/6/2011, αλλά άλλαξα γιατρό και μαία. Σε αυτή τη μαία, μια εμπειρότατη κυρία 65 ετών, χρωστάω την πιό συγκλονιστική εμπειρία της ζωής μου. Από το πρώτο μας ραντεβού μου είπε ότι είναι κατά των παρεμβάσεων στη φύση κι ότι δεν πρέπει να φοβάμαι τους πόνους της γέννας γιατί είναι πολύ καλύτεροι από τους τεχνητούς πόνους. Μου εξήγησε ότι όσα έπαθα στην πρώτη γέννα οφείλονταν στην επισκληρίδιο (τα είχα διαβάσει κι εγώ αλλά έλεγα ότι θα είναι σπάνιες παρενέργειες κι ότι δε θα τύχουν σε μένα) και γενικά μου έδωσε πολύ κουράγιο λέγοντας ότι θα είναι συνεχώς μαζί μου.
Έχοντας λοιπόν την κακή εμπειρία της πρώτης φοράς είπα πώς θα επιχειρήσω τον τοκετό χωρίς επισκληρίδιο κι όσο αντέξω. Τί στο καλό; Παλιά πώς γεννούσαν οι γυναίκες; Στις 26/5/2011, στις 8.00 πμ, πήγα στο μαιευτήριο για πρόκληση τοκετού γιατί το υπερηχογράφημα έδειχνε ότι το μωρό ήταν αρκετά μεγάλο. Η πρόκληση έγινε με φυσικό τρόπο, με αποκόλληση των υμένων, χωρίς να σπάσουν τα νερά. Έτσι ξεκίνησαν σιγά-σιγά οι πόνοι. Η μαία μου είπε να ντυθώ και να βγω στο προαύλιο να περπατάω και κάθε μία ώρα να πηγαίνω να ελέγχει την πορεία των συσπάσεων. Αυτό κράτησε μέχρι τις 13.00.
Οι πόνοι πια είχαν δυναμώσει αρκετά κι ήταν με μεσοδιαστήματα του 5λεπτου. Τότε μου έσπασε τα νερά και μετά με έβαλε στο ντους κάτω από ζεστό νερό, όρθια με λυγισμένα γόνατα να ακουμπάω στο νιπτήρα, όποτε έρχονταν οι πόνοι, και να κάνω ανάσες. Είναι απίστευτο το πόσο βοηθάει το ζεστό νερό. Όταν πια η διαστολή είχε προχωρήσει, με πήγε περπατώντας (κι όχι με καροτσάκι) σε δωμάτιο, με ξάπλωσαν και με γύρισαν στο πλάι. Οι πόνοι είχαν δυναμώσει πάρα πολύ κι εγώ φοβόμουν για το πόσο θα κρατήσουν και μέχρι πού θα φτάσει ο πόνος. Η μαία μου είπε «κοριτσάκι μου, αυτοί είναι οι πιό δυνατοί πόνοι, 10 τέτοιους πόνους θα κάνεις και μετά θα πάμε για εξώθηση, ήδη έχεις περάσει τους 3, άλλοι 7 μας έμειναν«. Τότε πήρα κουράγιο και σκέφτηκα…»Αυτοί είναι οι πόνοι της γέννας;; τελικά είναι πολύ καλύτερα από ότι τους φανταζόμουν«.
Στο στάδιο των εξωθήσεων έσπρωξα 4 φορές και στις 14.05 κρατούσα την κορούλα μου στην αγκαλιά. Τη θήλασα μέσα στο επόμενο μισάωρο (απαγορεύεται στην επισκληρίδιο).
Κορίτσια μη φοβάστε το φυσιολογικό τοκετό. Πιο πολύ είναι ο φόβος του ότι θα πονέσουμε, παρά ο ίδιος ο πόνος. Και το λέω εγώ που είμαι η μεγαλύτερη φοβιτσιάρα του κόσμου…
Κυρία Πόπη, σας ευχαριστώ για όλα….
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Μια χαρα θηλασα κι ας εκανα επισκληριδιο. Και επισης μπηκα στο νοσοκομειο 9 το πρωι και γεννησα 11.30 το βραδυ. Να ειχα πονους ολη αυτη την ωρα??? Αλλες ειναι τυχερες και γεννανε στο διωρο. Οχι ευχαριστω και στη δευτερη μου γεννα επισκληριδιο θα επιλεξω.
Πως ειναι δυνατον να λες οτι απαγορευεται ο θηλασμος λογω επισκλιριδιου?μεγαλη ανακριβεια.ειναι γελοιο!
Στην εποχη που ζουμε το θεωρω καπως να επιμενουμε να ποναμε.... οπως παμε στον οδοντιατρο και κανουμε και τοπικη αναισθησια, ετσι και στην γεννα. Συγνωμη βρε κοριτσια αλλα εγω τα θεωρω εντελως δηθεν ολα αυτα.... και οκ οι κοπελες που πραγματικα το υποστηριξαν μεχρι το τελος. Αλλα υπαρχουν πολλες που λενε μεγαλα λογια πριν την γεννα και οταν αρχισουν οι δυνατοι πονοι φωναζουν για επισκληριδιο.... παντως η κορη μου δεν θα ηθελα να σφαδαζει απο τους πονους μεθαυριο..... απο εκει και περα η καθε μια με τις επιλογες της και ειναι σεβαστες!
Κορίτσια κι εγώ ήμουν από αυτές που γέννησα, με τη βοήθεια του Θεού, σχετικά γρήγορα και όταν είχαν δυναμώσει οι πόνοι με διαστολή 10 και ζήτησα επισκληρίδιο, η γιατρός μου μού είπε ότι δεν προλαβαίναμε και ότι έμεναν ακόμη λίγες συσπάσεις. Σε λίγο μπήκα μαιευτήριο, κι εγώ με τα πόδια και όχι με καροτσάκι, και με 4 σπρωξιές ξεμπερδέψαμε!! :) Συνολικά από την ώρα που άρχισα να κάνω διαστολή μέχρι που γέννησα πέρασε 1 ώρα και 50 λεπτά. Θεωρώ ότι ήμουν από τις τυχερές και δοξάζω τον Θεό που με βοήθησε σε μια τέτοια στιγμή. Δεν ξέρω πώς είναι να γεννάς με επισκληρίδιο, φαντάζομαι όμως ότι αν οι πόνοι διαρκούν ώρες, τότε θα είναι δύσκολο να τις αντέξει κανείς, και άλλωστε, στην εποχή που ζούμε και ο άνθρωπος έχει φτάσει στο φεγγάρι, γιατί να γεννούμε με αφόρητους πόνους, αν υπάρχει τρόπος να νικήσουμε τον πόνο; Απλά μερικές σκέψεις.
Ετοιμάζομαι για το τρίτο μου παιδάκι και αυτές τις σκέψεις κάνω διαρκώς, να μην κάνω επισκληρίδιο αυτή τη φορά. Το δεύτερο το γέννησα σε μία ώρα (-έκανα επισκληρίδιο γιατί κανείς δε μου 'πε για τη διαστολή μου και το πόσο προχωρημένη είναι και ότι πολύ γρήγορα θα γεννήσω). Κι εγώ είμαι πολύ φοβιτσιάρα και δε ξέρω αν θα αντέξω τους πόνους. Μου 'δωσες κουράγιο!